Obrázky na stránke
PDF
ePub

tibi. Nous avons eu une seconde preuve de cela dans Daniel où les septante semaines mystérieuses sont prises pour des semaines d'années. Il en résulte donc qu'un mois, qui est une période d'environ trente jours, peut désigner une période d'environ trente années; et si l'on a encore quelque peine à les trouver dans le premier sens qui regarde le royaume d'Israel, et dans le second qui regarde les Juifs incrédules depuis Jésus-Christ; du moins dans le troisième qui regarde les schismatiques grecs, on en trouvera l'exact accomplissement. Dans le premier sens, on trouvera que depuis la première expédition des Assyriens sur les dix tribus au temps de Théglathphalasar jusqu'à la ruine de Samarie par Salmanasar, il s'écoula moins de trente ans. Chez les Juifs incrédules on trouvera que les malheurs qui consommèrent la ruine de leur république, durèrent environ trente ans, si l'on veut les compter depuis l'an 40 de l'ère vulgaire, lorsque l'empereur Caligula donna l'ordre de dresser une statue dans le temple de Jérusalem, jusqu'à l'entière ruine de Jérusalem et du temple en l'année 70. Mais chez les schismatiques grecs, nous trouverons un accomplissement beaucoup plus sensible et plus exact. C'est qu'en effet lorsque le temps fut arrivé où Dieu voulut faire éclater ses vengeances sur ces peuples coupables en faisant tomber leur empire sous la puissance de leurs ennemis, il permit qu'Amurat II, empereur des Turcs, commencât par leur enlever en 1431 la ville de Thessalonique, une des plus considérables de leur empire; et ce prince, poussant ses conquêtes avec une rapidité extraordinaire, se rendit maître de toutes les places jusqu'au golfe de Corinthe. Mahomet II, son fils, qui lui succède, se rend maître de Constantinople en 1453, et subjugue tout le Péloponèse; il restait encore aux Grecs Trébisonde, où régnait David Comnène; le même Mahomet s'en empara en 1461 et tout est ainsi subjugué dans l'intervalle de trente années, conformément à cette parole mystérieuse : Devorabil eos mensis cum partibus suis.

Le nom mystérieux de Jacob achève de montrer l'utilité, ou même, si on peut le dire, la nécessité de cette allégorie pour développer le sens profond couvert sous le voile de la lettre. En effet, revenons à cette parole mystérieuse : Ascendam (ou comme l'expriment les Septante, ascendere faciam) super Ephraim, arabit Judas, confringet sibi sulcos Jacob. Selon la lettre, le Seigneur annonce les châtiments qu'il fera tomber successivement sur Ephraïm et sur Juda, en sorte que les deux maisons de Jacob se verront ensemble sous le joug de leurs ennemis. Sous ce point de vue, Ephraim et Juda sont renfermés sous le nom de Jacob qui est le père des douze tribus. Mais saint Jérôme nous rappelle souvent que le nom mystérieux de Jacob signifie supplantateur; et que par cette raison il désigne particulièrement les gentils, qui ont en quelque manière supplanté les Juifs, lorsque par leur foi is ont mérité d'être substitués aux Juifs sur la tige de l'olivier franc, dont les Juifs, per leur incrédulité,

avaient mérité d'être retranchés. Si donc nous considérons dans Ephraïm l'image des Juifs incrédules, il se trouvera que Juda représentera le peuple chrétien, et Jacob plus particulièrement encore la gentilité chrétienne. Mais alors Ephraïm ne se trouvera plus compris avec Juda sous le nom de Jacob: Ephraïm sera également séparé de Juda et de Jacob. Tournonsnous du côté des Grecs, et nous trouverons l'allégorie mieux soutenue. En effet, si nous considérons dans Ephraïm l'image des schismatiques grecs, nous trouverons dans Juda l'emblême des peuples catholiques, et dans Jacob le symbole de toute la gentilité chrétienne, dont une portion considérable semblable à Ephraïm, s'est séparée d'avec ses fières qui, semblables à Juda, sont demeurés attachés au centre de l'unité. Ainsi, dans ce troisième sens comme dans le premier, Ephraim et Juda se trouvent également compris sous le nom mystérieux de Jacob qui embrasse les deux familles.

Mais il est très-important de remarquer que soit que l'on considère dans Ephraïm et dans Israël l'image des Juifs incrédules, des hérétiques ou des schismatiques, et spécialement des schismatiques grecs, Juda représentera toujours le peuple chrétien, l'église catholique, qui est seule l'objet des miséricordes du Seigneur, et à laquelle seront un jour ramenés tous ceux que Dicu rappellera à Jésus-Christ, mais au milieu de laquelle les justes sur la terre se trouvent mêlés avec des pécheurs, qui sont l'objet des reproches et des menaces que le Seigneur adresse aux enfants de Juda, selon cette remarque importante de saint Jérôme, que dans tous les prophètes, et principalement dans Osée, les deux tribus désignées sous le nom de Juda, représentent l'Eglise : In omnibus quidem prophetis, sed præcipuè in Osee... duæ tribus quæ appellantur Juda, Ecclesiæ personam possident.

IV. Remarques sur le caractère de la prophétie d'Osée, et sur le style de ce prophète.

[ocr errors]

Les prophéties d'Osée sont regardées en général comme très-obscures. « Si dans l'explication de tous les prophètes, dit saint Jérôme, nous avons besoin « que le Saint-Esprit vienne en nous, afin que le sens de leurs paroles nous soit découvert par la lumière de celui par l'inspiration duquel ils les ont écrites, combien plus devons-nous prier le Seigneur, lorsqu'il s'agit d'expliquer la prophétie d'Osée? combien " plus devons-nous lui dire alors avec saint Pierre : " Seigneur, expliquez- nous cette parabole? surtout après que celui qui a écrit ce livre nous en a lui‹ même marqué à la fin l'obscurité, en disant : Qui est l'homme sage qui comprendra ces choses? qui est l'homme intelligent qui les connaîtra? › Cette obscurité vient non-seulement des mystères qui y sont couver's sous le voile de la lettre; elle vient encore soit du peu de connaissance que nous avons des événements mêmes qui font l'objet de la lettre, soit aussi de la qualité du style de ce prophète. L'histoire des derniers rois d'Israël est fort abrégée dans les livres

des Rois; et il n'en est pas même fait mention dans les livres des Paralipomènes, de sorte que ces tempslà nous sont très-peu connus. Le style de ce prophète est très-serré et très-concis; il change souvent de perBonne, et il passe précipitamment d'un temps à un autre et d'une matière à une autre, sans liaison et sans transition. Saint Jérôme dit que le style d'Osée est coupé et sententieux : Osee commaticus est, et quasi per sententias loquens. Souvent il parle, pour ainsi dire, à demi-mot, et laisse beaucoup à suppléer

à ses paroles. Il laisse quelquefois le sens suspendu. et des périodes qui paraissent imparfaites. On y remarque des traits vifs et hardis, et des comparaisons très-belles; mais il en abandonne quelquefois l'appli cation et la suite, ce qui empêche qu'on n'en voie toute la beauté, et le rapport qu'elles ont avec la roatière qu'il traite. Les principes que nous venons d'étab ir pourront contribuer à éclaircir l'obscurité qui vient des mystères renfermés sous le voile de la lure.

[blocks in formation]

1. Verbum Domini, quod factum est ad Osee filium Beeri, in diebus Oziæ, Joathan, Achaz, Ezechiæ, regum Juda : et in diebus Jeroboam filii Joas regis Israel.

2. Principium loquendi Domino in Osee: et dixit Dominus ad Osee: Vade, sume tibi uxorem fornicationum, et fac tibi filios fornicationum : quia fornicans fornicabitur terra à Domino.

3. Et abiit, et accepit Gomer filiam Debelaim: et concepit, et peperit ei filium.

4. Et dixit Dominus ad eum: Voca nomen ejus, Jezrahel: quoniam adhuc modicum, et visitabo sanguinem Jezrahel super domum Jehu, et quiescere faciam regnum domûs Israel.

5. Et in illâ die conteram arcum Israel in valle Jezrahel.

6. Et concepit adhuc, et peperit filiam: et dixit ei: Voca nomen ejus, Absque Misericordiâ: quia non addam ultra misereri domui Israel, sed oblivione obliviscar eorum.

7. Et domui Juda miserebor, et salvabo eos domino Deo suo et non salvabo eos in arcu et gladio, et in bello, et in equis, et in equitibus.

8. Et ablactavit eam, quæ erat Absque Misericordia. Et concepit, et peperit filium.

9. Et dixit: Voca nomen ejus, Non populus meus: quia vos non populus meus, et ego non ero

vester.

10. Et erit numerus filiorum Israel quasi arena maris, quæ sine mensurâ est, et non numerabitur. Et erit in loco ubi dicetur eis: Non populus meus ves dicetur eis: Filii Dei viventis.

11. Et congregabuntur filii Juda et filii Israel pariter et ponent sibimet caput unum, et ascendent de terrâ: quia magnus dies Jezrahel.

(1) Vid. Calmeti vitam, vol. 5 Scripturæ sacræ, col. 807-808.

CHAPITRE PREMIER.

1. Paroles du Seigneur, adressées à Osée, fils de Bécri, sous les règnes d'Ozias, de Joathan, d'Achaz et d'Ezéchias, rois de Juda, et sous le règne de Jéroboam, fils de Joas, roi d'Israël.

2. Lorsque le Seigneur commença à parler à Osée, il lui dit: Allez, prenez pour votre femme une prostituée, et ayez d'elle des enfants de prostitution; car la terre quittera le Seigneur, en s'abandonnant à la prostitution.

3. Et il alla et prit pour sa femme Gomer, fille de Débélaïm, qui conçut, et lui enfanta un fils.

4. Et le Seigneur dit à Osée: Appelez l'enfant qui vous est né, Jezrahel, parce que dans peu de temps je vengerai le sang de Jezrahel sur la maison de Jéhu; et je ferai cesser le règne de la maison d'Israël.

5. En ce jour-là, je briserai l'arc d'Israël dans la vallée de Jezrahel.

6. Gomer ayant conçu encore, enfanta une fille; et le Seigneur dit à Osée: Appelez-la Sans-Miséricorde; parce qu'à l'avenir je ne serai plus touché de miséricorde pour la maison d'Israël, et je les efface. rai de ma mémoire.

7. Mais j'aurai compassion de la maison de Juda, et je les sauverai par le Seigneur leur Dieu; et non par l'are, ni par l'épée, ni par les combats, ni par les chevaux, ni par les cavaliers.

8. Gomer sevra sa fille appelée Sans-Miséricorde; et elle conçut, et elle enfanta un fils.

9. Et le Seigneur dit à Osée: Appelez cet enfant Non-mon-peuple; parce que vous n'êtes plus mon peuple; et que je ne serai plus votre Dieu.

10. Et le nombre des enfants d'Israël sera comme le sable de la mer, qui ne peut ni se mesurer, ni se compter et au lieu où on leur a dit : Vous n'êtes plus mon peuple, on leur dira: Vous êtes les enfants du Dieu vivant.

11. Et les enfants du Juda et les enfants d'Israël se réuniront ensemble: ils s'établiront un même chef; et ils monteront de la terre, parce que le jour de Jezralel est grand.

[ocr errors]

COMMENTARIUM.

VERS. 1(1).-ADOsee filium BeerI, IN DIEBUS OZIÆ, Joathan, Achaz, Ezechiæ, regum Juda, et in diebus

(1) VERBUM DOMINI, QUOD FACTUM EST AD HOSEE. Hujus prophetæ quanta sit obscuritas, Augustinus breviter subindicat, lib. 18 de Civitat., cap. 28, cùm ait: Hosee igitur propheta, quantò profundiùs quidem loquitur, tantò operosiùs penetratur. Et Hieronym., in Procem. comment. ejusdem Si in explanationibus, inquit, omnium prophetarum, sancti Spiritus indigemus adventu, ut cujus instinctu scripti sunt, illius revelatione pandantur, etc., quanto magis in explanatione Hoseæ prophetæ orandus est Dominus, et cum Petro dicendum Edissere nobis parabolam istam; præsertim cùm obscuritatem voluminis, in fine testetur ipse, qui scripsit : Quis sapiens, et intelliget ista? intelligens, et cognoscet ea? Sed audiendus tamen est, et orandus Dominus, ut ait Hieronym. Ipse enim, qui ad hominum utilitatem ea inspiravit prophetæ, dignabitur quoque ad hominum utilitatem etiam per indignum ministrum aperire.

:

Ita igitur incipit : Verbum Domini, etc. Quemadmodùm in progressu prophetiæ sæpè illud repetunt prophetæ : Hæc dicit Dominus : ita initio dicunt: Verbum Domini, quod factum est, etc., ut auctoritatein verbis suis concilient, magisque moveantur auditores, dùm vident non prophetæ verba esse, que audiunt, sed Dei. Ita etiain Paulus, Galat. 1: Paulus apostolus non ab hominibus, neque per hominem, sed per Jesum Christum, et Deum Patrem; et ibid. : Notum enim vobis facio, fratres, Evangelium, quod evangelizatum est à me: quia non est secundùm hominem, neque enim ego ab homine accept illud, neque didici, sed per revelationem Jesu Christi; et 2 Cor. ult. An experimentum quæritis ejus, qui in me loquitur Christus ? Ex quo prophetarum more videmus, non esse hæc principia aut ab Hesdrå, aut ab alio quopiam addita, sed ab ipsis prophetis, ut fidem, et auctoritatem suis dictis adjungerent sicut non alii, sed ipsi scripserunt in ipso contextu: Hæc dicit Dominus.

Cæterùm variis verbis hoc efficere solent. Modò enim dicunt: Verbum Domini, quod factum est ad Hosee; modò: Visio Isaiæ filii Hames: sæpè onus vocant prophetiam suam: quæ omnia suis locis explicabuntur. Hoc loco satis sit dixisse, verbum, generale vocabulum esse, et rectè poni, sive læta sint, quæ prophetantur, sive tristia: sive præsentia, sive futura; verbum enim non hoc, aut illud; sed quidquid dicitur, significat. Ita verbum Domini fieri ad aliquem nihil est aliud, quam Deum aliquid ei revelare, qualecumque illud sit. Cyrillus: Factum esse verbum in Hosee, nihil aliud significat auditoribus, quàm factam esse revelationem in Hosee, et cognitione futurorum instar luminis illustrasse mentem ejus. » Idem nomine visionis intelligitur; nec inter hæc duo differt, nisi quod verbum respicit loquentem, visio autem audientem æquè enim generale nomen est, atque verbum, ut etiam docuit Theoph. in Nahum, cap. 1. Et ut videns, prophetam significat, ita visio significat prophetiam et revelationem, 1 Reg. 9. Olim in Israel sie loquebatur unusquisque vadens consulere Deum : Venite, et eamus ad videntem. Qui enim propheta dicitur hodiè, vocabatur olin videns. Ut igitur verbum dicitur, quia interiùs prophetis Deus loquebatur, ut statim ait: Principium loquendi Domino in Hosee:ita visio dicitur; quia vident prophetæ mentis oculis, et lumine, quo illustrantur, quæ Deus illis nota esse vult. ‹ Ex quo, ut inquit Hieronym. in Isai. cap. 1, Montani deliramenta conticeant, quin extasi, et cordis amentia prophetas putat ventura dixisse, nihil eorum, quæe dicebant intelligentes. Nam si illa non intelligebant, quomodò videre dicuntur, et videntes vocantur? Idem repetit Hieron. in Prologis comment. Nahum et flabacuc, et alibi sæpè. Unde Basilius, cap. 1 in Isai, in principio: Inter sensuum nostrorum organa unum illud eorum, quæ sensui subjacent, evidentissimam

JEROBOAM FILII JOAS REGIS ISRAEL. Vaticinia sua inscribit Osee de nomine principum Juda et Israelis, sub obtinet cognitionem et intelligentiam, nempe visus. Hinc factum, ut eorum, quæ veritate nituntur, speculatio visio appellata sit, ob evidentiam, ac ratam «certitudinem. Eam ob rem vocabatur propheta vi«dens, etc. Quod autem pro eodem prorsùs accipiant prophetæ verbum, et visionem, ex eo intelligitur, quòd utroque nomine promiscuè utuntur, ut Isai. 1: Visio Isaia filii Hamos, quam vidit super Judam et Hierusalem, et cap. 2: Verbum, quod vidit Isaias filius Humos super Judam, et Jerusalem. Sicut dixit visionem videri, ita postea ait verbum videri. Eodem modo loquitur Hamos; Verba Hamos, qui fuit in pastoribus Thecus quæ visit super Israel. Hinc fit (quod Hieronym. in principio Isaiæ adnotavit) ut prophetæ, cùm visionem in titulo ponant, Sæpè non rem aliquam, quam viderunt, subjungant, sed aliquid, quod audierunt. Ut Isaias, cùm dixisset Visio Isaia, etc., subdit: Audi, cœlum, et auribus percipe, terra; quia Dominus locutus est. El Hablias: Visio Habdiæ. Hæc dicit Dominus Deus ad Edom, etc. Quod igitur Hieronym. scribit, lib. 5 in Isai. cap. 15, in principio: «Hoc tantùm breviter adcmoneo; quòd onus semper tristia consequantur, vi«sionem autem vel statim læta, vel in fine læta post « tristia; › quod etiam repetit in Jerem., cap. 23, prope finem, conjungens cum visione verbum, quasi idem significans noluit proprietatem vocabuli visionis aut verbi exprimere, sed docere, quid aliquando fieri soleat, cùm prophetia verbum dicitur, aut visio, et à minaci, tristique vaticinio dividitur, quod onus appellatur à prophetis. Quare utroque loco oneris meninit Hieronym., et quasi membra civisionis opposita proponit, ac si diceret : Et si visio vel verbum generalia Domina sint, et oeus quoque comprehendant; tamen cùm corum significatio contrabitur ita, ut ab onere distinguantur, letam prophetiam significant, aut certè post comminationein meliora promittentem. Nam sæpè verbum, aut visio nihil lætum habent, sed omnia tristia, et tone generaliter accipiuntur, et onus includunt, ut vi lemus Jerem. 1, 14, et 21, et 35; Joel. 1, Hamos 1, et in Habdia, et alibi sæpè. Denique Nahum cap. 1, eamdem prophetiam, et owns, et visionem nominat. Onus Ninive. Liber visionis Nahum Elcesæi. Ex quo defendi possunt septuaginta Interpretes, de quibus Hieronym., lib. 5 in Isai. cap. 13, in principio ait: Miror septuaginta Translatores in re tristi voluisse ponere visionem, etc. Unde Iai. 1, pro eo quod Hieronym. vertit: Visio Isaia filii Hamos, quam vidit super Judam et Jerusalem, Septuaginta et Theodotio interpretati sunt, quam vidit contra Jadam et Jerusalem, nam 3 utrumque significat, super, et contra. Similiter quod S. Basilius, initio cap. 2 Isai., differre vult inter verbum, et visionem; non ita intelligendum est, ac si perpetuam differentiam constituere voluerit: nam ex iis, qua, cap. 1, dixerat, satis indicaverat pro eodem se accipere utrumque. Sed cùm Isaias, cap. 1, dixisset; Visio Isaia quæsivit Basilius cur 2 cap. dicat, verbum quod vidit Isaias? Respondetque prophetiam primi cap. rectè dictam fuisse visionem, quoniam de rebus præsentibus erat, ut de malitià populi, de abalienatione à Deo, de ingratitu dine erga benefactorem in secundo verò, quod eventurum est, prænuntiari, et ob id verbum dici. Quasi diceret, utrumque nomen idem significat: sed quia visio rem præsentem esse indicat, quod in verbi nomine non ita apertum est; commodius fuit nomen visionis ubi de rebus præ-entibus agebatur. Exemplum in nominibus divinis habemus. Cùm enim una eademque res omnibus illis significetur; tamen Scriptura eo semper utitur, quod est ad rem, de quâ agitur, maximè accommodatum. Cum enim de potentiâ ejus ad quidvis perficiendum sermo est, vocatur Schadai, id est, omnipotens sive El, id est, fortis. Cùm cjus eflicies

quibus illa fudit, pro solemni prophetarum more, qui ut oraculorum suorum veritatem adstruant, temporum adscriptiones addunt, ut vaticiniorum diù antea latorum fides cum ipso rerum eventu collata certior appareat. Degebat non in regno quidem Juda, sed Israelis; at cùm utriusque regni futuras vices prænuntiaverit, regum pariter utriusque nomina exprimit. Jeroboamus, de quo hic, alius est à rege, qui decem tribus à domo Davidis sejunxit; est autem filius Joas, qui annis uno et quadraginta, ab anno 3179, usque ad 3220, regnavit. Veteres manuscripti codices Latini in capite hujus libri narrant, apud Hebræos sententiarum discrimen esse quoad priores quatuor versiculos, juxta illos, vel quoad primum, juxta Bibliorum nostrorum distributionem, ab aliis enim tribui Esdræ, qui inter minores prophetas sub Malachiæ nomine duodecimus est, aliis verò persuasum est, quod et probabilissimum reputamus, prophetarum singulos volumini oraculorum suorum titulos adjecisse.

VERS. 2.-PRINCIPIUM LOQUENDI DOMINO IN OSEE, cùm Dominus verba facere cœpit ad Osee, ait, etc., vel ex nonnullis : Cùm Dominus manifestum se facere cœpit, Osee allocutus est, et ait. Ac si Osee primus

tia, et gubernatio significatur, vocatur Elohim. Cùm ejus natura præstantissima, omnisque mutationis expers, nec non ad benefaciendum propensa ostenditur, dicitur Jehovah.

Tropologia sive moralis sensus.

Illud verò, tam in hoe prophetâ, quàm in cæteris considera, quomodò domi lateant, nec verbum ad populum faciant, donec verbum Domini ad eos fiat. Hoc fecit ille, qui fuit plus quàm propheta. Legimus enim Luc. 1 Puer autem crescebat, et confortabatur spiritu; et erat in desertis usque in diem ostensionis suæ ad Israel, hoc est: Latebat orationi, vitæque asperitati deditus, donec verbum Domini ad eum fieret jubentis ut sese Israeli ostenderet. Interea crescebat, et confortabatur spiritu, ut esset legitimus Dei nuntius, et liberè ad populum clamaret; Genimina viperarum; et ad Herodem: Non licet tibi habere uxorem fratris tui: et acciperet à Domino faciem valentiorem faciebus eorum, et frontem duriorem frontibus eorum, Ezech. 3. Deinde fuctum est verbum Domini super Joannem Zachariæ filium in deserto, et venit in omnem regionem Jordanis prædicans baptismum pœnitentiæ in remissionem peccatorum, Luc. 3. Ne festinent populi doctores, et ante velint esse magistri, quàm discipuli; domi se contineant, discant cum Deo miscere colloquia, afflictionibus se corporis dedant, et animos omni virtutum præsidio muniant, crescant, et spiritu confirmentur; expectent verbum Domini, id est, episcoporum, et superiorum suorum jussionem; vel si se Dei et fratrum amore intùs excitari sentiunt, rem simpliciter ad eos referant, à quibus mitti possint, ne illud Jeremiæ, 23, audiant: Non mittebam prophetas, et ipsi currebant; non loquebar ad eos, et ipsi prophetabant. Sed et Jacobus ait: Nolite plures magistri fieri, fratres mei, scienles quoniam majus judicium sumitis. Nolo mihi objici quod Isai., cap. 6, dixit: Ecce ego, mitte me. In promptu enim sunt Hieronymi verba: Propheta, inquit, non temeritate et arrogantia propriæ conscientia se ire promittit, sed fiducià, quoniam purgata sunt labia cejus, et ablata iniquitas mundatumque pecca<tum, etc. Veniat ad te priùs unus de Seraphim, et tangat carbone labia tua, et auferat iniquitatem tuam. Sed neque tunc quidem ire tibi licet, sed offerre le, ut mittaris, cùm scilicet pura conscientia, et amore proximorum flagrans voluntas, ad cundum invitant.

(RIBERA.)

sit inter prophetas, ut ante illum nemo fuerit; vel saltem prior ipse sit inter prophetas, qui sub regibus hic narratis divino alloquio digni habiti fuêre. Feruntur enim Isaias, Joel, Amos, Abdias, et Jonas ætatis ejusdem fuisse ac Osee, qui diù, et sub pluribus regibus vixit. Satis constat, primum esse omnium, qui oraculorum suorum volumina ad nos transmiserint.

SUME TIBI UXOREM FORNICATIONUM, ET FAC TIBI FILIOS FORNICATIONCA. Hebræus Accipe tibi uxorem fornicationum, et natos fornicationum. Ducito mulicrem prostitutam in uxorem, natosque è meretricio ipsius liberos in domum tuam admitte. Seu potiùs : Sume tibi mulierem, quæ meretrix fuerit, eamque conjugem adsciscito, natosque ex hoc connubio tuo liberos ale. Meretricium deseruit mulier statim ac prophetæ nupsit natique deinde ex eâ liberi, legitimi erant et nihil labis è præterito matris flagitio refercbant. Dum nomina imponit hominibus et rebus, minùs spectat Scriptura ea quæ actu sunt, quàm ea quæ antea fuerunt. Virgam Moysis, etiam in anguem conversam, virgam tamen semper appellat, Exod. 7, 12; et surdos claudosque dicit eos, qui Jesu Christi beneficio jam convaluerant, 2 Matth. 11, 5, et Joan. 9, 17. Mulier hæc meretrix typus erat Samariæ. Permiserat sese illa ethnicis superstitionibus, legitimumque virum deserens alienos in complexum admiserat, totamque se crimini dederat. Utraque Scripturæ pagina exhibet similes phrases, quæ desertam à populo Dei fidem sub nomine meretricii et adulterii traducunt Num. 15, 39; Jud. 2, 17; et 1 Par. 5. Ut luculentiorem inderet Israelitis indignationis suæ imaginem, illique magis sentirent ultionis mox exigendæ severitatem, jussit Deus Osee ducere uxorem, quæ palam meretricabatur, mandavitque insuper, ut nascituris ex eâ liberis mystica darentur nomina, quibus et furorem suum extremos jam fines attigisse, et ultionem in populum jam imminere, demonstraretur. Neque tunc primò 'factum est, ut prophetæ destinarentur tanquàm imago eorum, quæ Israelem manebant. Sæpè Deus dedit signa et oracula viva atque spirantia, sive in hominibus, sive in ipsis eorum actis gestisque, quibus futuros populi sui eventus præsagiret. Isaias exutus vestibus pedibusque nudus incedens, eo emblemate captivitatem Juda designabat, Isai. 20; servitutem populi sub Chaldæis Jeremias, oneratâ catenis et jugo cervice, depingit, Jerem. 27. Ezechiel in idem latus centum quinquaginta diebus cubat, et pane fœdato vescitur, Ezech. 4, ut obsidionis Hierosolymæ mala describat.

Connubium Osee cum meretrice adeò turpe et novum interpretibus plurimis visum est (1), ut inducere sibi in animum non potuerint veram hic historiam narrari; sed omnia per parabolam dicta acceperunt. Ex illis quidam suspicati sunt, Osee ductæ à se uxori nomen meretricis adjecisse, ut mentem Judæorum rei novitate excitaret. Reputârunt alii pro

(1) Hieronym. hic, Abenczra, Kimchi, Jun., Pol., Hacspan., alií apud Theodoret., Harmo, Isi lor., Vat, Figuer., Burgens, etc.

phetam explicasse tantummodò populo ea quæ per visum didicerat, nunquàm tamen rem hanc executioni demandâsse. Sed ut litteram teneamus, narrationis totius series persuadet. Connubium istud quidem tropicum erat eo sensu, quòd aliquid designabat; sed connubium erat reipsà verum. Ita melior pars interpretum; vide Theodoret. hic, August., Basil., Grot., alios passim.

FORNICANS FORNICABITUR TERRA A DOMINO : terra infidelis erit Domino. Maluerim ego vertere in præterito Fornicata est terra, Dominum deserens. Connubium hoc Osee cum meretrice non futuram populi perfidiam, sed præsens et præteritum Judæorum crimen designabat. Minis, quibus illos terret, crimina præcessisse necesse est.

VERS. 4. VOCA NOMEN EJUS JEZRAUEL. Cur id nominis datur? Quoniam adhuc modicum, et visitabo sanguinem Jezrahel (in hâc nempe urbe regni Samariæ fusum) super domum Jehu. Ut hæc intelligantur, revocandum est in mentem, Jehu filium Namsi, conjuratione factâ in Joramum regem Israelis, neci illum tradidisse prope urbem Jezrahel, cæsis pariter septuaginta filiis Achabi, quos Samariæ deprehendit, 4 Reg. 9, 2, et seq. Insuper è culmine regiæ domûs Jezabelem deturbari, omnesque Baalis sacerdotes trucidari jussit. Hæc omnia domui Achabi eventura, per Elisæum Dominus prædixerat; quin et ab Jehu gerenda servaverat. Hujus sedulitatem in præstandå Domini ultione de stirpe scelestà remuneraturus Deus, regiam dignitatem illi et posteris usque ad quartam sobolem spopondit, 4 Reg. 10, 30. Nec defuit promissis. Jeroboamus enim, quo regnante Osee vaticinabatur, pronepos erat Jehu. Dei irati flagellum huic familiæ imminebat. Sanguis Jorami à Jehu fusus prope Jezrahelem, et ea quæ per summnam sævitiam in totâ Samariæ ditione exercuerat, mala nunquàm Deus sive probaverat, sive imperaverat. Ministrum se quidem præbuerat Jehu ultionis, quả in domum Achabi animadvertendum Deus statuerat; nec tamen propterea crimen illud eluerat, quod conjuratione, sævitià, idololatriâ, aliisque ejus generis contraxerat. Mistus per summam injuriam cum sanguine Jorami cruor Ochozia regis Juda altè adhuc in illum ad cœlum usque clamabat, 4 Reg. 9, 27. Familiæ Achabi excidium justè quidem Deus decreverat sed iniquè procuratum fuerat à Jehu, qui studio explenda ambitionis suæ et privatæ simultatis illud suscepit. Ultus fuerat injustitiam aliâ injustitiâ; quæ suâ pariter vice ultorem gladium exspectabat, Zach. 1, 15. Præmium quidem retulerat Jehu boni operis, si quod erat in re à se præstitâ ; sed vicissim puniendus erat ob malum, quo ex nequitiâ suâ bonum illud vitiaverat. Hæ sunt vices lorum, quibus Deus ad homines corrigendos utitur; postquàm puniit filios, virgas in ignem projicit. Hæc igitur Osee mens est: Fusus Jorami et Ochozia à Jehu in Jezrahele sanguis, fiet brevi, ut in posterorum ejus capita recidat. Excidet ab ejus familià regia potestas obitu Zachariæ, qui Jeroboamo Il succes

sit arcus Jebu confringetur in valle Jezrahelis, quòd ibi a Sellum Zacharias neci tradendus sit, 4 Reg. 15, 10, 11. Regem hunc apud Jezraheleni cecidisse, nuspiàm alibi Scriptura docet.

VERS. 6. - VOCA NOMEN EJUS ABSQUE MISERICORDIA. Hebræus : Lo Ruchumah, id est, cujus nemo miseretur. Septuaginta in vetustis quibusdam codicibus: Quæ non diligitur. Post ultionem de domo Jehu exactam potissimum in Jezrahele, et in pœnam commissorum ibi criminum, Deus puniturum se sine misericordiâ universum Samariæ regnum denuntiat. Intra minas verba mea non sistent; non solis verbis ultionem denuntiabo: nisi resipueritis nullus misericordiæ erga vos locus supererit, criminum vestrorum mensura jam tandem expleta. Nomen tibi est : Absque misericordia. Equidem post obitum Jeroboami II, regnum Israelis ad mala extrema redactum est. Zacharias ejus successor regnum tenuit duodécim annis turbidum, agitatum, ac denique ipse gladio Sellum interfectus cecidit, 4 Reg. 15, 10, et seq. Sellum nonnisi uno mense regnavit neci traditus à Manahem, qui Phul regi Assyriæ vectigalis fuit. Successit huic Phaceia, quem Phacee post biennium sustulit. Sub hoc rege prima Israelis captivitas contigit, cùm Thegiathphalasar in captivitatem abduxisset tribus illas, quæ Galilæam, Galaaditidem, et terram Nephthali tenebant, ibid., v. 29. Excepit illum Osee, regum Israelis ultimus. A morte Jeroboami H, usque ad exitum regni Israelis, anni duo et sexaginta fluxerunt. Deinceps regnum Israeliticum nunquàm revixit, et quicumque ex Israelitis è captivitate remeârunt, nonnisi sub communi Judæorum appellatione recensiti sunt: manseruntque subjecti regno Juda, et in unam cum Judæis gentem coaluere.

[ocr errors]

VERS. 7. DOMUI JUDA MISEREBOR. Ab Assyriorum injuriis regnum hoc defendam. Theglathphalasar et Salmanasar, qui decem tribus egerunt captivas, intactum regnum Juda reliquerunt. Sennacherib, qui armorum suorum felicitate superbiens, et copiarum multitudine fretus in Ilierosolymam movit, exercitu toto spoliatus, nudus, et solus fugere coactus fuit. Divino prorsùs miraculo Judas servatus fuit, atque protectus non in arcu, et gladio, et in bello, et in equis, et in equitibus. Unius noctis silentio angelus Domini necavit centum octoginta quinque millia Assyriorum, 4 Reg. 19, 55. Neque solùm è captivitate rediit Judas, sed et totum ejus imperium ita deinceps floruit, uti nunquàm antea celebre pariter ejus nomen per orbem universum increbuit, denique vota illius in Messià expleta fuerunt.

[blocks in formation]
« PredošláPokračovať »