Ad proleg. cap. II. Cod. Gudforbyt.1636.18) Cath XI. HYMNVS OCTAVO CALENDAS LANVARIAS. wideft quodaltum circulum Xpf neterris nascreur Heu quam fugacemgrad am Quam penefubduc tam zam facem Caelumnitefeat laetuf scando gradaam denuo Soliam recurrent deferre Senfimrecisa geanxerxe Cod:Guelf.#1. olim Rottendorff. (Gud.292) Apoth.in. Latona sve fed pauca loquor, nedira relacu ogmata catholica maculent male porta lingua: Le parré pettens bolio. detrudit inari orporis humani geftamen: nec paus ipfùm biectare nect.duroq; affigere higno; affi bilis ne ds.cutaf species & imago Nulli una umqua.nee eni cóprehendier illa Maieftal facilifi fenfu ue. oculifue: manu ue-y apponere PROLEGOMENA. CAPUT I. DE PRUDENTII VITA ET SCRIPTIS. Aurelii Prudentii vita per Ald. Manutium. In Corp. Poet. Christ. Venet. ap. Ald. a. 1501. 4. Repet. Weitz. in ed. Hanov. a. 1613. p. XXVII. Herm. Tulichius: vita Prud., ante ed. Perist. hymni X. Lips. ap. Lotter. a. 1513. 4. Io. Pet. Ludwig Ict.: dissertat. de vita Aur. Prudentii. Viteberg. a. 1642. 4., repet. in Opusc. Miscellan. II. p. 494. Halae 1710. 8. Jean le Clerque vie de Prudence avec la critique des ses ouvrages. Amstelod. 1689: Io. Clericus unpartheiische Nachrichten einiger Kirchenväter und Ketzer. Halle 1721. p. 338. Steph. Chamillard.: vita Prud.. In ed. Paris. 1687. 4. et Londin. 1824. 8. Faust. Arevalus Tom. I. p. 4 sqq. ed. Roman. 1788. 4. Henr. Middeldorpf.: commentat. de Prudentio et theologia Prudentiana part. I. Vratislav. 1823. 4. Part. II. ibid. 1827. 4. Iterum typis expressa est utraque partic. in ,,Zeitschrift für die historische Theologie u. s. w. herausgegeben von D. Chr. Friedr. Illgen. (Leipz. 1832.)" II. part. II. p. 127...190. Aur. Prudentius Clemens 1) natus est, sicuti ipse in praefatione carminibus suis praefixa dicit, Constante et Constantino 1) Flavii praenomen addit Dexter in chron. ad a. 388. Arevalus (I. p. 74.) cum in cd. Puteano Aur. Clem. Prud. (sicut etiam in Colbertin. Paris. 8085. 8086. 8087.8088. extat, cf. eund. 1. 1.) et in Florentino quodam sec. XV. (vd. Bandini catal. cdd. mss. bibl. Laurent. Florent. II. p. 166.) Marci praenomen additum invenerit, poetae nomen sic vult constitui: M. Aur. Clem. Prud.: et ad Alexandr. ab Alexandro genial. dier. I, 9, ubi de Aureliis, qui proprie Auselii vocabantur, agitur, et ad illum usum Aureliorum genti Marci praenominis tribuendi provocat. Quamvis inversio nominum, quae librarios saepissime ad arbitrium mutavisse et invertisse constat, non prorsus improbanda sit, tamen ob eam, quam Arev. protulit, caussam Marci praenomen Prudentio tribui non potest, quoniam Aureliis etiam Caii, Lucii, Quinti et Titi praenomina data esse fasti coss. docent, vd. a. u. c. 501. 505. 609.1143. 1198 etc. Nostri et Heinsiani cdd. praeter Puteanum vulgatum nominum ordinem retinent: Barth. autem cd. (Advers. XXXVII, 13.) et Io. Balbus (chron. s. v. spera, in ed. Weitz. II. p. 319.) Prud. maiorem vocant, ut a Trecensi aliisque (vd. not. 57.) distinguatur. Cf. etiam cap. II. not. 9. 16. Prudentius ed. Obbarius. a impp. a. CCCXLVIII2) in Hispania 3). Iuvenis toga virili sumpta rhetorum scholas frequentavit4), sed luxui ac lasciviae deditus 2) Cf. Praefat. laud. v. 24., e quo VV. DD. varia effecerunt: Ald. enim Manutius, Luc. Osiander. (Epitom. histor. eccles. IV, 126.) et Spiegel. (ad Cath. IX, 1.) poetam Messaline seu Massaliae (Massiliae?) cos. fuisse dicunt, qua in urbe coss. sedem non habuisse Arev. et Middeldorpf. 1. 1. p. 132. allato Petro Mantuano (advertencias a la histor. de Mariana II, 4. p. 86 sqq.) bene docuerunt. Quare ii quoque errant, qui litteras V. C. Prudentii nomini in recc. edd. et vett. edd. postpositas per Vir consularis explicant. Indicant enim Vir. clarissim., quod nomen librarii medii aevi scriptoribus omnibus et sacris et profanis tribuebant, vd. Sext. Ruf. 1. ib. Münnich., Rutil. Numant. Itiner. I, 1. ib. Weber. (Corp. Poet. Latin. p. LXIX), qui illud titulum omnium insigniori aliquo magistratu functorum esse censet, Wernsdorf. ad Poet. lat. min. V. p. 77., Obbar. ad Boeth. de cons. phil. I, 1: Anic. Manl. Sev. Boeth. V. C. et illustris. Alii, etiam Petr. Mantuanus (1.1. IV, 7.), prope Saliam Hispaniae fluvium (i. e. Sada, Sanga sive Saya, cf. Plin. hist. nat. IV, 20. Pomp. Mel. III, 1, 96. ib. Gronov.) Prudentium natum esse ex eisdem verbis effici voluerunt. Sed verum viderunt praeter Fabric. [cf. p. 2.] Aubert. Miraeus (ad Gennad. catal. de viris illustr. c. 13.) atque A. Chr. Eschenbach. (de poct. Christ. Jenae, 1685., in dissert. academic. p. 99.), quos recentiores omnes sequuntur: cf. Baumgarten-Crus. Compendium der Dogmengeschichte p. 140., eiusd. Lehrbuch d. Dogm. I. p. 308. Permaneder. Encyclopaed. Patrist. (Landishut. 1841.) I. p. 432 etc. Salia (Sallia Cassiod. chron. ad a. 348.) sive Sallea (vd. Onuphr. Panvin. ad Fast. cons. III. p. 408.) a. 348., non a. 350., ut Giselin. et Weitz. (II. p. 546.) male opinati sunt, cos. fuit; cf. Petav. ration. tempor. in success. coss. Roman, ad a. 348. Fast. cons. ed. Baiter. p. 119. 3) Ald. Manut., Tulichius, Georg. Fabric. (Corp. poct. christ. p. 13.), Luc. Osiander. (1.1.), Chamillard., Quensted. (de patriis illustr. vir., s. v. Caesaraug.), Arnold. (Kirchen- u. Ketzerhistorie I. p. 157. ed. Francofurt.), Labbeus (descript. eccl. II. p.794.) Silbert. (Prud. Feiergesänge u. s. w. p.VIII.), Bähr. (die christl. Dichter Roms p. 41.) aliique Prudentii urbem patriam Caesaraugustam indicant, quam Perist. IV, 1. 97. nostram appellat; neque prorsus hanc sententiam Arev. improbat, qui allato Henr. Florez. (Hisp. sacr. I. cap. IX, 9.) Clementum famiJiam ibidem vixisse enarrat: eamdemque amplectitur Eman. Riscus (Hispan. sacr. XXXI. p. 40.), quia Peristeph. hymnus XI. Valeriano Caesaraugustano episcopo dedicatus sit. Sed nostram Calagurim quoque poeta vocat Perist. I, 116. IV, 31., qua de caussa neque G. L. (üb. d. Geburtsstadt des Prudent., in Neue Bibliothek XXVI. p. 475.), neque Florez. (1. 1. XV. p. 328. XXIX. p. 292.), neque Rivetus (crit. sacr. III, 26. p. 357. ed. Genev.), neque Tillemont. (histor. eccles. X. p. 560.), neque Rodriguez. de Castro (bibl. Hisp. II. p. 215.), neque Bern. Ibanez. de Echavari (vit. Prud. Turiason. p. 26.), neque J. A. Fabric. (bibl. latin. IV, 2. Tom. III. p. 291., bibl. med. et infim. latin. VI. p. 20.), neque Nahmacher. (Anleitung zur kritischen Kenntniss d. lat. Sprache p. 448.), neque Schröckh. (christl. Kirchengesch. VII. p. 107.), neque Hamberger. (zuverlässige Nachrichten von d. vornehmsten Schriftstell. III. p. 14.) etc. vituperari possunt, qui eadem in urbe Prudentium lucem vidisse statuunt. Tarraconem adeo urbem Perist. VI, 143. nostram nominat, quid igitur mirum, quod librarii medii aevi (vd. not. 8.) poetam ibidem ortum existimant? At fortasse Romae natus est, quod contra Symm. I, 36. 192. nostr. popul. eius incolas dicit? Exinde Prudentium urbibus istis addito nostri pronomine se non in eis natum, sed illas cum ad imperium Romanum, tum ad Hispaniam pertinere exprimi voluisse apparet, vd. de hoc pronom. usu Ruddiman. Institut. gramm. II. p. 46. not. 4. ed. Stallbaum. Ramshorn. gramm. lat. §. 358, 3. Bayl. dictionaire critique III. p. 822. Quod cum Areval. 1. 1. iam senserit, urbem Prudentii patriam Pyrenaeos prope sitam fuisse e Perist. VI, 146: fovemur omnes Terrarum populi Pyrenaearum effici putat, sed vereor, ne haec verba de Hispania universa dicta sint, cf. Sil. Ital. I, 190. Quae cum ita sint, certam et urbem et Hispaniae regionem utpote poetae patriam constitui posse despero. 4) Praefat. laud. v. 7 sqq. Riscus 1. 1. Petri Caesaraugustani rhetoris discipulum Prudentium fuisse ex Hieronymi chron. ad a. 356. colligit. |