Q. HORATII FLACCI

EPODON LIBER.

ODE I.

AD MECENATEM.

IBIS Liburnis inter alta navium,

Amice, propugnacula,

Paratus omne Cæfaris periculum

Subire, Mæcenas, tuo.

Quid nos, quibus te vita fi fuperftite
Jucunda; fi contra, gravis?
Utrumne juffi perfequemur otium,
Non dulce, ni tecum fimul?

An hunc laborem mente laturi, decet
Quâ ferre non molles viros?

Feremus: et te, vel per Alpium juga,
Inhofpitalem et Caucafum,

Vel occidentis ufque ad ultimum finum,

Forti fequemur pectore.

Roges, tuum labore quid juvem meo,
Imbellis, ac firmus parum?

Comes minore fum futurus in metu,
Qui major absentes habet:
Ut, affidens implumibus pullis, avis
Serpentium adlapfus timet
Magis relictis; non uti fit auxili

Latura plus præfentibus.

Libenter hoc, et omne, militabitur
Bellum in tuæ fpem gratiæ;
Non ut, juvencis illigata pluribus,

Aratra nitantur mea,

Pecusve Calabris ante fidus fervidum

Lucana mutet pafcuis;

Neque ut fuperni villa candens Tufculi

Circæa tangat mœnia.

Satis fuperque me benignitas tua

Ditavit: haud paravero,

Quod aut, avarus ut Chremes, terrâ premam, Discinctus aut perdam, ut nepos.

ODE II.

BEATUS ille, qui procul negotiis,
Ut prifca gens mortalium,
Paterna rura bobus exercet fuis,

Solutus omni fœnore.

Neque excitatur claffico miles truci,

Neque horret iratum mare;

Forumque vitat, & fuperba civium

Potentiorum limina.

Ergo aut adultâ vitium propagine
Altas maritat populos,

Inutilesque falce ramos amputans,
Feliciores inferit;

Aut in reductâ valle mugientium
Profpeâat errantes greges;

Aut preffa puris mella condit amphoris;
Aut tondet infirmas oves:

Vel, cum decorum mitibus pomis caput
Autumnus agris extulit,

Ut gaudet infitiva decerpens pyra,

Certantem et uvam purpuræ,

Quâ muneretur te, Priape, et te, pater
Sylvane, tutor finium!

Libet jacere modo fub antiquâ ilice,

Modo in tenaci gramine.

Labuntur altis interim ripis aquæ;

Queruntur in filvis aves;

Frondesque lymphis obftrepunt manantibus, Somnos quod invitet leves.

At, cum tonantis annus hibernus Jovis

Imbres nivesque comparat,

Aut trudit acres hinc et hinc multâ cane

Apros in obftantes plagas;

Aut amite levi rara tendit retia,

Turdis edacibus dolos;

Pavidumque leporem, et advenam laqueo gruem,

Jucunda captat præmia.

Quis non malarum, quas amor curas habet,

Hæc inter oblivifcitur?

Quod fi pudica mulier in partem juvet
Domum, atque dulces liberos;

Sabina qualis, aut perusta folibus
Pernicis uxor Appuli;

Sacrum vetuftis exftruat lignis focum

Laffi fub adventum viri:

Claudensque textis cratibus lætum pecus,

Diftenta ficcet ubera;

Et horna dulci vina promens dolio,
Dapes inemtas apparet:

Non me Lucrina juverint conchylia,

Si

Magisve rhombus, aut fcari,

quos Eois intonata fluctibus

Hiems ad hoc vertat mare:

Non Afra avis descendat in ventrem meum,

Non attagen Ionicus,

Jucundior, quam lecta de pinguiffimis

Oliva ramis arborum,

Aut herba lapathi prata amantis, et gravi

Malvæ falubres corpori ;

Vel agna feftis cæfa Terminalibus,

Vel hædus ereptus lupo.

Has inter epulas, ut juvat pastas oves

Videre properantes domum !

Videre feffos vomerem inverfum boves Collo trahentes languido!

Pofitosque vernas, ditis examen domus,

Circum renidentes Lares!

Hæc ubi locutus fœnerator Alfius,

Jamjam futurus rufticus,

Omnem redegit Idibus pecuniam;
Quærit Calendis ponere.

ODE III.

AD MECENATEM.

PARENTIS olim fi quis impiâ manu

Senile guttur fregerit,

Edit cicutis allium nocentius.

O dura mefforum ilia!

Quid hoc veneni fævit in præcordiis ?

Num viperinus his cruor

Incoctus herbis me fefellit? an malas

Canidia tractavit dapes?

Ut Argonautas præter omnes candidum

Medea mirata eft ducem,

Ignota tauris illigaturum juga,

Perunxit hoc Jafonem:

Hoc delibutis ulta donis pellicem,
Serpente fugit alite.