bus diebus aliquot ante ordinationem publice propositis. De præsulibus quidem eligendis id non fit, sed suo utuntur jure Ecclesiæ rectores in ratione statuenda quæ temporibus locisque variis videtur accommodata.

95. Obj. 8. In plerisque regnis catholicis episcopi a regibus nominantur, qui quum nullum speciale jus in sacris ministris designandis habeant, populi partibus hac in re fungi censendi sunt: ideo penes populum in republica designandi sacros ministros potestas manet.

Resp. Quascumque sustineant partes reges catholici in episcopis designandis, ex Pontificum concessione derivatum est, et Concordatis stabilitum. Nullum jus in iis est agnitum; sed quum plurimis beneficiis ditaverint Ecclesiam, et ejus jura tueri in se susceperint, æquum visum est iis nominandi episcopos dare facultatem, reservato Pontifici jure rejiciendi quos tanto munere indignos judicarent. Re quidem vera privilegia hujusmodi a pontificibus fere invitis sæpe extorta sunt, et in damnum cesserunt Ecclesiæ: sed semel concessa, ad disciplinam pertinent, quæ concessione et sanctione pontificia nititur. Nullum jus inde probari potest regio muneri inhærens, vel ex cœtu fidelium derivatum: nec ideo in exemplum trahi potest ut jus populo alias adstruatur.

96. Obj. 9. Inhæret cuilibet cœtui jus suos eligendi ministros, ut sibi consulat.

Resp. Cœtus sacer, qualis est Ecclesia, Christum habet auctorem, et jura omnia ab illo derivat. Fideles in rebus divinis nihil habent juris, sed omnino pendent ab ipsius voluntate, quam amplecti grato animo decet. Id igitur tantum respiciendum est, quibusnam concesserit sacram potestatem, et in mandatis dederit regere Ecclesiam ; eorum enim est designare quos potestatis et auctoritatis hæredes faciant et traduces.

ANIMADVERSIONES.

97. De disciplinæ varietate in sacris designandis ministris aliqua occurrunt dicenda. Constat sacerdotes et clericos inferiores libero jure ab episcopis semper ordinari consuevisse, quamvis testimonium populi de moribus exquireretur. Episcopi qui ad populos traducendos ad fidem destinabantur, libero etiam jure ab aliis consecrabantur episcopis, servatis tamen juribus sedium præcipuarum. Cuilibet patriarchæ intra suam ditionem ova plena potestas erat ordinationes faciendi, quæ in metropolitarum consecratione præsertim exercebatur, his ab episcopis provinciæ, instar aliorum episcoporum electis. Penes episcopos cujuslibet provinciæ erat jus præcipuum eligendi episcopos in sedes quæ forsan vacaverint, quod tamen fiebat plerumque publico in cœtu, plebe cleroque adstantibus, et eorum votorum et testimoniorum haud neglecta ratione: "ut plebe præsente," inquit Cyprianus, "vel detegantur malorum crimina, vel bonorum merita prædicentur, et sit ordinatio justa et legitima, quæ

omnium suffragio et judicio fuerit examinata." Plurimæ quæ occasione electionum publicarum excitatæ sunt turbæ, in causa fuerunt cur ea designandi sacros ministros ratio derelicta fuerit. Questi sunt patres concilii Bituricensis anno 1276 de electionum libertate a turbis impedita: "Multitudine populi per iniquitatis filios concita in electores impetum faciente, electiones ipsæ in nonnullis Ecclesiis impediuntur totaliter." Canonicis Ecclesiæ cujuslibet Cathedralis jus eligendi episcopos decretalibus Gregorii IX. tributum est. Patriarcharum Alexandrini, Antiocheni, et Hierosolymitani serie deficiente, episcopus Romanus, qui jus suum in ordinationibus intra occidentalis patriarchatus limites præsertim exercebat, et in Patriarcharum electione confirmanda, debuit prospicere aliis per totum orbem ecclesiis, vi summi sui muneris, et solicitudinis pastoralis. Hinc factum ut potestas ejus hac in re magis se explicuerit, progrediente tempore. Joannes XXII. jus designandi episcopos omnes Sanctæ Sedi reservavit. In Metropolitarum designatione seu confirmatione in patriarchatu occidentali semper consuevit jus suum exercere, cujus insignia exempla habentur in Cantuariensis Ecclesiæ septuaginta fere præsulibus, a S. Augustino, Anglorum Apostolo, ad tempus usque Henrici VIII., deinceps et Mariæ, quorum plures sunt a Summis Pontificibus consecrati, cæteri saltem probati. Eorum seriem novissime exhibuerunt Anglicani, successionem Apostolicam sibi frustra vindicantes, quum serius catena apud eos desierit.

3

98. Quæ in fœderatis provinciis nunc obtinet ratio designandi episcopos, est, ut ab episcopis omnibus tres commendentur sacerdotes, e quibus, si ita Summo Pontifici videatur, designetur episcopus. Sacerdotes et alii inferioris ordinis clerici ab episcopis singulis, prout in Domino visum fuerit, ordinantur, et ad sacra deputantur munera.

(1) Ep. lxvii.

(2) Can. i.

(3) Vide Conc. prov. Baltimor. ii.

99. Episcopum omnes ordines conferre posse constat : tonsuram vero et minores ordines, imo et subdiaconatum facultatem impertiendi dari posse sacerdoti a Summo Pontifice indubium est, nam Abbatibus consuevit id concedi. Utrum pontifex posset indulgere ut diaconatus etiam conferatur quæsitum est, indulto quodam Innocentii VIII. anno 1489 allegato, quo ea datur facultas Abbati Cisterciensi, quod tamen genuinum esse vel integrum plures negant. Apud Theologos jam obtinuit sententia, quæ negat sacerdotem posse diaconatum, multo minus presbyteratum, etiam ex pontificis concessione, impertiri. De fide est eam quam episcopi habent ordinandi potestatem non esse illis cum presbyteris communem, ita enim fert Tridentina definitio: "Si quis dixerit, episcopos .... non habere potestatem ordinandi; vel eam quam habent, illis esse cum presbyteris communem, anathema sit."'1

100. Apud Anglicanos in confesso est solum episcopum posse episcopatum, presbyteratum, et diaconatum, quos tres agnoscunt ordines, conferre. Presbyteriani ritun ordinationis a ministro qui cœtui cuilibet præest, una cum presbyterio, quod tribus saltem ministris cum senioribus laicis constat, perfici docent, manuum impositione, dexteris deinceps datis in consortii indicium. Baptistæ, qui suam a Presbyterianis originem ubique produnt, a presbyterio manus imponendas docent. Methodistæ episcopales ad Joannem Wesley, sectæ suæ auctorem, sui episcopatus originem referunt, eum scilicet, presbyterum licet, suarum manuum impositione Thomam Coke, presbyterum alterum ejusdem Ecclesiæ Anglicanæ, in episcopale officium segregasse dicunt, et in mandatis ei dedisse ut Franciscum Asbury pari ratione ad idem munus eveheret.

PROPOSITIO.

Episcopi habent potestatem ordinandi, quæ non est illis cum presbyteris communis.

Probatur I. ex Scripturis.

101. Apostoli diaconis imposuisse manus leguntur: Saulus et Barnabas

(1) Sess. xxiii. can. vii.

constituerunt per Ecclesias sacerdotes, nonnisi postquam manuum impositione episcopale munus susceperant. Timotheus et Titus, episcopali auctoritate præditi, presbyteros per Ecclesias constituere jussi sunt.

Probatur II. antiquissima et perpetua Ecclesiæ consuetudine.

102. Constitutiones dicta Apostolicæ vetustissimam exhibent consuetudinem, juxta quam episcopus a tribus episcopis consecratur, presbyter ab uno episcopo, diaconus pariter.1

Probatur III. traditione.

103. S. ATHANASIUS Ischiræ exprobravit eum non esse presbyterum quum Colluthus, qui ei manus imposuerat, simplex esset sacerdos. S. EPIPHANIUS ex eo præcipue capite Aerii hæresim refellit, quod ordines conferendo episcopi patres fidelium gignant: "Quinam fieri potest, ut is presbyterum constituat, ad quem creandum manuum imponendarum jus nullum habet? Ordo siquidem episcoporum ad gignendos patres præcipue pertinet; hujus enim est patrum in Ecclesiæ propagatio; alter cum patres non possit, filios Ecclesiæ lotionis regeneratione producit. S. HIERONYMUS in eo eminere episcopi dignitatem fatetur: "Quid facit, excepta ordinatione, episcopus, quod presbyter non faciat ?4 S. CHRYSOSTOMUS: "Sola namque ordinatione superiores sunt, atque hinc tantum videntur presbyteris præstare.'

995

Probatur IV. antiquissimis ritualibus.

104. Libri onines rituales etiam antiquissimi ordinum conferendi rationem describentes, episcopum ministrum exhibent: quod testimonium est insigne vetustæ traditionis. Accedit omnium sectarum orientalium consensio, moribus comprobata et documentis."

OBJECTIONES SOLVUNTUR.

105. Obj. 1. Apostolus de impositione manuum presbyterii loquens, presbyterorum intelligit cœtum, qui scilicet ministris sacris et laicis rectoribus constat: Ergo episcopi non habent potestatem ordinandi, quæ non sit presbyteris communis, imo et laicis ad regimen evectis.

Resp. Fassus est Calvinus officium presbyteratus illic designari, quum alias dicat Paulus impositione manuum suarum sacri ordinis donum Timotheo communicatum. Cæterum quum Timotheus episcopali insignitus sit charactere, nil obstat quin presbyteros plures operam Paulo eum consecranti præstiterint, quos tamen episcopos fuisse omnino verosimile est. Simplices quidem sacerdotes etiamnum aliquando adstant episcopo

(1) Constit. Apost. 1. viii. cap. xvi.

(2) Apologia contra Arian. n. 12.

(3) Hær. lxxv.

(4) Cap. v.

(5) Hom. xi. in i. ep. ad Timoth. n. i.

(6) Vide opus de la perpétuité de la foi t. v. l. v. c. v.

consecranti, episcoporum adsistentium tenentes locum; idque contingere potuit Paulo Timotheum consecrante, quin jus illum ordinandi inde illis probaretur competere. Cæterum seniores laicos eo loci intelligere ab usu loquendi sacrorum scriptorum, et a tota traditione abhorret.

991

107. Obj. 2. Concilium Ancyranum anno 314 decrevit: "Vicariis episcoporum, quos Græci chorepiscopos vocant, non licere vel presbyteros, vel diaconos ordinare sine præcepto episcopi." Ita et alia concilia, quæ idcirco potestatem ordinandi presbyteris, quales erant chorepiscopi, communem esse agnoverunt, quamvis, ordinis causa, venia episcopi exquirenda foret.

Resp. Chorepiscopi nonnulli episcopali insigniti fuerunt charactere, aliis eo carentibus. Hine factum est ut nonnullis liceret sacros conferre ordines, licentia episcopi qui diœcesi præerat impetrata. Episcoporum "qui voluerint in presbyterii ordine, ubi prius fuerant, ut presbyteri residere," mentio fit in ipsis canonibus Ancyranis, quos chorepiscopos sæpe constitutos verosimile est. De hujusmodi chorepiscopis agit manifesto concilium Antiochenum: "Qui in vicis vel possessionibus chorepiscopi nominantur, quamvis manus impositionem episcoporum perceperint, et ut episcopi consecrati sint, tamen s. synodo placuit, ut modum proprium recognoscant. . . . Nec presbyterum vero nec diaconum audeant ordinare præter civitatis episcopum.""

...

107. Obj. 3. Narrat Cassianus Danielem monachum a Paphnutio, qui pater erat monachorum, diaconatus et presbyteratus ordine insignitum esse.8

Resp. Cassiani verba de Daniele ob meritum puritatis et humilitatis suæ ad diaconi et presbyteri munera provecto, intelligenda sunt, quin Paphnutius eos ordines contulerit. Ea ratio loquendi consuevit usurpari, de præsule Regulari, quod subditum "presbyterii honore provexit," quum eum provehendum episcopo obtulerit.

108. Obj. 4. Grassante Ariana hæresi, et relegatis episcopis, Flavianus et Diodorus presbyteri episcopis novis ecclesias commiserunt, idcirco magna laude cumulati.

Resp. Nemo dixit illos presbyteros episcopos creasse, quod enim refertur de cura Ecclesiarum episcopis quibusdam, quos noverant sanæ esse fidei, commissa, seu potius de precibus illis porrectis ut viduatis Ecclesiis subvenirent, intelligendum est. Profectò apud omnes constabat neminem episcopali charactere carentem posse sacros ordines conferre, ut Eusebius Samosatensis episcopus, militari habitu indutus, vacantes circumivisse Ecclesias referatur, et presbyteros et diaconoso rdinasse, ad fidelibus consulendum.4

(1) Can. xiii.

(2) Can. x. Tom. i. coll. Hard. col. 597.

(3) Collat. iv. c. 1.

(4) Theodoret. hist. 1. iv. c. xiii.