Hoezee! riep men van allen kant,

Hurrah! santé! lang leven!

De gastheer, als een regte kwant,

Riep: » vrienden! schoon het hoofd u brandt, >> Laat u geen moed begeven!"

Zoo ging 't in volle gloria

Tot dat de hoofden holden,

En eerst de gastheer, ha! ha! ha!

Toen de Kaptein Chinees Hong-ka

Van hunne stoelen rolden.

Het overig gezelschap liet die twee heeren gerust snorken, en vermaakte zich nog tot 8 ure des avonds. Toen namen de Buitenzorgsche vrienden afscheid van ons, en ook het overig gezelschap keerde naar huis terug.

Wij bleven te Romping tot 1 April, en namen toen afscheid van het inlandsch Hoofd, wien onze presentie reeds voor eenige dagen had schijnen te vervelen, en die ons hartelijk vaarwel zeide, in hoop van ons nooit weder te zien. Hierin maakte de goede man echter eene misrekening; wij lieten onze bagage en eenige bedienden ten zijnen huize, en deden slechts een uitstapje naar het aan de overzijde der rivier gelegene Koeripan, om de Kalkbergen aldaar te bezigtigen. Een

ledig huisje van eenen voor de Policie gevlugtten Chinees, was uitmuntend geschikt om ons tot verblijf te dienen, en wij namen hetzelve, met voorkennis van den aldaar geplaatsten oppasser, dadelijk

in bezit.

De Kalkbergen te Koeripan zijn zeer belangrijk, en men is voor de moeite, van dezelve te beklimmen, dubbel schadeloos gesteld, door de zonderlinge en waarlijk romanesque tooneelen, die zij bijna iedere schrede aan het oog vertoonen. ор Wij moesten ons door digte struiken en ineen gewassene takken met klewangs (houwers) een' weg banen.

Aan weerskanten verhieven zich steenmassa's van kalk en zwavel gevormd; op sommige plaatsen zagen wij spelonken, die door menschenhanden schenen uitgehold te zijn, en zeer goed tot schuilplaats voor roovers zouden hebben kunnen dienen. Somtijds verbeeldde men zich, eéne aloude vesting binnen te treden, waarvan de kalksteenen aan weerszijde de muren voorstelden. Eene schoone wandeling ware dit geweest voor Romanschrijvers, om hunne vurige verbeeldingskracht nieuw voed ́sel te geven!

Toen wij op den bovensten top van den hoogsten dezer bergen geklommen waren, daalden wij, ten einde ons den langen en moeijelijken terugweg door de doornen en struiken te besparen, langs eene gladde afhelling van harde kalksteen naar beneden, en kwamen aldaar gelukkig, zonder hals breken aan.

Daags na deze excursie bezochten wij den zoogenaamden Goenong Dapûr, of Keukenberg. Waarschijnlijk ontleent dat bergie, hetwelk naauwelijks tachtig voet hoog is, zijnen naam van het zwavelachtig water, hetgeen onophoudelijk uit den grond opborrelt, en eene menigte lagen boven elkander gevormd heeft, die een glad plateau, op het oog niet ongelijk aan een ijsveld vertoonen.

Dit plateau vonden wij op sommige plaatsen met kalkkegels bezet, waarvan sommigen vijf tot zes voet hoogte hadden, en van boven met eene opening of tepel voorzien waren, waaruit gestadig warm kalkwater opborrelde, hetwelk langs den kegel afloopende, onophoudelijk nieuwe gestalten vormde.

Een dubbele kegel van dien aard, met twee openingen voorzien, uit eene van welke warm water sijpelde, terwijl dat van de andere ijskoud was, werd op bevel van den heer BLUME van den grond afgehouwen, en met ongeloofelijke moeite door een vijftigtal dragers, den berg afgesjouwd; het stuk woog meer dan 3000 ponden. Hetzelve is naderhand naar Batavia getransporteerd, en bekleedt thans geen geringe plaats in het Kabinet van Naturalien van het Bataviaasch Genootschap van Kunsten en Wetenschappen.

Schoone bloemen en vruchten levert deze landstreek in overvloed op.

Mangostans, ramboutans, kalapa's, ananassen, doerian's, watermeloenen enz. vallen hier uitmuntend.

Den 14 April keerden wij naar Romping terug. Hoe verschilde onze ontvangst aldaar van die, welke wij bij onze eerste komst genoten hadden! — Het nieuwtje was er af, geen muzijk klonk ons tegen, geene Rongings waren er te zien: geen gastheer ÿjlde ons te gemoet; koel bleef deze op zijne kanapé liggen, toen hij ons zag aankomen, en keek geweldig op zijn neus, toen hij ons verlangen hoorde, om nog drie of vier dagen daar te blijven, ten einde alles voor ons vertrek naar Batavia te regelen. Zijne lange tronie scheen ons te zeggen, dat wij ons niet te veel konden haasten. Wij hadden echter den man geen kwaad gedaan, doch mogelijk had hij meer goeds van ons verwacht.

Den 18 April werden onze goederen op bamboezen vlotten geplaatst; wij zelven begaven ons op dergelijke vaartuigen met een tent of dak voorzien, waaronder wij tegen de zonnestralen en regen beveiligd waren, en en zoo dreven wij de schoone rivier af, naar Tangerang. De huisheer en deszelfs familie hadden ons tot op den oever verор des gezeld; de oude vriendelijkheid was weder Demangs aangezigt te lezen. Wij wisten, wat

dit beduidde.

Een luid vaarwel! riep men ons toe,
Doch met een lachje en blij te moê

Zag men ons vlot verdwijnen.

» Gaat bromde d'oude in zijnen baard,

» Gaat vrienden, en wilt aan mijn' haard

>> Toch nimmer weer verschijnen."

Wij van onzen kant waren ook niet treurig dat wij Batavia naderden, waar wij kennissen en vrienden hadden, en ons, na afgeloopen werkzaamheden, meer vermaak konden voorspellen, dan in het eenzame Romping.

Ten 1 ure na den middag kwamen wij op onze bamboezen vlotjes te Tangerang aan. Hier werden wij door den heer GIJSBERTS, Schout van het District, met de grootste vriendelijkheid ontvangen en geherbergd, en hadden nu den tijd, om de negorij te doorwandelen.

Eene wandeling te Tangerang, is, vooral in den regentijd, zeer geschikt, om den reiziger spoedig te vervelen; er is niets merkwaardigs in het geheele dorp te vinden, een vrij groote Chi-. nesche bazar levert geene andere waren op, dan. eenige onontbeerlijke levensmiddelen, geringe snuisterijen, grove doeken, en dergelijken.

Den volgenden morgen begaven wij ons met eene groote praauw naar Batavia, waar wij tegen den middag aankwamen.

Daar het oogmerk van onzen Chef was, om zich niet in de stad zelve, maar in de nabijheid der rawa's (lage gronden), die niet ver van Batavia gevonden worden, optehouden, zoo was het buitenverblijf van den heer CLAUS, Mr. Kleeder