Obrázky na stránke
PDF
ePub

Ihm, ihm befiehl deinen grimmen Zorn und

Trag nicht allzuschwer dein Leiden, doch nimmer vergiss

Denn mächtig ist der Zeit Gott.

auch;

Glaube mir, an Krisas stier

nährendem Gestad' weilt nicht

Ewig vergessend der Sohn Agamemnons, noch

Unten an dem Acheron des Gottes Walten.

Elektra.

Aber mir ist ja schon des Lebens Blüth' entschwunden,
Und ohne Rückkehr; ich trag' es nimmer;

Die ich der Eltern beraubt mich verjammere,

Nimmer vom Mann, dem geliebten, vertheidiget;

Nein, wie die Magd, wie die fremde, verachtete

Muss ich des Vaters Gemächer beschaffen, so

In höchst unwürd'gem Kleid,

Und muss am leeren Tische stehen.

Dritte Strophe.

Chor.

Graunvoll scholl's her beim Willkomm,
Graunvoll von des Königs Schlafstatt her,
Als der Unheilsschlag der geschwungenen Axt
Mit der ehernen Wucht sein Haupt traf.
Das ersaun der Verrath, das Gelüst vollzog's,
Im Vereine gebärend ein Abscheubild,

Furchtbar

--

gleichviel ob ein Gott, ob ein Mensch

Diese That verübt hat.

Elektra.

Weh, abscheuwürdigster Tag voll Graun,
Wie schwarz dein Licht mir aufgieng!
Weh, Nacht! weh, fluchwerth Willkommsmahl,

175

180

185

190

195

200

205

Unnennbares Leid!

Wo mir der Vater sah

Unwürdigen Tod von der Buhlschaft Hand,
Welche mir auch mein Leben hin-

stahlen und mich vernichteten.

Segne doch dafür der Olympier

Ihnen den Verrath mit gleichem Loos!
Mögen sie nimmer der Freude Beglückungen
Ernten, die verruchten Thäter.

Dritte Gegenstrophe.

Chor.

Sei klug! halt ein! nicht weiter!

Sieht nicht dein Sinn, aus was für Schuld
Dein Unglück stammt, dass du selbst so in Noth,
In tiefer Entwürd'gung schmachtest?

210 Ja viel Leid ist dein eigenes Werk,

215

Weil Unfried stets dein grollender Sinn
Und Hader gebiert. Dem Gewaltigen naht
Keiner gern in Fehde.

Elektra.

Furchtbar umfängt mich Gefahr ringsum! *)

Wohl weiss ich's, kenn' ihr Grollen;

Doch ob auch Gefahr mich umfängt, drum schweigt
Mein Klaglied nie,

Bis mich das Leben lässt.

Denn wer, o geliebteste Freundin, wer

220 Könnte mir ein Rathgeber sein,

Der verständ'gen Herzens ist?

*) V. 214. δεινοῖς ἠναγκάσθην, δεινοῖς. Ich fasse αναγκάζεσθαι, in seiner Grundbedeutung, von άyzés; umarmen, nicht zwingen. Nur so sehe ich einen Gedankenzusammenhang.

Lass mich, o verlass mich, Trösterin,

Sie ist unentwirrbar, meine Noth!

Nimmer entkomm' ich aus diesen Bedrängnissen,

Und ewig will ich klagen.

[blocks in formation]

Wo ist des Jammers ein Maass, das sage mir?
Soll der ermordete Vater vergessen sein?
Wo ist der Mensch, dem das sein Herz räth?
Nein, niemals sei solch Thun mein Ruhm,
Und wird auch je noch ein Glück mein Theil,
Nie mög' ich's ruhig geniessen, wo dann
Mein Klaglied, jetzt mein Unglückstrost,

Vatervergessen schweigt.

Wenn der Ermordete

[ocr errors]

Modern und ungeehrt

Liegen muss im Grab,

Doch die Mörder nicht

Sühnend büssen des Mordes Schuld,

Dann, dann stirbt auf ewig Scham und

Scheu dahin den Menschen.

225

230

235

240

V.

Memoria

D. Ludovici Helleri. *)

Natus est Ludovicus Hellerus Ammerndorfae die XIV. Kal. April. anni millesimi septingentesimi septuagesimi sexti, post alios tredecim liberos, parentibus honestissimis et plane antiquis. Horum institutione et exemplo iis virtutibus ab infantia imbutus est, quas nec juvenis deposuit et senior excoluit. Mox patre defuncto, puerulum decem annorum ex adultis fratribus minor sibi permitti voluit. Igitur hunc puerulus fratrem, quoquo publice mitteretur, vel decrepitis sacerdotibus adjutor vel defunctis vicarius, sectabatur, paciscente fratre ut parcius ipse salarium acciperet, si fraterculus secum aleretur. Nemini mortalium plus debere se profitebatur, quam huic viro; tanta cura foverat aegrum, custodierat lubricae pueritiae sanctitatem, animum alumni amore metuque dei impletum ad omnem virtutem erexerat.

Eodem fratre praeceptore usus est uno ea aetate, qua plerique publicis ludis tradi solent; non potuit enim in gymnasio, quod Onoldi florebat, commode ali propter nimias peregre discentium impensas. At post sexennium tametsi quinquies intra hoc tempus habitacula commutanda et in diversos vicos emigrandum ambobus fuerat, tum fratris cura ac disciplina, tum sua docilitate atque industria eo doctrinae pro

*) Vollständiger Titel: Memoria D. Ludovici Helleri consil. aul. philol. atque eloq. p. p. o. et semin. philol. directoris in acad. Erlang., qua ad orationem pro loco in Senatu Academiae Friderico Alexandrinae rite obtinendo d. XIV. M. Jul. MDCCCXXVII publice recitandam observantissime invitat D. J. C. G. Lud. Doederlein, philol. atque eloq. P. P. O. semin. director et gymnasii rector. Erlangae in libraria Enkiana.

fecit, ut judicio Faberii, qui tum gymnasio Onoldino praeerat, viri gravissimi ac satis severi, publice dignus judicaretur, qui academica studia adiret. Adiit autem universitatem Erlangensem, ut in theologica studia incumberet. Non sua id voluntate fecit, sed pietati et matris voto tribuit. Quamvis enim illis studiis nihil carius a pueritia habuisset, quae primaria esse debent futuris sacerdotibus, bibliorum sanctorum notitia verbique divini contemplatio, tamen horrebat quodammodo concionandi munus, non ut parum utile, sed, credo, diffidentia quadam et verecundia. Memini enim, quum concionatorem quendam ideo admiraretur et laudibus extulisset, quod nunquam non egregie reique gravitate prorsus digne diceret, eum addere, bis terve se quoque bene et quasi instinctum divinitus oraturum fuisse; sed parum hoc esse. Utut fuit, postea quam in examine theologico approbavit, non frustra se quadriennio praeterito theologi nomen gessisse, quum interim mater quoque obiisset, palam professus est apud suos, ultimam se habuisse eam concionem, quam in examine audivissent; neque sacrum munus unquam capessiturum.

Igitur juvenis viginti fere annorum a negotiatore quodam honestissimo Vindobonam invitatus est, ad liberorum pueritiam regendam. In ea urbe etsi honorifice et amice habitus tam jucunde vivebat, ut vel extremo vitae spatio de urbis magnificentia, de ipso juvene, quem educaverat, post quinque lustra revisendo serio cogitaret, earumque cogitationum gaudio paene juvenesceret, tamen ultra triennium commorari noluit. Jam tunc enim eum vitae cursum instituere decreverat, cui praeparando otium ei ac secessus opus videbantur. Itaque in Franconiam reversus postquam proximos annos privatis studiis dedit, nunc ruri apud suos, nunc Erlangae commorans, ut elegantiorum literarum studia toto pectore hausturus, biennio post sustentandae vitae causal Onoldum concessit, ad illud muneris genus resumendum,

« PredošláPokračovať »