nimè accepi, non est unde rationes ponere cogar. Talenti enim nómine, curlibet pauperi étiam hoc ipsum reputabitur, quod vel minimum accepit. Alius namque accepit intelligén

tiam, prædicatiónis ministérium debet ex talento. Alius terrénam substantiam accepit, erogatiónem talenti debet ex rebus. AHus nec internórum intelligentiam, nec rerum affluentiam accepit, sed tamen didicit artem quâ páscitur; ipsa ars ei in talenti acceptionem reputátur. Alius nihil horum assecútus est, sed tamen fortasse familiaritátis locum apud dívitem méruit; talentum profectò familiaritatis accépit. Si ergo nihil ei proindigéntibus loquitur, pro talenti retentióne damná

tur.

Lectio ix.
Abens ergo intellec-

Haben,

taceat; habens rerum affluentiam; vígilet ne à misericórdia largitáte torpescat: habens artem quâ régitur, magnoperè stúdeat, ut usum atque utilitátem illius cum proximo partiá

EPISCOPI,

ET ECCLESIÆ DOCTORIS.
Duplex-majus.

Omnia de Communi Doctorum, p. xxj. additis quæ sequuntur. Oratio, Deus, qui beátum Ambrósium, ut infra.

IN I. NOCT. Lectio nes de Scriptura occur rente.

IN II. NOCTURNO.
Lectio iv.
Mbrósius, patre Am
brósio Galliarum præ
fecto natus in Gálliis f

et Romæ liberálibus disciplinis excultus, summa cum laude causas dixit. Inde Liguria et Emiliæ præfectus est à Probo, qui proficiscenti, quasi vatícinans, dixit: Vade, age non ut judex, sed ut Episcopus. Profectus in provínciam suam ad munus obeundum, cùm Mediolánum venisset, urbem invénit factiónum stúdiis divísam; mórtuo enim Auxéntio Episcopo, Catholici ab Arianis de successóris electióne dissidebant. Véritus ergo, ne quid novárum rerum pópulus molirétur, pergit ad Ecclésiam, ubi infantis voce acclamátur Episcopus. Mox in eum, licèt catechumenum, omnes consensérunt. At ille tantum onus declináre váriis ártibus atque étiam fuga, sed frustra, conátus est. Cógnita tandem Dei voluntáti humiliter se subjiciens, baptismum ab Episcopo catholico suscepit, et per gradus omnes ad Pontificia dignitatis apicem intrà dies octo conscendit. Ordinationem ejus quàmvis régulis Ecclesiasticis contráriam occidentales Episcopi judicio, orientales étiam exemplo probavérunt. Tum prædia sua, usufructu Marcellinæ soróri suæ reserváto, dedit Ecclésia, cætera partítus inter Ecclésiam et pauperes. Commissâ deindè curâ rei doméstica fratri suo

Sátyro, in id unum incúbuit, ut quas óptimi præsulis partes esse noverat, diligentíssimè adimpleret. Lectio v.

Ciuniis affligebat. PranOrpus suum assiduis jedendi consuetudo ei nunquam fuit, nisi die Sábbati et Dómini, vel in natáli celeberrimórum Mártyrum. Oratióni et lectióni, quantùm per negotia licébat, diù noctúque intentus erat. In cæteris autem múniis Episcopálibus obeundis, ac præsertim in negotiosorum hóminum querelis audiendis et judicandis summa ejus humánitas et patiéntia eluce bant. Facillimi erant ad eum áditus, étiam infimis : nullus ingredi à janitóribus vetabatur; aut ei venientem nuntiári mos erat. Omnes benignè excipere cómmodis ómnium inservíre, singulórum leváre molestias, et perferre infirmitates consuéverat. Cùm autem ómnibus ómnia factus esset

à tribus tamen rebus sibi prorsus temperávit : nimírum ut némini uxórem quæreret, nulli militiam suadéret, nec ad convivium étiam vocátus, nisi in itinere apud hóspitem, accéderet. Lapsos quoscumque pœnitentes excepit, Novatiános factis et scriptis exagitans: vétuit ne deinceps Agapa fierent ad sepulchra Martyrum, in quibus occasio

ingurgitandi ebriósis dabátur. Captívis redimendis étiam sacra vasa distraxit, dicens Ecclésiam aurum habére, non ut servet, sed ut éroget, et necessitatibus subveniat. Clerum intrà frugalitatis et paupertatis límites cóntinens, viduárum munera libenter ampleeti, nedum blandimentis elicere prohibuit. Curavit étiam quos sincéræ fidei ac sanctióris vitæ uóverat, ad Episcopatum promoveri. Plurimos revocávit ad fidem : Augustínum Jesu Christo péperit.

Lectio vj.

Ubente Gratiano ImpeJrature, libros de fide, et Spíritu sancto compósuit. Ei étiam auctor fuit, ut Synodum Aquiléïæ contra Palladium et Secundiánum cógeret. Multa passus est à Justína matre Valentiniani púeri, cujus poténtià suffulti Ariani à quibus seducta fuerat, Ecclésias Mediolani sibi tradi efflagitabant. Eo témpore institútum est, ut hymni et psalmi, juxta morem Orientalium canerentur; ne pia plebs éxcubans in Ecclésia, et cum Episcopo suo mori paráta, mæróris tædio contabesceret. Tunc étiam Dóminus sancto Antístiti indicavit quo loco Gervásii et Protásii mártyrum córpora delitescé bant, unde opportúnè ad coërcendam Arianórum rábiem promerentur: quæ deinde in Ecclesiam Am

brosianam transtulit. Máximum, ad quem semel et iterùm Legatus missus est, à communióne segregávit, admonens, ut de effúso sanguine innocentis Gratiáni dómini sui pœniténtiam ágeret. Theodosium Imperatorem propter cædem Thessalónicæ factam ab ingressu Ecclésia probíbuit. Cui cùm Imperátor Davídem quoque regem adúlterum et homicidam fuisse dixisset, respondit Ambrósius: Qui secutus es errantem, séquere pœnitentem. Statimque deflévit in Ecclésia peccatum suum: et quod pauperes erubescunt non erubuit Imperator. Bonóuiæ sanc tórum Vitalis et Agrícola exúvias intrà Judæórum sepulchra latentes invénit, et sub altári condidit. Jovinianum in Synodo damnávit. Obstitit ne Valentinianus júnior Symmacho urbis præfecto aram Victóriæ instaurandi faceret potestálem. Maximis pro Ecclésia labóribus curisque perfunctus, multis libris egrégiè couscriptis, morbo correptus, cùm viaticum córporis Dómini ab Honoráto Vercellensi Epíscopo suscepisset, orans ánimam Deo reddidit pridie Nonas Aprilis.

ÎN III. NOCTURNO. Léctio sancti Evangélii se◄ cundùm Matthæum. Lectio vij. Cap. 5. N illo témpore; Dixit Jesus discipulis suis: Vos