Ihm, ihm befiehl deinen grimmen Zorn und Trag nicht allzuschwer dein Leiden, doch nimmer vergiss Denn mächtig ist der Zeit Gott. auch; Glaube mir, an Krisas stier nährendem Gestad' weilt nicht Ewig vergessend der Sohn Agamemnons, noch Unten an dem Acheron des Gottes Walten. Elektra. Aber mir ist ja schon des Lebens Blüth' entschwunden, Die ich der Eltern beraubt mich verjammere, Nimmer vom Mann, dem geliebten, vertheidiget; Nein, wie die Magd, wie die fremde, verachtete Muss ich des Vaters Gemächer beschaffen, so In höchst unwürd'gem Kleid, Und muss am leeren Tische stehen. Dritte Strophe. Chor. Graunvoll scholl's her beim Willkomm, Furchtbar -- gleichviel ob ein Gott, ob ein Mensch Diese That verübt hat. Elektra. Weh, abscheuwürdigster Tag voll Graun, 175 180 185 190 195 200 205 Unnennbares Leid! Wo mir der Vater sah Unwürdigen Tod von der Buhlschaft Hand, stahlen und mich vernichteten. Segne doch dafür der Olympier Ihnen den Verrath mit gleichem Loos! Dritte Gegenstrophe. Chor. Sei klug! halt ein! nicht weiter! Sieht nicht dein Sinn, aus was für Schuld 210 Ja viel Leid ist dein eigenes Werk, 215 Weil Unfried stets dein grollender Sinn Elektra. Furchtbar umfängt mich Gefahr ringsum! *) Wohl weiss ich's, kenn' ihr Grollen; Doch ob auch Gefahr mich umfängt, drum schweigt Bis mich das Leben lässt. Denn wer, o geliebteste Freundin, wer 220 Könnte mir ein Rathgeber sein, Der verständ'gen Herzens ist? *) V. 214. δεινοῖς ἠναγκάσθην, δεινοῖς. Ich fasse αναγκάζεσθαι, in seiner Grundbedeutung, von άyzés; umarmen, nicht zwingen. Nur so sehe ich einen Gedankenzusammenhang. Lass mich, o verlass mich, Trösterin, Sie ist unentwirrbar, meine Noth! Nimmer entkomm' ich aus diesen Bedrängnissen, Und ewig will ich klagen. Wo ist des Jammers ein Maass, das sage mir? Vatervergessen schweigt. Wenn der Ermordete Modern und ungeehrt Liegen muss im Grab, Doch die Mörder nicht Sühnend büssen des Mordes Schuld, Dann, dann stirbt auf ewig Scham und Scheu dahin den Menschen. 225 230 235 240 V. Memoria D. Ludovici Helleri. *) Natus est Ludovicus Hellerus Ammerndorfae die XIV. Kal. April. anni millesimi septingentesimi septuagesimi sexti, post alios tredecim liberos, parentibus honestissimis et plane antiquis. Horum institutione et exemplo iis virtutibus ab infantia imbutus est, quas nec juvenis deposuit et senior excoluit. Mox patre defuncto, puerulum decem annorum ex adultis fratribus minor sibi permitti voluit. Igitur hunc puerulus fratrem, quoquo publice mitteretur, vel decrepitis sacerdotibus adjutor vel defunctis vicarius, sectabatur, paciscente fratre ut parcius ipse salarium acciperet, si fraterculus secum aleretur. Nemini mortalium plus debere se profitebatur, quam huic viro; tanta cura foverat aegrum, custodierat lubricae pueritiae sanctitatem, animum alumni amore metuque dei impletum ad omnem virtutem erexerat. Eodem fratre praeceptore usus est uno ea aetate, qua plerique publicis ludis tradi solent; non potuit enim in gymnasio, quod Onoldi florebat, commode ali propter nimias peregre discentium impensas. At post sexennium tametsi quinquies intra hoc tempus habitacula commutanda et in diversos vicos emigrandum ambobus fuerat, tum fratris cura ac disciplina, tum sua docilitate atque industria eo doctrinae pro *) Vollständiger Titel: Memoria D. Ludovici Helleri consil. aul. philol. atque eloq. p. p. o. et semin. philol. directoris in acad. Erlang., qua ad orationem pro loco in Senatu Academiae Friderico Alexandrinae rite obtinendo d. XIV. M. Jul. MDCCCXXVII publice recitandam observantissime invitat D. J. C. G. Lud. Doederlein, philol. atque eloq. P. P. O. semin. director et gymnasii rector. Erlangae in libraria Enkiana. fecit, ut judicio Faberii, qui tum gymnasio Onoldino praeerat, viri gravissimi ac satis severi, publice dignus judicaretur, qui academica studia adiret. Adiit autem universitatem Erlangensem, ut in theologica studia incumberet. Non sua id voluntate fecit, sed pietati et matris voto tribuit. Quamvis enim illis studiis nihil carius a pueritia habuisset, quae primaria esse debent futuris sacerdotibus, bibliorum sanctorum notitia verbique divini contemplatio, tamen horrebat quodammodo concionandi munus, non ut parum utile, sed, credo, diffidentia quadam et verecundia. Memini enim, quum concionatorem quendam ideo admiraretur et laudibus extulisset, quod nunquam non egregie reique gravitate prorsus digne diceret, eum addere, bis terve se quoque bene et quasi instinctum divinitus oraturum fuisse; sed parum hoc esse. Utut fuit, postea quam in examine theologico approbavit, non frustra se quadriennio praeterito theologi nomen gessisse, quum interim mater quoque obiisset, palam professus est apud suos, ultimam se habuisse eam concionem, quam in examine audivissent; neque sacrum munus unquam capessiturum. Igitur juvenis viginti fere annorum a negotiatore quodam honestissimo Vindobonam invitatus est, ad liberorum pueritiam regendam. In ea urbe etsi honorifice et amice habitus tam jucunde vivebat, ut vel extremo vitae spatio de urbis magnificentia, de ipso juvene, quem educaverat, post quinque lustra revisendo serio cogitaret, earumque cogitationum gaudio paene juvenesceret, tamen ultra triennium commorari noluit. Jam tunc enim eum vitae cursum instituere decreverat, cui praeparando otium ei ac secessus opus videbantur. Itaque in Franconiam reversus postquam proximos annos privatis studiis dedit, nunc ruri apud suos, nunc Erlangae commorans, ut elegantiorum literarum studia toto pectore hausturus, biennio post sustentandae vitae causal Onoldum concessit, ad illud muneris genus resumendum, |