Et, qui coeruleum dirimebat Nerea, delphin.>> 95 Sic: »>costam longo subduximus Apennino.>> >>Arma virum» nonne hoc spumosum et cortice pingui? Ut ramale vetus vegrandi subere coctum>>. 100 Et raptum vitulo caput ablatura superbo Bassaris et lyncem Mænas flexura corymbis Evion ingenimat: reparabilis assonat Echo. Hæc fierent, si testiculi vena ulla paterni 105 Hoc natat in labris, et in udo est Mænas et Attis, 110 Litera. Per me equidem sint omnia protinus alba, 115 Te Lupe, te, Muti, et genuinum fregit in illis. Samt den, som Nereus skar, den blånande, genom-delphinen, Så: ett ben af oss togs undan från Apenninos. 95 Krig och den man det liknar ju skum, grofbarkadt det är ju? Såsom en åldrig gren, af den mäktiga korken förtorkad. Hvad är då mjukt, hvad bör med slappare hals man då läsa? Väldiga horn Mimallon-gny nu uppfyller i surrton, Hufvudet nu Bassarid från en trotsande kalf, som hon ryckt vid 100 Nacken, skall ta, Manad med murgrön tygla skall varglon, Evion ropande vildt; svar skallas af Echo dem härvid. Komme väl sådant fram, om en droppa af fädernes mandom Men mutire nefas, nec clam nec cum scrobe? Nusquam 120 Hic tamen infodiam. Vidi, vidi ipse, libelle: Auriculas asini Mida rex habet. Hoc ego opertum, Hoc ridere meum, tam nil, nulla tibi vendo Non hic, qui in crepidas Graiorum ludere gestit Nec qui abaco numeros et secto in pulvere metas Si Cynico barbam petulans nonaria vellat. V. 2. Persius, postquam primum versum scripsit, sibi ipse, judicii civium corrupti memor, indignans dicit: Quis leget hæc? Ad quæ amicum aliquem fingit respondere, admiratione captum: Min tu istud ais? Respondet Persius sibi ipse: Nemo hercule Am. Nemo? P. vel duo vel nemo. Am Turpe et miserabile. P. Quare? Ne mihi etc. V. 6. Examenve improbum sqq. Optimum videtur examen proprio sensu, quod jam fecit scholiasta, accipere, ut hoc modo interpretemur: Ne accedas, neve iniquum examen (lingulam), quod est in trutina populi Romani, castigare (rectificare, πavoodovv) tentes. Forsitan ita quoque possit explicari: Ne accedas neve examen, quod fecerunt cives in illa (Romanorum iniqua) trutina, castigare tentes. V. 17. Lectio legens a melioribus Cdd probata, ita optime retineri posse videtur, ut puncto post ocello (v. 18) deleto, ibi comma ponatur, quo facto Får jag ej knysta ett ljud? Ej hemligen, ej i en grop då? Ingenstäds. Här jag gräfver dock in det. Min bok, jag har sett, jag: 120 Öron som åsnan har Midas kung; den saken, som dold är, Detta mitt löje, ett intet, jag ej för en Ilias säljer. 125 Du, som eldad utaf den djerfve Cratinus på vredgad ita sententia procedet. Quum hæc scilicet legis. ... tum videas etc. Si qui tamen vocabulum hic ita abundare putent, animum ad id attendent, quod interrupto sententiæ tenore iis, quæ post sede legens celsa leguntur liquido ocello, vocabulo opus est, quo animus revocetur ad participium illud legens, in quo inest notio verbi finiti cum Conj. temporali juncti, quod h. 1. fit vocabulo hic (= inter hæc, tum). V. 32. Voc. hyacinthina interpretes torsit. Optima videtur esse explicatio scholiastæ, qui interpretatur: palla variis coloribus tincta, nam flos ille apud veteres hyacinthi nomine appellatus, quisquis fuit, variis coloribus videtur fuisse distinctus. V. 67. Verba sive opus in etc. cum scholiasta ad comoediam, satiram, tragoediam spectare putamus. Non enim recte sive illud tanta vi disjungente præditum, quod hic subandiendum est et ad in luxum et ad in prandia regum, scripsisset poëta, nisi voluisset tria genera poësis diversa significare. Quod. vult Herm, Persium hoc versu et sequenti queri, poetas vulgares neglecta reprehensionis necessitate argumenta grandia et a vitæ usu aliena eligere, eo refutatur, quod hæc dicere laudanti populo minime convenit. V. 93 sqq. Venimus ad locum difficillimum, crucem quandam interpretum. Dicam equidem quod sentio, bonam lectorum veniam orans. Primum claudere versum videtur significare versum omnino perficere, concludere, Tum sic ad versum præced. Sed numeris decor est et junctura addita crudis referendum est. Tum illa Ber. Altis Et qui coeruleum.... pro nomine poetæ, qui hæc scripsit, posita, subjeetique loco ad didicit referenda videntur, itaque etiam costam longo etc. In versu Et qui cocruleum a Persio reprehenditur studium, quod adhibuit poëta, ut, subjecto delphin in extremum versum post enuntiationem rclativam remoto, numerose et apte caderet versus, non perspiciens durum illum reddi figura illa repudianda dirimebat Nerea. In versu costam etc. reprehenditur sonus ille Leoninus et Spondeus in quinto pede, quem vocant, positus. V. 99–102. Quid in his potissimum reprehenderit Persius, ex versibus Suethicis facile intelligas. V. 121. Auriculas asini Mida rcx habet. Hanc lectionem, quam a Cornuto ob metum Neronis mutatam esse in aur. asini quis non habet auctor est scriptor ille, quisquis fuit, vitæ Persii, fabula illa notissima et nexus ipse sententiarum defendunt. Persius enim verbis aur. asini Mida rex habet, non Neronem sed majores omnino tetigit, de quibus jam v. 108 sqq. mentionem fecit, quosque simili illo de sacro loco et exemplis Lucilii atque Horatii perstrinxit. Quod autem Hermannus (1. 1. Disp. II, p. 10, 11) dicit, sequi nos oportere, lectionem quam in vulgus olim prodiisse constet, quid est, cur lectionem genuinam, ob metum principis superbi suppressam, nunc non recipiamus? |