ODE V.

AD PYRRHAM.

QUIS multa gracilis te puer

in rosa

Perfusus liquidis urguet odoribus
Grato, Pyrrha, sub antro?
Cui flavam religas comam,

Simplex munditiis? heu! quoties fidem
Mutatosque deos flebit, et aspera
Nigris aequora ventis

Emirabitur insolens,

Qui nunc te fruitur credulus aurea ; Qui semper vacuam, semper amabilem, Sperat, nescius aurae

Fallacis! Miseri, quibus

Intentata nites! Me, tabula sacer
Votiva paries indicat, uvida

Suspendisse potenti

Vestimenta maris deo.

ODE VI.

AD AGRIPPAM.

SCRIBERIS Vario fortis et hostium
Victor, Maeonii carminis alite,

Quam rem cumque ferox, navibus aut equis,
Miles, te duce, gesserit.

Nos, Agrippa, neque haec dicere, nec gravem
Pelidae Stomachum, cedere nescii,
Nec cursus duplicis per mare Ulixeï,
Nec saevam Pelopis domum,

Conamur, tenues grandia: dum pudor,
Imbellisque lyrae Musa potens vetat
Laudes egregii Caesaris, et tuas,
Culpa deterere ingenî.

Quis Martem tunica tectum adamantina
Digne scripserit? aut pulvere Troïco
Nigrum Merionen? aut ope Palladis
Tydiden superis parem?

Nos convivia, nos proelia virginum
Sectis in juvenes unguibus acrium
Cantamus, vacui, sive quid urimur,
Non praeter solitum leves.

ODE VII.

AD MUNATIUM PLANCUM.

LAUDABUNT alii claram Rhodon, aut Mitylenen, Aut Ephesum, bimarisve Corinthi

Moenia, vel Baccho Thebas, vel Apolline Delphos Insignes, aut Thessala Tempe.

Sunt quibus unum opus est intactae Palladis arces
Carmine perpetuo celebrare,

Indeque decerptam fronti praeponere olivam.
Plurimus in Junonis honorem

Aptum dicit equis Argos, ditesque Mycenas.
Me nec tam patiens Lacedaemon,

Nec tam Larissae percussit campus opimae,
Quam domus Albuneae resonantis,
Et praeceps Anio, ac Tiburni lucus, et uda
Mobilibus pomaria rivis.

Albus ut obscuro deterget nubila coelo

Saepe Notus, neque parturit imbres
Perpetuos: sic tu sapiens finire memento
Tristitiam vitaeque labores

Molli, Plance, mero; seu te fulgentia signis
Castra tenent, seu densa tenebit

Tiburis umbra tui. Teucer Salamina patremque
Cum fugeret, tamen uda Lyaeo

Tempora populea fertur vinxisse corona,

Sic tristes affatus amicos:

Quo nos cumque feret melior Fortuna parente, Ibimus, o socii comitesque !

Nil desperandum, Teucro duce, et auspice Teucro:
Certus enim promisit Apollo,

Ambiguam tellure nova Salamina futuram.
O fortes, pejoraque passi

Mecum

saepe, viri! nunc vino pellite curas: Cras ingens iterabimus aequor.

ODE VIII.

AD LYDIAM.

LYDIA, dic, per omnes

Te deos oro, Sybarin cur properes amando
Perdere; cur apricum

Oderit campum, patiens pulveris atque solis.
Cur neque militaris

Inter aequales equitat, Gallica nec lupatis
Temperat ora frenis ?

Cur timet flavum Tiberim tangere? cur olivum
Sanguine viperino

Cautius vitat, neque jam livida gestat armis

Brachia, saepe disco,

Saepe trans finem jaculo nobilis expedito?

Quid latet, ut marinae

Filium dicunt Thetidis sub lacrimosa Trojae
Funera, ne virilis

Cultus in caedem et Lycias proriperet catervas?

ODE IX.

AD THALIARCHUM,

VIDES, ut alta stet nive candidum
Soracte, nec jam sustineant onus
Silvae laborantes, geluque
Flumina constiterint acuto.

Dissolve frigus, ligna super foco
Large reponens; atque benignius
Deprome quadrimum Sabina,
O Thaliarche! merum diota,

Permitte divis cetera ; qui simul
Stravere ventos aequore fervido
Depraeliantes, nec cupressi,

Nec veteres agitantur orni,

Quid sit futurum cras, fuge quaerere, et,
Quem Fors dierum cumque dabit, lucro
Appone; nec dulces amores

Sperne puer, neque tu choreas,