Mavíaël génuit Mathúsaël, et Mathúsaël génuit Lamech. Qui accépit duas uxóres, nomen uni Ada, et nomen alteri Sella. Genuitque Ada Jabel, qui fuit pater habitantium in tentóriis, atque pastórum. Et nomen fratris ejus Jubal: ipse fuit pater canéntium citharâ, et órgano. Sella quoque genuit Tubálcaïn, qui fuit malleátor, et faber in cuncta ópera æris et ferri. Soror verò Tubálcaïn, Noéma. . Sicut aves, p. 347. Lectio iij. Ixitque Lamech uxó Dribus suis, Adæ et Sella: Audite vocem meam, uxóres Lamech, auscultate sermónem meum: Quóniam occídi virum in vulnus meum et adolescéntulum in livórem meum. Séptuplum últio dábitur de Caïn; de Lamech verò septuagies sépties. Cognóvit quoque adhuc Adam uxórem suam; et péperit filium, vocavitque nomen ejus Seth, dicens: Pósuit mihi Deus semen aliud pro Abel quem occídit Cain. Sed et Seth natus est filius quem vocávit Enos iste cœpit invocáre nomen Dómini. . In erroris, p. 348. SABBATO. De libro Genesis. Lectio j. Cap. 5. Ic est liber generatiónis Adam. In die qua creavit Deus hómi H nem ad similitúdinem Dei fecit illum. Másculum et fœminam creavit eos et benedixit illis ; et vocávit nomen eórum Adam, in die quo creati sunt. Víxit autem Adam centum triginta annis; et génuit filium ad imaginem et similitúdinem suam, vocavitque nomen ejus Seth. Et facti sunt dies Adam postquam génuit Seth, octingenti anni; genuitque filios et filias. Et factum est omne tempus quod vixit Adam, auni nongenti triginta, et mórtuus est. Vixitquoque Seth, centum quinque annis, et génvit Enos. Vixitque Seth, postquàm génuit Enos, octingentis septem annis, genuitque filios et filias. Et facti sunt omnes dies Seth nongentorum duódecim annorum, et mórtuus est. Lectio ij. ET T vixit Jared postquàm genuit Enoch octingentis annis; et génuit fílios et filias. Et facti sunt omnes dies Jared, nongenti sexaginta duo anni, et mortuus est. Porrò Enoch vixit sexaginta quinque annis, et génuit Mathúsalam. Et ambulávit Enoch cum Deo: et vixit, postquam génuit Mathúsalam, trecentis annis; et génuit filios et filias. Et facti sunt omnes dies Enoch trecenti sexaginta quinque anni. Ambulavitque cum Deo; et non apparuit, quia tulit eum Deus. Lectio iij. Vixit quoque Mathúsala centum octoginta septem annis, et genuit Lamech. Et vixit Mathúsala, postquam genuit Lamech, septingentis octoginta duóbus annis, et génuit filios et filias. Et facti sunt omnes dies Mathúsala nongenti sexaginta novem anni, et mortuus est. Vixit autem Lamech centum octoginta duobus annis, et genuit filium vocavitque nomen ejus Noë, dicens : Iste consolábitur nos ab opéribus et labóribus mánuum nostrárum, in terra cui maledixit Dóminus. Vixitque Lamech postquam genuit Noë, quingentis nonaginta quinque annis, et génuit filios et filias. Et facti sunt omnes dies Lamech, septingenti septuaginta septem anni, et mórtuus est. AD VESPERAS. orbis terrárum, ad ratem Ad Magnificat, Ant. 6. A. Noë inventus est perfectus, justus, et in témpore iracundiæ factus est reconciliatio. Eccli. 44. Cratio, ut infra ad Laudes. DOMINICA IN I. NOCTURNO. C De libro Génesis. Lectio j. Cap. 6. Um cœpissent hómines multiplicari super terram et filias procreassent, videntes filii Dei filias hóminum quòd essent pulchræ, acceperunt sibi uxóres ex ómnibus quas elégerant. Dixitque Deus Non permanebit spíritus meus in homine in æternum, quia caro est : eruntque dies illius centum vigenti annórum. Gigantes autem erant super terram in diébus illis. Postquam enim ingressi sunt filii Dei ad filias hóminum, illæque genuérunt, isti sunt potentes à sæculo viri famósi. R. Delectasti me, Dómine, p. 345. Lectio ij. et num esset in terra cuncta cogitátio cordis intenta esset ad malum omni témpore, pœnituit eum quod hóminem fecisset in terra. Et tactus dolore cordis intrínsecùs, Delebo, inquit, hóminem quem creávi, à fácie terræ, ab hómine usque ad animántia, à réptili usque ad vólucres cœli pœnitet enim me fecisse eos. Noë vero invénit grátiam coram Dó mino. Hæ sunt generatiónes Noë: Noë vir justus atque perfectus fuit in generationibus suis cum Deo ambulavit; et génuit tres filios, Sem, Cham et Japheth. Corrupta est autem terra coram Deo, et repléta est iniquitáte. Cùmque vidisset Deus terram esse corruptam, omnis quippe caro corrúperat : viam suam super terram) dixit ad Noë: Finis universæ carnis venit coram me repléta est terra iniquitáte à facie eórum, et ego disperdam eos cum terra. Fac tibi arcam de lignis levigatis: mansiúnculas in arca fácies, et bitúmine línies intrínsecùs, et extrínsecùs. R. Primus homo, p. 346. Lectio iij. Cap. 6. et 7. Ecit igitur Noë ómnia us. Dixitque Dóminus ad eum Ingrédere tu, et omnis domus tua in arcam; te enim vidi justum coram me in generatione hac. Ex ómnibus animántibus mundis tolle septéna et septéna, masculum et foeminam de animánti quadraginta noctibus; et delebo omnem substantiam quam feci, de superficie terræ. Fecit ergo Noë omnia quæ mandaverat ei Dóminus. R. Laudáte, p. 346. IN II. NOCTURNO. Ex libro sancti Augustíni Episcopi, de catechizandis rúdibus. Q Lectio iv. Cap. 18. Uidquid homo fécerit, laudabilem in suis factis invenit Deum : si rectè égerit, laudabilem invenit per justítiam præmiórum: si peccaverit, Jaudabilem invenit per justítiam suppliciórum: si peccáta confessus ad rectè vivendum redierit, laudábilem invenit per misericórdiam indulgentiarum. Cur ergo non faceret Deus peccatúrum prænosceret, cùm et stantem coronaret, et cadentem ordináret, et surgentem adjuváret; semper et ubique ipse gloriósus, bonitáte, justítià, cleméntia? R. Videns Deus, p. 347. nam. Sed et de volatilibus cœli septéna et septéna, másculum et fæminam; ut salvétur semen super faciem universæ terræ. Adhuc enim, et post dies septem ego pluam super terram quadraginta diébus et uno justo cum suis, quos in arca servári vóluit, nóverat quidem quòd non se correctúri essent : verumtamen cùm per centum annos arca fabricáta est prædicabátur útique eis ira Dei ventúra super eos et si converterentur ad Deum, párceret eis, sicut pepercit postea Ninive civiláti agenti pœnitentiam, cùm ei per Prophétam futúrum intéritum prænun tiasset. Hoc autem facit Deus étiam illis quos novit in malitia perseveratúros, dans pœnitendi spátium, nostram patiéntiam exérceat, et informet exemplo suo. ut . Sicut aves, p. 547. Lectio vj. Rænuntiabátur étiam Pailuvii sacramento,quo per lignum justi liberáti sunt, futura Ecclésia, quam Rex ejus et Deus Christus, mystério suæ crucis, ab hujus sæculi submersióne suspendit. Neque enim Deus ignorábat, quòd étiam ex illis qui fúerant in arca servati, nascitúri erant mali, qui fáciem terræ iniquitatibus iterùm implérent : sed tamen et exemplum futúri judícii dedit, et sanctórum libe L Homilia sancti Gregórii Papæ. Homil. 15. in Evang. hab. in Basil. S. Pauli, Dom. Sexagesima. Ectio sancti Evangélii, quam modò, fratres caríssimi, audistis, expositióne non indiget, sed admonitióne. Quam enim per semetipsam Veritas expósuit, hanc discutere humana fragilitas non præsúmit. Sed est quod sollicitè in hac ipsa expositione Domínica pensare debeamus: quia si nos vobis semen verbum, agrum mundum, volucres dæmónia, spinas divitias significáre dicerémus; ad credendum nobis, mens fórsitan vestra dubitaret. Unde et idem Dóminus per semetipsum dignatus est expónere quod dicébat; ut sciátis rerum significatiónes quærere in iis étiam quæ per semetipsum nóluit explanáre. R. Ne dissipes, p. 348. Lectio viij. Xponendo ergò quod rationem ligni mystério E dixit, figuráte se lo prænuntiávit. . In erroris, p. 348. IN III. NOCTURNO. Lectio sancti Evangélii se cundùm Lucam. Lectio vij. Cap. 8. I turba N illo tempore; Cùm rent, et de civitátibus properárent ad Jesum dixit per similitúdinem Exiit qui séminat, semináre semen suum. Et réliqua. qui innotuit: quatenùs certos nos rédderet, cùm vobis nostra fragilitas verbórum illius figuras aperiret. Quis enim mihi unquam créderet, si spinas divitias voluissem ; interpretári illæ pungant, ista delectent? Et tamen spine sunt; quia cogitatiónum suárum mentem punctiónibus lacerant; et cùm usque ad peccátum álio pértrahunt, quasi inflicto vulnere cruentant. Quas benè hoc in loco Evangelistâ attestante, nequáquàm Dóminus divítias, sed falláces divítias appellat. . Numquid, p. 349. Lectio ix. Alláces enim sunt, quæ Fnobiscum diù permanére non possunt: fallaces sunt, quæ mentis nostræ inopiam non expellunt. Solæ autem divitiæ veræ sunt, quæ nos divites vir Ant. 2. B. Aliud cécidit super petram; et natum áruit, quia non habébat humórem. Ibid. Ant. 5. A. Cécidit áliud inter spinas, et simul exortæ spinæ suffocavérunt illud. Ibid. Ant. 4. C. Et aliud cécidit in terram bonam; et ortum fecit fructum cén tuplum. Ibid. Ant. 5. B. Clamábat Jesus Qui habet aures audiendi, audiat. Ibid. Capitulum. 2. Cor. 11. Ibenter suffertis insi tútibus faciunt. Si ergo, pientes, cùm sitis ipsi fratres caríssimi, dívites esse cúpitis, veras divitias amáte. Si culmen veri honóris quæritis, ad cœleste regnum téndite. Si glóriam dignitatum diligitis, in illa superna Angelorum cúria ascríbi festináte. Verba Dómini, quæ aure percipitis, mente retinéte. Cibus enim mentis est sermo Dei, et, quasi acceptus cibus stómacho languente, rejicitur, quando auditus sermo, in ventre memórie non tenétur. Sed quisquis alimenta non rétinet, hujus profectò vita desperá si sapientes. Sustinétis enim si quis vos in servitutem rédigit, si quis dévorat, quis áccipit, si quis extóllitur, si quis vos in fáciem cædit: Secundùm igno bilitátem dico, quasi nos infirmi fuérimus in hac parte. Hymnus, et . ut in Dominica, p. 13. Ad Benedictus, Ant.6. A. Dixit Jesus discípulis suis : Vobis datum est nosse mystérium regni Dei, cæteris autem in parábolis. Luc. 8. |