Te suis matres metuunt juvencis,
Te senes parci, miseræque nuper
Virgines nuptæ, tua ne retardet

Aura maritos.

ODE IX.

AD VALGIUM.

NON semper imbres nubibus hispidos Manant in agros; aut mare Caspium Vexant inæquales procellæ

Usque; nec Armeniis in oris,

Amice Valgi, stat glacies iners Menses per omnes; aut aquilonibus Querceta Gargani laborant,

Et foliis viduantur orni.

Tu semper urgues flebilibus modis Mysten ademtum; nec tibi Vespero Surgente decedunt amores,

Nec rapidum fugiente Solem.

At non ter ævo functus amabilem
Ploravit omnes Antilochum senex
Annos; nec impubem parentes
Troïlon, aut Phrygiæ sorores

Flevere semper. Desine mollium
Tandem querelarum ; et potius nova
Cantemus Augusti tropæa

Cæsaris, et rigidum Niphaten,

Medumque flumen gentibus additum
Victis minores volvere vortices,
Intraque præscriptum Gelonos
Exiguis equitare campis.

ODE X.

AD LICINIUM.

RECTIUS Vives, Licini, neque altum
Semper urguendo; neque, dum procellas

Cautus horrescis, nimium premendo
Littus iniquum.

Auream quisquis mediocritatem

Diligit, tutus caret obsoleti

Sordibus tecti, caret invidenda

Sobrius aula.

Sæpius ventis agitatur ingens

Pinus ; et celsæ graviore casu

Decidunt turres; feriuntque summos
Fulgura montes.

Sperat infestis, metuit secundis
Alteram sortem bene præparatum
Pectus. Informes hiemes reducit
Juppiter, idem

Summovet. Non, si male nunc, et olim Sic erit. Quondam cithara tacentem Suscitat Musam, neque semper arcum Tendit Apollo.

Rebus angustis animosus atque
Fortis appare; sapienter idem
Contrahes vento nimium secundo
Turgida vela.

ODE XI.

AD Q. HIRPINUM.

QUID bellicosus Cantaber et Scythes,
Hirpine Quincti, cogitet, Adria

Divisus objecto, remittas

Quærere; nec trepides in usum

Poscentis ævi pauca. Fugit retro
Levis Juventas et Decor, arida
Pellente lascivos amores

Canitie facilemque somnum.

Non semper idem floribus est honor
Vernis, neque uno Luna rubens nitet
Vultu: quid æternis minorem
Consiliis animum fatigas ?

Cur non sub alta vel platano vel hac
Pinu jacentes sic temere, et rosa
Canos odorati capillos,

Dum licet, Assyriaque nardo

Potamus uncti? dissipat Euius
Curas edaces. Quis puer ocius
Restinguet ardentis Falerni

Pocula prætereunte lympha?

Quis devium scortum eliciet domo
Lyden? eburna, dic age, cum lyra
Maturet, in comtum Lacænæ

More comam religata nodum.

ODE XII.

AD MECENATEM.

NOLIS longa feræ bella Numantiæ,

Nec durum Annibalem, nec Siculum mare Pœno purpureum sanguine, mollibus

Aptari citharæ modis ;

Nec sævos Lapithas, et nimium mero Hylæum, domitosque Herculea manu Telluris juvenes, unde periculum Fulgens contremuit domus

Saturni veteris: Tuque pedestribus
Dices historiis prælia Cæsaris,
Mæcenas, melius, ductaque per vias
Regum colla minantium.

Me dulces dominæ Musa Lycimniæ
Cantus, me voluit dicere lucidum
Fulgentes oculos, et bene mutuis
Fidum pectus amoribus;

Quam nec ferre pedem dedecuit choris, Nec certare joco, nec dare brachia Ludentem nitidis virginibus, sacro

Dianæ celebris die.

Num tu, quæ tenuit dives Achæmenes, Aut pinguis Phrygiæ Mygdonias opes, Permutare velis crine Lycimniæ,

Plenas aut Arabum domos?

Dum flagrantia detorquet ad oscula
Cervicem, aut facili sævitia negat,
Quæ poscente magis gaudeat eripi;
Interdum rapere occupet.