Submovet. Non, si male nunc, et olim Sic erit: quondam cithara tacentem Suscitat musam, neque semper arcum Tendit Apollo.

Rebus angustis animosus atque
Fortis appare: sapienter idem
Contrahes vento nimium secundo
Turgida vela.

ODE XI.

AD QUINCTIUM HIRPINUM.

QUID bellicosus Cantaber, et Scythes, Hirpine Quinctî, cogitet, Hadria Divisus objecto, remittas

Quaerere: nec trepides in usum

Poscentis aevi pauca. Fugit retro
Levis juventas, et decor, arida
Pellente lascivos amores

Canitie, facilemque somnum.

Non semper idem floribus est honor Vernis; neque uno Luna rubens nitet Vultu: quid aeternis minorem Consiliis animum fatigas?

Cur non sub alta vel platano, vel hac
Pinu jacentes sic temere, et rosa
Canos odorati capillos,

Dum licet, Assyriaque nardo

Potamus uncti? dissipat Euius
Curas edaces. Quis puer ocius
Restinguet ardentis Falerni
Pocula praetereunte lympha ?

Quis devium scortum eliciet domo
Lyden? eburna, dic age, cum lyra
Maturet, in comtum Lacaenae
More comam religața nodum.

ODE XII.

AD MAECENATEM.

NOLIS longa ferae bella Numantiae,
Nec durum Hannibalem, nec Siculum mare
Poeno purpureum sanguine, mollibus
Aptari citharae modis ;

Nec saevos Lapithas, et nimium mero
Hylaeum, domitosque Herculea manu
Telluris juvenes, unde periculum
Fulgens contremuit domus
H 2

TOM. I.

Saturni veteris: tuque pedestribus
Dices historiis proelia Caesaris,
Maecenas, melius, ductaque per vias
Regum colla minantium.

Me dulces dominae musa Licymniae
Cantus, me voluit dicere lucidum
Fulgentes oculos, et bene mutuis
Fidum pectus amoribus:

Quam nec ferre pedem dedecuit choris, Nec certare joco, nec dare brachia Ludentem nitidis virginibus, sacro Dianae celebris die.

Num tu, quae tenuit dives Achaemenes,
Aut pinguis Phrygiae Mygdonias opes,
Permutare velis crine Licymniae,
Plenas aut Arabum domos?

Dum flagrantia detorquet ad oscula
Cervicem, aut facili saevitia negat,
Quae poscente magis gaudeat eripi,
Interdum rapere occupat.

ODE XIII.

IN ARBORIS CASUM.

ILLE et nefasto te posuit die,
Quicunque primum, et sacrilega manu
Produxit, arbos, in nepotum

Perniciem, opprobriumque pagi.

Illum et parentis crediderim sui
Fregisse cervicem, et penetralia
Sparsisse nocturno cruore

Hospitis: ille venena Colcha,

Et quidquid usquam concipitur nefas,
Tractavit, agro qui statuit meo
Te triste lignum, te caducum

In domini caput immerentis.

Quid quisque vitet, nunquam homini satis Cautum est, in horas. Navita Bosporum Poenus perhorrescit, neque ultra Caeca timet aliunde fata;

Miles sagittas et celerem fugam
Parthi; catenas Parthus, et Italum

Robur sed improvisa leti

:

Vis rapuit rapietque gentes.

Quam paene furvae regna Proserpinae,
Et judicantem vidimus Aeacum,
Sedesque discretas piorum, et
Aeoliis fidibus querentem

Sappho puellis de popularibus,
Et te sonantem plenius aureo,
Alcaee, plectro dura navis,
Dura fugae mala, dura belli!

Utrumque sacro digna silentio
Mirantur Umbrae dicere: sed magis

Pugnas et exactos tyrannos

Densum humeris bibit aure vulgus.

Quid mirum? ubi, illis carminibus stupens, Demittit atras bellua centiceps

Aures, et intorti capillis

Eumenidum recreantur angues:

Quin et Prometheus, et Pelopis parens
Dulci laborum decipitur sono ;

Nec curat Orion leones,

Aut timidos agitare lyncas.