rem et filiorum turbam, ut vellent adversarii, addicti essent sacerdotes mariti, deesset jam centrum commune unitatis, ac pro diversitate Statuum seu Principatuum diversae, imo contrariae essent ecclesiosticorum sollici tudines, divisi essent ab invicem, uti protestantes. 237. Protestantismus cum vitam in semetipso non habeat, adminiculis exterioribus opus habet ut regatur, Principibus indiget qui eum fulciant; at ecclesia catholica vim ac vitam suam habet ex unitate fidei, capitis ac liturgiae; habet a Christo fundatore suo; nec opus est ei aliquo exteriori adminiculo vel auxilio, ut vivat, et regatur ac conservetur. Quinimo vivit ac regitur, frustra in ipsam obnitentibus omnibus portis inferi ad ejus destructionem consociatis. Non obstantibus diris vexationibus, novos semper ac illustres filios acquirit, dum protestantismus, potentissimorum Regum ac Principum protectione tectus, quotidie magis tabescit, atque ad terminum suum properat, et ad interitum vergit. compte du clergé protestant. Il est devenu frivole... Les prêtres n'ont bientôt plus fait que leur devoir de citoyens... L'Etat ne les prend plus que pour des officiers de police... Il ne les estime guère, et ne les place que dans la dernière classe de ses officiers... Dès que la religion devient la servante de l'Etat, il est permis de la regarder dans cet état d'abaissement comme l'ouvrage des hommes, et même comme une fourberie. C'est de nos jours seulement qu'on a pu voir l'industrie, la diète, la politique, l'économie rurale et la police entrer dans la chaire Le prêtre doit croire qu'il remplit sa destinée et tous ses devoirs, en faisant lecture en chaire des ordonnances de la police. Il doit dans ses sermons publier des recettes contres les épizooties, montrer la nécessité de la vaccination, et prêcher sur la manière de prolonger ... la vie humaine. Comment donc s'y prendra-t-il après cela pour détacher les hommes des choses temporelles et périssables, tandis qu'il s'efforce lui-même, avec la sanction du gouvernement, d'attacher le hommes aux galéres de la vie ?» Ita Marheinecke professor Heidelbergensis, Sur le vrai caractère du prêtre évangélique, impress. Hamburgi in Musaeo patrio Germanorum, trad. de l'allem. Possem haec innumeris prope exemplis confirmare, nisi longius quam par sit abducerer. Nonnulli Principes protestantes conati sunt eamdem potestatem in clerum catholicum exercere; ast Archiepiseopus Coloniensis, Arch. Posnaniensis, aliique non pauci ostenderunt, alia virtute praeditos esse sacerdotes catholicos caelibes prae ignavis et captivis protestantismi ministris, eo ipso quod solo ac patriae per uxorem et filios defixi sint. id est, 238. Sacerdos catholicus vere universalis est, omnis aetatis, omnisque regionis ac univarsae terrae; dumque majestatem cultus in metropolitanarum urbium templis explicat, novit pari ratione se conferre ad Peruanos ac Indos, ut eorum necessitatibus spiritualibus ac temporalibus provideat. Quemadmodum vero s. Paulus ab Hierosolymis per circuitum usque ad Illyricum omnia Evangelio replevit, sic s. Franciscus Xaverius ad extremas Orientis plagas se transtulit, uti Occidentales perlustravit s. Vincentius Ferrerius, aliique pene innumeri. 239. Sola religio catholica per potentissimam actionem suam in individua singula, movet, agitat atque excitat ministros suos ad magna quaeque, eisque imprimit religionis sigillum. Protestantismus terrenus in omnibus haesitat incertus inter coelum ac terram, inter christianismum ac hellenismum, inter rationalismum et pantheismum; humi serpit, nec nisi humilia et abjecta aut excogitare aut moliri valet (1). 240. Haec habui, quae in hanc quaestionem dissererem, pauca quidem, si rei molem spectes, at si finem quem intuemur, profecto non pauca. Veritas enim, quae omni aetate eadem est, in apricum prolata, ecclesiae praxis vindicata, adversariorum fraudes retectae, eorum disserendi ratio omni ex parte expensa. Quocirca jure mihi et bonis omnibus gloriandum est, tum quod eam causam tueamur, quae criminationibus non obruitur, et calumniis lacessita pul (1) Cfr. Handschuc, op. cit. Henricus et Antonius, etc. ubi refellit Bretschneider; nec non Ab. Jager Sur le célibat ecclesiastique dans le rapports religieux et politiques, cujus extant plures articuli in eph. L'Univers; Rosmini, Sul celibato, Rovereto 1835. Ceterum D. Portalis anno 1807 haec advertit adversus pseudopoliticos, qui promovere vellent conjugium clericorum: «Un Prêtre catholique aurait trop de moyens, s'il pouvait se permettre d'arriver au terme de la séduction par un mariage légitime. Sous prétexte de diriger les consciences, il chercherait à gagner et corrompre les coeurs et à tourner à son pro fit particulier l'influence que son ministère ne lui donne que pour le bien de la religion. » 2 chrior emergit, tum quod cum eo hominum genere manus conseramus, qui a libidine, non a ratione argumenta mutuantur (1). (1) Cum saepius de professoribus Friburgensibus mentionem injecerim, dissimulare postremo loco nequeo scandalum, quod non ita pridem Dr. Schreiber, in eadem Friburgensi Universitate professor theologiae moralis ac membrum consilii ecclesiastici praebuit auditoribus suis. Hic enim, posteaquam asseruit, infallibilitatem esse praecipuum decus et robur ecclesiae tum quoad res fidei tum quoad res morum non erubuit, sub finem secundi vol. Theologiae moralis, affirmare, ecclesiasticum caelibatus praeceptum, Sacerdoti catholico injunctum, esse contra naturam, injustum immorale et antichristianum. Qua in re acutus homo non vidit, se principium positum hac disserendi ratione destruere. Enim vero clericis et recens sacerdotio inauguratis talia effutire perinde est ac dicere : « Ecclesia illa, cui ut magister et sacerdos peculiari ratione addictus sum, et erga quam in animis vestris amorem excitare deberem, non est vera nec a Christo fundata, utpote quae errorem et peccatum docet, et lege injusta et iniqua filios suos obstringit. In quo ipse non repetit, nisi quod novem aut decem ab hinc annis docuit Dr. Amann, professor et membrum pariter consilii ecclesiastici, qui inter sacri caelibatus impugnatores non extremum locum obtinet ob historiam caelibatus a se editam. Quam bene autem idem pro. fessor Schreiber de suis alumnis promeruerit, evincitur ex munere argentei cyathi, quo hanc auream doctrinam cohonestarunt ejus auditores. Satius profecto foret ut ipse personam deponeret, seque apertum hostem ecclesiae catholicae profiteretur. TRACTATUS DE MATRIMONIO PROOEMIUM 1. Matrimonium ab eo dicitur, inquit Catechismus Romanus, quod femina idcirco nubere debet, ut mater fiat, vel quia prolem concipere, parere, educare, matris munus est (1). Aliis praeterea nominibus Matrimonium donari consuevit, Connubii, scilicet, Conjungii, Nuptiarum, de quibus fuse s. Thomas (2). Definiri autem solet Viri et mulieris maritalis conjunctio inter legitimas personas individuam vitae consuetudinem retinens (3); quod si agatur de Matrimonio non solum quatenus officium naturae est, sed quatenus praeterea est sacramentum, datae definitioni addi debet: Et a Christo ad dignitatem Sacramenti elevata. Ab aliis vero Matrimonium, prout sacramentum est, fusius definiri, seu potius describi solet: Sacramentum Novae Legis, quo significatur conjunctio Christi cum ecclesia, et gratia confertur ad sanctificandam viri et mulieris legitimam conjunctionem, ad uniendos arctius conjugum animos, atque ad prolem pie sancteque in virtutis of ficiis et fide christiana instituendam, 2. Ex his autem definitionibus colligitur, 1. naturam sive rationem aut essentiam Matrimonii proprie constitui in vinculo, quod exprimitur per vocem illam conjunctio, quae designat illam obligationem et nexum vi cujus firmitas, permanentia atque stabilitas matrimonii exurgit; minime vero consistere in usu, qui separari potest a dominio seu potestate, quam in proprium corpus conjuges per consensum verbis de praesenti expressum sibi invicem tradunt (1). Colligitur, 2. conjugii christiani proprietates esse unitatem et indissolubilitatem, quae significantur per subsequentia verba: Inter legitimas personas individuam vitae consuetudinem retinens, seu ut clarius dicitur in altera definitione viri et mulieris legitimam conjunctionem, etc. Colligitur, 3. nonnullas requiri conditiones, sub quibus tantum iniri possunt conjugia, quod innuitur per verba legitimas personas vel per legitimam per legitimam conjunctionem. Atque tria haec praecipua capita sunt, circa quae tota haec nostra versabitur disputatio, tum scilicet circa Matrimonium in se spectatum et quatenus sacramentum est, tum circa ipsius proprietates, tum denique circa ipsius impedimenta ac potestatem ea apponendi. His nonnulla adjiciemus circa quaestionem, hac nostra praesertim aelate agitatam, de connubiis mixtis vulgo nuncupatis. (1) Cfr. Estius, in 4. dist. 26, S13, qui hanc veritatem adversus wicleffitas aliosque haereticos multiplici argumentorum genere ostendit. Sane verum extitit conjugium inter protoparentes in terrestri paradiso ante quemcumque conjugii usum; id ipsum dicatur de conjugio inter Beatam Virginem et s. Joseph. SS.patres unanimes in hac sententia sunt, et ecclesiastica historia plura suppeditat exempla sanctorum, qui perhibentur vero matrimonio conjuncti, quamvis nunquam con : venerint; ejusmodi fuit conjugium s. Pulcheriae cum Marciano, s.Henrici cum s. Chunegunda. Quod si nonnulli patres aut theologi interdum scripserunt, usu Matrimonium perfici relate ad perfectam et plenam rationem signi seu sacramenti, id affirmarunt, quatenus scilicet per usum significatur conjunctio realis Christi cum ecclesia per Incarnationem tum etiam quatenus major inde firmitas conjugii exurgit, uf suo loco dicemus. |