Obrázky na stránke
PDF
ePub

inter veros et legitimos pontifices numerandum non esse judicavi, quod sedem apostolicam turpiter ingressus, turpius deseruit. Nam cùm post multa alia scelera et flagitia homo nefarius Vaticanam basilicam omnibus ornamentis suis exspoliasset, Benedictus Albericorum, de quorum familiâ erat, ope et auxilio fretus, eum usque adeò exagitavit, ut, Româ relictâ, Constantinopolim abire cogeretur.

Ibidem, p. 729.

Vita Joannis Papæ XIV. An. Chr. 984.

Joannes, qui anteà Petrus nominabatur, ex episcopo Papiensi et archicancellario Ottonis secundi, an. Ch. 984, sub regno Ottonis tertii factus est Romanus Pontifex, hujus nominis decimus quartus. Quod cùm Bonifacio VII., apostolicæ sedis invasor, qui necato pontifice et expilatâ basilicâ Vaticanâ, ut suprà dixi, Constantinopolim fugerat, innotuisset; simulque Ottonem Imperatorem, qui suo hunc patricinio defendisset, e vitâ decessisse cognovisset; sedem iterùm invasurus, Romam rediit, cathedram Petri involavit, et quem in eâ sedentem inveniebat Joannem, inde non tantùm exturbavit, verùm etiam vinculis alligatum in sancti angeli munitionem, quæ a suorum factione detinebatur, magna cum tyrannide intrusit, detentumque ibidem mensibus quatuor violentus et sacrilegus prædo tandem fame perire coegit; et ne quid illi qui partium Imperatoris erant amplius sperarent, corpus extincti pontificis præ foribus munitionis Angelica civibus omnibus spectandum exhibuit. Illi verò dum intuitu macilenti cadaveris pontificem fame extinctum vidissent, et doluissent, venerandum corpus in basilicam S. Petri delatum sepelierunt. Intereà invasor sedis, duorumque pontificum crudelissimus interfector, parricida nefandus, et truculentus prædo Bonifacius Antipapa, Petri cathedram proh nefas! per tyrannidem occupavit. Post quatuor autem menses quibus sedem Apostolicam violenter et injustè detinuerat, ultore Deo punitus, morte repentinâ interiit. Defuncti cadaver factiosi illi, quorum subsidio vivens nitebatur, nudatum lanceis vulneraverunt et per urbem traxerunt. Hæc et antiquis Vaticanis codicibus Baronius an. 984, et sequentibus. Videant recentiores chronographi, quantum prædonem et tyrannum in numerum optimorum pontificum referant, qui

potius inter famosissimos latrones et potentissimos patriæ proditores, Syllas et Catalinas, enumerandus erat.

Ibidem, p. 751.

Vita Gregorii Papæ V.

Gregorius, qui Bruno nominabatur, natione Germanus, Ottonis imperatoris consanguineus, factus est Pontifex an. Dom. 996, antequam Otto Romam venisset. Hunc Brunonem nominatum fuisse ante pontificatum testantur Ditmartus et Rupertus Abbas Tuitiensis. Crescentii studio et operâ contrà eum in schismate elevatus est in thronum Apostolicum Joannes (quam XVI. nominant et in numerum pontificum malè referunt) natione Calaber, Placentinus episcopus. Sed cùm Otto imperator ad vindicandam injuriam pontifici per Crescentium illatam in Italiam venisset et Romam expugnasset, invasori sedis apostolicæ manus sacrilegas amputari, aures abscindi, atque oculos evelli præcepit.

Cardinal Baronius calls the Popes of this century robbers (prædones) and sanguinary highwaymen (sanguinarii grossones.)

Cæs. Baron. Annales Eccles. tom. x. p. 937. An. Chr. 1000. (Antverpiæ, 1603.)

Gregorius servus servorum Dei Salamoni Regi Ungarorum salutem et apostolicam benedictionem.

Litteræ tuæ ad nos tardè propter moram nuntii tui allatæ sunt: quas quidem multò benigniùs manus nostra suscepisset, si tuâ in causâ conditio non adeò beatum Petrum offendisset. Nam sicut a majoribus patriæ tuæ cognoscere potes, regnum Ungariæ Sanctæ Romanæ ecclesiæ proprium est, a rege Stephano olim B. Petro cum omni jure et potestate sua oblatum et devotè traditum, &c.

Matri verò omnium ecclesiarum Apostolicæ Sedi, Patrique omnium Vicario Christi summæ pietatis ergo seipsos cum suis penitus devovere, &c.

Quis ista considerans non miretur et obstupescat, dum quo tempore (secundùm humanam prudentiam, quæ tantùm terrena sapit, et quæ ea solùm quæ antè oculos habet considerat, nec ad divinam providentiam oculos figit) ipsa Romana ecclesia casura et interitura penitus videri potuisset, tot improbis, sceleratis, impudicis, prædonibus, invasoribus,

sanguinariis et grassoribus hoc sæculo, ut audisti, sedemn apostolicam invadentibus, eamque depravatis moribus conspurcantibus, tam vitioso imprimis ingressu quam detestando pravorum morum exemplo, qua etiam occasione ejus dominium sibi Imperatores vindicantes, pro arbitrio statuerunt in sede Petri quem vellent, sic reddita jam prorsus vili et contemptibili, effectâ ancillâ Regum dominâ gentium, et conculcatâ pedibus filiorum et præsidentium attritâ vestigiis, expositâque ludibrio transeuntium: eodem tempore externi longè positi veniant reges ad Apostolicam sedem, quam recognoscant et venerentur unicum orbis templum, asylum pietatis, columnam et firmamentum veritatis, petram immobilem innixam super Christi Dei vivi solidam firmamque promissionem, &c.

Great Immorality of the Clergy in general, and especially of the Italian Clergy.

Nouvelle Bibliotheque des auteurs Ecclesiastiques par L. E. Dupin. (Autrecht, 1731.)

Tome viii. c. ii. p. 21.

Des Auteurs du X. siècle de l'Eglise.

Ratherius,* evêque de Verone, dans son livre intitulé, Livre des perpendicules,' "Il declame ensuite contre le mépris general que font tous les Chretiens, depuis le dernier des Laiques jusqu'au Souverain Pontife, des canons et des lois de l'Eglise; et il s'emporte avec chaleur contre la vie dereglée des ecclesiastiques de son temps, qui ne faisoient aucune difficulté de violer ouvertement les canons dans les grandes choses comme dans les petites. Il les reprend avec aigreur et les accuse de plusieurs desordres, qu'il decrit d'une manière naive. Il parle contre les gens de qualité que l'on destine aux dignités ecclesiastiques, et que l'on y éleve par toutes sorte de voyes, quelques indignes qu'ils en soient. Il les appelle des voleurs, des faux pasteurs, dont la benediction se change en malediction; des gens mille fois excommuniés par les canons, qui rendent méprisable l'autorité des evêques, et qui sont cause qu'on ne fait aucun cas de leurs excommunications ni de leurs absolution.

* Of Ratherius, Dupin says, p. 19, Entre les hommes illustres qui ont fleuri dans l'Italie en ce siécle, il n'y en a point de plus celebre que Ratherius Evêque de Verone.

Dans la séconde partie de ce traité, Ratherius attaque en particulier l'impudicitè des clercs, qui etoit si grande de son temps, que l'on ne pouvoit, dit il, trouver presque personne digne d'être ordonnè evêque, ni d'evêque digne l'ordonner les autres. Il remarque que de toutes les nations les Italiens sont ceux qui ont le plus de mepris pour les canons et le moins d'estime pour les clercs; et la raison qu'il en rend, c'est que les ecclesiastiques de leurs pays sont les plus deregles dans leur conduite, les plus immodestes dans leur exterieur, et les moins appliqués a leur devoir. Il en conte des histoires horribles, et les accuse principalement d'infame commerce avec les femmes. Sur la fin il leur fait entendre qu'il y a encore lieu de faire penitence, et les y exhorte.

Immorality of the English Clergy.

Sacros. Concilia stud. P. Labbæi et G. Cossartii, &c. tom. ix. p. 698. (Lutetiæ Parisiorum, 1671.)-An. Chr. 969. Oratio Edgari regis ad Dunstanum Archiepiscopum Cantuariæ, Oswaldum Wigorniæ, et Ethelwaldum Wentanæ Episcopos.

[ocr errors]

Sed ut meæ sollicitudinis est, ecclesiarum ministris, gregibus monachorum, choris virginum, et necessaria eorum procuratione, ac saluti et quieti, vel paci consulere. De quorum omnium moribus ad nos spectat examen, si vixerint continenter, si honestè se habeant ad eos qui foris sunt; si divinis officiis solliciti, si ad docendum populum assidui, si victu sobrii, si habitu moderati, si in judiciis sint discreti. Pace vestra, loquor, reverendi patres; si ista solerti scrutinio curassetis, non tam horrenda et abominanda ad aures nostros de clericis pervenissent.

Taceo quod non est illis corona patens, nec tonsura conveniens; at in veste lascivia, insolentia in gestu, in verbis turpitudo, interioris hominis produnt insaniam. Prætereà in divinis officiis quanta sit negligentia, cum sacris vigiliis vix interesse dignantur, cum ad sacra missarum solemnia ad ludendum, subridendum, magis quam ad psallendum congregari videantur. Dicam quod boni lugent, mali rident: dicam dolens (etsi tamen dici potest) quomodo diffluant in comessationibus, in ebrietatibus, in cubilibus et impudicitiis, et jam domus clericorum putantur prostibula meretricum, conciliabulum histrionum. Ibi aleæ, ibi saltus, et cantus; ibi usque ad medium noctis spatium protractæ in clamore et horrore

vigilia. Sic patrimonia regum, eleemosynæ pauperum, immo, quod magis est, illius preciosi sanguinis precium profligatur. Ad hoc ergo exhauserunt patres nostri thesauros suos? Ad hoc fiscus regius, detractis reditibus multis, elargitus est ? Ad hoc ecclesiis Christi agros et possessiones regalis munificentia contulit, ut deliciis clericorum meretrices ornentur, luxuriosa convivia præparentur, canes, et aves, et talia ludicra comparentur ? Hoc milites clamant, plebs submurmurat, mimi cantant et saltant, et vos negligitis, vos parcitis, vos dissimulatis. Ubi gladius Levi et zelus Simeonis, &c.

ELEVENTH CENTURY.

Nouvelle Bibliothèque des Auteurs Ecclesiastiques, par L. E. Dupin. Tom. viii. du xi. siècle de l'Eglise, c. iv. p. 23. (Autrecht, 1731.)

Schism in the Roman See.

Serge IV. succéda a Jean XVII. &c.

Après sa mort il y eut un schisme dans l'église de Rome entre Benôit VII. fils de Gregoire, Comte de Frescati, qui fut élu le premier par le credit de son père, et Gregoire, qui fut choisi par quelques Romains, qui chassérent Benôit; celuici se retira vers Henri, roi d'Allemagne, lequel assembla aussitôt des troupes, et marcha en Italie pour le rétablir; a son arrivée Gregoire se sauva, et Benôit fut reçu sans difficulté.

Ce Pape tint un concile a Pavie, dans lequel aprés avoir fait un long discours contre l'incontinence des clercs, il publie huit decrets. Le premier et le second portent défense aux clercs d'avoir des concubines et d'habiter avec des femmes.

Le Comte de Frescati, pour continuer le Pontificat dans sa famille, fit élire en la place de Benoit VIII. son autre fils, quoiqu'il ne fut pas encore dans les ordres; il fut ordonnè et appellé Jean,* qui est le XVIII. du nom selon nous, et selon d'autres les XX. on dit que quelque temps aprés ce Pape reconnoissant que son élection etoit vicieuse et simoniaque se retira dans un monastére pour y faire penitence, et qu'il cessa de faire aucune fonction jusqu'a ce qu'il eut été elu de nouveau par le clergé.

Jean VIII. etant mort le 7 de Novembre de l'an 1033:

* This occurred in the fourth century in the person of the celebrated Ambrose, who was elected to the bishopric of Milan, when he was a lawyer.

« PredošláPokračovať »