3. nam qualis aut Molossus aut fulvus Lacon, 4. agam per altas aure sublata nives, quaecumque praecedet fera. 5. tu, cum timenda voce complesti nemus, proiectum odoraris cibum. 5 10 6. cave, cave: namque in malos asperrimus 7. qualis Lycambae spretus infido gener aut acer hostis Bupalo. 8. an, siquis atro dente me petiverit, 15 7. Der Fluch des Brudermordes. Form. Nr. 5. Anlass. Durch den Vertrag von Misenum, den Octavian, Antonius, Sextus Pompeius 39 schlossen, schien endlich dem Bürgerkriege ein Ende gemacht zu sein. Aber schon 38 ging der treulose Menas von Pompeius zn Octavian über und der Krieg entbrannte zwischen diesen beiden Machthabern von neuem. Der Dichter spricht in diesem Liede seinen Abscheu gegen den Bürgerkrieg, der seit Romulus Brudermorde wie ein Fluch auf Rom laste, aus. Zeit. Im Jahre 38 beim Wiederausbruch der Feindseligkeiten. Inhalt. I. Der Ausbruch des unnatürlichen Krieges. II. Seine Ursache: der Fluch des Bruder mordes. Str. 9-10. I. Quo, quo scelesti ruitis aut cur dexteris 2. parumne campis atque Neptuno super fusum est Latini sanguinis? 3. non ut superbas invidae Carthaginis. 4. intactus aut Britannus ut descenderet 5. sed ut secundum vota Parthorum sua 6. neque hic lupis mos nec fuit leonibus, 7. furorne caecus an rapit vis acrior 5 10 8. tacent, et ora pallor albus inficit, 15 9. sic est: acerba fata Romanos agunt 10. ut inmerentis fluxit in terram Remi 20 9. Der Sieg bei Actium. An C. Cilnius Maecenas. Form. Nr. 5. Anlass. Am 2. September 31 waren Antonius und Kleopatra bei Actium geschlagen worden. Die Nachricht vom Siege und der Flucht der Gegner trifft den Dichter in Rom, wohin Maecenas noch nicht zurückgekehrt ist, um die Stadtpraefectur zu übernehmen. In unserm Liede spricht der Dichter nicht nur den Wunsch aus, den Sieg gemeinschaftlich mit dem Freunde feiern zu können, sondern giebt auch seinen Abscheu gegen das unrömische Gebaren des Antonius kund. Zeit. Im Spätherbst des Jahres 31. Inhalt. I. Horaz wünscht mit dem Freunde den Sieg bei Actium zu feiern, wie er einst den bei Mylae mit ihm gefeiert hat. Str. 1-5. II. Antonius schmachvolles Gebaren. Str. 6—10. 1. Quando repostum Caecubum ad festas dapes 2. tecum sub alta sic Iovi gratum - beate Maecenas, bibam, 3. sonante mixtum tibiis carmen lyra, 4. ut nuper, actus cum freto Neptunius dux fugit ustis navibus, 5. minatus urbi vincla, quae detraxerat 6. Romanus eheu posteri negabitis emancipatus feminae 7. fert vallum et arma miles et spadonibus servire rugosis potest, 8. interque signa turpe militaria sol aspicit conopium! domo, 5 9. at hinc frementes verterunt bis mille equos Galli canentes Caesarem, 10. hostiliumque navium portu latent puppes sinistrorsum citae. II. io triumphe, tu moraris aureos currus et intactas boves? 12. io triumphe, nec Iugurthino parem bello reportasti ducem, 10 15 20 13. neque Africanum, cui super Carthaginem 25 virtus sepulcrum condidit. 14. terra marique victus hostis Punico lugubre mutavit sagum. 15. aut ille centum nobilem Cretam urbibus, 16. exercitatas aut petit Syrtis Noto, 17. capaciores affer huc, puer, scyphos 18. vel, quod fluentem nauseam coerceat, 19. curam metumque Caesaris rerum iuvat 30 35 Anlass. Bavius und Mevius, zwei armselige, dabei neidische und hämische Dichterlinge, waren erbitterte Feinde von Virgil und Horaz. Virgil (Ecl. 3, 90 f.) sagt von ihnen: qui Bavium non odit, amet tua carmina, Mevi, atque idem iungat vulpes et mulgeat hircos. Bei Gelegenheit einer Seereise, die Mevius zu machen hat, dichtet Horaz ihm dies Propempticon, in dem er ihm Schiffbruch und Tod wünscht. Das Lied ist ein Gegenstück zu Od. I 3. Inhalt. I. Der böse Wunsch. Str. 1-7. II. Das Verhalten des jämmerlichen Mevius im Schiffbruch. Str. 8-12. I. Mala soluta navis exit alite ferens olentem Mevium: 2. ut horridis utrumque verberes latus, 3. niger rudentis Eurus inverso mari fractosque remos differat; 4. insurgat Aquilo, quantus altis montibus frangit trementis ilices; 5. nec sidus atra nocte amicum appareat, qua tristis Orion cadit; 6. quietiore nec feratur aequore, quam Graia victorum manus, 7. cum Pallas usto vertit iram ab Ilio 5. 10' 8. o quantus instat navitis sudor tuis 15 9. et illa non virilis eiulatio, preces et aversum ad Iovem, 10. lonius udo cum remugiens sinus II. opima quodsi praeda curvo litore. 12. libidinosus immolabitur caper et agna tempestatibus. 20 11. Abschied von der Iambendichtung. An Pettius. Form. Nr. 17 (Vgl. S. 24, Anm.). Anlass. Der Dichter, von Liebe begeistert, giebt seinen Entschluß kund, die Epodendichtung aufzugeben und sich dem lyrischen Liede zuzuwenden. Inhalt. I. Der Entschluß, nicht ferner Iambograph sein zu wollen. Str. 1-2. II. Die frühere Liebe zu Inachia. Str. 3-11. III. Die Liebe zu Lyciscus. Str. 12-14. |