ODE XI.

AD LEU CON O E N

Tu ne quæsieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi

Finem di dederint, Leuconoë; nec Babylonios Tentâris numeros. Ut meliùs, quidquid erit, pati! Seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam, Quæ nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum. Sapias, vina liques, et spatio brevi Spem longam reseces. Dum loquimur, fugerit invida Aetas. Carpe diem, quàm minimùm credula postero.

ODE XII.

AD AUGUSTUM.

UEM virum aut heroa lyrâ vel acri

Tibiâ sumis celebrare, Clio?

Quem deum, cujus recinet jocosa
Nomen imago,

Aut in umbrosis Heliconis oris,
Aut super Pindo, gelidove in Hæmo,
Unde vocalem temerè insecutæ
Orphea silvæ,

Arte maternâ rapidos morantem
Fluminum lapsus, celeresque ventos,
Blandum et auritas fidibus canoris
Ducere quercus ?

Quid priùs dicam solitis Parentis Laudibus, qui res hominum ac deorum, Qui mare ac terras, variisque mundum Temperat horis ?

Unde nil majus generatur ipso,

Nec viget quidquam simile aut secundum:
Proximos illi tamen occupavit
Pallas honores.

Prœliis audax, neque te silebo,
Liber, et sævis inimica virgo
Belluis; nec te metuende certâ
Phoebe sagittâ.

Dicam et Alciden; puerosque Ledæ,
Hunc equis, illum superare pugnis
Nobilem: quorum simul alba nautis
Stella refulsit,

Defluit saxis agitatus humor;
Concidunt venti, fugiuntque nubes;
Et minax, nam sic voluere, ponto
Unda recumbit.

Romulum post hos priùs, an quietum Pompili regnum memorem, an superbos Tarquinî fasces, dubito, an Catonis Nobile letum.

Regulum, et Scauros, animæque magnæ Prodigum Paullum, superante Pœno, Gratus insigni referam camœnâ,

Fabriciumque.

Hunc, et incomptis Curium capillis,
Utilem bello tulit, et Camillum,

Sæva paupertas, et avitus apto
Cum lare fundus.

Crescit occulto velut arbor ævo
Fama Marcelli: micat inter omnes
Julium sidus, velut inter ignes
Luna minores.

Gentis humanæ pater atque custos,
Orte Saturno, tibi cura magni
Cæsaris fatis data; tu secundo
Cæsare regnes.

Ille, seu Parthos Latio imminentes
Egerit justo domitos triumpho,
Sive subjectos Orientis oræ

Seras et Indos,

Te minor latum reget æquus orbem:
Tu gravi curru quaties Olympum;
Tu parum castis inimica mittes

Fulmina lucis.

ODE XIII.

AD LYDIA M.

QUUM

UUм tu, Lydia, Telephi Cervicem roseam, cerea Telephi Laudas brachia, væ! meum Fervens difficili bile tumet jecur.

Tunc nec mens mihi, nec color

Certà sede manet: humor et in genas
Furtim labitur, arguens

Quàm lentis penitùs macerer ignibus.
Uror, seu tibi candidos

Turpârunt humeros immodicæ mero

Rixæ; sive puer furens

Impressit memorem dente labris notam. Non, si me satis audias,

Speres perpetuum, dulcia barbarè

Lædentem oscula quæ Venus

Quinta parte sui nectaris imbuit.
Felices ter, et ampliùs,

Quos irrupta tenet copula, nec malis
Divulsus querimoniis
Supremâ citiùs solvet amor die!

ODE XIV.

AD REMPUBLICAM.

ONAVIS,

referent in mare te novi

Fluctus! O quid agis? Fortiter occupa

Portum. Nonne vides ut

Nudum remigio latus,

Et malus celeri saucius Africo,
Antennæque gemant, ac sine funibus

Vix durare carinæ

Possint imperiosius

Aequor? Non tibi sunt integra lintea,
Non di quos iterum pressa voces malo;

Quamvis Pontica pinus,
Silvæ filia nobilis,

Jactes et genus et nomen inutile.
Nil pictis timidus navita puppibus
Fidit. Tu, nisi ventis

Debes ludibrium, cave.

Nuper sollicitum quæ mihi tædium,
Nunc desiderium, curaque non levis,
Interfusa nitentes

Vites æquora Cycladas.

ODE XV.

NEREI VATICINIUM DE EXCIDIO

PASTO

TROJAE.

ASTOR quum traheret per freta navibus

Idæis Helenen perfidus hospitam,

Ingrato celeres obruit otio

Ventos, ut caneret fera

Nereus fata: « Malà ducis avi domum,
Quam multo repetet Græcia milite,
Conjurata tuas rumpere nuptias,
Et regnum Priami vetus.

Eheu! quantus equis, quantus adest viris
Sudor! quanta moves funera Dardanæ
Genti! Jam galeam Pallas, et ægida,
Currusque, et rabiem, parat.

Nequidquam, Veneris præsidio ferox,
Pectes cæsariem, grataque feminis
Imbelli citharâ carmina divides;

Nequidquam thalamo graves