sex septemve temporum. Bina Hendecasyllaba ducunt. emimeres Iambica sequitur. 15. Alcaicum Decasyllabum cogit agmen. Hanc Carminis complexionem Horatius inprimis celebravit. 16. Phalecium Antispasticum Tetrametrum. Ratio cur hoc nomine insigniatur est ex Canone. Epitritus 4. Antispast. Antispast. Diiambus. Nos autem id agimus ut, quod fieri potest, intra trisyllabos pedes subsistamus; quare versum Heccadecasyllabum per duas Cesuras Penthemimere et Triemimere carpimus, donec in Basin Dactylicam deponatur. 1. Od. 11. Iv. Od. 10. 17. Alcaicum vel Anacreontium Dimetrum Heptasyllabum. Quodcumque metrum constat ex Dactylis et Trochæis, Logaoedicon, id est, Prosometrum appellatur; eo fortassis quod Asiatici Oratores orbem verborum Ditrochæo libenter claudebant; alias ex Choriambo et Bacchio. 1. Od. 8. 18. Sapphicum Hephthemimeres cum supraposito Alcaico Dimetro. Superior versus cum hoc sic conjungitur apud Horatium. Verior metiendi ratio est per Epitritum, vel Hippium secundum, duos Choriambos, et Bacchium. Alcaicum Pentecædecasyllabum dicitur. 1. Od. 8. 19. Ionicum a minori Trirrhythmum Acatalectum binis Trirrhythmis subjungitur Tetrarrhythmum. 111. Od. 12. 20. Archilochium compositum ex Tome Bucolica, quod est Tetrametrum Dactylicum, et Trochaico Dimetro Brachycatalecto, quod Ithyphallicum dicitur. Subjectum sibi habet Iambum Trimetrum Catalecticum. 1. Od. 4. 21. Archilochium compositum ex Penthemimeri Epico, et Iambico Dimetro. Observatu dignum Metra quæ Dactylicis Iambos apponunt, Encomiologica dici. Postponitur Iambo Trimetro. Elegiambus appellatus. Epod. xI. 22. Archilochium compositum ex Iambico Dimetro et Penthemimeri Epico. Sequitur Hexametrum. Iambelegos. Epod. XIII. ELENCHUS ALPHABETICUS NONNULLORUM SCRIPTURÆ COMPENDIORUM QUÆ IN VV. LL. OCCURRUNT. Acr. Acron. Ald. Alt. 1. 2. Argent. Ascens. Basil. Battel. Baxt. Bemb. Bentl. Bersm. Bland. 1. 2. 3. &c. Bodl. 1. 2. Boët. Bond. Bos. Brod. Brut. Burm. Carr. Chabot. Colbert. Comb. Cruq. Cun. Cuning. Dacer. Dess. 1. 2. Helenius Acron, vetus Scholiastes. Editio Aldina. Duo codd. quos citat Jani. Joan. Petr. Anchersenius ad Carmen Sæculare, Hafn. 1752. Editio Argentoratensis, an. 1516. Ascensius in Editione Paris. 1503. Editio Basileensis, 1527. Codex Battelianus Bentleii. Gulielmus Baxterus in Editione sna secunda, an. 1725. Ric. Bentleius in Editione sua secunda, Amst. 1713. Blandinii antiquissimi apud Cruquium. C. A. Boëttigerus in Ed. Brunsv. 1793. quem citat Jani. Petrus Burmannus in Ed. sua Amst. 1713. Codex cujus Variantes laudat Cruquius. Petr. Gualt. Chabotus in Editione sua Paris. 1582. Codex Colbertinus apud Bentleium. Carolus Combe in Editione sua Lond. 1792. Cruquius in Editione Plantiniana 1597. Cuninghamius in Adversionibus in Ric, Bentleii Notas, Dacerius in Editione sua Paris. 1709. Codices quibus usus est Jani. Digb. Ed. pr. G. Fabr. Fl. Flor. Franek. Gal. Gand. Gesn. Gott. Glar. Græv. Han. 1. 2. Hare. Harl. 1. 2. 3. &c. Heins. Helmst. Hurd. Jan. Jas. de Nor. Johnson. Jones. Kidd. Klotz. Коёр. Lamb. Land. Laur. Leid. Lips. 1. 2. 3. &c. Locher. Magdal. Mald. Marcil. Markl. Mart. Mediol. Mentel. Codex Digbeanus Bentleii. Dunensis quem citat idem Cruquius. Editio omnium princeps, an. 1470. Codex Episcopi Eliensis, quem landat Bentleius. Codex Lambini. Editio Florentina, an. 1482. Codex Franekeranus, cujus Variantes citat Bentleius. Gandavensis, quem citat Torrentius. Jo. Matth. Gesnerus in Editione Lips. 1815. cujus tex- Codex Gottingensis, quem citat idem Gesnerus. Duo codicum Fragmenta in Biblioth. Regia Hannove- Jo. Hare in Epistola Critica, 1726. Septem codices Harleiani, quos contulit Car. Combius. Codex quem citat Jani. Ric. Hurdius in Editione Epistolarum ad Pisones, &c. M. Christ. David Jani in Editione sua, Lips. 1778. Ric. Johnsonius in Aristarcho Anti-Bentleiano, Notting. Joan. Jones in Editione sua, Lond. 1736. Thomas Kidd. in Editione sua Bentleiana, Cantab. 1817. Dion. Lambinus in Editione sua, Paris. 1577. Laurentinianus Torrentii. vetustissimus Leidensis apud Bentleium. Codices Lipsienses, quibus usus est Jani. Editio Jacobi Locheri, Argent. 1498. quam Loscheri' vocare solet Bentleins. Codex Magdalenensis Oxonii apud Bentleium. quem citat Cruquius. Theodor. Marcilius in Editione Lambini. Jer. Marklandus in Epistola Critica, 1723. Codex quem laudat Jani. Moret. Muret. Nann. Nicot. Oxon. Paris. 1. 2. Petrens. Porphyr. Pulm. 1. 2. 3. &c. Reg. Soc. Russard. Rutgers. Sanad. Sand. Sax. Sil. Sivr. Stat. H. Steph. R. Steph. Talbot. Tons. Torn. Torrent. Trin. Urs. Vat. 1. 2. Vet. Comb. Vig. Vigorn. Vinar. Voss. Waddel. Wakef. Wetzel. Zeun. Zulich. Codex Moreti apud Bentleium. M. Ant. Muretus in Editione sua, Venet. 1551. Oxoniensis Bentleii. Duo codices Parisini, quos citat Waddel. Codices Pulmanni. Codex Regiæ Societatis Londini. Reginensis Bentleii. Lambini. Janus Rutgersius in Lectt. Venusinis, Traj. 1699. Editio Gul. Sandby, Lond. 1749. Excerpta Saxii apud Gesnerum. Codex Gualteri Silvii, quem citat Cruquius. Lud. Poinsinet de Sivry in Editione sua, Paris. 1777. Editio Henrici Stephani, Paris. 1577. Codex Tonsanus, quem citat Cruquius. quem contulit Lambinus. Lævinus Torrentius in Editione sua, Antv. 1608. Codex Collegii Trinitatis Cantab. quem contulit Bentleius. Fulvii Ursini. Editio Veneta. Editio vetusta in Biblioth. Regis Britannici, (Venet. 1478. ut videtur,) quam Editionem pr: falso nuncupat Combius. Codex Vigorniensis Bentleii. Vinariensis apud Gesnerum. Vossianus Bentleii. Georgius Waddelus in Animadversionibus in Horatium, 1734. Gilbertus Wakefield in Sylva Critica, 1789. et Editione sua, Lond. 1794. J. C. F. Wetzel in Editione sua, Lips. 1817. Editio omnium princeps, sine 1. et a. Zarotianis typis et Jo. Carolus Zeunius in Editione Gesneri, Lips. 1815. Q. HORATII FLACCI CARMINUM LIBER I. ODE I. AD MECENATEM. Horatius semistoicus, quo novum et leve Carminis genus apud severos excuset, fatetur se cum ceteris mortalibus insanire. (Est autem hæc velut præfatio libri. Gesn.) Alii aliis delectantur studiis; ego vero, si a Mæcenate inter Lyricos relatus fuero, h. e. si Carmina hæc mea probata fuerint Mæcenati. Zeun. MECENAS atavis edite regibus, O et præsidium, et dulce decus meum, O Mæcenas orte a majoribus proceribus, o et meum columen, et cara mea gloria, Epigraphe in vett. exemplaribus: Ad Mæcenatem, vel Mecanatem; in optimæ notæ codd. Torrentii: Ad Mæcenatem; in pluribus tamen ejusdem codd. Ad Mecenatem, sine diphthongo. Græci Makhvas scribunt, cui lectioni vetusta marmora consentiunt.-1 Brodæi codex regiis pro regibus.-2 Turnebus Advers. XXVI. 7. laudat: O desiderium et dulce decus, ut dubium sit NOTE Ode est Monocolos, seu unius metri. Versus omnes Choriambici Asclepiadei Tetrameti Acatalecti ; constant ex Spondæo, duobus Choriam bis, et Pyrrhichio, vel Iambo; sicque scandere licet: scribendum hoc nomen, non Mecanas, ut quidam e vulgo. Vide Col. Rhodig. lib. XII. cap. 16. Mæcenas equestri, sed splendido natus genere, non minus Agrippa Cæsari carus.' Vell. Paterc. Vir ingeniosus, et Mæcēnās ǎtǎvīs | ēdĭtě rē | gibus; magnum exemplum Romanæ elovel isto modo faciliori: Mæcē nās ǎtǎ | vīs | ēdĭtě | rēgĭbūs. 1 Mæcenas] Ex antiquis marmoribus Græcisque auctoribus constat ita quentiæ daturus, nisi illum enervasset felicitas,' inquit Senec. Epist. 19. Atavis] Ex Non. Marcell. quasi |