ODE XIII.

IN ARBOREM, CUJUS CASU IN AGRO SABINO OPPRESSUS EST.

ILLE et nefasto te posuit die,

Quicunque primum, et sacrilega manu

Produxit, arbos, in nepotum

Perniciem opprobriumque pagi.

Illum et parentis crediderim sui
Fregisse cervicem, et penetralia
Sparsisse nocturno cruore

Hospitis. Ille venena Colcha,

Et quicquid usquam concipitur nefas,
Tractavit, agro qui statuit meo
Te triste lignum, te caducum

In domini caput immerentis.

Quid quisque vitet, nunquam homini satis
Cautum est, in horas: navita Bosporum
Pœnus perhorrescit, neque ultra

Cæca timet aliunde fata :

Miles sagittas et celerem fugam

Parthi: catenas Parthus et Italum

Robur; sed improvisa leti

Vis rapuit rapietque gentes.

Quam pæne furvæ regna Proserpinæ,
Et judicantem vidimus Æacum,
Sedesque discretas piorum, et
Eoliis fidibus querentem

Sappho puellis de popularibus,
Et te sonantem plenius aureo,
Alcæe, plectro dura navis,
Dura fugæ mala, dura belli!

Utrumque sacro digna silentio
Mirantur Umbræ dicere: sed magis

Pugnas et exactos tyrannos

Densum humeris bibit aure vulgus.

Quid mirum, ubi illis carminibus stupens Demittit atras bellua centiceps

Aures, et intorti capillis

Eumenidum recreantur angues?

Quin et Prometheus et Pelopis parens
Dulci laborum decipitur sono:

Nec curat Orion leones,

Aut timidos agitare lyncas.

ODE XIV.

AD POSTUMUM.

EHEU! fugaces, Postume, Postume, Labuntur anni; nec pietas moram Rugis et instanti senectæ

Afferet, indomitaque morti.

Non, si trecenis, quotquot eunt dies,
Amice, places illacrimabilem

Plutona tauris; qui ter amplum
Geryonen Tityonque tristi

Compescit unda, scilicet omnibus, Quicunque terræ munere vescimur, Enaviganda, sive reges

Sive inopes erimus coloni.

Frustra cruento Marte carebimus, Fractisque rauci fluctibus Adriæ; Frustra per auctumnos nocentem Corporibus metuemus Austrum:

Visendus ater flumine languido
Cocytos errans, et Danai genus
Infame, damnatusque longi

Sisyphus Æolides laboris.

Linquenda tellus, et domus, et placens Uxor; neque harum, quas colis, arborum Te, præter invisas cupressos,

Ulla brevem dominum sequetur.

Absumet hæres Cæcuba dignior

Servata centum clavibus ; et mero
Tinguet pavimentum superbo
Pontificum potiore cœnis.

ODE XV.

JAM pauca aratro jugera regiæ
Moles relinquent; undique latius
Extenta visentur Lucrino

Stagna lacu; platanusque cœlebs

Evincet ulmos: tum violaria, et
Myrtus, et omnis copia narium,

Spargent olivetis odorem,
Fertilibus domino priori:

Tum spissa ramis laurea fervidos
Excludet ictus. Non ita Romuli
Præscriptum et intonsi Catonis

Auspiciis, veterumque norma.

Privatus illis census erat brevis,

Commune magnum: nulla decempedis

Metata privatis opacam

•Porticus excipiebat Arcton;

Nec fortuitum spernere cespitem
Leges sinebant, oppida publico
Sumtu jubentes et deorum

Templa novo decorare saxo.

ODE XVI.

AD GROSPHUM.

OTIUM divos rogat in patenti

Prensus Ægæo, simul atra nubes

Condidit Lunam, neque certa fulgent
Sidera nautis ;

Otium bello furiosa Thrace,

Otium Medi pharetra decori,

Grosphe, non gemmis neque purpura venale nec auro.

Non enim gazæ neque consularis
Summovet lictor miseros tumultus
Mentis, et curas laqueata circum
Tecta volantes.

F