fessionis, nisi peccatum cadat in gravem loci ir- reverentiam, ib.
Non est de substantia confessionis de venialibus, attritio de omnibus confessis, ib. Nec de præcepto sub mortali, ib. Confessio nulla est quoties ex culpa mortali omitti- tur aliquid per se necessarium ad valorem sacra- menti, d. 26, s. 1.
Quinque capita nullitatis confessionis attinguntur, d. 16, s. 3.
Ignorantia confessoris, an et quomodo reddat con- fessionem nullam, d. 22, s. 5.
Quot modis dicatur, d. 16, s. 3.
Potest aliquando dari confessio valida, et informis, d. 20, s. 5.
Etiam de solis venialibus, ib.
Varia Patrum loca, quibus necessitas confessionis impugnari videtur, exponuntur, d. 17, s. 2.
Est de necessitate sacramenti ex vi institutionis, d. 22, s. 1. Consistit in confessione omnium peccatorum mor- talium, quæ sunt in conscientia poenitentis post baptismum, vel præcedentem validam confessio- nem commissa, et in ordine ad eamdem absolu- tionem, ib.
Quid sit esse in conscientia pœnitentis, ih. Confessionis integritas potest suppleri per ignoran- tiam invincibilem, non tamen dolor, d. 20, s. 4. Duplex est integritas: formalis, et materialis; prior sola est simpliciter necessaria, posterior quando moraliter potest, d. 22, s. 1 ; d. 23, s. 4. Confessio est integra formaliter quoties nihil omit- titur cum mortali culpa, d. 28, s. 2. Quoties omissio est mortale peccatum etiam ex igno- rantia culpabili nulla est integritas, d. 23, s. 4. Ex defectu integritatis non datur confessio valida et informis, ib.
Publica peccata etiam sunt in confessione dicenda, d. 22, s. 2.
Non est contra confessionis integritatem, aut per se peccatum mortale, uni ordinarie confiteri, cum autem aliquid grave occurrit, alium confessorem adire, ib.
Est necessarium ad integritatem, species peccatorum distincte aperire, ib.
Etiamsi parum inter se differant, ib.
Circumstantiæ mutantes speciem, sunt de necessi- tate confessionis, s. 3.
Et transferentes actum a veniali in mortale, ib. Non tamen impertinentes, s. 3.
Quoties aliquid necessarium ex legitima causa omit- titur, in alia confessione est aperiendum, s. 2. Quando necesse sit modum ignorantiæ, vel malitiæ in confessione aperire.
Consuetudo peccandi quando possit esse de neces- sitate confessionis, d. 29, S. 4.
In duobus casibus necesse est declarare in confes- sione instrumentum, quo ad peccandum utimur, d. 30, s. 1.
Qui cum alio peccavit, si illum induxit, tenetur id confiteri, secus si non inducat, d. 22, s. 4. Nimia duratio actus peccaminosi est confitenda, ib. Circumstantia diei festi non est confitenda, ib. Si codem tempore duæ obligationes diversarum ra- tionum omittantur, est confitenda illa circumstan- tia, secus si sint ejusdem rationis, ib. Circumstantia loci sacri non est de necessitate con-
Numerus peccatorum est de integritate confessionis, d. 22, s. 1.
Quando de illo pœnitenti constat, ib.
Si autem facta morali diligentia non occurrit nu- merus certus aliquis, qui a certo parum distare creditur dicendus est, s. 6.
Vel si nullus probabilis occurrit, sufficit consuetu- dinem peccandi declarare, s. 5.
Qui dicit se velle confessionem generalem facere etiamsi aliquid grave jam confessum omittat non peccat mortaliter, s. 7.
Ecclesia non potest præcipere confessiones venialium ad integritatem sacramenti, s. 8.
Non solum omnium, sed nec aliquorum, ib. Potest quis, et interdum debet confiteri tacendo ali- quod peccatum ex justa causa, qualis est pericu- lum gravis nocumenti, d. 23, s. 2. Articulus mortis, ib.
Præceptum annuæ confessionis, s. 3.
Necessitas recipiendi Eucharistiam aut faciendi sacrum, ib.
Infamia propria, aut scandalum vitandum, d. 23,
Non est necesse peccatum omissum confiteri cum primum causa cessat, s. 3.
Sed tempore quo alias obligat præceptum confes- sionis, ib.
Quid si in confessione quis cognoscat suam culpabi- lem negligentiam in examinanda conscientia, d. 24, S. 1.
Mutilatio confessionis inculpabilis, nec valorem, nec effectum sacramenti impedit, d. 20, s. 5. Circumstantiæ notabiliter aggravantes, necessario sunt confitendæ, d. 22, s. 3.
Non tamen minuentes intra eamdem speciem pec- cati, stante mortali gravamine, s. 4. Venialia non sunt de necessitate confessionis, s. 8. In tribus casibus potest in articulo mortis integritas materialis confessionis omitti, d. 23, s. 1.
Qui sic confitetur, debet, quoad fieri possit, ma- teriam certam et necessariam dare, ib.
Sufficiunt signa contritionis in ordine ad confes- sionem, quando certior materia dari non potest, ib. Vehementia effectus ad finem pravum mortaliter, quando declaranda in confessione, d. 22, s. 4. Intentio actus, an et quomodo declaranda, ib. Potest quis sequi judicium probabile ad omittendum peccatum aliquod in confessione ; non tamen sine illo omittere, s. 9.
Peccatum de quo dubium negativum est, codem mo- do est confitendum, s. 8 et 10.
CONFESSIONIS ITERATIO. Potest iterari confessio, d. 18, s. 4.
Non tantum semel, sed sæpius, et in omni tem- pore, ib.
Tam de peccatis in confessione omissis, quam rite confessis, s. 5.
Quoties confessio invalida fuit, necesse est ad inte- gritatem sequentis confessionis illa peccata ite- rum confiteri, ib.
Secus si fuit valida, licet informis, d. 22, s.6 et 7. Confessio potest iterari uno verbo, quando idem est confessor, qui sufficienter recordatur, s. 6. Quando confessio fuit sufficiens, et solum defuit
forma rite prolata, sufficit petere in illo foro ab- solutionem ab codem, ib.
Quid autem sacerdos tunc facere debeat, ut recte suo munere fungatur, ib.
Excommunicatus, qui bona fide prius a peccatis, quam a censura absolvitur, non tenetur iterum illa peccata confiteri, s. 7.
Qui peccatum ex justa causa in confessione omit- tit, per se loquendo, debet illud solum in alia con- fessione subjicere, ib.
Idem est si bona fide confessus est peccatum, et confessor non audivit, ib.
Si autem ejus gravitatem non percepit, debet il- lam declarare expresse, d. 28, s. 2. Qui oblitus est pœnitentiæ impositæ, etiamsi in di- latione illius adimplendæ mortaliter peccaverit, non tenetur iterum confiteri, d. 22, s. 7. Non potest imponi ab Ecclesia præceptum per se de iteranda confessione, ib.
Ex suppositione tamen includente voluntarium consensum pœnitentis, potest quis obligari ad il- lam iterandam, s. 8.
Sæpe excusatur pœnitens ab iteratione confessionis invalidæ ob oblivionem invincibilem præteriti de- fectus, d. 23, s. 4.
Qui in mortis articulo simplici confitetur sacerdoti, non tenetur illa peccata iterum proprio confiteri, d. 26, s. 4.
Qui confitetur habenti dubium proprium circa ju- risdictionem, tenetur illa peccata iterum confiteri,
Qui confitetur habenti jurisdictionem delegatam, non tenetur illa peccata iterum proprio sacerdoti con- fiteri, s. 2.
Quando teneatur poenitens confessionem iterare ob ignorantiam confessoris, d. 28, s. 2.
Varia Patrum loca, quibus necessitas confessionis impugnari videtur, exponuntur, d. 17, s. 2.
CONFESSIONIS PRECEPTUM DIVINUM.
Est de jure divino in lege gratiæ confessionis præ- ceptum latum a Christo, d. 35, s. 1. Quod non potest Ecclesia tollere, ib. Non tenetur quis anticipare confessionem, etiamsi timeat periculum oblivionis peccatorum, d. 36,s 6. Præceptum hoc, ut obliget, requiritur in subjecto peccatum, d. 35, s. 2.
Et ideo infantes, innocentes, et non baptizati sunt incapaces hujus præcepti.
Obligat omnes, qui post baptismum mortaliter pecca- verunt, ib.
Qui habet dubiam conscientiam de mortali, quomo- do obligetur hoc præcepto, ib.
Non obligat per se statim, ac peccatum mortale com- mittitur, s. 3.
Obligat in articulo mortis. si non sit impletum, ib. Et juxta Ecclesiæ determinationem, ib. Quid si Ecclesia nihil determinaret, ib. Obligatur homo ad confessionem quando est me- dium necessarium ad superandum tentationem, ib.
Et quando sumenda est Eucharistia, ib. Utraque vero obligatio est per accidens ad pro- prium confessionis præceptum, ib.
Hæc tamen non est ante receptionem aliorum sa- cramentorum, s. 4.
Unde ex Ecclesiæ præcepto tenentur fideles con- fessionem semel in anno facere, d. 36, s. 1. Qui prævidet fore, ut elapsa occasione non possit in toto illo anno confiteri, tenetur confessionem an- ticipare, s. 5.
Omnes baptizati, qui mortaliter peccaverunt, ab hoc præcepto obligantur, s. 2.
Etiamsi solum peccatum mere internum habeant. ib.
Papa obligatur hoc præcepto, ib.
Non obligatur hoc præcepto, qui sola venialia. aut mortalia confessa habet, ib.
Debet tamen suum parochum de hoc certioren facere, ib.
Præceptum hoc non impletur, nisi per veram so- ceptionem sacramenti pœnitentiæ, s. 7.
Unde qui de facto non absolvitur, non implet il- lud, ib.
Impletur per sacramentum validum et informe, d. 36, s. 8.
Qui ante Quadragesimam confessus est, non tê- netur in illa iterum confiteri ex vi hujus præce- pti, s. 3.
Qui novam habet conscientiam mortalis, debet ite- rum confiteri in Quadragesima, s. 4.
Non tamen si peccatum juste fuit omissum in priori confessione, s. 5.
Qui uno anno non implevit hoc præceptum, tene- tur confiteri statim in sequenti, s. 4.
Etiamsi sine culpa omisit, tenetur in illo anno ite- rum confiteri, s. 4.
Ad excusandum ab hoc præcepto sufficit extraordi- naria difficultas moralis judicio prudentis, s. 5. Non obligat hoc præceptum ad confitendum per in- terpretem, s. 6.
An in mortis articulo, ib.
Non excusatur quis a præcepto confessionis ex co quod solum per scriptum in præsentia sacerdotis confiteri possit, ib.
Potest Pontifex tollere et dispensare in hoc præce- pto ex legitima causa, s. 1.
Moraliter tamen nunquam erit sufficiens causa abrogandi, s. 2.
Licet possit esse ad coarctandum, vel extendendum tempus, ib.
Si autem abrogatio absque causa fiat, valida erit, ib.
Quomodo computetur annus, s. 3.
De Quadragesima ad Quadragesimam, ib. Hujus præcepti transgressio non habet pœnam ipso jure impositam, s. 8.
Habet tamen imponendam juxta c. Omnis utrius-
que sexus, ibi, quam incurrit omnis, qui vel in- tegre non confitetur, vel non ita integre, ut ab- solvi possit, ib.
Qui non valide absolvitur ex defectu mere interno, censuram (si feratur) non excusat, ib. Pueri, qui non habent tam perfectum usum ratio- nis, ut ad communionem obligentur, pœnas non incurrunt, ib.
Solus sacerdos est minister hujus sacramenti, d. 24, S. 1.
Ita, ut ob nullam necessitatem, vel dispensationem alius non sacerdos esse possit, ib.
Non ut auctor principalis, sed ut minister Christi absolvit, d. 19, s. 1.
Sententia tamen ejus definitiva est, ib. Confessor duo præcipere potest pœnitenti, d. 20, S. 4.
Non potest licite absolvere pœnitentem, quem scit non habere universalem attritionem de omnibus peccatis etiam oblitis, d. 19, s. 1.
Præter ordinem sacerdotii requirit jurisdictionem, d. 24, S. 2.
Quæ non est omnibus simplicibus sacerdotibus data circa mortalia, sed pendet ex confessione Ec- clesiæ, ib.
Est ordinaria, vel delegata, ib.
In casu necessitatis extra articulum mortis, an pos- sit simplex sacerdos absolvere indirecte a morta. libus, d. 31, s. 3.
Non est in præcepto in necessitate confiteri non sacerdoti, d 24, s. 1.
Sacerdos decipiens pœnitentem dicendo se habere jurisdictionem, cum non habeat, an valide absol- vat, d. 26, s. 6.
In ministro de venialibus etiam requiritur jurisdic- tio, quæ omnibus simplicibus sacerdotibus tole- ratis communicata est, d. 24, s. 2.
Quæ jurisdictio non est a pœnitente, nec jure di- vino, d. 26, s. 5.
Sed ab Ecclesia delegata, ib.
Et idem est de mortalibus confessis, ib. Cum Episcopali munere intrinsece est conjuncia or- dinaria jurisdictio in foro sacramenti, d. 25, s. 1. Nihilominus illam habet Episcopus per Summum Pontificem et ab illo dependentem, ib.
Et consequenter absolute de jure humano, ib. Quidquid potest Pontifex in universa Ecclesia, in foro pœnitentiæ, potest Episcopus in sua diœcesi, nisi prohibeatur, ib.
Archiepiscopus autem in Episcopatibus suffraga - neorum solum dum visitat,jure tamen ordinario,ib. Sacerdos proprius hujus sacramenti, tribus modis dici potest, s. 2.
Parochus est proprius sacerdos omnium qui intra terminos suæ parochiæ habent domicilium, seu quasi domicilium, s. 2.
Et vagabundorum dum in sua parochia commo- rantur, ib.
Et iter agentium, transeuntium per suas parochias,
Nisi ad hoc peregrinentur, ut illi confiteantur, ib. Plura habens domicilia in diversis parochiis, potest cuicunque parocho illarum confiteri, ut proprio sacerdoti, ib.
Proprius sacerdos parochorum est Episcopus, ib. Vel aliquis Episcopalem jurisdictionem partici- pans, ib.
Episcoporum vero solus Papa, ib. Sicut et Cardinalium, ib.
Ipsique sunt sacerdotes proprii suæ familiæ, ib. Papa vel summus Pœnitentiarius, est proprius fa- miliæ Papæ, ib.
Aliqui in diguitate constituti, solum Episcopum ha- bent, ut proprium sacerdotem, ib.
Religiosorum proprius sacerdos est immediatus co- rum superior, d. 26, s. 1.
Ut sancte ministret, non solum dum absolvit, sed etiam dum confessionem audit, debet non habere conscientiam peccati mortalis, d. 28, s. 1.
Quæ bonitas requiratur in sacerdote, ut ad hoc mi- nisterium licite eligi valeat, ib.
Ut tamen valeat electio, jurisdictio detur per se nulla est necessaria, ib.
Necessarium vero est, ut per censuram, vel supe- riorem non sit suspensus, ib.
Quæ scientia requiratur, ut quis sit idoneus minis- ter pœnitentiæ, s. 2.
Peccat graviter sacerdos, qui huic ministerio, abs- que scientia proportionata se ingerit, ib.
Nisi in casu extrema necessitatis, ibidem, neque excusatur qui ex obedientia superioris id facit, ib.
Ignorantia sacerdotis quando sit, vel non sit contra valorem sacramenti, ib.
Quæ prudentia confessori necessaria, ib. Triplici ex capite potest oriri obligatio ministrandi hoc sacramentum, d 32, s. 1.
Ex charitate, obedientia, et officio, vide verb. Pa- rochus omnino numero, ib.
Confessor non potest absolvere, nisi dispositum,
Quidque debeat facere, ut ejus dispositionem co- gnoscat, vel si ex confessione resultet obligatio restituendi, vel auferendi occasionem peccandi, ib.
An teneatur confessor docere pœnitentem, qui ex invincibili ignorantia errat, vel quomodo se cum illo gerat, s. 3 et 4.
Si confessor sciat pœnitentem esse rite dispositum, tenetur sub gravi culpa illum absolvere, s. 5. Potest tamen justa ex causa absolutionem differre, ib.
Tenetur confessor absolvere pœnitentem juxta ejus probabilem opinionem, licet confessoris opinio alia sit, s. 6.
Etiamsi ex illa detrimentum tertii sequatur, ib. Sacerdos, qui absolutionem invalidam dedit, tene- tur, si commode potest, pœnitentem monere de defectu, ib.
Quando absolutio fuit valida, licet inique data, con- fessor nihil tenetur, ib.
Nisi vergat in damnum tertii, d. 36, s. 7. An confessor teneatur interrogare pœnitentem, vide verb. Interrogationes confessoris.
Nulla pœna communi jure est imposita sacerdoti in- debite ministranti sacramentum, ib.
Laicus, aut clericus temere hoc sacramentum mi- nistrans, fit irregularis, d. 33, s. 1.
Approbatio Episcopi jure antiquo non erat necessa- ria, ut sacerdos idoneus posset eligi, vel jurisdic- tionen delegatam a parocho accipere, d. 28, s. 2. Secus post Concilium Trident., s. 4. Estque de necessitate sacramenti, ib.
Nunc ut minister pro secularibus sit idoneus, debet esse, vel ab Episcopo approbatus, vel beneficium parochiale habere, ib.
Sacerdos auditurus confessiones regularium, non indiget approbatione, ib.
Regularis per facultatem eligendi confessorem po- test eligere non approbatum ex vi Concilii, ib. Secus si in facultate aliud exprimatur, ut in bulla Cruciatæ.
Omnes sacerdotes, etiam Episcopi debent eligere sa-- cerdotem approbatum, ib.
Et omnis facultas secularibus data a quocunque ita intelligenda, ib.
Approbatio est distincta a delegatione jurisdictionis, ib.
Unde possunt separari, s. 5.
Judicium ad approbationem requisitum quod sit, ib.
Quid ante Tridentinum esset statutum de religioso- rum approbatione per jus antiquum, ib. Religiosus eligendus per diploma Pontificium debet esse approbatus ab Episcopo loci, in quo habet domicilium, s. 7.
Etiamsi extra diœcesim peregrinetur, ib.
Si vero per privilegia religionis, non potest extra diœcesim eligi, ib.
Papa delegans alicui jurisdictionem ad audiendas confessiones in suo Romano Episcopatu, cense- tur illum approbare, s. 8.
Et idem est de Episcopis respectu suorum Episco- patuum, ib.
Parochi tantum possunt delegare suam jurisdictio-- nem aliis parochis, aut sacerdotibus ab Episcopo approbatis, s. 4.
Potest approbationem dare solus Episcopus saltem electus, et confirmatus, et ejus vicarius, s. 4.
Et Capitulum sede vacante, d. 26, s. 2. Abbates exempti habentes Episcopalem jurisdic- tionem, ib.
Non autem Provinciales, aut Generales religio- num respectu secularium, ib.
Dans hanc approbationem debet esse Episcopus con- fessoris, d. 28, s. 6.
Non autem loci materialis, in quo fit confessio, ib.
Quomodo Episcopus possit approbare sacerdotem extraneum pro suis subditis, ib.
Religiosi exempli fiunt subjecti Episcopis quoad ap- probationem ratione domicilii, ib.
Episcopus potest subdito licentiam dare, ut confi- teatur sacerdoti approbato ab alio Episcopo, d. 28,
Potest etiam illam limitare ad approbatos a se, ib.
Non tamen per illam approbat sacerdotem elec- tum, ib.
Potest tamen hoc subdito committere, ib. Quid in hoc possit parochus, ib.
Per facultatem concessam a Pontifice eligendi con- fessorem approbatum ab Episcopo, potest eligi sa- cerdos alterius dioecesis, ibi approbatus, ib. Sacerdos domicilium mutans in aliam diœcesim, de- bet ibi approbari, ut censeatur idoneus qui per bullam eligatur, ib.
Non est necessaria in scriptis, s. 5.
Neque de ejus substantia, ut gratis detur, ib.
Habens parochiale beneficium censetur approbatus non solum pro suo Episcopatu, s. 4.
Sed pro tota Ecclesia, ib.
Non sufficit tamen beneficium habuisse, ib. Sacerdos ab Episcopo simpliciter approbatus est ca- pax jurisdictionis in sacramentali foro in tota Ec- clesia, s 7.
Nisi limitetur ex intentione concedentis jurisdic- tionem, s. 6.
Religiosi, etiam Mendicantes hac indigent approba- tione obtenta, s. 5.
Non expirat per mortem concedentis, ib.
Sed durat quandiu non revocatur, s. 8. Quæ potest ex justa causa revocari, ib. Non sufficit approbatio petita, et non obtenta, sive juste, sive injuste negetur, s. 5.
Potest Episcopus Mendicantes sine examine a se ap- probatos examinare, s. 8.
Episcopus potest absque speciali causa iterum exa- minare a suo antecessore approbatos, et indignos reprobare, ib.
Imo idem Episcopus potest a se approbatos exa- minare, non tamen absque causa reprobare, ib. Etiam valide, ib.
Religiosi Mendicantes non possunt absolvere a pec- catis Episcopo reservatis, d. 30, s. 2.
Non possunt tamen Episcopi respectu horum re- servare casus non reservatos respectu parocho- rum, ib.
In nullo casu etiam articuli mortis potest inferior absolvere a reservatis, si superior adiri potest sine gravi periculo, s. 3.
In casu necessitatis potest absolutio a reservatis Papæ ab inferiori dari cum onere comparendi, ib.
Quæ regula non habet locum in reservatis ab aliis inferioribus Prælatis, ib.
In mortis articulo quilibet sacerdos habet directam jurisdictionem in reservta, s. 2, ab Ecclesia : unde nullus est necessarius ordo inter sacerdo- tes habentes jurisdictionem in mortalia pec- cata, ib.
Qui casus reservavit et ejus superior in hoc foro est minister ordinarius quoad reservata, ib. Delegatus qui ab habentibus facultatem, s. 1. Episcopi possunt per Tridentinum absolvere suos subditos a peccatis Papæ reservatis, si sint oc- culta, s. 2.
Facultate uti possunt in omnes et solos subditos, ib.
Quinam Episcopi ibi intelligantur, ib.
Prælati habentes jurisdictionem Episcopalem, non gaudent hac facultate, ib.
Neque Prælati religionum, ib.
Comprehenditur Archiepiscopus respectu diœce- sis suffraganei dum actu visitat, ib. Episcopus non potest absolvere a peccatis in bulla Cana reservatis etiam occultis per decretum Conc. Trid., ib.
Delegatus non potest reservationem peccati tollere, nisi ab illo sacramentaliter absolvendo, d. 31, s. 4.
Amor solus non est propria contritio, d. 4, s 1. Contritio formaliter est actus pœnitentiæ, ib. Quis actus pœnitentiæ sit, ib.
Voluntas destruendi peccatum, aut resarciendi di-
vinam injuriam non est contritio, ib. Neque de ejus substantia, ib.
Homo in peccato existens. et a Deo excitatus potest 1201 directe nolle pro tunc conteri, d. 15, s. 5. Etiam sine veniali peccato, ib.
Neque est necessaria ut extrinsece illam imperet, Qui vult non conteri non vult virtute permanere in ib. Odium peccati proprie non est contritio, s. 1.
Dolor de peccato proprie sumptus non est contritio, licet illam comitetur, ib.
Contritio debet esse ex amore Dei super omnia,
Detestatur peccatum supra omne detestabile, ib. In contritione saltem debet includi votum formalis amoris Dei super omnia, ib.
Formalis autem amor non est de illius essentia, S. 3.
Contritionis essentia in unico actu consistit, s. 4. Contritio, quæ sufficit ad implendum præceptum suf- ficit ad justificationem, ib.
Quæ sufficit ad remissionem cujusvis mortalis, suf- ficit ad remissionem omnium, ib.
Licet appropriative sit major de graviori peccato. S. 6
Quælibet est de omnibus, s. 4.
Per se non potest esse nimia, d. 4, s. 5.
Potest tamen per accidens, ib.
Ex vi præcepti annuæ confessionis non tenetur qui confiteri non potest, ad habendam contritionem, d. 15, s. 5.
Licet timeat oblivionem peccatorum, ib. Non requiruntur singulæ contritiones de singulis
peccatis ad justificationem, d. 4, s. 6.
Ad veram contritionem non est necessaria distincta peccatorum recogitatio, ib.
Neque votum ejus, ibidem, licet in aliquibus casi- bus possit esse necessaria, ib.
Per contritionem veram non potest quis detestari unum peccatum sine aliis, si de pluribus cogitat,
Contritio est valde proportionata ad satisfaciendum Deo, non tamen per se necessaria, absque ordi- natione divina, d. 15, s. 3.
Licet naturale sit præceptum satisfactionis quod esse debeat per contritionem, pendet ex divina ordinatione, ib.
Quid significet contritio, d. 4, s. 1.
Unde sumatur metaphora, ib.
Ad contritionem nulla certa duratio necessaria, s. 5. Ad veram contritionem non est necessaria absolute summa intentio, d. 4, s. 4.
Nec comparative ad dolorem de quolibet alio malo, vel ad amorem de quolibet creato bono, ib. Imo nec certa intensio necessaria est, sed sufficit substantia actus, ib.
peccato, sed permittit, ib.
Contritio secundum totam suam essentiam est pars sacramenti pœnitentiæ, d. 11, s. 2.
Si cum absolutione sacramentali concurrat, habet efficaciam sacramentalem cx opere operato, d. 18, S. 3.
Licet non ex eadem virtute, ib. Correctio propter solum remedium peccati commissi, obligat quando est necessitas vitandi peccatum im- Non tenemur proximum corripere, quando ipse non pœnitentiæ, aut mortem æternam, d. 15, s. 6. tenetur correptionem acceptarc, ib.
Dæmones quomodo possint esse ministri Dei ad tor- quendas animas, d. 46, s. 2.
Quam voluntatem habeat Deus circa negationes, quæ in tempore sunt, d. 8, s. 2.
Per poenitentiam sæpe restituitur homo ad pristi- nam dignitatem ecclesiasticam, d. 13, s. 3. Dignitas Episcopalis, vide verbum Episcopus. Non autem semper, ib.
« PredošláPokračovať » |