ODE II.

AD AUGUSTUM CAESAREM.

JAM satis terris nivis atque dirae
Grandinis misit Pater; et, rubente
Dextera sacras jaculatus arces,
Terruit urbem,

Terruit gentes, grave ne rediret
Saeculum Pyrrhae, nova monstra questae;
Omne cum Proteus pecus egit altos
Visere montes,

Piscium et summa genus haesit ulmo,
Nota quae sedes fuerat columbis;
Et superjecto pavidae natarunt
Aequore damae.

Vidimus flavum Tiberim, retortis
Littore Etrusco violenter undis,
Ire dejectum monumenta regis,
Templaque Vestae;

Iliae dum se nimium querenti
Jactat ultorem, vagus et sinistra
Labitur ripa, Jove non probante, u-
xorius amnis.

Audiet cives acuisse ferrum,

Quo graves Persae melius perirent ;
Audiet pugnas, vitio parentum
Rara, juventus.

Quem vocet divûm populus ruentis
Imperî rebus? prece qua fatigent
Virgines sanctae minus audientem
Carmina Vestam?

Cui dabit partes scelus expiandi Jupiter? Tandem venias, precamur, Nube candentes humeros amictus, Augur Apollo:

Sive tu mavis, Erycina ridens,
Quam Jocus circumvolat, et Cupido;

Sive neglectum genus et nepotes
Respicis, auctor,

Heu! nimis longo satiate ludo,

Quem juvat clamor, galeaeque leves, Acer et Mauri peditis cruentum Vultus in hostem.

Sive mutata juvenem figura,
Ales, in terris imitaris, almae
Filius Maiae, patiens vocari
Caesaris ultor;

Serus in coelum redeas, diuque
Laetus intersis populo Quirini,
Neve te, nostris vitiis iniquum,
Ocior aura

Tollat. Hic magnos potius triumphos,
Hic ames dici Pater atque Princeps:
Neu sinas Medos equitare inultos,
Te duce, Caesar,

ODE III.

AD NAVEM QUA VEHEBATUR VIRGILIUS

ATHENAS PROFICISCENS.

SIC te diva potens Cypri,
Sic fratres Helenae, lucida sidera,
Ventorumque regat pater,

Obstrictis aliis praeter Iapyga;
Navis, quae tibi creditum
Debes Virgilium, finibus Atticis

Reddas incolumem, precor,
Et serves animae dimidium meae.
Illi robur, et aes triplex

Circa pectus erat, qui fragilem truci

Commisit pelago ratem

Primus, nec timuit praecipitem Africum

Decertantem Aquilonibus,

Nec tristes Hyadas, nec rabiem Noti;
Quo non arbiter Hadriae
Major, tollere seu ponere vult freta.
Quem mortis timuit gradum,
Qui siccis oculis monstra natantia,
Qui vidit mare turgidum, et
Infames scopulos, Acroceraunia?
Nequicquam Deus abscidit

Prudens Oceano dissociabili

Terras, si tamen impiae

Non tangenda rates transiliunt vada.
Audax omnia perpeti,

Gens humana ruit per vetitum nefas.
Audax Iapeti genus

Ignem fraude mala gentibus intulit.
Post ignem aetheria domo
Subductum Macies et nova Febrium

Terris incubuit cohors;

Semotique prius tarda necessitas

Leti corripuit gradum. Expertus vacuum Daedalus aëra Pennis, non homini datis. Perrupit Acheronta Herculeus labor. Nil mortalibus arduum est.

Coelum ipsum petimus stultitia; neque Per nostrum patimur scelus

Iracunda Jovem ponere fulmina,

ODE IV.

AD L. SEXTIUM.

SOLVITUR acris hiems grata vice veris et Favonî, Trahuntque siccas machinae carinas :

[ni;

Ac neque jam stabulis gaudet pecus, aut arator ig-
Nec prata canis albicant pruinis.
Jam Cytherea choros ducit Venus,imminente Luna;
Junctaeque nymphis Gratiae decentes
Alterno terram quatiunt pede: dum graves Cy-
clopum

Vulcanus ardens urit officinas.

Nunc decet aut viridi nitidum caput impedire myr

[to,

Aut flore, terrae quem ferunt solutae. Nunc et in umbrosis Fauno decet immolare lucis, Seu poscat agna, sive malit haedo.

Pallida Mors aequo pulsat pede pauperum taber

nas,

Regumque turres. O beate Sextî ! Vitae summa brevis spem nos vetat inchoare longam.

Jam te premet nox, fabulaeque Manes,

Et domus exilis Plutonia: quo simul mearis,
Nec regna vini sortiere talis,

Nec tenerum Lycidan mirabere, quo calet juventus
Nunc omnis, et mox virgines tepebunt.