ομονοιας δε αγνοειται και το ούνομα. Ανηρηνται δε αγαπητικαι νουθεσιαι· Ουδαμου σπλαγχνον Χριστιανον, ουδαμου δακρυον συμπαθες. Ουκ εστιν ο τον ασθενουντα τε πιστει προςλαμβανόμενος. Αλλα τοσούτον μισος τοις ομοφυλίοις προς αλληλους εκκεκαυται, ωστε μαλλον τοις του πλησιον πτωμασιν, η τοις οικείοις εκαστος κατορθωμασιν επαγαλλονται. sublata est fratorum conspiratio, concordiæ verò etiam nomen ignoratur; sublatæ sunt autem etiam amicæ admonitiones; nusquam viscera Christiana, nusquam lacryma ex commiseratione. Non est qui infirmum in fide suscipiet, sed tantum odium inter tribules exarsit, ut quisque magis de proximi lapsibus, quam de propriis rectè factis exultat. S. Basilii Caesarem Cappado. Archiep. Epistola. 165. Tom. iii. p. 254. (Editio ut supra.) Ασχολιω Επισκοπώ Θεσσα του λονικης. . . . οτε εις χειρας την επιστ τολην εδεξαμεθα, και ανεγνωμεν αυτην πολλακις, και την βρυουσαν εν αυτη χαριν πνεύματος κατεμαθομεν, νόμισαι ημας επι των αρχαιων καιρων γεγενησθαι, ηνικα ήνθουν αι εκκλησιαι του θεου, ερριζωμεναι τη πιστει, ηνωμεναι τη αγαπη, ωσπερ εν ενι σωματι μιας συμπνοιας διαφερων μελων υπαρχουσης. Οτε φανεροι μεν οι διώκοντες, φανεροι δε οι διωκομένοι. Πολεμουμενοι δε οι λαοι πλειους εγίνοντο, και ΤΟ αίμα των μαρτυρων αρδον τας εκκλησίας, πολυπλασίονας τους αγωνιστας της ευσεβειας εξετρεφε, των ζηλω των προλαβόντων επαποδυομένων της εφεξής τότε Χριστιανοι μεν προς αλληλους ειρηνην ηγομεν, Ειρηνην εκεινην, ην ο Κύριος ημιν καταλιπεν. ης νυν ουδ' ιχνος ημιν λοιπον Ubi epistolam in manus sumpsi, eamque legi sæpius, ac redundantem in ea gratiam Spiritus perspexi, mihi viderer priscis temporibus versari, cum forerent ecclesiæ Dei, fde radicatæ, conjunctæ caritate, membris variis quasi in corpore uno unam conspirationem habentibus: cum manifesti essent qui persequebantur; manifesti itidem qui patiebantur persequutionem : cum populi bello oppugnati multiplicarentur, ac tyrum sanguis ecclesias irrigans, veritatis athletas multò plures aleret, posterioribus priorum exemplo sese ad certamen parantibus. Tunc Christiani pacem habebamus inter nos: pacem illam quam reliquit Dominus, cujus nunc nevestigium quidem nobis jam superest, ideo illam crudeliter a nobis invicem abegimus. mar και τη επει δε και του μακαριου ανδρος Ευτυχους εις μνημην ημας ηγαγες" και εσεμνηνας ημων την πατρίδα, ως αυτην παρασχομενην της ευσεβειας τα σπερματα ευφρανας μεν ημας τη υπομνησει των παλαιων. Ελυπησας δε τω ελεγχω των ορωμενων. Ουδεις γαρ ημων Ευτυχει την αρετην παραπλησιος, οι γε τοσουτον απεχομεν βαρβαροις εξημερωσαι τη δυναμει του πνεύματος, ενεργεια των παρ' αυτου χαρισμάτων, ώστε και τους ημερως έχοντας τη υπερβολη των αμαρτιων ημων εξηγριωσθαι. Εαυτοις γαρ λογιζόμεθα και ταις ημετεραις αμαρτίαις την αιτιαν του επι τοσουτον χυθηναι την των αιρετικων δυναστειαν. Σχεδον γαρ ουδεν μέρος της οικουμενης διαπεφευγε τον εκ της αιρεσεως εμπρησμον. Τα δε σα διηγηματα, ενστάσεις αθλητικαι, σωματα υπερτης ευσεβειας καταξαινόμενα. Θυμος βαρβαρικος υπο των ακαταπληκτών την καρδιαν καταφρονουμενος, αι ποικίλαι βασανοι των διωκοντων. Αι δια παντων ενστασεις των αγωνιζομένων, το ξυλον, το ύδωρ, τα τελειωτικά των μαρτυρων. Τα δε ημετέρα οια ; απέψυκται η αγαπη Πορθείται η των πατέρων διδασκαλία, ναυα για περι την πίστιν πυκνα. σιγα των ευσεβούντων τα στοματα λαοι των ευκτηρίων οικων εξελαθεντες εν τω υπαίθρω προς τον VOL. I. 2. Quoniam beatum virum Eutychen in memoriam nobis revocasti, patriamque nostram exornasti, ut quæ pietatis semina præbuerit, oblectasti quidem nos recordatione præteritorum, sed affecisti tristitia his quæ videmus arguendis. Enimverò nemo nostrûm Eutychi virtute similis: qui utique tantum abest ut barbaros Spiritus virtute ac donorum illius efficaciâ mansuefaciamus, ut eos etiam qui mansueti sunt, peccatorum nostrorum magnitudine feroces reddamus. Nobis enim causam et peccatis nostris ascribimus, cur tantopere diffusa sit hæreticorum potentia. Etenim nulla fere pars orbis hæresis incendium efugit. Tua autem narratio, athletica certamina, corpora pro pietate dilacerata, furor barbarorum ab hominibus corde imparidis contemptus, varia tormenta persequenvaria tormenta tium, decertantium in omnibus constantia, lignum, aqua, quibus consummati martyres. Nostra verò qualia sunt? Refrixit caritas : patrum vastatur doctrina: naufragia circa fidem crebra: silent piorum ora: populus a precationis ædibus abactus, sub dio ad Dominum, qui in calis est, manus attollit. Ae sunt afflicgraves quidem tiones, nusquam tamen mar H εν ουρανοις δεσποτην τας χειρας αιρουσι και αι μεν θλίψεις βαρειαι, μαρτυριον δε ουδαμου, δια το τους κακουντας ημας την αυτήν ημιν εχειν προσηγορίαν. tyrium ; eo quod qui nos vexant, eodem ac nos appellantur nomine. Jerome. (4th Century). Hieronymus ad Heliodorum. Epist. iii. tom. i. p. 32. (Diligentia ac labore Mariani Victorii, Reatini, Episcopi Amerini. Parisiis. 1602.) Non, mihi si linguæ centum sint, oraque centum, ferrea vox, omnia pœnarum percurrere nomina possim, neque enim historiam proposui scribere, sed nostras breviter flere miserias. Alioquin ad hæc meritò explicanda, et Thucydides et Sallustius muti sint. Felix Nepotianus, qui hæc non videt; felix, qui hæc non audit. Nos miseri, qui aut patimur, aut patientes fratres nostros tanta perspicimus. Et tamen vivere volumus, eosque qui his carent flendos potius, quam beatos, putamus. Olim offensum sentimus, nec placamus, Deum. Nostris peccatis barbari fortes sunt. Nostris vitiis Romanus superatur exercitus. Hieronymus in vita Malchi. (Editio ut supra.) Scribere disposui ab adventu Salvatoris usque ad nostram ætatem, id est, ab apostolis usque ad nostri temporis fæcem, quomodo et per quos Christi ecclesia nota fuit et adulta, persecutionibus creverit, martyriis coronata sit; et postquam ad Christianos principes venit, potentiâ quidem et divitiis major, sed virtutibus minor facta sit. Cyrillus Hierosolymitanus. (4th Century.) Cat. 15.p. 209. (Oxon. 1703.) Νυν δε εστιν αποστασια. Απεστησαν γαρ οι ανθρωποι της ορθής πιστεως, και οι μεν υιοπατορίαν καταγγελλουσιν οι δε τον Χριστον εξ ουκ οντων εις το ειναι παρενεχθεντα λεγειν τολμωσι. Και προτερον μεν ησαν φανεροι αιρετικοι, νυν δε πεπλήρωται η εκκλησια κεκρυμμενων αιρετικών. Απεστησαν γαρ οι ανθρωποι απο της Nunc verò defectio est; deficerunt enim homines a recta fde, ita ut alii quidem Filio paternitatem prædicent, alii verò Christum ex non existentibus ad esse deductum dicere audeant. Et antea quidem erant aperti hæretici; nunc autem occultis hæreticis DefeceEcclesia repletur. runt homines a veritate et αληθειας, και κνηθονται την η τον τοινυν εστιν η αποστασία, και μελλει προσδοκασθαι ο εχθρός. Και τεως κατα μερος ηρξατο αποστέλλειν τους εαυτου προδομους, ινα ετοιμος ελθη λοιπον επι την θηραν. Βλεπε, τοῖνον, σεαυτον, ανθρωπε, και ασφα λίζου την ψυχην. pruriunt auribus. Sermo persuabilis, et omnes jucundè audiunt; sermo conversionis, et omnes avertuntur. Defecerunt plurimi a bonis operibus etvideri potius quam esse boni malunt. Hæc est igitur defectio, et expectandus est ille inimicus; et jam aliqua ex parte coepit præmittere suos præcursores, ut paratus deinde veniat ad venationem. Cave itaque tibi, o homo, et confirma animam tuam. Vincentii Lirinensis Commonitorium. Sec. 4. (4th Century.)-(Parisiis, 1671.) Item quando Arrianorum venenum non jam portiunculam quandam, sed penè orbem totam contaminaverit, adeò ut prope cunctis Latini sermonis episcopis, partim vi, partim fraude deceptis, caligo quædam mentibus offunderetur, quidnam potissimùm in tanta rerum confusione sequendum foret? Tunc quisquis verus Christi amator et cultor extitit, antiquam fidem novellæ perfidiæ preferendo, nulla contagii ipsius peste contaminatus est. Jerome, or an ancient Father of the 4th Century. Comm. in Ps. 133. Ecclesia non in parietibus consistit sed in dogmatum veritate. Ecclesia ibi est, ubi fides vera est. Cæterùm ante annos quindecim aut viginti, parietes omnes hic ecclesiarum, hæretici possidebant. Ante viginti enim annos, omnes ecclesias has hæretici possidebant. Ecclesia autem vera illic erat, ubi vera fides erat.* As the *The learned Dupin denies that Jerome wrote this treatise. author speaks of the triumph of the Arians as having occurred fifteen or twenty years before, he must have written towards the close of the 4th century. The work is perhaps too spiritual for Jerome, and was written possibly by some presbyter, who had truer views of apostolic truth, and less talent, than Jerome. Sulpicius Severus. Sacr. Hist. lib. ii. c. 80. (Cent. IV.) (This extract is copied from Gilly's Vigilantius.) Et nunc, cum maximè discordiis episcoporum turbari aut misceri omnia cernerentur, cunctaque per eos odio aut gratiâ, metu, inconstantia, invidia, factione, libidine, avaritia, arrogantia, somno, desidia essent depravata: postremò plures adversum paucos benè consulentes, insanis consiliis, et pertinacibus studiis certabant; inter hæc plebs Dei, et optimus quisque probro atque ludibrio habebatur. S. Augustini Episcopi. Enarratio in Ps. xl. 5. p. 494. Tom. iv. p. 1.-(Benedict. edit. royal 8vo. Parisiis, 1835.) Neque enim de cupiditatibus malorum nunc loquendum est; quia multi acquiescunt in theatris, multi acquiescunt in circo, in amphitheatro, multi acquiescunt in alea; multi in luxuria popinarum, multi in libidine adulteriorum, multi in violentiis rapinarum, multi in dolo et insidiis fraudium; acquiescunt in his omnibus homines. Quid est acquiescunt? Delectantur illic. Sed removeamus hæc omnia, ad innocentem hominem veniamus. Enarratio in Ps. xli. p. 517. Tom. iv. p. 1. (Editio ut supra.) 17. "Dum affligit me inimicus, dum confringit ossa mea," tentator ille diabolus, scandalis ubique crescentibus, quorum abundantiâ refrigescit charitas multorum? Cùm videamus fortes ecclesiæ plerumque scandalis cedere, nonne dicit corpus Christi: "confringit inimicus. confringit inimicus ossa mea? Ossa enim fortes sunt, et aliquando ipsi fortes tentationibus cedunt." Augustinus in Ps. xlii. Enarratio. Tom. iv. (Editio ut supra.) p. 1. p. 518. 2. Nostis ergo quia hoc genus hominum, hoc semen bonum, hoc frumentum Christi inter zizania gemit; et hoc, donec veniat tempus messis, id est, usque finem sæculi, sic exponit, quæ non fallitur veritas. Gemens ergo inter zizania, id est, inter malos homines, inter dolosos et seductores, aut ira turbulentos, aut insidiis venenatos; circumspiciens simul cum illis esse se tanquam in uno agro, per totum mundum |