ODE XI. . AD PHYLLIDEM. Est mihi nonum superantis annum Plenus Albani cadus: est in horto, Multa, qua crines religata fulges. Cuncta festinat manus: huc, et illuc Vt tamen noris, quibus advoceris Iure sollemnis mihi, sanctiorque Ordinat annos. Telephum, quem tu petis, occupavit, Dives, et lasciva; tenetque grata Terret ambustus Phaethon avaras Spes; et exemplum grave praebet ales Pegasus, terrenum equitem gravatus Bellerophontem, Semper ut te digna sequare; et, ultra (Non enim posthac alia calebo ODE XII. AD VIRGILIVM. Iam veris comites, quae mare temperant, Impellunt animae lintea Thraciae: Iam nec prata rigent, nec fluvii strepunt Nidum ponit, Ityn flebiliter gemens, Aeternum opprobrium, quod male barbaras Dicunt in tenero gramine pinguium Delectantque Deum, cui pecus, et nigri Adduxere sitim tempora, Virgili: Nardi parvus onyx eliciet cadum, Curarum eluere efficax. Ad quae si properas gaudia, cum tua Plena dives ut in domo. Verum pone moras, en studium lucri; Nigrorumque memor, dum licet, ignium, Misce stultitiam consiliis brevem: Dulce est desipere in loco. ODE XIII. IN LY CEN. Audivere, Lyce, Dî mea vota, Dî Ludisque, et bibis impudens, Et cantu tremulo pota Cupidinem Doctae psallere Chiae Pulchris excubat in genis: Importunus enim transvolat aridas Quercus, et refugit te; quia luridi Dentes, te quia rugae Turpant, et capitis nives. Nec Coae referunt iam tibi purpurae, Notis condita fastis Inclusit volucris dies. Quo fugit Venus? heu! quove color? decens Quae me surpuerat mihi, Felix post Cinaram, notaque et artium Annos fata dederunt, Servatura diu parem |