ὡς ὅτ', ἐν δρυμοῖς στοναχεῦσ ̓, ἀηδων οἰκτρὰ κωκύοισα παναμερεύει, ἄμμορος τεκνῶν, ἅ ποκ' ἐσπάραξεν αἰετὸς, ὄρνις ἁλίου κάνασσα πετρᾶν Πέφευγε, τῶν κορᾶν ἄγαλμα Βριταννικάων, κατθανοῖσ ̓· οὐκ ἔστιν ὅπως κιχάνῃ νόστιμον ἅμαρ. ἀλλ ̓ ἔην καλὰ, Χάριτές τ' ἐν ἄκροις, ἁβρὰ παίζοισαι, βλεφάροις γέλασσαν, ἐν δὲ φῶς παρήϊσιν ἦν ἰδεῖν νε ἡ τεκοῖσ ̓ ἀνέσχεθεν· οὐδ ̓ ὑπῆρχε σοὶ γλυκὺ βλάστημα τεκνών, βίοιο κάρτ' ἐράσμιον γάνος, ἐλπίδων τε φέρτατον ἄνθος. ὄλβιοι μάλ' εἰσὶν, ὅσοις γελᾷ τι παῖς ἐν ἀγκαλῇσι λάλημ ̓ ἄναυδον, κάτι μᾶλλον ἤ τι λάλημ ̓ ἀπ' ὀμμά των καταφαίνει· οὐ τόδ ̓ ἦν σοὶ μόρσιμον· οὐ βρέφος τι φίλτατον, μίμημ ̓ ἐπιτίτθιον τεῦ, μαμμίαν ' κίκλησκέ σε· φεῦ γλυκεῖα φροντὶς ἔλωλε. ὄλβιοι μάλ' εἰσὶν, ὅσοις ἄγευστος τῶν κακῶν λάμπει βίος· οὐδ ̓ ἄμησε νερτέρων κοπὶς, πρὶν ἂν ἐξίκωνται γήραος οὗδον· οὐ τόδ ̓ ἦν πεπρωμένον· οὐ παρῆν σοὶ γηροβοσκεῖν τοὺς τοκέας θάνες γὰρ, κοῦφον ὡς σκιᾶς ὄναρ, ἢ νέφους εἴ δωλον ἀμαυρόν. ἢ μάλ' ἄῤῥηκτον μένος ἐστὶ Μοίρας, νηλεές τ ̓ ἦτορ· Βοτανᾶν μὲν ὀδμα, ἁν μέσῳ λειμώνι θανοῖσ ̓, ἐς ἀλλὰ ὕστερον αὖθις I Vide Pierson. ad Mœr. p. 258. βλαστάνει θέρος· καταβαίνομεν δὲ ἄμμες, οἱ σόφοι, καθάπαξ ἐς Αΐδου εὕδομές τ' ἀτέρμον ̓ ἄγαν, καὶ οὐκ ἐ γέρσιμον ὕπνον. Σέμν' ἄναξ, τὸ δ ̓ ἦσθ ̓ ἂν ἔτ ̓ ὄλβιος, σοὶ αν εἴ γε μή τις, ὠμὸς ἐων, ἀλάστωρ ἐκ θεῶν, τόδ ̓ ὕβρισεν αὖ, θύγατρός το εὖνιν ἔθηκε· ἀλλὰ μὲν οὐδ ̓ ὄλβιόν ἐσθ ̓ ὅλως τι ἔρνος ἀνάκτων, πράν ποκ' εὐδαίμων, ἔπαθες μεγίστων κλαυμάτων ἐπάξια· πῶς φράσαιμ ̓ ἂν σὸν κακῶν κλύδων, ὅτ ̓ ὑπερπικρώς αἰῶνος ἀμέρθη γήραος βάκτρευμα τὸ σὸν φίλιστον ; ἄρα μεμνῆσθαί σε τὰ τᾶσδ ̓ δίω εὐφρόνας, ὅτ' ἄλγεσι μυρίοισιν οἶδας ἵκανες ἀθλίως δαμείς· ὅτε, προσγελώσα τὸν γέλων πανύστατον, ἐξόλωλε, κὰν μέσῳ καλὰ θανάτῳ, τεοῦ τὸ χάρμα βίοιο, • Vide Porson. ad Orest, 614. ἂν τὸ πρὶν κίκλησκες ΑΜΗΛΙΑΝ· φεῦ φροῦδα νῦν σοὶ πάντα τάδ'· οὐκ ἔτ ̓ ἔστιν· ἐν νεκροις γὰρ οὖσα παλίντροπος ποθ ̓ ἵξεται αὖθις ; ὦ γέρον δύστανε, δι' ἀλγέων τὸ ἀγρίων ἔβας, ὅτε δεμνίοισι κειμένα ψυχοῤῥάγεεν· λέγειν τι ἔσχετο φωνὰ δύσφατον ποθοῦντι· τεῶν ἀπ' ὅσσων δακρύων εἴβοντο ῥοαὶ, τὸ δ' ἔστης νέκρος ὡς, ὁπάνικ ̓ ἔτ ̓ ἐμπνεοίσας χεῖρα πίαζε χεὶρ,—ὅτε σμίκρον τι λυγροῖ ἔρωτος δακτύλῳ τῷ σῷ περίαπτε τέκμαρ ἆρ ̓ ἔην τότ', εἰ πότε, Μοῖρ ̓, ἄγαν σὸς πικρὸς ἔϊστος. ἀλλ', ἄναξ, μὴ κλαῖς· τί τέγγεται σὸν ὄμμα λυπρὸν δακρυόφιν; θανεῖν χρὴ τοὺς βροτούς· καὶ γὰρ τίς ὑπεκδραμεῖται δίκτυον Ατας; χαῖρέ μοι, χαῖρ ̓ αὖθις, ἄναξ· ἔτ ̓ ἔσται εὐδία σοι μειλιτόεσσ'· ἔτ ̓ αὖθις ἔσσεαι μάκαρ· τὸ γὰρ ἦκ' ἐπ' ἄκρον γῆρας ἱκάνεις, |