verwisseld en cenige ververschingen gebruikt hadden, wel te verstaan uit onze eigene provisie, want in het dorp was bedroefd weinig te vinden. Intusschen waren onze tenten op eenen kleinen afstand van de pondok, die wij in eene spijszaal hervormd hadden, opgeslagen, en nu poogden wij, zooveel de diepe modder ons toeliet, de zoo noodige rust te genieten. De volgende dagen regende het onophoudelijk en op zijn Oost-Indisch, dat wil zeggen, als of er een Geldersche watervloed van boven kwam, hetgeen echter den heer BLUme niet belette om met den Hortulanus KENT, ieder van een goeden paijong (regen- of zonnescherm) voorzien, te gaan botaniseren. Den 3o Maart verlieten wij het bekoorlijke Passir Djierak, en zeiden die plaats met vreugde voor altoos vaarwel. Mogen alle reizigers, die haar, na ons, bezoeken, er, gelijk wij, heelhuids afkomen, en niet levendig in de modderpoelen begraven worden! Wij gingen nu weder berg-op, berg-af, kregen eene schrikkelijke portic regen op onze huid, en kwamen eindelijk na den afschuwelijken weg duizendmaal verwenscht te hebben, in cene vlakte, die zeer geschikt was, om ons tot kampement te verstrekken, en ook oogenblikkelijk daartoe werd ingerigt. Door de zorg van een' Demang (inlandsch Hoofd), die ons door den heer Resident VAN ANGELBEEK te Buitenzorg als wegwijzer en hulp was toe gevoegd, werd nu alles in de beste orde gebragt. Rondom onze tenten sloegen onze bedienden en koelies of dragers de noodige hutjes, en stallingen voor de paarden op, welke nog dien zelfden dag door het groot aantal werklieden voltooid werden waarvan een gedeelte uit het ons omringende woud takken en groote bladeren aansleepten, terwijl anderen zich met derzelver zamenvoegingen en plaatsing onledig hielden. Ook was er een aardig spijstafeltje met banken voor het gezelschap vervaardigd, door een dak tegen den regen beschut, die zich echter spoedig een doortogt baande, en ons eenige malen onder het eten verraste, zonder evenwel het vermogen te bezitten, van ons de volle schotels en de vriendelijk lonkende wijnflesch te doen in den steck laten. In den eersten nacht van ons verblijf alhier, naderde een tijger tot zeer nabij de stallen, doch werd door het geschreeuw der bedienden, die op het hinniken der paarden toeschoten, verjaagd, en keerde onder een verschrikkelijk gebrul in het bosch terug. Nimmer zag ik zoo vele mieren van allerlei soort dan hier, wanneer het regende waren onze tenten vol van deze insekten, die zelfs in de koffers en goederen, bij duizenden indrongen. Eene soort van groene mieren, van eene bijzondere grootte, viel ons vooral lastig. Den 10en Maart zetten wij onzen togt voort; en hadden weder eenen afschuwelijken weg, te midden van vervaarlijke afgronden, die vaak door de digte struiken voor het oog verborgen en dus te gevaarlijker waren. In eene fraaije vlakte maakten wij halt, en sloegen onze tenten op. Onze bedienden, dragers enz. legerden zich in eenige hutten, welke, naar men ons verhaalde, te voren aan eene bende roovers tot schuilplaats hadden gediend. De Demang, die ons vergezelde, had uit eene naburige kampong de rongings of dansmeisjes voor ons in requisitie gesteld, zoodat de dag onzer aankomst met een luisterrijk bal besloten werd, waarbij eene inlandsche muziek tot den opgang der zon voortraasde. Wij vertoefden op deze, inderdaad bekoorlijke plaats tot den 14en Maart. en vertrokken toen naar Romping, aan den voet van het gebergte, hetwelk wij nu vaarwel zeiden. De wijze, waarop wij hier ontvangen werden, gaf ons de beste hoop op een aangenaam verblijf. Voor het huis van het inlandsch Hoofd, deden wij onze paarden, die zich moede gegalloppeerd hadden, een statigen pas aannemen, en reden plegtig tusschen de ons aangapende menigte, de poort in en het binnenplein op, waar ons de huisheer, een dik en deftig te gemoet trad, en met een handdruk verwelkomde. Zijne echtgenoote, nog eens zoo dik en deftig als hij, waggelde ons insgelijks te gemoet. män, Na ons met eenige kwee-kwee (inlandsch gebak en confituren), die in eene rijke verscheidenheid van gedaanten en kleuren werden opgedischt, de maag bedorven te hebben, werd het diner opgedragen, hetgeen wezenlijk aan eenen Europeaanschen kok eer zou hebben gedaan. Onze provi❤ siën waren intusschen ook aangekomen, eenige flesschen roode baai werden ontkurkt; de gastheer dronk op de gelukkige aankomst der reizigers, wij ор de zijne en die zijner beminnelijke wederhelft. Het dikke paar, schoon echte Muselmannen zijnde, scheen, wat het artikel van de wijnflesch betrof, van een geheel ander gevoelen, dan de Profeet te wezen. Een aantal rongings, waaronder eenige bevallige meisjes waren, vermaakten ons na den maaltijd door de zonderlinge grimassen, waaruit het inlandsche dansen of tandakken bestaat, en die nu en dan opgehelderd werden door een zoogenaamd gezang, of liever gekrijsch, terwijl eene helsche muzijk niet ophield ons trommelvlies op eene zeer onaangename wijze te kittelen. Den volgenden morgen namen onze werkzaamheden weder een begin, terwijl de ledige uren, die dezelve ons vergunden, besteed werden, om de omstreken van ons verblijf te bezigtigen. Romping is schilderachtig gelegen aan eene groote rivier, waar tamelijk veel scheepvaart is, en aan wier overzijde eenige Kalkbergen hunne kruinen verheffen. De environs dezer kleine kampong zijn zeer boschrijk en leveren belangrijke gewassen voor den Natuuronderzoeker op. en Wij waren nog maar weinige dagen te Romping, toen de heeren COBBEN en HOOPER van Buitenzorg ons met een bezoek kwamen vereeren, ons kampement bezigtigden, hetwelk op de plaats van het huis, waar wij afgestapt waren, was opgeslagen. Derzelver aankomst werd met een partijtje gevierd, dat geen gering gat in onze wijnkisten maakte. Wij slagtten hun ter eere een vet (!) kalf, en menige eend en gans moest eenen vroegen dood sterven. Maar wij vermaakten ons ook terdege. Een lange tafel, rijk belaân Met keur van lekkre spijzen, Lacht' elken gast zoo minzaam aan; Men moest des koks heldhafte daân En zijn' ambitie prijzen. De oude wijngod kreeg zijn' tol, Hoe spoedig men 't ook leegde. |