ea Si sit Dominica, fit de Commemoratio per Ant. Ecce Angelus. . Hic est Deus. et Orat. Deus, qui in unigénito, ut infia, P. 265. AD HORAS. AD NONAM. Ant. 5. B. Tantò mélior. Capitulum. Hebr. 13. Er Jesum offerámus Psalmi de Dominica, Póstiam laudis semper sub Antiph. de Laudibus. 1 AD PRIMAM. Ant. 7. E. Gratificávit nos Deus. AD TERTIAM. Ant. 2. B. Ipse est pax. Capitulum, Appáruits ut in Laudibus, Deo, id est, fructum la biórum confiténtium nómini ejus. R. br. Deus * Salutáris noster *Alleluia, allel. Deus. . Spes ómnium finium terræ * Alleluia. Glória. Deus. . Vidérunt omnes tér. br. Notum fecit Dómini terræ, allelúia. . minus Salutare suum, * Salutáre Dei nostri, alle Alleluia, allelúia. Notum. . In conspectu géntium revelávit justitiam suam, *Alleluia. Glória. Notum. . Recordátus est Dóminus misericordiæ suæ, allelúia; . Et veritátis quæ dómui Israël, allel, Ps. 97. luia. Ps. 97 Ad Maguificat, Ant. 1. A. Vocátum est ab Angelo Oratio, de Laudibus. Si sit Dominica, fit de ea Commem. per Ant. Secessit. . Hic est Deus. et Orat. Deus, qui in unigénito. ut infra, p. 265. Deinde fit Commemoratio de S. Basilio, Ant. Ipse. . Sapiéntiam. ut in Communi Doctorum, p. xxj. Oratio Excita. Ibid. p. xxiv. Si verò Dominica in crucifixus est, ut destruátur corpus peccáti, et ultrà non serviámus peccáto. Lectio ij. diem sequentem inciderit, fiet de ea Commemoratio per Ant. Ecce Dóminus. . Confiteantur. et Orat. Deus, qui in unigenito, ut infra ante Vigiliam Epiphaniæ, p. 263 et 265. Et tunc Festum S. Basilii transferetur in diem tertiam; die autem secundá fiet de Dominica, cum Commemoratione S. Fulgentii ad Noct. et Laudes. DIE II. JANUARII. IN FESTO S. BASILII MAGNI, CESARIENSIS EPISCOPI, ET ECCLESIÆ DOCT. Duplex-minus. Omnia de Communi Doctorum, p. xxij. additis quæ sequuntur. A IN I. NOCTURNO. De Epístola beáti Pauli Apóstoli ad Romanos. Lectio j. Cap. 6. N ignoratis quia quicumque baptizáti sumus in Christo Jesu, in morte ipsíus baptizati sumus? Consepulti enim sumus cum illo per baptismum in mortem : ut quómodo Christus surrexit à mórtuis per glóriam Patris, ita et nos in novitáte vitae ambulémus. Si enim complantáti facti sumus similitúdini mortis ejus simul et resurrectiónis érimus. Hoc scientes, quia vetus homo noster simul : Ui enim mortuus est, Qjustificatus est à pec cato. Si autem mórtui sumus cum Christo: crédimus quia simul étiam vivémus cum Christo: scientes quòd Christus resurgens ex mórtuis jam non móritur, mors illi ultrà non dominábitur. Quòd enim mortuus est peccato, mórtuus est semel : quod autem vivit, vivit Deo. Ita et vos existimáte, vos mórtuos quidem esse peccáto, viventes autem Deo, in Christo Jesu Dómino nostro. On Lectio iij. Non ergo regnet peccá tum in vestro mortáli córpore, ut obediátis concupiscentiis ejus. Sed neque exhibeatis membra vestra arma iniquitátis peccáto: sed exhibéte vos Deo, tanquam ex mórtuis viventes et membra vestra arma justitiæ Deo. Peccátum enim vobis non dominabitur : non enim sub lege estis, sed sub grátia. IN II. NOCTURNO. propter doctrinæ et morum excellentiam cognomento Magnus, cùm Cesáreæ et Byzántii litteris óperam dedisset, Athénas venit; ubi cum Gre gório Theólogo sanctæ amicitiæ fœdus íniit. Reversus in patriam, cùm sanctæ Macrine virginis soróris suæ consílio renuntiare mundo statuisset, in Ægyptum, Palæstinam, Colesyriam et Mesopotámiam iter fecit, solitarios invisúrus. Deinde in erémum Ponti secessit: ubi cóndito monastério, et collocátis juxta Anachorétas Coenobitis, monásticas régulas constituit. Tum ab Eusébio Cæsarea in Cappadocia Epíscopo présbyter, licèt invítus, consecrátur. Ob cujus postea malévolum in se ánimum iterùm in Ponti solitúdinem se recépit: unde Cæsaream revocatus est aliquanto post, ut Eusébium in persecutione Valentis imperatóris Ariáni laborantem, in Ecclésia administratióne adjuvaret. In summa annónæ caritáte pauperes Cæsareæ in unum coactos sustentávit, suis étiam manibus cibos ministrans, quos verbi divini pabulo condiébat. Eusébio inter manus ejus defuncto, annitente Gregório Gregórii Nazianzeni patre subrogatus est, et quarta décima die Junii ordinátus. diem ita allocutus est. Cui Basilius: Neque enim forsan in Epíscopum incidisti. Admirátus tautam ánimi fortitúdinem Modestus Valentem adiit: Imperátor, inquit, ab hujus Ecclésia Antistite victi sumus: minis supérior est, sermónibus firmior, et verbórum blanditiis fórtior. Cùm igitur Valens, instantibus Arianis, Basílium relegáre statuisset, et jam exilii decreto esset subscriptúrus, manum ejus Deus mirabiliter inhibuit. Modestum, ingravescente morbo, ut sibi ignosceret deprecantem, sanitáti restítuit. Lectio vj. Cclésiæ orientális ab Arianis vexata, et Antiochéno dissídio scissæ calamitatibus permótus, egit apud sauctum Athanasium, et álios Orientis Epíscopos, ut auxílium ipsi ab occidentalibus Episcopis postulárent. Mónachis leges sanctíssimas, totíque Ecclesiæ probátas posuit. Canóbia virginibus Deo sacris erexit; et paupéribus excipiendis alendisque amplissiinam extra civitatem domum construxit. Nihil propter labores contínuos de vitæ asperitate remisit. Stratus erat humi léctulus: assíduæ vigíliæ, panis et sal pro obsónio, et aqua pro potu. Ex qua vivendi ratióne, graves morbos contraxit; quibus conTM fectus obiit primà die Januárii, has inter voces: In manus tuas commendo spí ritum meum. Ili paulò post óbitum, consecratum festum diem refert ejus frater sanctus Gregórius Nys à quibus in Christo Jesu per Evangélium génitus est; fratres verò, qui eumdem cum ipso adoptionis spiritum accepérunt; facnltátes verò, quasi aliénas, ut revera sunt, reputábit. Nihil igitur aliud-estrenuntiatio, quàm vinculórum terréne hujus ac temporális vitæ solutio quæ liberos nos à muudi sollicitudinibus efficiens promptióres reddit ad capessendam viam quæ ad Deum ducit, et ad acquirendam rerum pretiosissi márum, quæ super aurum ac lapidem pretiósum sunt, possessiónem. De sancto Fulgentio, Regulis fusius explicatis, Fulgentius paréntibus in N Interrog. 8. Os præceptum hoc ad plura arbitramur pertinere, quorum necessária alienatio sit. Nam et diábolo in primis renuntiámus, deinde affectiónibus carnis, consanguinitátibus, ac familiaritátibus hóminum, et vitæ consuetudini, quæ Evangélica salutis perfectióni adversátur. Atque, quod his ómnibus magis neces sárium est, sibi ipsi ille renuntiat, qui éxuit véte rem hominem cum áctibus suis, qui corrumpitur se cundùm desidéria errória. Lectio viij. Ui hujusmodi est, parentes eos existimabit QUE Senátu Carthaginensi præcipuis ortus, ingénii præstantiâ magnos in litteris progressus fecit, majóres in pietate. Régii procuratoris múnere in Bizacéna província aliquandiu functus est; sed mundi pertæsus, in monastérium se cóntulit. Ab Ariano presbytero immaniter cæ sus ? Confessóris Christi glóriam adeptus est. Anno ferè quingentésimo octávo in Epíscopum Ruspensem præter spem raptus: mox. Trasamondi Vandalórum regis Ariáni jussu in Sardíniam deportátus est. Deinde Carthaginem evocátus, sic de divinitate Filii Dei scripsit, ut in Sardí niam iterùm exul depelle rétur. Mórtuo Trasamon- beráti autem à peccáto servi facti estis justitiæ. Humánum dico, propter infirmitátem carnis vestræ: sicut enim exhibuistis mẽbra vestra servíre immunditiæ, et iniquitáti ad iniquitátem, ita nunc exhibéte membra vestra servíre justitiæ in sanctificatiónem. Cùm enim servi essétis peccáti, líberi fuistis justitiæ. Lectio ij.. Uem ergo fructum habuistis tunc in illis, in quibus nunc erubéscitis? Nam finis illórum mors est. Nunc verò liberáti à peccáto, servi autem facti Deo, habétis fructum vestrum in sanctificatiónem, finem verò vitam æternam. Stipendia enim pec SANCTÆ GENOVEFÆ, cáti, mors. Grátia autem VIRGINIS PARISIENSIS. N Dei, vita æterna, in Chris- Semiduplex. , magnæ virtútis splendore à téneris annis cláruit. Germá➡ nus Antissiodorensis iter fáciens in Britanniam, ut Pelagianæ hæresis relíquias profligáret, Genovéfam vidit, et Deo caram ac vitæ sanctitáte illustrem fore præsentiens, Ecclésiam frequenti pópulo ingressus, puellæ manus impósuit, et inter crebros Psalmórum concentus, vírginem Deo consecrávit. Inspiráta prophético spíritu plurima prædixit; atque |