Canones Dordraceni.

Judicium Synodi nationalis Reformatarum ecclesiarum Belgicarum, habitae Dordrechti anno 1618 et 1619. Cui plurimi insignes Theologi Reformatarum Ecclesiarum interfuerunt, de quinque doctrinae capitibus in Ecclesiis Belgicis conEx Actis ejus Synodi.

troversis.

Praefatio.

In nomine Domini et Servatoris nostri Jesu

Christi. Amen.

Inter plurima, quae Dominus et Servator noster

Jesus Christus militanti suae ecclesiae in hac aerumnosa peregrinatione dedit solatia, merito celebratur illud, quod ei ad patrem suum in coeleste sanctuarium abiturus reliquit: Ego, inquiens, sum vobiscum omnibus diebus usque ad consummationem seculi. Hujus suavissimae promissionis veritas elucet in omnium temporum ecclesia, quae cum non solum aperta inimicorum violentia et haereticorum impietate, sed etiam operta seductorum astutia inde ab initio fuerit oppugnata, sane, si unquam salutari promissae suae

praesentiae praesidio eam destituisset Dominus, pridem aut vi tyrannorum fuisset oppressa, aut fraude impostorum in exitium seducta. Sed bonus ille pastor, qui gregem suum, pro quo animam suam posuit, constantissime diligit, persecutorum rabiem tempestive semper et exserta saepe dextera miraculose repressit, et seductorum vias tortuosas ac consilia fraudulenta detexit atque dissipavit: utroque se in ecclesia sua praesentissimum esse demonstrans. Hujus rei illustre documentum exstat in historiis piorum Imperatorum, Regum et Principum, quos filius Dei in subsidium ecclesiae suae toties excitavit, sancto domus suae zelo accendit, eorumque opera non tantum tyrannorum furores compescuit, sed etiam ecclesiae cum falsis doctoribus religionem varie adulterantibus conflictanti, sanctorum Synodorum remedia procuravit, in quibus fideles Christi servi conjunctis precibus, consiliis et laboribus, pro ecclesia et veritate Dei fortiter steterunt, Satanae ministris, licet in angelos lucis se transformantibus, intrepide se opposuerunt, errorum et discordiae semina sustulerunt, ecclesiam in religionis purae concordia conservarunt, et sincerum Dei cultum ad posteritatem illibatum transmiserunt.

Simili beneficio fidelis noster Servator ecclesiae Belgicae, annos aliquam multos afflictissimae, gratiosam suam praesentiam hoc tempore testatus est. Hanc enim ecclesiam a Romani Antichristi tyrannide et horribili Papatus idololatria potenti Dei manu vindicatam, in belli diuturni periculis toties miraculose custoditam, et in verae doctrinae atque disciplinae concordia ad Dei sui laudem, admirabile reipublicae incrementum, totiusque Reformati orbis gaudium efflorescentem, Jacobus Arminius ejusque sectatores, nomen Remonstrantium prae se ferentes, variis tam veteribus quam novis erroribus, primum tecte, deinde aperte

tentarunt, et scandalosis dissensionibus ac schismatibus pertinaciter turbatam, in tantum discrimen adduxerunt, ut florentissimae ecclesiae, nisi Servatoris nostri miseratio opportune intervenisset, horribili dissidiorum et schismatum incendio tandem conflagrassent. Benedictus autem sit in secula Dominus, qui postquam ad momentum faciem suam a nobis (qui multis modis iram et indignationem ejus provocaveramus) abscondissit, universo orbi testatum fecit, se foederis sui non oblivisci, et suspiria suorum non spernere. Cum enim vix ulla remedii spes humanitus appareret, Illustrissimis et Praepotentibus Belgii Foederati Ordinibus Generalibus hanc mentem inspiravit, ut, consilio et directione Illustrissimi et Fortissimi Principis Arausicani, legitimis mediis, quae ipsorum Apostolorum, et, quae eos secuta, ecclesiae christianae exemplis longo temporum decursu sunt comprobata, et magno cum fructu in ecclesia etiam Belgica antehac usurpata, saevientibus hisce malis obviam ire decreverint, Synodumque ex omnibus, quibus praesunt, provinciis, auctoritate sua, Dordrechtum convocarint, expetitis ad eam et favore Serenissimi ac Potentissimi Magnae Britanniae Regis Jacobi, et Illustrissimorum Principum, Comitum, et Rerum publicarum, impetratis plurimis gravissimis Theologis, ut comm ini tot reformatae ecclesiae Theologorum judicio, ista Arminii, ejusque sectatorum, dogmata accurate et ex solo Dei verbo, dijudicarentur, vera doctrina stabiliretur, et falsa rejiceretur, ecclesiisque Belgicis concordia, pax et tranquillitas, divina benedictione, restitueretur. Hoc est illud Dei beneficium, in quo exultant ecclesiae Belgicae, et fideles Servatoris sui miserationes humiliter agnoscunt, ac grate praedicant.

Haec igitur veneranda Synodus (praevia per summi magistratus auctoritatem, in omnibus Belgicis eccle

siis, ad irae Dei deprecationem et gratiosi auxilii implorationem, precum et jejunii indictione et celebratione) in nomine Domini, Dordrechti congregata, divini numinis et salutis ecclesiae accensa amore, et post invocatum Dei nomen, sancto juramento obstricta, se solam scripturam sacram pro judicii norma habituram, et in causae hujus cognitione et judicio, bona integraque conscientia versaturam esse, hoc egit sedulo, magnaque patientia, ut praecipuos horum dogmatum patronos, coram se citatos induceret, ad sententiam suam de quinque notis doctrinae capitibus, sententiaeque rationes plenius exponendas. Scd cum Synodi judicium repudiarent, atque ad interrogata, eo, quo aequum erat, modo respondere detractarent, neque Synodi monitiones, nec generosorum atque amplissimorum ordinum generalium delegatorum mandata, imo ne ipsorum quidem illustrissimorum et praepotentum D. D. Ordinum Generalium imperia, quic quam apud illos proficerent, aliam viam eorundem Dominorum jussu, et ex consuetudine jam olim in Synodis antiquis recepta, ingredi coacta fuit; atque ex scriptis, confessionibus ac declarationibus, partim ante editis, partim etiam huic Synodo exhibitis, examen illorum quinque dogmatum institutum est. Quod cum tam per singularem Dei gratiam, maxima diligentia, fide, ac conscientia, omnium et singulorum consensu absolutum sit: Synodus haec ad Dei gloriam, et ut veritatis salutaris integritati, conscientiarum tranquillitati, et paci ac saluti ecclesiae Belgicae consulatur, sequens judicium, quo et vero verboque Dei consentanea, de praedictis quinque doctrinae capitibus, sententia exponitur, et falsa verboque Dei dissentanea rejicitur, statuit promulgandum.

Primum doctrinae caput: de divina prae

destinatione.

Art. I.

Cum omnes homines in Adamo peccaverint, et rei sint facti maledictionis et mortis aeternae, Deus nemini fecisset injuriam, si universum genus humanum in peccato et maledictione relinquere, ac propter peccatum damnare voluiset, juxta illa Apostoli: totus mundus est obnoxius condemnationi Dei, Rom. III, 19. Omnes peccaverunt et destituuntur gloria Dei, vers. 23. et: stipendium peccati, mors est, Rom. VI, 23.

A r t. II.

Verum in hoc manifestata est caritas Dei, quod filium suum unigenitum in mundum misit, ut omnis, qui credit in eum, non pereat, sed habeat vitam aeternam, Joan. IV, 9. Joan. III, 16.

Art. III.

1

Ut autem homines ad fidem adducantur, Deus clementer laetissimi hujus nuntii praecones mittit, ad quos vult et quando vult, quorum ministerio homines ad resipiscentiam, et fidem in Christum crucifixum Quomodo enim credent in eum, de quo non audierint? Quomodo autem audient absque praedicante? Quomodo praedicabunt, nisi fuerint missi? Rom. X. XIV. XV.

vocantur.

Art. IV.

Qui huic evangelio non credunt, super eos manet ira Dei. Qui vero illud recipiunt, et servatorem Jesum vera ac viva fide amplectuntur, illi per ipsum ab ira Dei et interitu liberantur, ac vita aeterna donantur.