ait Benedictus Abram Deo excelso, qui creavit cœlum et terram : et benedictus Deus excelsus, quo protegente, hostes in mánibus tuis sunt. Et dedit ei décimas ex ómnibus. . Sicut aves láqueo, p. 347. Lectio iij. Cap. 17. Obsecro, dómini, declináte in domum púeri vestri, et manéte ibi : laváte pedes vestros, et manè proficiscémini in viam vestram. Qui dixérunt : Mínimè, sed in platea manébimus. Cómpulit illos óppidò ut diverterent ad eum ingressisque domum illíus, fecit convivium, et Pginta et novem annó- coxit ázyma; el comedé runt. Priùs autem quàm irent cúbitum, viri civitatis vallavérunt domum à púero usque ad senem omnis pópulus simul. Vocaveruutque Lot, et dixérunt ei: Übi sunt viri qui introiérunt ad te nocte ? Educ illos huc, ut cognoscámus eos. rum esse cœperat, appáruit ei Dóminus, dixitque ad eum Ego Deus omnipotens ambula coram me, et esto perfectus. Ponamque fœdus meum inter me et te, et multiplicábo te vehementer nimis. Cécidit Abram pronus in fáciem. Dixitque ei Deus: Ego sum, et pactum meum tecum, erisque pater multárum gentium. Nec ultràmque faciebant Lot vocábitur nomen tuum Abram, sed appelláberis Abraham, quia patrem multarum géntium constítui te. Dixit quoque Deus ad Abraham Saraï uxórem tuam non vocábis Sáraï, sed Saram. : Lectio ij. vehementissimè : jamque propè erat ut effríngerent fores. Et ecce misérunt manum viri, et introduxérunt ad se Lot; clauseruntque óstium. Et eos qui foris erant, percussérunt cæcitáte à minimo usque ad máximum; . In erroris via diutiùs, ita ut óstium invenire non p. 348. possent. Dixérunt autem ad Lot: Habes hic quémpiam tuórum? génerum, aut filios, aut filias, omnes qui tui sunt, educ de urbe hac: delébimus enim locum istum, eò quòd in ram Dómino qui misit nos, ut perdamus illos. Egressus itaque Lot, locútus est ad géneros suos, qui ac ceptúri erant filias ejus, et dixit: Surgite, egredímini de loco isto; quia delébit Dóminus civitatem hanc. Et visus est eis quasi ludens loqui. Cùmque esset mane, cogébant eum Angeli, dicentes: Surge, tolle uxórem tuam, et duas filias quas habes; ne et tu páriter péreas in scélere civitátis. Dissimulante illo, apprehendérunt manum ejus, et manum uxoris, ac duarum filiárum ejus, eò quòd párceret Dóminus illi. Eduxeruntque eum, et posuérunt extra civitátem. IG Lectio iij. Gitur Dóminus pluit super Sódomam et Gomorrham sulphur et ignem à Dómino de cœlo: et subvertit civitátes has, et omnem circa regiónem, universos habitatóres úrbium, et cuncta terræ viréntia. Respiciensque uxor ejus post se, versa est in státuam salis. Abraham autem consurgens manè, ubi stéterat prius cum Dómino, intuitus est Sódomam et Gomorrham, et universam terram regiónis illíus; viditque ascendentem fa villam de terra quasi fornácis fumum. Cùm enim subverteret Deus civitátes regiónis illius, recordátus Abrahæ, liberávit Lot de subversióne urbium in quibus habitaverat. AD VESPERAS. Capitulum. Eccli. 44. Braham iu tentatione inventus est fidélis: ideò jurejurando dedit illi Dóminus glóriam in gente sua, créscere illum quasi terræ cúmulum, et ut stellas exaltáre semen ejus. Ad Magníficat, Ant. 7. F. Abraham in repromissióne Dei non hæsitavit diffidéntià, sed confortátus est fide, dans glóriam Deo. Rom. 4. Oratio, ut infra ad Laudes. DOMINICA tus Lectio j. Cap. 21. Isitávit Dóminus Saram sicut promíserat: est. Concepitque, et péperit filium, in senectute sua, témpore quo prædíxerat ei Deus. Vocavitque Abraham nomen filii sui, quem génuit ei Sara, Isaac; et circumcidit eum octávo die, sicut præcéperat ei Deus, cùm centum esset annórum, hâc quippe ætate patris, natus est Isaac. Dixitque Sara : Risum fecit mihi Deus : quicumque audierit, corridébit mihi. Rursumque ait : Quis auditúrum créderet Abraham quòd Sara lactaret filium, quem péperit ei jam seni ? R. Delectasti me, p. 345. Lectio ij. Cap. 22. Entávit Deus Abraham, et dixit ad eum: Abraham, Abraham. At Th ille respondit: Adsum. Ait illi Tolle filium tuum unigenitum, quem diligis, Isaac, et vade in terram visiónis; atque ibi ófferes eum in holocaustum super unum móntium quem monstrávero tibi. Igitur Abraham de nocle consurgens, stravit ásinum suum, ducens secum duos juvenes, et Isaac filium suum. Cumque concidisset ligna in holocaustum, ábiit ad locum quem præcéperat ei Deus. Die autem tértio, elevátis óculis, vidit locum procul; dixitque ad pueros suos: Expectate hic cum ásino : ego et puer illuc usque properantes, postquam adoraverimus revertémur ad vos. Tulit quoque ligna holocausti, et imposuit super Isaac fi lium suum; ipse verò portábat in manibus ignem et gládium. P num tuam super púerum, neque facias illi quidquam: nunc cognovi quòd times Deum, et non pepercisti unigénito filio tuo propter me. Levavit Abraham óculos suos, viditque post tergum arietem inter vepres, hærentem córnibus, quem assúmens óbtulit holocaustum pro filio. R. Laudáte, p. 346. Lib. 16. Cap. 32. Ixerat Abrahæ Deus In Isaac vocábitur tibi semen. Hanc promissiónem pater pius fidéliter tenens, quia per hunc oportebat impléri, quem Deus jubébat occídi, non hæsitavit, quòd sibi reddi poterat immolátus, qui dari potuit non sperátus. Sic intellectum est et in Epístola ad Hebræos, et sic expósitum, Fide inquit, præcessit Abraham in Isaac tentá . Primus homo, p. 346. Lectio iij. Ergébant ergo páriter, et venérunt ad locum quem osténderat ei Deus, in quo ædificávit altáre, et désuper ligna compó-tus; et únicum óbtulit, qui suit : cumque alligasset Isaac filium suum, pósuit eum in altáre super struem lignórum.Extenditque manum, et arripuit gladium, ut immolaret filium suum. Et ecce Angelus Dómini de cœlo clamávit, dicens: Abraham, Abraham. Qui respondit: Adsum. Dixitque ei : Non extendas ma promissiónes suscepit, ad lius de quo dicit idem Apostolus: Qui próprio Filio non pepercit, sed pro nobis ómnibus tradidit illum? Proptereà et Isaac, sicut Dóminus crucem suam, ita sibi ligua ad victimæ locum, quibus fuerat imponendus, ipse portávit. Postremò quia Isaac occidi non oportébat, postea quàm est pater ferire prohibitus, quis erat ille áries, quo immolato implétum est significativo sanguine sacrificium? Nempe quando eum vidit Abra ham, córnibus in frútice tenebátur. Quis ergo illo figurabátur, nisi Jesus, ántequàm immolarétur, spi nis Judaïcis coronátus? R. Sicut aves, p. 347. ET Lectio vj. T vocávit Angelus Dómini Abraham secundò de cœlo, dicens: Per memetipsum juravi, dicit Dóminus, propter quod fecisti verbum hoc, et non pepercisti filio tuo dilecto propter me, nisi benedícens benedícain te, et multiplicans multiplicabo semeu tuum, sicut stellas cœli, et tanquam arénam quæ est juxta lábium maris. Et hæreditate possidebit semen tuum civitates adversariórum; et benedicentur in sémine tuo om nes gentes terræ ; quia obaudisti vocem meam. Hoc modo est illa de vocatióne géntium in sémine Abra hæ, post holocaustum, quo significatus est Christus, étiam juratióne Dei firmáta promíssio. Sæpè enim promiserat, sed nunquam juraverat. Quid est autem Dei veri veracisque juratio, nisi promissi coufirmatio, et infidélium quædam increpátio? R. In erroris via, p. 348. IN III. NOCTURNO. Lectio sancti Evangélii se cundùm Lucam. Lectio vij. Cap. 18. I sit Jesus duodecim, et N illo témpore; Assumpait illis : Ecce ascéndimus Jerosolymam, et consummabuntur ómnia quæ scripta sunt per Prophétas de Filio hominis. Et réliqua. Homília sancti Augustini Epíscopi. Serm. 349. de Caritate, et Coco illuminato. M Iserére mei, fili David. Clamábat cæcus, Christo trauseunte. Metuébat enim ne transíret, et non sanáret. Et quantum clamábat? Ut turbà prohibente, non tacéret. Vicit contradictórem, ténuit Salvatorem. Obstrepentibus turbis, clamáre prohibentibus, stetit Jesus, vocávit eum, et dixit ei: Quid vis tibi fieri? Dómine, inquit, ut videam. Réspice, fides tua te salvum fecit. et B. Ne dissipes, p. 548. A Lectio viij. . Numquid, p. 349. T aliquanti Christiáni vere christianè : quia et illa turba cum Christo ambulábat; et vociferantem hóminem ad Christum, ac lucem desiderantem ab ipsíus Christi beneficio prohibébat. Sunt tales Christiani; sed vincamus illos, vivamus benè; et ipsa vita sit vox nostra ad Christum. Stabit; quia stat. Nam et ibi mystérium magnum est. Tránsiens erat file, quando ille clamabat, quando sanávit, stetit. Tránsitus Christi intentos nos faciat ad clamandum. B. Miserére nostri, p. 549 AD LAUDES, Ant. Ssumpsit Jesus A A. 1. duodecim, et ait illis Ecce ascéndimus Jerosólymam. Luc. 18. Ant. 2. B. Consummabuntur ómnia quæ scripta sunt per Prophétas de Fílio hóminis. Ibid. Ant. 3. A. Tradétur géntibus, et illudétur, et flagellábitur, et conspuétur. lbid. Ant. 4. C. Postquam flagelláverint, occident eum, et tértià die resurget. Ibid. Ant. 5. B. Ipsi nihil horum intellexerunt, et erat verbum istud abscónditum ab eis. Ibid. Capitulum. 1. Cor. 15. Sl linguis hóminum lo quar et Angelórum caritátem autem non hábeam, factus sum velut as sonans, aut cymbalumin niens. Hymnus et . ut in Dominica, p. 13. Ad Benedictus, Ant. 6. A. Stans Jesus jussit cæcum addúci ad se, et interrogávit illum, dicens: Quid tibi vis faciam? At ille dixit: Dómine, ut ví deam. Luc. 18. |