Desuper infundam, et tonitru caelum omne ciebo. 125 Devenient. Adero et, tua si mihi certa voluntas, Oceanum interea surgens Aurora reliquit. 140 Nec non et Phrygii comites et laetus Iulus Postquam altos ventum in montes atque invia lustra, Transmittunt cursu campos atque agmina cervi 155 Pulverulenta fuga glomerant montesque relinquunt. At puer Ascanius mediis in vallibus acri 160 Gaudet equo, iamque hos cursu, iam praeterit illos, Deveniunt. Prima et Tellus et pronuba Iuno 170 Causa fuit; neque enim specie famave movetur Extremam, ut perhibent, Coeo Enceladoque sororem 180 Progenuit, pedibus celerem et pernicibus alis, Monstrum horrendum, ingens, cui, quot sunt corpore plumae, Tot vigiles oculi subter, mirabile dictu, Tot linguae, totidem ora sonant, tot subrigit aures. 185 Stridens, nec dulci declinat lumina somno; Luce sedet custos aut summi culmine tecti, Turribus aut altis, et magnas territat urbes, Tam ficti pravique tenax, quam nuntia veri. Haec tum multiplici populos sermone replebat 190 Gaudens et pariter facta atque infecta canebat : Venisse Aenean, Troiano sanguine cretum, Cui se pulchra viro dignetur iungere Dido; Nunc hiemem inter se luxu, quam longa, fovere Regnorum immemores turpique cupidine captos. 195 Haec passim dea foeda virum diffundit in ora. Protinus ad regem cursus detorquet Iarban, Incenditque animum dictis atque aggerat iras. Hic Hammone satus, rapta Garamantide Nympha, 200 Centum aras posuit, vigilemque sacraverat ignem, 210 215 |