Insignem tenui fronte Lycorida
Cyri torret amor; Cyrus in asperam
Declinat Pholoën; sed priùs Appulis
Jungentur capreæ lupis,

Quàm turpi Pholoë peccet adultero.
Sic visum Veneri, cui placet impares
Formas atque animos sub juga ahenea
Sævo mittere cum joco.

Ipsum me melior quum peteret Venus, Gratâ detinuit compede Myrtale Libertina, fretis acrior Hadriæ

Curvantis Calabros sinus.

ODE XXXIV.

AD SEIPSUM.

PARCUS deorum cultor, et infrequens,

Insanientis dum sapientiæ

Consultus erro; nunc retrorsùm
Vela dare, atque iterare cursus

Cogor relictos. Namque Diespiter,
Igni corusco nubila dividens

Plerumque, per purum tonantes
Egit equos, volucremque currum:

Quo bruta tellus, et vaga flumina,
Quo Styx, et invisi horrida Tænari
Sedes, Atlanteusque finis

Concutitur. Valet ima summis

Mutare, et insignia attenuat Deus,
Obscura promens: hinc apicem rapax
Fortuna cum stridore acuto
Sustulit; hic posuisse gaudet.

ODE XX X V.

AD FORTUNAM ANTIATEM.

DIVA, gratum quæ regis Antium, Præsens vel imo tollere de gradu Mortale corpus, vel superbos

Vertere funeribus triumphos:

Te pauper ambit sollicità prece
Ruris colonus; te dominam æquoris,
Quicumque Bithynâ lacessit
Carpathium pelagus carinâ.

Te Dacus asper, te profugi Scythæ,
Urbesque, gentesque, et Latium ferox,
Regumque matres barbarorum, et
Purpurei metuunt tyranni,

Injurioso ne pede proruas

Stantem columnam, neu populus frequens Ad arma cessantes ad arma

Concitet, imperiumque frangat.

Te semper anteit sæva Necessitas,

Clavos trabales et cuneos manu
Gestans ahena; nec severus

Uncus abest, liquidumque plumbum.

Te Spes et albo rara Fides colit
Velata panno; nec comitem abnegat,
Utcumque mutatâ potentes

Veste domos inimica linquis.

At vulgus infidum et meretrix retro
Perjura cedit: diffugiunt cadis
Cum fæce siccatis amici,

Ferre jugum pariter dolosi.

Serves iturum Cæsarem in ultimos
Orbis Britannos, et juvenum recens
Examen Eois timendum

Partibus, Oceanoque rubro.

Eheu! cicatricum et sceleris pudet,

Fratrumque. Quid nos dura refugimus Aetas? quid intactum nefasti

Liquimus? unde manum juventus

Metu deorum continuit? quibus
Pepercit aris?... O utinam novâ
Incude diffingas retusum in
Massagetas Arabasque ferrum!

ODE XXX VI.

AD PLOTIUM NUMIDAM.

Er thure et fidibus juvat

Placare, et vituli sanguine debito

Custodes Numidæ deos,

Qui nunc Hesperiâ sospes ab ultimâ

Caris multa sodalibus,

Nulli plura tamen dividit oscula,

Quàm dulci Lamiæ; memor

Actæ non alio rege puertiæ,

Mutatæque simul togæ.

Cressâ ne careat pulchra dies notâ;

Neu promptæ modus amphoræ :

Neu morem in Salium sit requies pedum : Neu multi Damalis meri

Bassum Threiciâ vincat amystide:

Neu desint epulis rosæ,

Neu vivax apium, neu breve lilium.
Omnes in Damalin putres

Deponent oculos: nec Damalis novo
Divelletur adultero,

Lascivis ederis ambitiosior.

ODE XXXVII.

AD SODALES.

NUNC est bibendum, nunc pede libero

Pulsanda tellus; nunc Saliaribus
Ornare pulvinar deorum

Tempus erat dapibus, sodales.

Antehac nefas depromere Cæcubum

Cellis avitis, dum Capitolio

Regina dementes ruinas

Funus et imperio parabat,

Contaminato cum grege turpium
Morbo virorum, quidlibet impotens

Sperare, fortunâque dulci

Ebria. Sed minuit furorem

Vix una sospes navis ab ignibus :
Mentemque lymphatam Mareotico
Redegit in veros timores

Cæsar, ab Italiâ volantem

Remis adurgens, accipiter velut Molles columbas, aut leporem citus Venator in campis nivalis Hæmoniæ, daret ut catenis

Fatale monstrum : quæ generosiùs
Perire quærens, nec muliebriter
Expavit ensem, nec latentes
Classe citâ reparavit oras:

Ausa et jacentem visere regiam Vultu sereno, fortis et asperas Tractare serpentes, ut atrum Corpore combiberet venenum;

Deliberatâ morte ferocior:
Sævis Liburnis scilicet invidens
Privata deduci superbo

Non humilis mulier triumpho.

ODE XXXVIII.

AD PUERUM.

PERSICOS odi, puer, apparatus;
Displicent nexæ philyrâ coronæ :