ODE XIV.

AD POSTUMUM.

EHEU! fugaces, Postume, Postume, Labuntur anni; nec pietas moram. Rugis et instanti senectae

Afferet, indomitaeque morti:

Non, si trecenis, quotquot eunt dies,
Amice, places illacrimabilem

Plutona tauris; qui ter amplum
Geryonen Tityonque tristi

Compescit unda, scilicet omnibus, Quicumque terrae munere vescimur, Enaviganda, sive reges,

Sive inopes erimus coloni.

Frustra cruento Marte carebimus, Fractisque rauci fluctibus Hadriae : Frustra per autumnos nocentem Corporibus metuemus Austrum:

Visendus ater flumine languido
Cocytus errans, et Danaï genus
Infame, damnatusque longi
Sisyphus Aeolides laboris.

Linquenda tellus, et domus, et placens Uxor: neque harum, quas colis, arborum Te, praeter invisas cupressos,

Ulla brevem dominum sequetur.

Absumet heres Caecuba dignior
Servata centum clavibus, et mero
Tinguet pavimentum superbo,
Pontificum potiore coenis,

ODE XV.

JAM pauca aratro jugera regiae
Moles relinquent; undique latius
Extenta visentur Lucrino

Stagna lacu; platanusque caelebs

Evincet ulmos: tum violaria, et
Myrtus, et omnis copia narium,

Spargent olivetis odorem
Fertilibus domino priori:

Tum spissa ramis laurea fervidos
Excludet ictus. Non ita Romuli
Praescriptum et intonsi Catonis
Auspiciis, veterumque norma,

Privatus illis census erat brevis,

Commune magnum: nulla decempedis

Metata privatis opacam

Porticus excipiebat Arcton:

Nec fortuitum spernere cespitem
Leges sinebant, oppida publico
Sumtu jubentes, et deorum
Templa, novo decorare saxo.

ODE XVI.

AD GROSPHUM.

OTIUM divos rogat in patenti

Prensus Aegaeo, simul atra nubes
Condidit Lunam, neque certa fulgent
Sidera nautis :

Otium bello furiosa Thrace,

Otium Medi, pharetra decori,

Grosphe, non gemmis, neque purpura venale, neque auro.

Non enim gazae, neque consularis

Submovet lictor miseros tumultus

Mentis, et Curas laqueata circum
Tecta volantes.

TOM. I.

I

Vivitur parvo bene, cui paternum
Splendet in mensa tenui salinum;
Nec leves somnos timor aut cupido
Sordidus aufert.

Quid brevi fortes jaculamur aevo
Multa? quid terras alio calentes
Sole mutamus? patriae quis exsul
Se quoque fugit?

Scandit aeratas vitiosa naves

Cura; nec turmas equitum relinquit,

Ocior cervis, et agente nimbos

Ocior Euro.

Laetus in praesens animus, quod ultra est,
Oderit curare, et amara lento
Temperet risu. Nihil est ab omni
Parte beatum.

Abstulit clarum cita mors Achillem,
Longa Tithonum minuit senectus:
Et mihi forsan, tibi quod negarit,
Porriget Hora.

Te greges centum Siculaeque circum
Mugiunt vaccae; tibi tollit hinnitum
Apta quadrigis equa; te bis Afro
Murice tinctae

Vestiunt lanae: mihi parva rura, et Spiritum Graiae tenuem camenae, Parca non mendax dedit, et malignum Spernere vulgus.

ODE XVII.

AD MAECENATEM AEGROTUM.

CUR me querelis exanimas tuis?
Nec dîs amicum est, nec mihi, te prius
Obire, Maecenas, mearum

Grande decus columenque rerum.

Ah! te meae si partem animae rapit
Maturior vis, quid moror altera,
Nec carus aeque, nec superstes
Integer? Ille dies utramque

Ducet ruinam. Non ego perfidum
Dixi sacramentum: ibimus, ibimus,
Utcunque praecedes, supremum
Carpere iter comites parati.

Me nec Chimaerae spiritus igneae, Nec, si resurgat, centimanus Gyges Divellet unquam: sic potenti Justitiae placitumque Parcis.