Brachia, sæpè disco

Sæpè trans finem jaculo nobilis expedito?
Quid latet, ut marinæ

Filium dicunt Thetidis sub lacrymosa Trojæ
Funera, ne virilis

Cultus in cædem et Lycias proriperet catervas?

ODE IX.

AD THALIARCHUM.

VIDES ut altâ stet nive candidum
Soracte, nec jam sustineant onus
Silvæ laborantes, geluque
Flumina constiterint acuto.

Dissolve frigus, ligna super foco
Largè reponens ; atque benigniùs
Deprome quadrimum Sabinâ,
O Thaliarche, merum diotâ.

Permitte Divis cætera : qui simul
Stravere ventos æquore fervido
Depræliantes, nec cupressi,
Nec veteres agitantur orni.

Quid sit futurum cras, fuge quærere; et
Quem sors dierum cumque dabit, lucro
Appone: nec dulces amores

Sperne puer, neque tu choreas;

Donec virenti canities abest

Morosa. Nunc et campus, et areæ,
Lenesque sub noctem susurri,
Compositâ repetantur horâ:

Nunc et latentis proditor intimo
Gratus puellæ risus ab angulo,
Pignusque dereptum lacertis,
Aut digito malè pertinaci.

ODE X.

AD MERCURIUM.

MERCURI, facunde nepos Atlantis,

Qui feros cultus hominum recentum
Voce formasti catus, et decora
More palestræ ;

T'e canam, magni Jovis et deorum Nuntium, curvæque lyræ parentem, Callidum, quidquid placuit, jocoso Condere furto.

Te, boves olin nisi reddidisses
Per dolum amotas, puerum minaci
Voce dum terret, viduus pharetrâ
Risit Apollo.

Quin et Atridas, duce te, superbos, Ilio dives Priamus relicto, Thessalosque ignes et iniqua Trojæ Castra fefellit.

Tu pias lætis animas reponis
Sedibus, virgâque levem coerces
Aureâ turbam, superis deorum
Gratus et imis.

ODE XI.

AD LEUCONOEN.

Tu ne quæsieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi

Finem di dederint, Leuconoë; nec Babylonios Tentaris numeros. Ut meliùs, quidquid erit, pati! Seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam, Quæ nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum. Sapias, vina liques, et spatio brevi Spem longam reseces. Dum loquimur, fugerit invida Aetas. Carpe diem, quàm minimùm credula postero.

Q

ODE XII.

AD AUGUSTUM.

UEM virum aut heroa lyrâ vel acri
Tibiâ sumis celebrare, Clio ?

Quem deum, cujus recinet jocosa
Nomen imago,

Aut in umbrosis Heliconis oris,
Aut super Pindo, gelidove in Hæmo,
Unde vocalem temerè insecutæ

Orphea silvæ,

Arte maternâ rapidos morantem
Fluminum lapsus, celeresque ventos,
Blandum et auritas fidibus canoris

Ducere quercus.

Quid priùs dicam solitis Parentis Laudibus, qui res hominum ac deorum, Qui mare ac terras, variisque munduin Temperat horis?

Unde nil majus generatur ipso,

Nec viget quidquam simile aut secundum:
Proximos illi tamen occupavit
Pallas honores.

Præliis audax, neque te silebo,
Liber; et sævis inimica virgo
Belluis; nec te metuende certâ
Phoebe sagittà.

Dicam et Alciden; puerosque Ledæ,
Hunc equis, illum superare pugnis
Nobilem: quorum simul alba nautis
Stella refulsit,

Defluit saxis agitatus humor;
Concidunt venti, fugiuntque nubes;
Et minax, nam sic voluere, ponto
Unda recumbit.

Romulum post hos priùs, an quietum Pompili regnum memorem, an superbos Tarquini fasces . dubito, an Catonis Nobile letum.

Regulum, et Scauros, animæque magnæ Prodigum Paullum, superante Pœno, Gratus insigni referam camœnâ,

Fabriciumque.

Hunc, et incomptis Curium capillis,
Utilem bello tulit, et Camillum,
Sæva paupertas, et avitus apto
Cum lare fundus.

Crescit occulto velut arbor ævo
Fama Marcelli: micat inter omnes
Julium sidus, velut inter ignes
Luna minores.

Gentis humanæ pater atque custos,
Orte Saturno, tibi cura magni
Cæsaris fatis data; tu secundo
Cæsare regnes.

Ille, seu Parthos Latio imminentes
Egerit justo domitos triumpho,
Sive subjectos Orientis oræ
Seras et Indos,

Te minor latum reget æquus orbem:
Tu gravi curru quaties Olympum;
Tu parum castis inimica mittes

Fulmina lucis.

ODE XIII.

AD LYDIAM.

QUUM

UUM tu, Lydia, Telephi Cervicem roseam, cerea Telephi Laudas brachia, væ! meum Fervens difficili bile tumet jecur.

Tunc nec mens mihi, nec color