Epod. 14 et 15. In dimetro dactylum habes Epod. 15, 24. b) maius. - 50,- 50,- 100,- Hex, heroic. Hexapodia iamb. catal. Epod. 16. Caesura post quintum versum hexapodiae semel neglecta, v. 4. Hexapodia potius appellatur quam trimeter iambicus, quia Horatius in hoc metro puris iambis usus est. VII. Metra Archilochia, diotoopα: Epod. 13. Alter versus, ex dimetro iambico acatale-, cto et trimetro dactylico catalectico in syllabam compositus asynartetus est; quare ab iambis ad dactylos transiri potest tanquam a pleno versu ad alterum, per syllabam ancipitem et hiatum. cf. Epod. 13, 10. c) tertium. Epod. 11. Alter versus compositus ex trimetro dactylico catal. in syllabam et dimetro iamb. acatal.; hic quoque asynartetus est. cf. v. 6. 10. 14. 24. 26. d) quartum. -5-5-50,00, V.Archiloch. mai. Carm. I, 4. Prior versus, quem Graeci poetae asynartetum fecerunt, apud Horatium bene coniunctus est; neque enim quarti dactyli locum creticus occupavit unquam neque hiatus reperitur; unde logaoedicus appellari possit quadruplex dactylicus tripliciter trochaicus acatalectus. Alii Alcmanium cum Ithyphallico coniunctum dicunt. (ter) Sapphicus hendecasyllab. Adonius. Carm. I, 2. 10. 12. 20. 22. 25.-30. 32. 38. II, 2. 4. 6. 8. 10. 16. III, 8. 11. 14. 18. 20. 22. 27. IV, 2. 6. 11. Carm. Saecul. Prior compositus est ex trochaica dipodia, choriambo, iambica dipodia catalectica. Caesura est post arsin choriambi vel post sextam syllabam. Interdum versus hypermeter est, II, 2, 18. 16, 34. IV, 2, 22. 23. C. S. 47. Coniunguntur diviso vocabulo vel secundus versus cum tertio vel tertius cum quarto, I, 2, 19. 25, 11. II, 16, 7. Adonium non dactylicum sed choriambicum dicam, et quo similior sit Sapphico et quia Spondeus nunquam admittitur. Sapphicum autem ipsum logaoedicum non esse probat insequens metrum, facili mutatione ex Sapphico hendecasyllabo constituendum. Nam b) maius, δίστροφον ita facile efficitur, ut priorem accipias abiecta Sapphici hendecasyllabi dipodia trochaica, alterum addito altero etiam Choriambo. Carm. I, 8. In Sapphico maiore caesura post quintam syllabam et diaeresis post primum choriambum ubique observatae sunt. IX. Metrum Alcaicum, tεtqάotqopov : Carm. I, 9. 16. 17. 26. 27. 29. 31. 34. 35. 37. II, 1. 3. 5. 7. 9. 11. 13. 14. 15. 17. 19. 20. III, 1, 2. 3. 4. 5. 6. 17. 21. 23. 26. 29. IV, 4. 9. 14. 15. Alcaicus hendecasyllabus compositus est ex monometro iambico hypercatalectico et versu logaoedico simpl. dactyl. duplic. troch. catalectico; ad quam versus compositionem tertius et quartus versus egregie accommodati sunt; etenim qua ratione Alcaici prior pars iambica cum dimetro trochaico, eadem altera Alcaici pars cum logaoedico coniungitur, ita ut Alcaici partes iteratas et auctas in reliquis habeamus.— Alcaicus raro incipit ab iambo, gravitatis causa; diaeresis ante ordinem logaoedicum quinquies neglecta est, I, 16, 21. I, 37, 5. I, 37, 14. II, 17, 21. IV, 14, 17; sed bis in vocabulo cum praepositione coniuncto. Deinde hiatus in diaeresi admissus est II, 20, 13, et syllaba brevis III, 5, 17. Etiam dimeter iambicus quo gravior fiat a spondeo solet incipere; hypermetri sunt II, 3, 27. III, 29, 35. . Restat, ut de lege quadam moneamus, quam ab Horatio observatam esse Meineccius primus animadvertit. Nam ea quo-` que carmina, quorum metra aut eundem versum perpetuo ordine repetunt (xatà oτiɣov) aut diorgopa sunt, ita instituit Horatius, ut versuum numerus quaternorum versuum strophas coniungi pateretur. Quare fuerunt, qui ea quoque metra in carminibus Terodoτooga haberent. Nam quod eandem legem in Epodis observatam non videmus, id eam sententiam non solum non refellit, sed adiuvat etiam. Quare quum unum sit carmen IV, 8, quod huic rationi adversetur, critici aut interpolatum illud esse putarunt aut mutilatum. Sed nonne Horatius quam sibi ipse imposuisset legem post tot annos relinquere potuit? Difficultates certe, quibus illud carmen laborat, ista ratione non pelluntur. Q. HORATII FLACCI CARMINU M LIBER PRIMUS. Carmen I. Maecenas atavis edite regibus, O et praesidium et dulce decus meum, Carmen I. Horatius Maecenati tres libros carminum edendos hoc carmine inscripsit, quo simul qui factum esset, ut ad poesin potissimum conversus alium vitae cursum non teneret, ostendere studuit. Diversa esse hominum ait ingenia, alios aliis studiis trahi. De qua diversitate tres quasi quaedam tabulae proponuntur, quae contrariam hominum naturam et voluntatem ipsae habent. Ac prima quidem ostendit homines, qui laudem publicam sectantur vel victoriis in ludis publicis reportandis (Graeci) vel aura populari captanda muneribusque gerendis (Romani), cum iisque coniungit alios cumulandis divitiis deditissimos (v. 3 — 10); altera componit agricolam patrio agro contentum cum nautà lucri faciendi cupiditate agitato (v. 11-18); tertia illustrat vitam hominum otiosorum naturae iucunditatibus fruentium ingenioque indulgentium, et alios comparat, qui qu'etam vitam spernentes bellorum et venationum motu ac varietate malunt delectari (v. 19–28). In quibus ordinandis tabulis hunc ordinem videmus secutum esse Horatium, ut quum a latifundiorum dominis ad agricolas parvis agris contentos, deinde a lucri cupido nauta ad otiosum hominem transiret, hac ipsa tabularum quasi serie varietatem studiorum humani generis exprimeret. Iam vero se quoque habere dicit quo teneatur; poesin se adamare ac tantopere eius voluptates percipere, ut relicta terra ad coelum prope evolasse sibi videatur. Quo dulcissimo sensu se deceptum non existimaturum, si quae canere ausus sit, a Maecenate aliqua laude digna iudicentur. V. 1. atavis regibus] i. e. atavis s. maioribus, qui reges erant. Sunt quos curriculo pulverem Olympicum Certat tergeminis tollere honoribus ; Cf. Virgil. Aen. I, 273. Maecenas ortus fuit ex Cilniorum nobili genere propter opes et divitias olim Arretio expulso (Liv. X, 3), neque raro factum videtur, ut ex ea gente Etruscorum reges sive duces eligerentur. Hor. Carm. III, 29, 1. Sat. I, 6, 3. In tanta nobilitate generis maximam omnium admirationem movit, quod, quum plurimum apud Augustum valeret, equestrem ordinem egredi nunquam vellet; consulto igitur Horatius hac eum laude in fronte carminis ornavit. Deinde altero versu addit suam cum Maecenate necessitudinem; praesidium, quoniam Horatius Maecenatis tutela ab summis quibusque hominibus eius aetatis receptus est (Carm. II, 17, 4); decus, quoniam magno sibi esse honori vidit, quod a tanto viro amaretur. Epist. I, 1, 103. 7, 12. sunt quos iuvat] Indicativus modus apud verba sunt qui his locis praeterea infra v. 19, I, 7, 5. Sat. I, 4, 24. II, 1,1. II, 4, 47. Neque verum est quod passim docetur apud Horatium ut poetam coniuuctivum non esse; de qua re vide Sat. I, 2, 28. I, 4, 74 sq alios; sed coniunctivus tum legitur, quum non tam esse aliquid ostenditur quam quale quid sit describitur. In locis autem huic similibus sunt quos nihil est aliud nisi aliquos, quare infra facile subiungitur hunc illum. riculo] i. e. curru. Sic apud Ovid Trist. IV, 8, 36: „Nec procul a metis, quas paene tenere videbar, Curriculo gravis est facta ruina meo." pulv. Ol. colleg.] i. e. ferri curru per stadium Olympicum; nam colligere est excitare, cogere (Sat. I, 4, 31). Perfectum collegisse dooíσ positum esse dicunt, qua re apud poetas frequentius est nihil; ut semel de hac re moneam, satis magnam locorum partem ex Horatio apponam: Carm. 1, 34, 16. II, 12, 17. III, 2, 30. 4, 52. 11, 15. 20, 11. 23, 17. 19. 29, 16. 43.; in quibus perfectum tempus aut absolutam aliquam rem aut unius rei repetitionem solet indicare. cur No V. 4. metaque ferv. evit. rotis] In eo enim summa conspiciebatur aurigae ars, ut rapidissimo cursu quam proxime accedens ad metam currum tamen non illideret. cf. A. P. 412. Comparetur autem descriptio certaminis aurigarum apud Hom. II. XXIII, 351 sqq. palma] signum victoriae; Carm. IV, 2, 17. III, 20, 12. Ep. II, 1, 181. bilis ea appellatur, quia apud Graecos qui ludis Olympicis vicissent divino prope honore digni habebantur; ideo dicit evehit ad deos, terrarum dominos. hunc illum] Hi accusativi apti sunt ex verbo iuvat; in qua verborum coniunctione non est quod offendas, quum alterum verbum evehit ipsum quasi subiectum sit primario iuvat. mobilium] cf. Epist. I, 19, 37. certat tollere] Infinitivi cum aliis verbis coniuncti usus apud poetas frequentissimus; ac primum quidem verbis velle, nolle, coepisse, desinere similibus fortiora et elegantiora substituunt; sic infra v. 21 demere spernit, v. 34 refugit tendere; cuius rei exempla sunt odisse, parcere, differre, timere, metuere, fugere, furere, gestire, mittere, amare, quaerere, invidere. Deinde solent duo verba coniungi, quorum alterum alterius modum et rationem accuratius describit; sic h. I. certat tollere pro certatim tollit. Huc pertinent verba gaudere, laborare, trepidare, occupare, properare. Tum infinitivi cum aliis verbis coniunguntur, quum 1 |