Ex Ordine Ecclesiastico.

Johannes Bergius, SS. Theologiae Doctor, a Serenissimo Electore Brandenburgico ad hoc Colloquium delegatus subscripsit. Mppa.

Johannes Bythnerus, Ecclesiarum Confessionis Bohemicae per Majorem Poloniam Superattendens, et Theologorum ad Colloquium hoc ab Ecclesiis delegatorum a parte Reformatorum Praeses. Mppa.

Georgius Vechnerus, SS. Theologiae D).

Mppa.

Friedericus Reichelius, SS. Theol. D. et Professor in Academia Francofurtana. Mppa.

Thomas Wegierski, Ecclesiarum Reformatarum in Minori Polonia Superattendens. Mppa.

Nicolaus Wysocki, Ecclesiarum Reformatarum Districtus Podlachiae in M. Ducatu Lithuaniae Superattendens Mppa.

Andreas Musonius, Ecclesiarum Neogardensium in M. Ducatu Lithuaniae Superattendens Mppa. Paulus Bochnitius, Ecclesiarum Districtus Russiae Senior. Mppa.

Albertus Wegierski, Ecclesiarum Districtus Cracoviensis Senior. Mppa.

Georgius Laetus, Ecclesiarum Districtus Lublinensis Consenior Mppa,

Johannes Felinus, Consenior Ecclesiarum Majoris Poloniae Deputatus. Mppa.

Samuel Plachta, Ecclesiarum Districtus Russiae Consenior. Mppa.

Reinholdus Adami, V. D. M. et Scholarum in M. Ducatu Lithuaniae Inspector. Mppa.

Daniel Stephanus, V. D. M. e Districtu Sendomirensi Delegatus Mppa.

Johannes Laetus, V. D. M. ex Districtu Cracoviensi Delegatus. Mppa.

Matthias Apollos Styrzinski, V. D. M. ex Districtu Podlachiensi Delegatus. Mppa.

Daniel Kopecky, V. D. M. in Aula ill. Domini Capitanei Strumensis. My pa.

Georgius Gleinigius, V. D. M. ab Ecclesiis Majoris Poloniae ad Colloquium Thoruniense Delegatus. Mppa.

Christophorus Pandlowski, V. D. M. Ecclesiarum Districtus Belzensis ad Colloquium Thoruniense Delegatus, et ejusdem a parte Reformatorum Notarius juratus. Mppa.

Benjamin Ursinus, V. D. A. ab Ecclesiis Majoris Poloniae Confessionis Bohemicae Delegatus ad praesens Colloquium, ejusdemque a parte Refor matorum Notarius juratus. Mppa.

FORMULA

CONSENSUS

Ecclesiarum Helveticarum Reformatarum,

CIRCA

Doctrinam de Gratia universali et connexa,

aliaque nonnulla capita.

Praefatio.

Quod divinus ille Gentium Apostolus yvnoiw suo Tixvo Timothco inculcavit serio, ut videlicet maneat in iis, quae pads zai inson didicit, et de quibus fides ipsi facta est (2 Timoth. III., 14): id ipsum sane deploratis his et exulceratis temporibus memoriam mentemque nostram crebro subeat oportet. Tantoque magis, quod tristis experientia testatur, hinc inde, non in uno veritatis capite, ab ὑποτυπώσει sanorum verborum deflecti, et fidem semel sanctis ex verbo Dei traditam, erroribus suppullulantibus labem nonnullam contrahere. Nos quod attinet, merito divinae, quae prae aliis multis gentibus coelestis Pater indignos nos prosecutus est, gratiae et bonitati grata mente acceptum referimus, quod 700ESWTαS hactenus nostros, Amplissimos inprimis Proceres, Patriae Patres, Ecclesiae nutritios verissimos, Spiritu pietatis, sapientiae et fortitudinis dotavit, ut quod acceperunt a majoribus ex Dei verbo veritatis xen

Lov religiose custodirent, pressisque, quod ajunt, manibus te ercnt, nec paterentur, ut doctrinae cor

ruptio accessum ad Ecclesias nostras haberet ullum. Cum vero non minor sit virtus, quam quaerere, parta tueri, et Angelum ipsum Philadelphensi Ecclesiae inclamantem audiamus quotidie: Ecce venio cito. Tene quod habes, ne quis accipiat coronam tuam, (Apoc. III., 11.) merito flexis ad Patrem Domini nostri Jesu Christi genubus, ardenter oramus, ut is difficillimis hisce temporibus, praecipuum hoc aλsovéxτqua et beneficium clementer nobis servet, ad consummationem usque seculi. Ne vero quae alibi in capitibus nonnullis, ac inprimis in doctrina de gratiae divinae amplitudine, invaluere opiniones sequiores, nostram quoque teneram juventutem, atque inde ipsas etiam Ecclesias nostras successu temporis inficiant, neve, uti errore vix alia seges magis foeta et fertilis est, ex istis nimia indulgentia toleratis, deteriores alii subnascantur; uti alias factum esse vel Remonstrantismi triste exemplum documento esse potest: de efficaci et sacro repagulo aliquo, superiorum auctoritate et jussu, cogitandum nobis fuit. Nati hine et unanimi consensu a nobis approbati sunt Canones circa doctrinam de gratia universali, et connexa, aliaque nonnulla capita, in quibus concinnandis id maxime operam dedimus, ut veritas et caritas, disy ovžvyią ambigua, quod ajunt, palma decertent. Neque vero est, cur Venerandi Fratres Exteri, quos tanquam de cetero ισότιμον πίςιν λαχόντας fraterne colimus et suspicimus, ob testatum graves ob causas diffensum, nobis succenseant, vel schismatis ansam cuiquam praeberi dictitent. Salvum enim utrinque per Dei gratiam stat fundamentum fidei, cui utrobique ex Dei verbo aurum et argentum pretiosique lapides non pauci superstructi sunt. Salva unitas corporis mystici et Spiritus, sicut vocati sumus in una spe vocationis nostrae. Unus nobis Dominus, una fides praecipua, et in cadem tuenda saneta conspiratio et contesseratio.

Unum baptisma, unus Deus et Pater omnium, qui est super omnia, et per omnia, et in omnibus nobis (Ephes. IV., 4. 5. 6.). Salvum denique apud nos semper tenerrimae caritatis vinculum et compages. sarta et tecta sacrosancta communionis sanctorum officia per Dei gratiam perstabunt. Quod superest, Deum, Patrem luminum pia in vota vocare non cessabimus, ut institutum nostrum salutare esse velit et jubeat, eique per Jesum Christum, fidei et salutis nostrae principem et consummatorem unicum, benedicere dignetur!

Canones.

I. Deus T. O. M. verbum suum, quod est potentia ad salutem omni credenti (Rom. I., 16.), non tantum per Mosen, Prophetas et Apostolos scripto mandari curavit, sed etiam pro eo scripto paterne vigilavit hactenus et excubavit, ne Satanae astu, vel fraude ulla humana vitiari posset. Proinde merito singulari ejus gratiae et bonitati Ecclesia acceptum refert, quod habet, habebitque ad finem mundi sermonem propheticum firmissimum; nec non iɛod yoánpara, sacras literas, ex quibus, pereunte coelo et ματα, terra, ne apex quidem, vel jota unicum peribit (2 Petr. V., 19. 2 Tim. III., 15. Matth. V.,, 18).

II. In specie autem Hebraicus Veteris Testamenti Codex, quem ex traditione Ecclesiae Judaicae, cui olim Oracula Dei commissa sunt (Rom. II., 2.), accepimus hodieque retinemus, tum quoad consonas, tum quoad vocalia, sive puncta ipsa, sive punctorum saltem potestatem, et tum quoad res, tun quoad verba dɛónvevotos, ut fidei et vitae nostrae,

una

cum Codice Novi Testamenti sit Canon unicus et illibatus, ad cujus normam, ceu Lydium lapidem, universae, quae extant, Versiones, sive orientales,