CCVII. 225. Quod antiqua res sit ecclesia, in aliis habens animalem portionem, in aliis spiritalem. CCVIII. 226. Quomodo generet ecclesia bonos et malos tamquam per se ipsam Rebecca geminos. 5CCVIIII. 227. Quod propterea dominus non aperuit Cypriano sententiam, quam postea plenario concilio patefecit, ut eius plenius caritas appareret. CCX. 228. Quod sicut intus quod diaboli est arguendum est, sic et foris quod Christi est agnoscendum sit. 10 CCXI. 229. Quod non ita sibi baptismus uerus succedere possit, sicut falsae fidei uera succedit. 15 CCXII. 230. De bonorum morum haeretico et catholico criminoso. CCXIII. 231. Quod aqua baptismatis et intra ecclesiam saluet et extra ecclesiam damnet. CCXIIII. 232. Quod multis lupis interius insidiantibus et multis ouibus exterius errantibus sciat dominus qui sunt eius. CCXV. 233. Quod sub eodem baptismo peccata dimittantur 20 propter uinculum caritatis, sub quo tenebantur propter sacrilegium dinisionis. 25 CCXVI. 234. Quod sacramentum baptismi et in malo et in bono homine sit aequale. CCXVII. 235. Quod caritate sancti Cypriani hi qui per illius sententiam se uolunt excusare damnentur. CCXVIII. 236. Quod ut in pessimis catholicis correctis baptisma non incipit adesse quod deerat, sed prodesse quod inerat, sic et in haereticis. CCXVIIII. 237. Quae sint tenebrae exteriores. 30 CCXX. 238. Quae sit latitudo et longitudo et altitudo et profundum quod ait apostolus. CCXXI. 239. Vtrum parentes baptizatis paruulis suis noceant, cum eos daemoniorum sacrificiis sanare conantur, et si 30 cf. Eph. 3, 18 6 conchilio V 24 quod G: quando V (= quomodo? cf. Vict. Vit. 2, 13) non noceant, quomodo eis prosit cum baptizantur parentum fides, quorum eis non potest obesse perfidia. CCXXII. 240. An apostoli fuerint baptizati. [241. Quod superbis uel occulte peccantibus utile sit cadere in aliquod apertum manifestumque peccatum.] CCXXIII. 242. De trinitate. CCXXIIII. 243. De unitate patris et filii et spiritus sancti, qui sunt unus et solus et uerus deus. 5 CCXXV. 244. Quod unigenitus dei filius propter formam serui minor patre dicatur, qui in forma dei aequalis est patri. 10 [245. De subiectione, qua filius subiciendus dicitur patri.] CCXXVI. 246. De regno, quod patri filius dicitur traditurus. [247. Quod utile credentibus fuerit, ut ad patrem in forma serui Christus ascenderet.] CCXXVII. 248. Quomodo traditurus sit regnum patri filius. CCXXVIII. 249. Qua discretione intellegendus sit nunc ae qualis patri filius, nunc autem minor; et qua ratione dicatur nescire diem neque horam. CCXXVIIII. 250. De unitate personae filii dei et filii hominis siue in gloria siue in humilitate. CCXXX. 251. De his scripturae locis, de quibus dubium est an propter assumtam creaturam minorem patre indicant filium, an uero hoc tantum, quod licet aequalem patri, tamen quia de patre sit doceant. 15 20 CCXXXI. 252. De his qui spiritum sanctum non minorem 25 patre indicant, sed tantum quod de patre procedit. CCXXXII. 253. Quod clarificatio, quae fit inter patrem et filium et spiritum sanctum, nullam differentiam in trinitate significet. CCXXXIII. 254. Quomodo intellegenda sit missio siue filii 30 siue spiritus sancti. [255. Quod opere dei omnis creatura administretur, in quo et mira multa ordine consuetudinis inserantur.] 2 potes V 6 loco tituli CCXXIII: de trinitate exhibet V partem tituli CCXXI: et si non nocet-obesse perfidia 16 cap. CCXXVIII in duo capita diuisum est in G; alterius titulus est: qua ratione filius nescire dicatur diem et horam quam scit pater. 22 indicat V 10 15 CCXXXIIII. 256. Quomodo in trinitate et pater ad filium principium sit et pater et filius ad spiritum sanctum. CCXXXV. 257. Quomodo in spiritu sancto etiam antequam daretur possit doni nomen intellegi. 5 CCXXXVI. 258. De appellationibus relatiuis, quae non ad deum, sed ad creaturam referendae sunt, quoniam deo nihil accidit. 20 25 CCXXXVII. 259. De spiritus sancti unitate cum patre et filio. CCXXXVIII. 260. De solo deo uero patre et filio et spiritu sancto. CCXXXVIIII. 261. De eo quod apostolus dicit, uirum esse imaginem dei, mulierem autem gloriam uiri. CCXL. 262. Quibus progressibus mens corporalium rerum usu et imagine delectata ab aeternorum contemplatione deficiat. CCXLI. 263. Quid disputatum quidue sit comprehensum ratiocinatione librorum. CCXLII. 264. De sancto spiritu, qui patri et filio aequalis accipitur et utriusque spiritus dicitur et caritatis nomine intellegitur, cum quaelibet in trinitate persona sit caritas. CCXLIII. 265. De interrogatione haeretici contra eos qui unigenitum dei non paternae substantiae, sed uoluntatis filium esse dixerunt. [266. Tria quae sunt in imagine dei, id est memoria, intellectus et amor, unius esse personae, quia non hoc est ei esse quod haec habere.] [267. Quam uera in dei trinitate unitas et quam uera in eiusdem unitate sit trinitas.] CCXLIIII. 268. Cur bis datus sit spiritus sanctus. 30 CCXLV. 269. Quid quodam sermone ad populum disputatum sit de differentia generationis filii et processionis spiritus sancti. CCXLVI. 270. Quod omnis doctrina uel rerum sit uel signorum, et res qua fruendum est sit deus trinitas. 7 hil accidit om. V 19 prius et om. V CCXLVII. 271. De purgatione mentis ad fruendam illam lucem, quae se uiam nobis praebens a superbis stulte fecisse putata est humanum genus, de contrariis et dissimilibus curans. CCXLVIII. 272. Vtrum frui se homo debeat an uti; et de 5 regula dilectionis diuinitus constituta. CCXLVIIII. 273. De rebus quattuor diligendis; et ordinatam haberi oportere dilectionem et coniunctioribus pro sorte consulendum. CCL. 274. De principio uiarum secundum Salomonem. CCLI. 275. Quod fide et spe decedente caritas maneat; et quod temporale quid uilescat cum uenerit, aeternum uero ardentius diligatur. CCLII. 276. De signis naturalibus et de datis. 10 CCLIII. 277. Quod inter omnia signa uerba teneant princi-15 patum, quae propter peccatum superbiae non potuerint cunctis gentibus esse communia. CCLIIII. 278. Quod ex aliqua similitudine scriptura suauius excitet animum, ut illud exempli causa de canticis canticorum: dentes tui sicut grex detonsarum. CCLV. 279. De signis propriis et translatis agens dat exemplum, quod bos proprie pecus, translate euangelista monstretur. 20 CCLVI. 280. De rerum ignorantia, quae facit obscuras figuratas locutiones, cum ignoramus uel animalium uel lapidum 25 uel herbarum naturas. CCLVII. 281. De numerorum imperitia, quae multa facit non intellegi. CCLVIII. 282. De rerum musicarum ignorantia. [283. Quod etiam et fastidio spiritali scriptura occurrat 30 diuina, cum mentem pascit apertis, exercet obscuris.] CCLVIIII. 284. De signis superstitiosis, quibus perniciose daemonum societas comparatur. CCLX. 285. De scientia sententiarum, conexionum, definitionum, diuisionum et partitionum. $ CCLXI. 286. Vt nec de eloquentia se quispiam iactet, quae non ut intellegamus, sed ut intellecta proferamus adhibetur. 10 15 20 25. 30 CCLXII. 287. Quod numeri disciplina non sit ab hominibus instituta, sed potius indagata et inuenta; et ad dei laudem, a quo uera est, referenda est. CCLXIII. 288. Quod utiles disciplinas philosophorum huius saeculi tamquam diuitias de Aegypto exiens christianus auferre debeat. CCLXIIII. 289. De signis ambiguis et distinctionibus exempli gratia ponit, qualiter distinguatur: in principio erat uerbum et: quid eligam ignoro. CCLXV. 290. De ambiguis pronuntiationibus ponit exempli causa: quis accusabit electos dei? CCLXVI. 291. De ambiguitatibus uerborum translatorum, in quibus cauendum praemonet ne figurata locutio ad litteram accipiatur. CCLXVII. 292. Hunc modum praefigit inueniendae locutionis propriane an figurata sit, ut quidquid in scripturis ex persona dei uel sanctorum saeuum aut flagitiosum imperitis uidetur, salubriter figuratum intellegant. CCLXVIII. 293. De sententia generalis iustitiae: quod tibi fieri non uis alii ne feceris. CCLXVIIII. 294. Item de figuratis locutionibus non intellectis tamdiu uersandis, quamdiu ad regnum dei caritatis interpretatio perducatur. CCLXX. 295. Quod scire debemus in obseruationibus intelle 15 Io. 1, 1 16 Philipp. 1, 23 18 Rom. 8, 33 4, 15 Matth. 7, 12 26 Tob. |