den en door dezen aan de Inlandsche hoofden onder hun bestuur medegedeeld, zoodat het aan de negen ongelukkigen, die zeker in eene vlaag van wanhoop, wijl zij in Indië niet vonden, wat zij er zochten, tot het noodlottig besluit waren gekomen om hunne vaandels te verlaten, onmogelijk werd, te ontsnappen.

Het dolle plan, dat zij gesmeed hadden, was, aan een afgelegen oord der zeekust een klein vaartuig te overmeesteren en te trachten, met hetzelve een schip van hunne natie, dan wel een Engelsch of Amerikaansch te bereiken, op hetwelk zij hoopten overgenomen te worden, om op nieuw van dienst te kunnen veranderen.

Zij waren de wachten van het kampement gelukkig gepasseerd, dewijl men hen voor een detachement of patrouille hield. Reeds waren zij over Tangerang te Koeripar in het Buitenzorgsche aangekomen, toen zij zich door de rivier, die deze plaats van Romping scheidt, in hunnen koers opgehouden zagen. Zij rigtten zich aan een paar veerlieden, die juist met een kleine pont dorpelingen aan den gindschen oever hadden overgebragt, en verzochten hen over te halen. Terwijl zij hierop wachtten, kwam de Demang of het Inlandsch hoofd van Koeripan, die op de komst der negen gewapende mannen opmerkzaam was gemaakt, bij hen, en herkende de deserteurs, wier signalement

hij dien zelfden dag had ontvangen. Hij was echter slim genoeg om zulks niet te laten blijken, en daar hij wel inzag, dat het geenszins raadzaam was, geweld te gebruiken tegen mannen, die van geweer en patronen voorzien waren en zich tot het uiterste zouden verdedigd hebben, besloot hij list te gebruiken, om die gevaarlijke reizigers meester te worden. De pont aangekomen zijnde, zorgde hij met eene schijn van vriendelijkheid dat de Franschen in dezelve overgingen en wist intusschen heimelijk aan de veerlieden te gelasten, wat zij te doen hadden. Naauwelijks was het volgeladene vaartuig te midden van den stroom, of de inlanders deden hetzelve met de hun eigene handigheid, plotselijk omkantelen, zoodat de zwaar beladene soldaten met geweer en al in het water vielen, waarop straks een aantal Javanen toeschoten en al zwemmende zeven der ongelukkigen grepen en naar den oever bragten, terwijl twee derzelve verdronken. De uit het water getogenen werden, tot allen tegenstand onbekwaam zijnde, straks gebonden en naar Batavia getransporteerd. Hun vonnis was weldra geveld en zij werden, weinige dagen daarna, op het plein van Weltevreden gefusilleerd. De Demang ontving een gratificatie van honderd gulden.

SMITS. Ik herinner mij nog levendig de executie van die zeven ongelukkigen, en dat vijf der

zelve, die door hunne kameraden waren medegesleept, het medelijden van het geheele kampement gaande maakten. Doch de list van den Demang, om hen in handen te krijgen, was mij onbekend.

MULLER.

Heeren! het wordt laat. Weet nie

mand iets meer, aangaande het karakter, de zeden en gewoonten der inlanders bij te brengen 5 Zoo neen, wensch ik u allen met dit glaasje eene aangename nachtrust, zoo ja, dat het spoedig geschiede.

SMITS. De schoonste trek, dien 'ik, aangaande de edelmoedige denkwijze, en de hartelijke mededeelzaamheid der Javaansche grooten ooit gehoord heb is deze. Toen kortelings, op de uitnoodiging van den Heer Gouverneur Generaal Baron VAN DER CAPELLEN, eene collecte, ten behoeve- der ongelukkige overstroomden in Nederland, op Java was geopend, en de Resident van Passaroean ook bij aanschrijving der regering daartoe uitgenodigd werd, zat deze, bij het ontvangen van dien brief, juist met de inlandsche regenten aan tafel. Deze vernamen dat er ééné inteekening onder de Europesche ingezetenen stond plaats te hebben, en tevens de ramp, die aanleiding tot dezelve gaf. Innig bewogen verzochten zij om mede het hunne te mogen bijdragen tot verzachting der ellende van hunne blanke

broeders. De Resident, hun goed hart bewonderende, stond zulks gaarne toe, en zag de edelmoedige regenten, elk voor eene aanzienlijke som, inteekenen. Ook op andere plaatsen hebben zich vermogende inlanders, bij die zelfde gelegenheid, op eene vereerende wijze, door milde bijdragen onderscheiden.

MULLER. Dat het den Javanen wel ga! Moge de droevige oorlog, die thans een gedeelte van hun schoon land teistert, weldra een einde nemen, en welvaart en geluk alom in deze oorden heerschen!

1

Wreedaardig door een beerendrom geplaagd,

Van geld, krediet en vriendenhulp beroofd,
Verliet Coco zijn' woonplaats Amsterdam,

En ging op reis naar 't rijk Batavia,
Twee koffertjes (zij wogen juist niet zwaar,)

Een groote zak, waarin 't passagegeld
Met niets helaas! er boven, was gepast,
Ziedaar den heelen rijkdom, door Coco
Stoutmoedig aan de golven toevertrouwd;
Het kon hem nimmer erger gaan dan 't ging,
Dit wist hij wel, en dus verliet hij blij
Het dierbaar, lief, gezegend vaderland,
Dat ieder een die moppen heeft zoo gul,