ODE IX.

AD THALIARCHVM.

Vides, ut alta stet nive candidum

Soracte; nec iam sustineant onus
Silvae laborantes, geluque

Flumina constiterint acuto?

Dissolve frigus, ligna super foco
Large reponens; atque benignius
Deprome quadrimum Sabina,

O Thaliarche, merum diota.
Permitte Divis cetera: qui simul
Stravere ventos aequore fervido
Deproeliantes; nec cupressi,

Nec veteres agitantur orni.

Quid sit futurum cras, fuge quaerere; et Quem fors dierum cumque dabit, lucro Appone: nec dulces amores

Sperne puer, neque tu choreas;

Donec virenti canities abest

Morosa. Nunc et campus, et areae,
Lenesque sub noctem susurri

Composita repetantur hora;
Nunc et latentis proditor intimo
Gratus puellae risus ab angulo,
Pignusque dereptum lacertis,

Aut digito male pertinaci,

ODE X.

HYMNVS IN MERCVRIVM.

Mercuri, facunde nepos Atlantis,

Qui feros cultus hominum recentum
Voce formasti catus, et decorae
More palaestrae:

Te canam, magni Iovis et Deorum
Nuncium, curvaeque lyrae parentem;
Callidum, quidquid placuit, iocoso
Condere furto.

Te, boves olim nisi reddidisses

Per dolum amotas, puerum minaci
Voce dum terret, viduus pharetra
Risit Apollo.

Quin et Atridas, duce te, superbos,
Ilio dives Priamus relicto,
Thessalosque ignes, et iniqua Troiae
Castra fefellit.

Tu pias laetis animas reponis

Sedibus; virgaque levem coerces

Aurea turbam, superis Deorum

Gratus, et imis.

ODE XI.

AD LEVCONOEN.

Tu ne quaesieris (scire nefas) quem mihi, quem tibi

Finem Di dederint, Leuconoë; nec Babylonios Tentaris numeros. Vt melius, quidquid erit, pati! Seu plures hiemes, seu tribuit Iuppiter ultimam, Quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum; sapias, vina liques, et spatio brevi Spem longam reseces. Dum loquimur, fugerit invida Aetas: carpe diem, quam minimum credula postero.

Quem

uem virum, aut heroa lyra, vel acri

Tibia sumis celebrare, Clio?

Quem Deum? cuius recinet iocosa.
Nomen imago,

Aut in umbrosis Heliconis oris,

Aut super Pindo, gelidove in Haemo?
Vnde vocalem temere insecutae

Orphea silvae,

Arte materna rapidos morantem
Fluminum lapsus, celeresque ventos,
Blandum et auritas fidibus canoris

Ducere quercus.

Quid prius dicam solitis Parentis
Laudibus; qui res hominum ac Deorum,
Qui mare et terras, variisque mundum
Temperat horis ?

Vnde nil maius generatur ipso,

Nec viget quidquam simile, aut secundum:
Proximos illi tamen occupavit
Pallas honores.

Proeliis audax neque te silebo
Liber, et saevis inimica Virgo
Belluis; nec te, metuende certa
Phoebe sagitta.

Dicam et Alciden, Puerosque Ledae;
Hunc equis, illum superare pugnis
Nobilem: quorum simul alba nautis
Stella refulsit,

Defluit saxis agitatus humor;
Concidunt venti, fugiuntque nubes;
Et minax (quod sic voluere) ponto

Vnda recumbit.

Romulum post hos prius, an quietum Pompili regnum memorem, an superbos Tarquini fasces, dubito, an Catonis Nobile letum.

Regulum, et Scauros, animaeque magnae
Prodigum Paullum, superante Poeno,
Gratus insigni referam Camena,
Fabriciumque.

Hunc, et incomtis Curium capillis
Vtilem bello tulit, et Camillum

Saeva paupertas, et avitus apto
Cum lare fundus.

Crescit, occulto velut arbor aevo,
Fama Marcelli: micat inter omnes
Iulium sidus, velut inter ignes
Luna minores.

Gentis humanae pater atque custos,
Orte Saturno, tibi cura magni

Caesaris fatis data; tu secundo
Caesare regnes.