Alas! my parents, brothers, kindred, all
Once more will perish, if my Hector fall.
Thy wife, thy infant, in thy danger share :
Oh! prove a husband's and a father's care!
That quarter most the skilful Greeks annoy,
Where yon wild fig-trees join the wall of Troy:
Thou from this tower defend th' important post,
There Agamemnon points his dreadful host,
That pass Tydides, Ajax, strive to gain,
And there the vengeful Spartan fires his train.
Thrice our bold foes the fierce attack have given,
Or led by hopes, or dictated from heaven.
Let others in the field their arms employ,
But stay my Hector here, and guard his Troy.
Μακαρίζομέν σε, τέττιξ,
Οτι δενδρέων ἐπ ̓ ἄκρων,
Ολίγην δρόσον πεπωκὼς,
Βασιλεὺς ὅπως, ἀείδεις.
Σὺ γάρ ἐστι κεῖνα πάντα,
Οπόσα βλέπεις ἐν ἀγροῖς,
Χ ̓ ὁπόσα φέρουσιν ὕλαι.
Σὺ δὲ φιλίος γεωργών,
Απὸ μηδενὸς τὶ βλάπτων.
Σὺ δὲ τίμιος βροτοῖσι,
Θέρεος γλυκὺς προφήτης.
Φιλέουσι μέν σε Μοῦσαι
Φιλέει δὲ Φοῖβος αὐτὸς,
Λιγυρὴν δ ̓ ἔδωκεν οἴμην.
Τὸ δὲ γῆρας οὔ σε τείρει,
Σεφέ, γηγενής, φίλυμνε,
Απαθὴς, ἀναιμόσαρκε
Σχεδὸν εἶ θεοῖς ὅμοιος
TRANSLATION.
To the Grasshopper.
IIappy insect! all agree
None can be more bless'd than thee;
Thou, for joy and pleasure born,
Sipp'st the honied dew of morn.
Happier than the sceptred king,
Midst the boughs we hear thee sing.
All the season's varied store
All thy little eyes explore;
Fruits that tempt, and flowers that shine,
Happy insect, all are thine.
Injuring nothing, blamed by none,
Farmers love thee, pretty one!
All rejoice thy voice to hear
Singing blithe when summer's near.
Thee the tuneful Muses love,
Sweetly chirping in the grove.
Thee the great Apollo bless'd
With a voice above the rest.
Thou from wasting age art free,
Time has nought to do with thee.
Skilful creature, child of song,
Though to earth thou dost belong,
Free from Nature's woes and pains,
Free from flesh, or blood-fill'd veins,
Happy thing, thou seem'st to me
Almost a little god to be!
O thou, of all creation blest,
Sweet insect, that delight'st to rest
Upon the wild wood's leafy tops
To drink the dew that morning drops,
And chirp thy song with such a glee,
That happiest kings may envy thee!
Whatever decks the velvet field,
Whate'er the circling scasons yield,
Whatever buds, whatever blows,
For thee it buds, for thee it grows.
Nor yet art thou the peasant's fear,
To him thy friendly notes are dear;
For thou art mild as matin dew,
And still, when summer's flowery hue
Begins to paint the blooming plain,
We hear thy sweet prophetic strain;
Thy sweet prophetic strain we hear,
And bless the notes, and thee revere !
The Muses love thy shrilly tone;
Apollo calls thee all his own;
'Twas he who gave that voice to thee,
'Tis he who tunes thy minstrelsy;
Unworn by age's dim decline,
The fadeless blooms of youth are thine.
Melodious insect ! child of earth!
In wisdom mirthful, wise in mirth;
Exempt from every weak decay,
That withers vulgar frames away;
With not a drop of blood to stain
The current of thy purer vein;
So blest an age is pass'd by thee,
Thou seem'st a little deity!
1. ΕΚΤΩΡ ΕΙΣ ΑΝΔΡΟΜΑΧΗΝ.
Τὴν δ ̓ αὖτε προσέειπε μέγας κορυθαίολος Εκτωρ
Η καὶ ἐμοὶ τάδε πάντα μέλει, γύναι· ἀλλὰ μάλ ̓ αἰνῶς
Αἰδέομαι Τρώας καὶ Τρωάδας ἑλκεσιπέπλους,
Αἴκε, κακὸς ὡς, νόσφιν ἀλυσκάζω πολέμοιο·
Οὐδέ με θυμὸς ἄνωγεν, ἐπεὶ μάθον ἔμμεναι ἐσθλὸς
Αἰεὶ, καὶ πρώτοισι μετὰ Τρώεσσι μάχεσθαι,
Αρνύμενος πατρός τε μέγα κλέος, ἠδ ̓ ἐμὸν αὐτοῦ.
Εὖ μὲν γὰρ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν,
Εσσεται ἦμαρ, ὅτ ̓ ἄν ποτ ̓ ὀλώλῃ Ιλιος ἱρὴ,
Καὶ Πρίαμος, καὶ λαὸς ἐϋμμελίω Πριάμοιο.
̓Αλλ ̓ οὔ μοι Τρώων τόσσον μέλει ἄλγος ὀπίσσω,
Οὔτ ̓ αὐτῆς ̔Εκάβης, οὔτε Πριάμοιο ἄνακτος,
Οὔτε κασιγνήτων, οἵ κεν πολέες τε καὶ ἐσθλοὶ
Ἐν κονίησι πέσοιεν ὑπ' ἀνδράσι δυσμενέεσσιν,
Οσσον σεῦ, ὅτε κέν τις ̓Αχαιῶν χαλκοχιτώνων
Δακρυόεσσαν ἄγηται, ἐλεύθερον ἦμαρ ἀπούρας
Καί κεν ἐν "Αργει ἐοῦσα, πρὸς ἄλλης ἱστὸν ὑφαίνοις
Καί κεν ὕδωρ φορέοις Μεσσηΐδος ἢ Υπερείης,
Πόλλ ̓ ἀεκαζομένη. κρατερὴ δ ̓ ἐπικείσετ ̓ ἀνάγκη
Καί ποτέ τις εἴπῃσιν, ἰδὼν κατὰ δάκρυ χέουσαν,
Εκτορος ἥδε γυνὴ, ὃς ἀριστεύεσκε μάχεσθαι
Τρώων ἱπποδάμων, ὅτε Ιλιον ἀμφεμάχοντο.
Ως ποτέ τις ερέει· σοὶ δ ̓ αὖ νέον ἔσσεται ἄλγος
Χήτεϊ τοιοῦδ ̓ ἀνδρὸς, ἀμύνειν δούλιον ἦμαρ.
̓Αλλά με τεθνειῶτα χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτοι,
Πρίν γ' ἔτι σῆς τε βοῆς, σοῦ θ' ἑλκηθμοῖο πυθέσθαι,
2. ΕΙΣ ΧΕΛΙΔΩΝΑ.
Σὺ μὲν, φίλη χελιδὼν,
Ετησίη μολοῦσα,
Θέρει πλέκεις καλίην
Χειμῶνι δ ̓ εἰς ἄφαντος
Η Νεῖλον ἢ 'πὶ Μέμφιν.
Ερως δ ̓ ἀεὶ πλέκει μεν
Εν καρδίῃ καλιήν.
Πόθος δ ̓ ὁ μὲν πτεροῦται,
Ο δ ̓ ὦόν ἐστιν ἀκμὴν,
Ὁ δ ̓ ἡμίλεπτος ἤδη.
Βοὴ δὲ γίνετ ̓ αἰεὶ
Κεχηνότων νεοττῶν.
Ερωτιδεῖς δὲ μικροὺς
Οἱ μείζονες τρέφουσιν.
Οἱ δὲ τραφέντες εὐθὺς
Πάλιν κύουσιν ἄλλους.
Τί μῆχος οὖν γένηται ;
Οὐ γὰρ σθένω τοσούτους
Ερωτας ἐκσοβῆσαι.
3. ΕΙΣ ΤΟ ΕΑΡ.
Ιδε, πῶς ἔαρος φανέντος
Χάριτες ῥόδα βρύουσιν.
Ιδε, πῶς κῦμα θαλάσσης
*Απαλύνεται γαλήνῃ.
Ιδε, πῶς νῆσσα κολυμβᾷ.
Ιδε, πῶς γέρανος ὁδεύει.
Αφελῶς δ ̓ ἔλαμψε Τιτάν,
Νεφελῶν σκιαὶ δονοῦνται.
Τὰ βροτῶν δ ̓ ἔλαμψεν ἔργα.
Καρποῖσι γαῖα προκύπτει.
Καρπὸς ἐλαίας προκύπτει.
Βρομίου στέφεται νᾶμα.
Κατὰ φύλλον, κατὰ κλῶνα,
Καθελῶν ἤνθησε καρπός.
TRANSLATIONS FROM THE FRENCH.
Write a Translation in Verse of each of the following Passages.
I.-COMBAT DE TURENNE ET D'AUMALE.
Mais la trompette sonne: ils s'élancent tous deux ;
Ils commencent enfin ce combat dangereux.
Tout ce qu'ont pu jamais la valeur et l'adresse,
L'ardeur, la fermeté, la force, la souplesse,
Parut des deux côtés en ce choc éclatant.
Cent coups étaient portés et parés à l'instant.
Tantôt avec fureur l'un d'eux se précipite;
L'autre d'un pas léger se détourne, et l'évite;
Tantôt, plus rapprochés, ils semblent se saisir;
Leur péril renaissant donne un affreux plaisir;
On se plaît à les voir s'observer et se craindre,
Avancer, s'arrêter, se mesurer, s'atteindre:
Le fer étincelant, avec art détourné,
Par de feints mouvements trompe l'œil étonné.
Telle on voit du soleil la lumière éclatante
Briser ses traits de feu dans l'onde transparente,
Et, se rompant encore par des chemins divers,
De ce cristal mouvant repasser dans les airs.
|