Exiguæque togæ simulet textore Catonem ;
Virtutemne repræsentet moresque Catonis ?
Rupit Hyarbitam Timagenis æmula lingua,
Dum studet urbanus tenditque disertus haberi.
Decipit exemplar vitiis imitabile. Quòd si
Pallerem casu,
biberent exsangue cuminum.
O imitatores, servum pecus, ut mihi sæpe
Bilem, sæpe jocum vestri movêre tumultus !
Libera per vacuum posui vestigia princeps:
Non aliena meo pressi pede. Qui sibi fidit,
Dux regit examen. Parios ego primus iambos
Ostendi Latio, numeros animosque secutus
Archilochi, non res, et agentia verba Lycamben:
Ac, ne me foliis ideo brevioribus ornes,

20

Quòd timui mutare modos et carminis artem ; Temperat Archilochi musam pede mascula Sappho,

Temperat Alcæus; sed, rebus et ordine dispar,
Nec socerum quærit, quem versibus oblinat atris,
Nec sponsæ laqueum famoso carmine nectit. 31
Hunc ego, non alio dictum priùs ore, Latinis
Vulgavi fidicen. Juvat immemorata ferentem
Ingenuis oculisque legi, manibusque teneri.
Scire velis, mea cur ingratus opuscula lector
Laudet ametque domi, premat extra limen
iniquus?

Non ego ventosæ plebis suffragia venor
Impensis cœnarum, et tritæ munere vestis.
Non ego nobilium scriptorum auditor et ultor
Grammaticas ambire tribus, et pulpita dignor. 40
Hinc illæ lacrymæ. Spissis indigna theatris
Scripta pudet recitare, et nugis addere pondus,
Si dixi; "Rides," ait, "et Jovis auribus ista
Servas. Fidis enim manare poëtica mella
Te solum, tibi pulcher."-Ad hæc ego naribus uti

Formido; et luctantis acuto ne secer ungui, Displicet iste locus, clamo, et diludia posco. Ludus enim genuit trepidum certamen, et iram; Ira truces inimicitias, et funebre bellum.

EPISTOLA XX.

AD LIBRUM SUUM.

Monet quæ fata illum maneant.

VERTUMNUM Janumque, liber, spectare videris :
Scilicet ut prostes Sosiorum pumice mundus.
Odisti claves, et grata sigilla pudico:

Paucis ostendi gemis, et communia laudas,
Non ita nutritus: fuge quò descendere gestis:
Non erit emisso reditus tibi. " Quid miser egi?
Quid volui?" dices, ubi quis te læserit: et scis
In breve te cogi, plenus cùm languet amator.
Quòd si non odio peccantis desipit augur,
Carus eris Romæ, donec te deserat ætas.
Contrectatus ubi manibus sordescere vulgi
Cœperis; aut tineas pasces taciturnus inertes,
Aut fugies Uticam, aut vinctus mittêris Ilerdam.
Ridebit monitor non exauditus, ut ille,

10

Qui malè parentem in rupes protrusit asellum
Iratus quis enim invitum servare laboret ?
Hoc quoque te manet, ut pueros elementa do-

centem

Occupet extremis in vicis balba senectus.

Cùm tibi sol tepidus plures admoverit aures: Me libertino natum patre, et in tenui re

20

236 Q. HORATII FLACCI EPIST. LIB. I. 20.
Majores pennas nido extendisse loquêris :
Ut quantum generi demas, virtutibus addas.
Me primis urbis belli placuisse domique;
Corporis exigui, præcanum, solibus aptum,
Irasci celerem, tamen ut placabilis essem.
Fortè meum si quis te percontabitur ævum;
Me quater undenos sciat implevisse Decembres,
Collegam Lepidum quo duxit Lollius anno.

QUINTI HORATII FLACCI

EPISTOLARUM

LIBER SECUNDUS.

EPISTOLA I.

AD AUGUSTUM.

Laudes Augusti splendidè canit, cujus favorem in poëtas sui temporis poëseos laudibus conciliat.

CUM tot sustineas et tanta negotia solus,
Res Italas armis tuteris, moribus ornes,
Legibus emendes; in publica commoda peccem,
Si longo sermone morer tua tempora, Cæsar.

Romulus, et Liber pater, et cum Castore Pollux, Post ingentia facta, Deorum in templa recepti, Dum terras hominumque colunt genus, aspera bella

Componunt, agros assignant, oppida condunt;
Ploravere suis non respondere favorem
Speratum meritis. Diram qui contudit hydram, 10
Notaque fatali portenta labore subegit,
Comperit invidiam supremo fine domari.
Urit enim fulgore suo, qui prægravat artes

20

Infra se positas: extinctus amabitur idem.
Præsenti tibi maturos largimur honores,
Jurandasque tuum per nomen ponimus aras,
Nil oriturum aliàs, nil ortum tale fatentes.
Sed tuus hoc populus sapiens et justus in uno,
Te nostris ducibus, te Graiis anteferendo,
Cetera nequaquam simili ratione modoque
Estimat, et nisi quæ terris semota, suisque
Temporibus defuncta videt, fastidit et odit.
Sic fautor veterum, ut tabulas peccare vetantes,
Quas bis quinque viri sanxerunt, fœdera regum
Vel Gabiis, vel cum rigidis æquata Sabinis,
Pontificum libros, annosa volumina vatum,
Dictitet Albano Musas in monte locutas.

Si, quia Graiorum sunt antiquissima quæque
Scripta, vel optima, Romani pensantur eâdem
Scriptores trutinâ ; non est quòd multa loquamur;
Nil intrà est oleam, nil extra est in nuce duri. 31
Venimus ad summum fortune: pingimus, atque
Psallimus, et luctamur Achivis doctiùs unctis.
Si meliora dies, ut vina, poëmata reddit,
Scire velim, pretium chartis quotus arroget annus.
Scriptor abhinc annos centum qui decidit, inter
Perfectos veteresque referri debet, an inter
Viles atque novos? Excludat jurgia finis.—
"Est vetus atque probus, centum qui perficit an-

An

nos.

Quid? qui deperiit minor uno mense, vel anno,
Inter quos referendus erit? veteresne poëtas? 41
quos et præsens et postera respuet ætas ?—
"Iste quidem veteres inter ponetur honestè,
Qui vel mense brevi, vel toto est junior anno."
Utor permisso, caudæque pilos ut equinæ [unum,
Paulatim vello; et demo unum, demo et item
Dum cadat elusus ratione ruentis acervi,