Quem mortis timuit gradum, Qui vidit mare turgidum, et Prudens Oceano dissociabili Terras, si tamen impiæ Non tangenda rates transiliunt vada. Gens humana ruit per vetitum; nefas! Ignem fraude malâ gentibus intulit. Post ignem æthereâ domo Subductum, macies et nova febrium Terris incubuit cohors; Semotique priùs tarda necessitas Leti corripuit gradum. Expertus vacuum Dædalus aëra Pennis non homini datis. Cœlum ipsum petimus stultitiâ; neque 20 25 30 335 40 ODE IV. AD L. SEXTIUM, CONSULAREM. SOLVITUR acris hiems gratâ vice veris et Favonî, Ac neque jam stabulis gaudet pecus, aut arator igni ; Nec prata canis albicant pruinis. Jam Cytherea choros ducit Venus, imminente Lunâ; 5 Junctæque Nymphis Gratiæ decentes Alterno terram quatiunt pede, dum graves Cyclopum Vulcanus ardens urit officinas. Nunc decet aut viridi nitidum caput impedire myrto, Aut flore, terræ quem ferunt solutæ. Nunc et in umbrosis Fauno decet immolare lucis, Pallida Mors æquo pulsat pede pauperum tabernas, 10 Vitæ summa brevis spem nos vetat inchoare longam: 15 Jam te premet nox, fabulæque Manes, Et domus exilis Plutonia; quò simul meâris, SCRIBERIS Vario fortis, et hostium Victor, Mæonii carminis aliti, Quam rem cunque ferox navibus aut equis Nos, Agrippa, neque hæc dicere, nec gravem Nec cursus duplicis per mare Ulysseï, Nec sævam Pelopis domum, Conamur, tenues grandia: dum pudor, Imbellisque lyræ Musa potens vetat Laudes egregii Cæsaris, et tuas, Culpâ deterere ingenî. 10 Quis Martem tunicâ tectum adamantinâ ODE VI. AD MUNATIUM PLANCUM, CONSULAREM. LAUDABUNT alii claram Rhodon, aut Mitylenen, Monia, vel Baccho Thebas, vel Apolline Delphos Sunt quibus unum opus est intactæ Palladis arces Carmine perpetuo celebrare, et Undique decerptam fronti præponere olivam. Aptum dicit equis Argos, ditesque Mycenas. Quàm domus Albuneæ resonantis, Mobilibus pomaria rivis. Albus ut obscuro deterget nubila cœlo Sæpè Notus, neque parturit imbres Perpetuos; sic tu sapiens finire memento Tristitiam vitæque labores Molli, Plance, mero; seu te fulgentia signis 15 5 10 15 Castra tenent, seu densa tenebit 20 Tiburis umbra tui. Teucer Salamina patremque Quum fugeret, tamen uda Lyæo Tempora populeâ fertur vinxisse coronâ, Sic tristes affatus amicos: "Quò nos cunque feret melior fortuna parente, Ibimus, o socii comitesque ! Nil desperandum Teucro duce, et auspice Teucro; Certus enim promisit Apollo Ambiguam tellure novâ Salamina futuram. O fortes pejoraque passi Mecum sæpè viri! nunc vino pellite curas: ODE VII. AD LYDIAM. LYDIA, dic, per omnes Te deos oro: Sybarin cur properas amando Oderit campum, patiens pulveris atque solis? Cur neque militaris Inter æquales equitat, Gallica nec lupatis Temperat ora frænis? Cur timet flavum Tiberim tangere? cur olivum Sanguine viperino Cautiùs vitat? neque jam livida gestat armis Brachia, sæpè disco, Sæpè trans finem jaculo nobilis expedito? Quid latet, ut marinæ Filium dicunt Thetidis sub lacrymosa Troja Funera, ne virilis Cultus in cædem et Lycias proriperet catervas? 25 30 5 10 15 ODE VIII. AD THALIARCHUM. VIDES ut altâ stet nive candidum Flumina constiterint acuto. O Thaliarche, merum diotâ. Permitte divis cætera : qui simul Stravêre ventos æquore fervido Depræliantes, nec cupressi, Nec veteres agitantur orni. Quid sit futurum cras, fuge quærere ; et Quem sors dierum cunque dabit, lucro Appone: nec dulces Camœnas Sperne puer, neque tu choreas; Donec virenti canities abest Morosa. Nunc et campus, et areæ, Lenesque sub noctem susurri, Composità repetantur horâ. ODE IX. AD MERCURIUM. MERCURI, facunde nepos Atlantis, Qui feros cultus hominum recentûm Voce formâsti catus, et decoræ More palæstræ; 5 10 15 20 |