CARMINUM HORATII LIBER QUINTUS, SIVE EPODON LIBER. CARMEN II. « Beatus ille qui procul negotiis, Ut prisca gens mortalium, Paterna rura bobus exercet suis, Solutus omni fenore! ODES D’HORACE. LIVRE CINQUIÈME, OU LIVRE DES ÉPODES. ODE II. « Heureux qui vit loin des affaires, Qui, de ses mains, ainsi que les premiers mortels, Cultive les champs paternels, Nec excitatur classico miles truci; Nec horret iratum mare; Potentiorum limina. Altas maritat populos; Feliciores inserit; Prospectat errantes greges; Aut tondet infirmas oves. Auctumnus agris extulit, Certantem et uvam purpuræ, Sylvane, tutor finium! Modo in tenaci gramine : Queruntur in sylvis aves; Somnos quod invitet leves. Son sommeil n'entend point les trompettes guerrières; Fuit des grands le seuil orgueilleux Son bonheur est de marier De retrancher une branche inutile, Il suit de l'ail, dans un étroit vallon, Ou dans l'argile la plus pure procure. Quand l'Automne paraît, levant sur nos jardins Sa tête de fruits couronnée, Avec art ont écussonnée, à Le frais murmure des ruisseaux, Mais quand l'ordre de Jupiter Imbres nivesque comparat, Apros in obstantes plagas; Turdis edacibus dolos; Jucunda captat præmia. Hæc inter obliviscitur? Domum atque dulces liberos, Pernicis uxor Appuli, Lassi sub adventum viri; Distenta siccet ubera; Et horna dulci vina promens dolio, Dapes inemptas apparet : Non me Lucrina juverint conchylia, Magisve rhombus, aut scari, Si quos Eois intonata fluctibus Hiems ad hoc vertat mare; Non attagen Ionicus |