τόξον ὑπερθέσεως μὲν καὶ διαθήκης σημεῖον τοῦ μὴ κατακλυσθῆναι τὴν γῆν τῆς δὲ μελλούσης ἐναργὲς κολάσεως· ὅτι πρὸς τὴν μέλλουσαν τιμωρίαν ἀφορῶν ὁ θεός φησι, τὴν παροῦσαν ὑπερθήσομαι.

The passage, as in the Leipsic Cat. (r. 160), is attributed to the same author as the preceding quotation in the Cat., who is certainly Philo: but the reference to the "wrath to come" makes it pretty

There are a few similar passages I. col. 105. Φίλωνος ἐπισκόπου Διδύ μους αὐτοὺς εἶναι ἀπὸ μιᾶς συλλήψεως, διό φησι πρόσκειται τῷ ἔτεκε Κάϊν ‘καὶ προσέθηκε τεκεῖν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ.

I. col. 137. Φίλ. Ἑβρ. Δῆλον δὲ καὶ ἐκ τούτου, ὡς οὐχ εἱμαρμένη αὐτοῖς ἐπήνεγκε None of these passages seem to glosses and nothing more.

clear that this second fragment is by a Christian hand.

Fol. 222. A passage is also added at the close of a long quotation from III. Vit. Mos. § 31 which does not however seem to be Philo, and I have accordingly omitted it, as no doubt might have been done with the preceding.

in the Leipsic Catena, e.g.
τὸν τοιοῦτον θάνατον· ἐπεὶ γὰρ ἐπλήσθη
φησὶν ἡ γῆ ἀδικίας ἀπ' αὐτῶν· ὥστε οὐκ ἂν
ἐνειστήκει εἰ μὴ ἡμάρτανον.

I. 141. Φίλ. Ἑβρ. Ἰδοὺ τοῦτό ἐστιν ὃ εἶπεν ἄνω· οὐ μὴ μείνῃ τὸ πνεῦμα ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις.

me to be Philo: they are ordinary

The following passage is also referred to Philo Hebraeus in Cat. Lips. I. 397:

Αγγελος ἦν ὁ παλαίσας μετὰ Ἰακώβ καὶ οὐ θεὸς ὡς ἐνόμισεν ὁ Ἰακώβ· λέγει γὰρ τελευτῶν, ὁ ἄγγελος ὁ ῥυσάμενός με ἐκ νεότητός μου· καὶ αὐτὸς ᾔδει ὅτι ἄγγελος μὲν ἦν, θεὸς δὲ δι' ἀγγέλου εἰργάζετο· καὶ

εἶπεν, ἀποστελλόν με· ὁ δὲ εἶπεν, οὐ μή σε ἀποστείλω καὶ τὰ ἑξῆς· ἆρα γὰρ ἀναχωρεῖν οὐκ ἠδύνατο; ἀλλὰ διδοὺς χώραν αὐτῷ εἰπεῖν· πάντως γὰρ ἤθελεν εἰπεῖν, ὤκνει δέ· λαβὼν δὲ παρρησίαν, φησίν, οὐ μή σε ἀποστείλω.

The remaining passages in the Catena, more than three hundred and fifty in number, are, with the most trifling exceptions, identified. The results, however, are not worth the space which they would take to record.

The following (Latin) passages in the Catena of Zephyrus I have not yet succeeded in identifying.

Fol. 110. Quis constituit te principem

et iudicem super nos?

Cervicosum hunc hominem fuisse autumant quem Moses pridie defenderat ab opprimente.

Fol. 187. Νum. VIII. Quoniam dono dati sunt mihi a filiis Israel.

Nullius rei indigus atque adeo nihil accipiens, aliquid accepisse fatetur ut pietatem studiumque religionis imprimat

in animis nostris. Damus igitur ut accipiamus vicissim a Deo, sed ut illud improprie dictum est, ita hoc ex ipsa re verum arguitur.

Fol. 206. Num. xxxv. Ut fugiat ad ea qui fuderit sanguinem.

Non in templis sacrisque aperuit asyla, ne ab immundis inficerentur : neque rursus effugium dedit in loca quae

deserta forent aut parum tuta, ne caedis invitae reus facile caperetur, tradereturve consanguineis defuncti, sed iubet ut ad sacras urbes Levitarum confugiat, ubi non modo se quisque facile credere poterat sed non parum quoque solatii percipere, videns apud eos confugisse qui praemium caedis a Deo ornatissimas urbes accepissent. Eos enim qui vitulum pro deo conflaverant, etiam consanguineos Levitae suis manibus volentes interemerant.

The following passages are referred to Philo in Georgidius Monachus (Migne, Patr. Gr. 117) but not previously quoted in these pages.

Col. 1116. Μή σε καταπληττέτω τὰ τῆς ψυχῆς φυσήματα· εἴδωλα γὰρ εἰδώλων τὰ τῶν ἀνθρώπων τετύχηκε πράγματα.

Col. 1136. Σοφιστείας ἔργον εὑρεσιλογεῖν, σοφίας δὲ ἕκαστα διερευνᾶν τῶν ἐν τῇ φύσει μετ ̓ αἰδοῦς καὶ τῆς ἁρμοττούσης ἀποδοχῆς.

We shall conclude this book by printing the passages from Cod. Rup. to which reference was made on p. 102, and express a strong hope that some one will be able to furnish the necessary identifications.

f. 27. Ἐπειδὰν ἡγεμὼν ἄρξῃ καθηδυπαθεῖν καὶ πρὸς τὸν ἁβροδίαιτον ἀποκλίνειν βίον, σύμπαν ὀλεῖσθαι δεῖ τὸ ὑπήκοον, τῶν γαστρὸς καὶ τῶν μετὰ γαστέρα πρὸς ἀναρρήδοσιν (Ι. προσαναρρηγνυμένων) ἔξω τῶν ἀναγκαίων ἐπιθυμιῶν· εἰ μή τινες εὐμοιρίᾳ χρήσαιντο φύσεως, ψυχὴν οὐκ ἐπίβουλον ἀλλ ̓ εὐμενὴ καὶ ἵλεω κτησάμενοι· ἐὰν δὲ αὐστηροτέραν καὶ σεμνοτέραν ἕληται προαίρεσιν, καὶ οἱ λίαν αὐτῶν ἀκράτορες μεταβάλλουσι πρὸς ἐγκράτειαν, ἢ φόβῳ ἢ αἰδοῖ σπουδάζοντες ὑπόληψιν ἐμποιεῖν ὅτι ζηλωταὶ τῶν ὁμοίων εἰσίν.

Referred to De Vit. Mos.

f. 30. Τὸ λέγειν ἄνευ τοῦ πράττειν ἀτελές.

f. 38. Τὸ περὶ θεὸν ἁμαρτάνειν τοῦ περὶ ἄνθρωπον ἀφορητότερον.

f. 71. Τὸ μέγιστον ἀγαθὸν εἰρήνη ὃ μηδεὶς ἱκανὸς ἀνθρώπων παρασχεῖν, ἐπεὶ θεῖον τοῦτο δῶρον.

Also in Anton Melissa, col. 861.

f. 72 b. Ἐκ τοῦ περὶ μέθης δευτέρου κεφαλαίου.

̓Αλήθεια ἐστὶν ἡ τὰ τῶν συνεσκιασμένων πραγμάτων ἀνακαλυπτήρια ἄγουσα δύναμις. Ἐκ τοῦ αὐτοῦ. ̓Αλήθεια αὐταρκέστατος ἔπαινος.

f. 113 a. Ἐκ τῆς αὐτῆς (sc. ad Gaium).

Ὁ τῆς εἰρήνης φύλαξ, ὁ διανομεὺς τῶν ἐπιβαλλόντων ἑκάστοις, ὁ τὰς χάριτας ἀτα μιεύτους εἰς μέσον προθείς, ὁ μηδὲν ἀποκρυψάμενος ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἐν παντὶ τῷ ἑαυτοῦ βίῳ.

Ἐκ τῆς αὐτῆς. Οὐκ ἀσφαλὲς τοῖς βουλομένοις ἐπὶ τὸν πάντων ἡγεμόνα καὶ δεσ πότην ἐκκαλεῖσθαι τὰ πράγματα.

f. 125. Ἐκ τῶν περὶ τῶν μετονομαζομένων.

Ο μηδέποτε ἐν ταὐτῷ βεβαίως ἱδρυμένος, ἄλλοτε ἀλλοίας δεχόμενος μεταβυλὰς καὶ ὑποσκελιζόμενος, δυστυχής ἐστιν· ὄλισθος γὰρ σύμπας ἐστὶν ὁ βίος αὐτῷ· κάλλιστα γοῦν εἴρηταί τινι

βέβαιος ἴσθι καὶ βεβαίοις χρῶ φίλοις.

f. 148. Νόμος οὗτος θεῖος· τὴν ἀρετὴν δι ̓ ἑαυτὴν τιμῶν.

̓Αρετὴ προηγούμενον φύσεως ἔργον ἀρχαῖον· Αρεταὶ μόναι τῶν ἀνθρώπων τὰ πράγματα ἐπίστανται.

f. 157 b. Όταν αἰτιᾶται δικαστής κρινομένου, ἀνάγκη σιωπᾶν.

f. 1. 171. Φιλοῦσι τὰ ἁμαρτήματα ἀπὸ πλήθους ὄχλου (1. ὄλβου) καὶ εὐθηνίας τῶν ἀναγκαίων τίκτεσθαι.

f. 187 b. Τοῖς ἐντυγχάνουσι μὴ χείλεσιν ἄκροις οἱ θεῖοι νόμοι ἐλπίδας ἀγαθὰς δημιουργοῦσι.

f. 195 b. Ω διάνοια, δέξαι τύπον ἀκιβδήλευτον ἵνα περί τε ἀρχῆς τοῦ αἰτίου καὶ ἀγαθότητος αναδιδαχθεῖσα καρπώσῃ κλῆρον εὐδαίμονα, γνώσῃ δὲ εὐθὺς καὶ τὴν τῶν ἀκροτάτων δυνάμεων σύνοδόν τε καὶ κρᾶσιν· ἐν οἷς μὲν ὁ θεὸς ἀγαθός, ἐμφαινομένου τοῦ τῆς ἀρχῆς ἀξιώματος, ἐν οἷς δὲ ἄρχων, ἐμφαινομένης τῆς ἀγαθότητος· ἵνα τὰς τούτων ἀπογενομένας αρετάς, ἀγάπην καὶ εὐλάβειαν θεοῦ κτήσῃ, μήτε ἐν οἷς πάσχεις ὑψηγοροῦσα διὰ τὸ τῆς ἡγεμονίας τοῦ βασιλέως μέγεθος, μήτε ἐν οἷς ὑπομένεις τι τῶν ἀβουλήτων ἀπογινώσκουσα τὰς ἀμείνους ἐλπίδας δι ̓ ἡμερότητα τοῦ μεγάλου καὶ φιλοδώρου θεοῦ.

f. 196 b. Τῷ ἔνδον οἰκείῳ δικαστηρίῳ πᾶς ἄφρων ἁλίσκεται.

Also Anton Melissa, col. 1213.

f. 200 b. Τοῖς ἀγαθοῖς ἀγαθὰς ὑπέχειν ἔοικε γνώμας ὁ θεὸς δι ̓ ὧν ὠφελοῦντες ὠφεληθήσονται.

Also Anton Melissa, col. 1077.

110

FRAGMENTS OF PHILO JUDEUS.

f. 213 b. Φίλωνος ἐκ τοῦ περὶ μετονομαζομένων.

Πόνος μὲν τοῖς συμφέρουσι, ῥαστώνη δὲ τοῖς βλαβεροῖς ἕπεται· πόνου δὲ ῥαστώνην προκρίναντος (1. προκρίνοντες) τοῖς τὰ συμφέροντα εἰσηγουμένοις ἀπεχθάνονται. Again on f. 142, and Anton Melissa, col. 1128.

f. 218 bis b.

Ενέχυρον οὐ μικρὸν ἀψευδίας αἰδὼς ἡ πρὸς θεόν.

Ἔστω οὖν ὁ λόγος ἰσότιμος ὅρκῳ· οἷς δὲ ὀμνύναι τίς ἀναγκάζῃ (1. ἀνάγκη), μαθέ τωσαν ὡς ἐστιν ὅρκος μαρτυρία θεοῦ περὶ πράγματος ἀμφισβητουμένου.

f. 244 b. Φεύγετε πᾶν τὸ ἡδὺ ὅτι βιαίως παρακαλεῖ.

Also Anton Melissa, col. 824.

Οὐκ ἔστι τῶν ἱσταμένων καὶ ἠρεμοῦντων ἡ ἡδονὴ ἀλλὰ τῶν κινουμένων καὶ ταραχῆς γεμόντων· ὥσπερ γὰρ φλογμοὺς κινήσει, οὕτω φλογμοῦ τινὰ τρόπον τὸ πάθος ἐν ψυχῇ κινούμενον ἠρεμεῖν αὐτὴν οὐκ ἐ

f. 247. Θυμῷ μάλιστα δεῖ κυβερνήτῃ χρῆσθαι· καταλειφθεὶς γὰρ ἀκυβερνήτης ἄνω καὶ κάτω κυκώμενος ὑπὸ σάλου καὶ κλύδωνος τὴν ψυχὴν ὅλην καθάπερ ἐνορμάτιστον (1. ἀνερμάτιστον) σκάφος ἀνατρέφει (1. ἀναστρέφει) συναναστρέψας καὶ τὸ σῶμα.

f. 249. Γονέας τίμα· οὗτος γὰρ νόμος θεῖός τε καὶ φυσικός.

f. 257. Οὐδενὶ τῶν φαύλων ἐπιστὰς ἔλεγχος δι' ἡδονῆς ἐστίν.

Also Anton Melissa, col. 1153.

f. 261 b. ̓Απὸ ἑνὸς συνετοῦ συνοικισθήσεται πόλις.

Οὐκ ἔστιν ἀντάλλαγμα πεπαιδευμένης ψυχῆς.

f. 267. Ἐκ τοῦ περὶ μέθης. Τίς τιμῆς ἢ ἀρχῆς καταπεφρόνηκε; σχεδον τῶν ἔτι πεφυρμένων ἐν κεναῖς δόξαις οὐδεὶς τὸ παράπαν.

Also Anton Melissa, col. 1184.

f. 1. 274. Αὕτη τρυφὴ ψυχῆς ἀσκητικῆς ἥδιστον ἀντὶ πικροῦ τὸ πονεῖν ὑπολαμβάνειν. Also Anton Melissa, col. 1124.

NOTE. In Quast. in Genesim xΙx. 14 emend κρατούμενοι to καρπούμενοι and compare Plato, Phædrus 251 E; Legg. 1. 636 D; Rep. vIII. 548 B, IX. 586 E; Conviv. 187 E.

CAMBRIDGE: PRINTED BY C. J. CLAY M.A. AND SONS, AT THE UNIVERSITY PRESS.