10 LXV. 80. De eo quod scriptum est a uolatilibus mundis et immundis intrasse in arcam. LXVI. 81. Quid sit quod dominus dicit: non adiciam maledicere terrae. 5 LXVII. 82. Quid est: de manu fratris exquiram animam hominis. LXVIII. 83. Cur Cham peccans non in se ipso, sed in filio maledicitur. LXVIIII. 84. Erat omnis terra labium unum per recapitulationem dictum. LXX. 85. Quomodo Sarra, cum aliquot dies apud regem Aegypti fecerit, eius concubitu non credatur esse polluta. LXXI. 86. Quomodo intellegatur aeternum quod ait: dabo semini tuo terram in possessionem aeternam. 15 LXXII. 87. Sciebam, inquit, quia constituet filiis suis post se custodire uias domini. LXXIII. 88. Descendens uidebo si secundum clamorem uenientem ad me consummantur; si autem non, ut sciam. 20 LXXIIII. 89. De id quod de Sodomitis dixit deus non se perdere locum, si inueniret illic decem iustos. 25 LXXV. 90. De Loth filias animo turbato ciuibus offerente. LXXVI. 91. Quod ait deus ad Abimelech: peperci tibi, ne peccares in me, ostendit in deum peccari, cum talia committuntur. LXXVII. 92. Temtauit deus Abraham quomodo non sit contrarium Iacobo dicenti: deus neminem temtat. LXXVIII. 93. De simili locutione: nunc cognoui quod timeas deum. So LXXVIIII. 94. De iuratione serui Abrahae super femur eius. LXXX. 95. Quod differant augurationes inlicitae ab illa petitione signi, quam petiit a deo seruus Abrahae. LXXXI. 96. De id quod ait Iacob non est hic nisi do mus dei. LXXXII. 97. Quod Iacob lapidem statuit et perfudit oleo non aliquid idololatriae simile fecisse. LXXXIII. 98. Item de lucta Iacob et de claudicatione. LXXXIIII. 99. Utrum secundo Iacob lapidem oleo superfuderit an secundo commemoratum sit. 5 LXXXV. 100. Quaestionem, quod XII filii computentur Iacob nondum nato Beniamin, soluit per tropum synecdochen. LXXXVI. 101. Descendam ad filium meum lugens in 10 infernum; utrum illuc mali tantum an etiam boni descendere soleant. LXXXVII. 102. Quod in genesi tertio insinuetur spiritus sanctus. LXXXVIII. 103. Quomodo intellegendum sit tot animas exisse 15 de femoribus Iacob. LXXXVIIII. 104. Quod ait Iacob ad Ioseph: pone manum sub femur meum, et facies in me misericordiam et ueritatem. XC. 105. Quid sit quod scriptum est: appositus est ad 20 patres suos. XCI. 106. De XL diebus sepulturae Iacob. XCII. 107. De luctu, quem celebrauit Ioseph patri suo VII diebus. XCIII. 108. De eo quod scriptum est in exodo: occurrit ei 25 angelus et uolebat eum occidere et cetera. XCIIII. 109. De id quod assidue deus dicit indurabo cor XCV. 110. Quod absorbuit uirga Aaron uirgas magorum. 10 15 XCVIII. 113. Pro hoc ipso, inquit, conseruatus es, ut ostendam in te uirtutem meam. XCVIIII. 114. Item de eo quod ait: ego ingrauaui cor eius et cetera. SC. 115. Et non est, inquit, relicta lucusta; et indurauit dominus cor Pharaonis. CI. 116. Quod tollendo Israhelitae a uicinis Aegyptiis aurum et cetera non fecerint furtum. CII. 117. Non exaudiet, inquit, uos Pharao, ut multiplicem signa mea in terra Aegypti. CIII. 118. Facietis diem hunc in progenies uestras legitimum sempiternum: quomodo accipiendum sit hoc aeternum. CIIII. 119. Quadringentos annos non ad seruitutem, sed ad peregrinationem seminis Abrahae referendos. CV. 120. Qua diuisione numeranda sint X praecepta legis. 20 CVIII. 123. Testimonium de lege imperatoris Antonini contra excusationem maritorum adulterantium; et CVIIII. 124. Expletio praedictae expositionis ad populum contra uirorum pessimam libertatem de fornicatione se excusare uolentium. 25 CX. 125. Quid sit: et omnis populus uidebat uoces. CXI. 126. De dis argenteis et aureis fieri praecepto prohibitis. CXII. 127. Quomodo intellegatur: non coques agnum in lacte matris suae. CXIII. 128. Cur propitiatorium arcae superponendum dixerit. 30 CXIIII. 129. Quod dicenti Moysi: ostende mihi gloriam tuam, respondit dominus: ego transibo ante te CXV. 130. Quomodo tabulae, quas erat Moses deo utique praesciente fracturus, non hominis opus dicantur esse, posteriores uero tam diu in tabernaculo dei mansurae ab homine excisae sint uel conscriptae. CXVI. 131. Quae sit inremissibilis blasphemia in spiritum 5 sanctum. CXVII. 132. De his qui cotidie et his qui perraro communicant, uel etiam his qui in cena domini post communem cibum eucharistiam sumere consueuerunt; uarietatem etiam celebrandorum sacramentorum in diuersis locis 10 fidei non obesse. CXVIII. 133. Quid sibi uelit in celebratione paschae obseruatio sabbati et lunae; et de quadragesima uel de consonantia pentecostes cum die legis datae. CXVIIII. 134. De his qui de paginis euangelicis sortes legunt. 15 CXX. 135. Quod in genesi dies a luce coeperint et nunc a noctibus computentur. CXXI. 136. Quomodo secundum figuram Ionae tres dies et tres noctes in passione domini computentur. [137. Cur hic malo homini bene sit uel bono male. ex 20 libro de prouidentia dei.] CXXII. 138. Quid in libro ecclesiaste Salomon de his quae in hac uita bonis malisque sint communia disputarit. CXXIII. 139. Quibus sententiis domini diuinum iudicium in fine futurum saeculi declaretur. CXXIIII. 140. De diuersa opinatione trium fidelium seruorum tempus aduentus domini arbitrantium. CXXV. 141. Quae sit prima resurrectio, quae secunda. CXXVI. 142. De duabus resurrectionibus et mille annis. CXXVII. 143. De alligatione et solutione diaboli. CXXVIII. 144. Quid respondendum sit eis qui putant resurrectionem ad sola corpora, non etiam ad animas pertinere, primam in hac uita resurrectionem fieri denegantes. 5 spu sco V 9 uarietate V 8 caena V communem G: communionem V 22 libro ecclesiaste scripsi: libris ecclesiastes V 25 finem 25 30 5 CXXVIIII. 145. De Gog et Magog, quos ad persequendam ecclesiam dei solutus prope finem saeculi diabolus incitabit. CXXX. 146. An ad ultimum iudicium pertineat impiorum, quod descendisse ignis de caelo et eosdem comedisse memoratur. CXXXI. 147. Quid apostolus Thessalonicensibus scripserit de manifestatione antichristi. CXXXII. 148. Quid idem apostolus in prima ad eosdem 10 epistula de resurrectione mortuorum docuerit. CXXXIII. 149. De aduentu Heliae ante iudicium, cuius praedicatione scripturarum secreta reserante Iudaei conuertuntur ad Christum. CXXXIIII. 150. An possint corpora in ustione ignis esse 15 perpetua. CXXXV. 151. An consequens sit ut corporeum dolorem sequatur carnis interitus. CXXXVI. 152. Quod in rebus miris summa credendi ratio sit omnipotentia creatoris. 20 CXXXVII. 153. An hoc ratio iustitiae habeat, ut non sint extensiora poenarum tempora, quam fuerint peccatorum. CXXXVIII. 154. De magnitudine praeuaricationis primae, ob quam aeterna poena debeatur eis qui extra gratiam fuerint saluatoris. 25 CXXXVIIII. 155. Contra opinionem eorum qui putant criminosis supplicium post mortem causa purgationis adhiberi. CXL. 156. De his qui eos qui permanent in catholica fide, etiam si pessime uixerint, tamen propter fidei fundamentum saluandos esse definiunt. 30 CXLI. 157. Quid sit in fundamento habere Christum et quibus spondeatur salus per ignis usturam. CXLII. 158. Contra eorum persuasionem qui putant sibi non offutura peccata, in quibus, cum elemosynas facerent, perstiterunt. 35 CXLIII. 159. De aeterna dei et incommutabili uoluntate. 4 supplicium G 7 thessallonicensibus V scribserit V 2 |