Obrázky na stránke
PDF
ePub

courir au Seigneur. L'ordre est donné parmi eux de la part du roi et de ses princes, non-sculement d'invoquer le Seigneur, mais de crier de toutes leurs forces vers lui. La foi est le principe de la prière, dit S. Augustin; et il n'y a qu'une grande foi qui puisse produire cette prière ardente, et ce grand cri du cœur qui oublie tout pour ne se souvenir que du péril qui nous menace, et de la main toute-puissante qui peut nous sauver. Si leur foi est grande, elle est en même temps accompagnée d'une humilité pleine de respect, et leur crainte est tempérée par la confiance: Qui sait, disent-ils, si Dieu ne se tournera pas vers nous pour nous pardonner; s'il n'apaisera pas sa fureur et sa colère, et s'il ne changera pas l'arrêt qu'il a donné pour nous perdre? Ils reconnaissent que Dieu est tout-puissant pour se venger d'eux; qu'il serait juste quand il les perdrait, et que leur vie n'est digne que de sa colère; et néanmoins ils ne laissent pas de s'humilier profondément devant lui, et d'avoir recours à sa bonté, persuadés que ses miséricordes sont infinies, et qu'il ne rejette pas les larmes des plus grands pécheurs lorsqu'elles sont sincères.

Leur pénitence ne consiste pas dans des apparences vaines et des promesses sans effet: elle n'est pas une illusion, telle qu'est, selon la remarque des saints Pères, la pénitence de ces pécheurs qui se croient guéris de leurs péchés sans les quitter jamais; qui s'imaginent qu'en les confessant de temps en temps ils seront justifiés devant Dieu, et qui y retombent aussitôt, et par une continuelle alternative de confessions et de rechutes, prouvent qu'ils ne sont point encore sincèrement convertis. Ce n'est pas de cette manière que les Ninivites ont cru devoir faire péniLence: Que chacun, disent-ils, se convertisse en quit · tant sa mauvaise voie et l'iniquité dont ses mains sont souillées. Ils ne se contentent pas des paroles; ils de

mandent des œuvres. Ils veulent que fon quitte le mal pour faire ensuite le bien; que le cœur se convertisse, afin que les œuvres changent. Changez le cœur, dit S. Augustin, et les œuvres seront changées: Muta cor, et mutabitur opus.

Les Ninivites ne se contentent pas même de quitter le mal: ils veulent l'expier. Leur pénitence est accompagnée des actions les plus contraires à l'inclination des hommes du siècle, accoutumés depuis longtemps à une vie molle et délicieuse. Ils étaient auparavant habillés somptueusement; et nous voyons qu'ils se revêtent d'un sac, et qu'ils se couvrent de poudre et de cendre. Ils passaient leur vie dans des festins splendides; et ils embrassent tout d'un coup un jeûne si austère qu'ils ordonnent aux hommes de ne rien manger, et de s'abstenir même de boire de l'eau.

C'est pourquoi dans la suite il est dit que Dieu considéra leurs œuvres, et que, voyant qu'ils s'étaient convertis en quillant leur mauvaise voie, il eut compassion d'eux, et ne leur envoya point les maux dont il les avait menacés. Rien n'est plus important que de ne pas se tromper sur la pénitence qui nous ouvre le ciel, si elle est vraie, mais qui nous le ferme, si elle est fausse; et rien n'est plus sûr, lorsqu'il s'agit de savoir ce qui doit nous rendre Dieu favorable, que de l'apprendre de la bouche de Dieu même. Il demande la conversion de l'âme il demande le cœur et des fruits de pénitence. Il nous propose les Ninivites pour modèle; il faut donc le croire, et nous rendre à des instructions si divines. Mais ce qui doit nous remplir de consolation, c'est qu'il nous donne lui-même les dispositions saintes qu'il nous demande. Ainsi n'écoutons que lui, n'espérons qu'en lui; et demandons-lui que, comme il sera notre juge après notre mort, sa vérité soit aussi notre guide et notre règle pendant cette vie.

:

[blocks in formation]

et facta est tempestas magna in mari, et navis periclitabatur conteri.

5. Et timuerunt nautæ, et clamaverunt viri ad deum suum et miserunt vasa, quæ erant in navi, in mare, ut alleviaretur ab eis: et Jonas descendit ad interiora navis, et dormiebat sopore gravi.

6. Et accessit ad eum gubernator, et dixit ei: tu sopore deprimeris? Surge, invoca Deum tuum, si fortè recogitet Deus de nobis, et non pereamus.

rieux; et une grande tempête s'étant élevée, le vaisseau était en danger d'être brisé.

5. Alors la peur saisit les matelots: chacun invoqua son dieu avec de grands cris; et ils jetèrent dans la mer toute la charge du vaisseau pour l'alléger. Cependant Jonas, étant descendu au fond du navire, y dormait d'un profond sommeil ;

6. Et le pilote s'approchant de lui, lui dit : ComQuid,nient pouvez-vous ainsi dormir? Levez-vous, invoquez votre Dieu, et peut-être que Dieu se souviendra de nous, et ne permettra pas que nous périssions. 7. Ils se dirent ensuite l'un à l'autre : Allons, jetons le sort pour savoir d'où ce malheur a pu nous venir. Et ils jetèrent le sort, et il tomba sur Jonas.

7. Et dixit vir ad collegam suum : Venite, et mittamus sortes, et sciamus quare hoc malum sit nobis. Et miserunt sortes et cecidit sors super Jonam.

8. Et dixerunt ad eum : Indica nobis cujus causâ malum istud sit nobis: quod est opus tuum? quæ terra tua, et quò vadis? vel ex quo populo es tu ?

9. Et dixit ad eos: Hebræus ego sum, et Dominum Deum cœli ego timeo, qui fecit mare, et aridam.

10. Et timuerunt viri timore magno, et dixerunt ad eum Quid hoc fecisti (cognoverunt enim viri quòd à facie Domini fugeret, quia indicaverat eis)?

11. Et dixerunt ad eum: Quid faciemus tibi, et cessabit mare à nobis? quia mare ibat, et intumescebat.

12. Et dixit ad eos: Tollite me, et mittite in mare, et cessabit mare à vobis : scio enim ego quoniam propter me tempestas hæc grandis venit super vos.

13. Et remigabant viri ut reverterentur ad aridam, et non valebant : quia mare ibat, et intumescebat super cos.

14. Et clamaverunt ad Dominum, et dixerunt: Quæsumus, Domine, ne pereamus in animâ viri istius: ct ne des super nos sanguinem innocentem: quia tu, Domine, sicut voluisti, fecisti.

15. Et tulerunt Jonam, et miserunt in mare : et ste tit mare à fervore suo.

16. Et timuerunt viri timore magno Dominum, et immolaverunt hostias Domino, et voverunt vota.

8. Ils lui dirent donc : Apprenez-nous quelle est la cause de ce péril où nous sommes à quoi vous occupez-vous? d'où êtes-vous, où allez-vous, et quel est votre peuple?

9. Il leur répondit: Je suis Hébreu; et je sers le Seigneur, le Dieu du ciel, qui a fait la mer et la

terre.

10. Alors ils furent saisis d'une grande crainte, et ils lui dirent Pourquoi avez-vous fait cela? Car ils avaient su de lui-même qu'il fuyait de devant la face du Seigneur.

14. Ils lui dirent donc : Que vous ferons-nous pour nous mettre à couvert de la violence de la mer? Car les vagues s'élevaient, et grossissaient de plus en plus.

12. Jonas leur répondit: Prenez-moi, et me jetez dans la mer, et elle s'apaisera car je sais que c'est à cause de moi que cette grande tempête est venue fondre sur vous.

13. Cependant les matelots tâchaient de regagner la terre, mais ils ne le pouvaient, parce que la mer s'élevait de plus en plus, et les couvrait de ses vagues.

14. Ainsi ils crièrent au Seigneur, et lui dirent : Nous vous prions, Seigneur, que la mort de cet homme ne soit pas la cause de notre perte; et ne faites pas retomber sur nous le sang innocent; car c'est vous-même, Seigneur, qui faites en ceci ce que vous voulez.

15. Puis ayant pris Jonas, ils le jetèrent dans la mer; et elle s'apaisa aussitôt.

16. Alors ces hommes conçurent pour le Seigneur une frayeur pleine de respect: ils immolèrent des hosties au Seigneur, et ils lui firent des vœux.

COMMENTARIUM.

VERS. (1) 2. VADE IN NINIVEN CIVITATEM GRAN

(1) VERS. 1.-ET FUIT. Priùs erat, et factum est, videlicet ex Græco, Kai ¿yéveto, quod interpres ita transferre amat. Mihi magis probatur et fuit in quo et otiosè additum ex hebraismo, ubi tamen minimè otiosum est. Nam quamvis nihil copulet, tamen præteritum in futurum commutat. Qui intellexerit quæ dicta sunt à nobis in principio Estheræ, ad locum: Et fuit in diebus Assueri, nihil hic magnoperè desiderabit. AD JONAM. Patria ei fuit Gath-Hahepher, 2 Reg. 14, 25, secundùm verbum Jonæ filii Amitthai prophetæ, qui ex Gath-Hahepher. Id oppidum erat in tribu Zabulon. Euseb., de Locis Hebr., Geth-Hepher, in tribu Zabulon. David scholiastes in Comment. ad hunc locum: Propheta iste fuit ex tribu Zabulon, ut videtur, Nam GathTachepher erat nomen civitatis ipsius, quæ sita in parte Zabulon: quemadmodùm, habetur Jos. 19, 13, GethaHepher, Ettha-Casin. Pro Hepher antiqui legebant et Hopher sive Chopher. Eusebius libro memorato Getha-Chopher, unde Jonas propheta fuit. Dicebatur autem Geth-Hepher sive Hopher ad differentiam aliarum Geth, in queis et civitas erat Palæstina propriè dictæ, videlicet patria Goliæ. Hier., Procinio in Jonani: Geth, in secundo Sephorim milliario, quæ hodiè

DEM, inter vetustissimas totius orbis atque amplissi

appellatur Diocæsarea, euntibus Tiberiadem, haud grandis est viculus: ubi et sepulcrum ejus ostenditur. Quanquàm alii juxta Diospolim, id est, Lyddam, eum et natum et conditum velint; non intelligentes hoc quod additur Hopher ad distinctionem aliarum_ Geth urbium pertinere, quæ juxta Eleutheropolim sive Diospolim hodiè quoque monstrantur. Vana ergo regula illa quam idem laudat, Præfatione in Awdexαяpónτov: Propheta qui memorat nomen suum, et non nomen civitatis suæ, certum est prophetam Jerosolymitanum fuisse. Saltem fallit in hoc prophetâ, cui patria citra ullam controversiam quam dixi. Prophetavit sub principatu Jeroboami secundi, de quo etiam nonnulla prædixit. Vide 2 Reg. 14. Ejus xpo fuêre, teste Hier., Oseas, Joel, Amos, Abdias, Michaias. Idem, Prologo in Jonam, ita scribit: Tradunt Hebræi Osee, Amos, Isaiam ac Jonam iisdem prophetâsse temporibus. Videndus quoque Augustinus, De Civitat. Dei, lib. 18, cap. 27. Studiosi historiarum quibus otium suppetit ( nam mihi nunc non vacat) conferant locuni Benjaminis cum Brochardo monacho, qui, in Descriptione terræ S., credi ait ab incolis Ruino (locus est ejus nominis) sepultum ibi fuisse in via, quà itur Sephorone Tiberia

mas. Condidit Nemrod, Gen. 10, 10, 11, auxit maximè omnium Ninus, ex illius regibus unus, qui amplissimam omnium quæ tunc in terris essent urbem condere, eâque re nobilissimum virium suarum specimen dare decrevit. Figurâ erat oblonga, stadiis centum et quinquaginta in longum, nonaginta in latum porrecta, circuitu stadia quadraginta et octoginta, galli cas scilicet leucas quinque et viginti circiter complectens. Moenia centum pedibus in altum surgebant, câ latitudine, ut terni currus frontibus juncti commodè incederent. Turres verò habebant mille et quingentas, ducentorum pedum altitudine singulas Niniven Diodorus ad Euphratem ponit: at illam ad Tigrin jacuisse, satis constat; eamque in occidentali ejus fluminis orâ collocat Plinius. Jonæ ætate adeò frequens populo erat, ut ampliùs centum viginti milia hominum contineret, qui dexteræ et sinistræ manus discrimen ignorabant, infra, 4, 11, id quod vulgò de pueris explicatur; quamobrem necesse est, ut ampliùs sexcenta hominum millia complecteretur. Eversa deinde à Cyaxare et Nabuchodonosore iterùm è ruinis emersit, diuturnamque nominis gloriam servavit. Sunt qui Niniven temerè misceant cum Mosul, quæ in septentrionali Tigridis orà jacet. At vetus Ninive in alterâ parte ad sinistram ejus fluminis oram sita erat.

Cur verò Jonas Niniven mittitur? ea certè geas Deum ejusque leges penitùs ignorabat; neque Jonam, aut cum à quo is mittebatur, nôrat. Earum quippe in gentium numero erat, quæ à Deo dimissæ leguntur, Act. 14, 15, ut suas sequantur vias, quas Deus profunda omnium oblivione sepultas dereliquit. His respondeo, tametsi Deus Israelem veluti peculiarem sibi populum elegerit, et foedus cum eo solùm inierit, se tamen ca'terarum gentium Deum esse, nunquàm fuisse oblitum. Quamobrem prophetas identidem ad illas misisse, ut et minis terrerent, et suo nomine illas alloquerentur; ut nullus iis excusationi locus superesset, si contumaciter studia sua et errores sequerentur. Universus terrarum orbis clarissima Dei prodigia pleraque spectavit, adeò ut nemo ignorantiam causari posset. Notæ erant illius leges, servabantur, atque ab omnibus terrarum gentibus cernebantur, quæ cæterò docere poterant, si ipsi vellent. Peculiaria sunt de Ægypto, Idumæâ, Phœniciâ, Syria, Moabitide, Ammonitide, Babylone, et dem. AMITTHAI. Vetus lectio, Amathi. Sed cur apposuit nomen patris? An diaxpisews Evexa, et quasi cognominis loco? an potiùs quia clarus et celebris erat in eå gente? Porrò in nomine Amitthai significatio est veritatis, quasi veracem aut veridicum dicas; quod nor malè convenit ei qui creditur fuisse prophetes Dei. Sic enim certè legimus apud priscum interpretem, in codice manuscripto, 4 Reg. 14, 25: Filium Amathi prophetæ. Cui lectioni firmandæ est regula Hebræo rum quam Nicolaus memorat: Genitores prophetarum quorum nomina in libris ponuntur, etiam prophetæ fuerunt. Et D. Camius, Prooemio in 12 prophetas : Dicunt doctores nostri prophetam qui patris nomen memorat, filium prophetæ fuisse. DICENDO. Latinè ad hunc modum, in hæc verba; vetus translatio, dicens. Sie etiam Græci. Drusius.)

Ninive vaticinia. Ninives excidium, quemadmodùm Jonas, prædixêre Nahum 1, 2, 3, et Tobias 14, 2; Babylonicum Isaias 13, 1; 14, 4; 21, 4; Jeremias, cap. 41, Ezechiel, 31, 3, cæterique fermè omnes prophetæ. Iidem assiduis propè minis Ægyptum, Idumxam, cæterosque Judææ finitimos minis exagitavêre. Jussus à Deo est Jeremias, c. 27, 2, vincula et catenas cervicibus suis imponere, ac similia mittere ad reges Edom, Moab, Ammonis, Tyri, Sidonis, cæterosque, quorum legati ad Sedeciam regem Juda venerant, iisdemque legatis imperare, reges suos Dei nomine monere, ipsos Dei sententiâ traditos esse Babyloniorum regi, illique servituros. Idem Deus prophetam suum misit, ut Hazaelem Syriæ regem ungeret, 3 Reg. 19, 15. Diù antea Cyri Christi sui, Isai. 44, 28; 45, 1, ortum, et Nabuchodonosoris servi sui expeditiones renuntiârat, Ezech. 29, 18; Jerem. 25, 9. Quàm multa objectis per visum spectris reges Chaldæorum Nabuchodonosorem et Balthasarum edocuit, Dan. 2, 4, 5. Minimè igitur putandum est Deum ita populi sui saluti et rebus vacâsse, ut cæteras gentes prorsùs negligeret. Luculenta semper patrocinii sui, absolutæque potestatis indicia exhibuit non Israeli modò, verùm etiam remotissimis gentibus, modò pœnas minitatus, ut errantes ad sese revocaret, modò suppliciis afficiens, ubi ee minas contemnerent; at ita semper, ut illa servitutem suam, supremamque Dei ipsius auctoritatem sentirent.

ASCENDIT MALITIA EJUS CORAM ME. Gravibus adeò vulgatisque flagitiis inquinantur, ut dissimulare jam nequeam. Invitum cogunt in ipsos irasci. Septuaginta Ascendit clamor mulitiæ ejus ad me.

VERS. 3. UT FUGERET IN THARSIS A FACIE DOMINI. Tharsis docuimus, Gen. 10, 4, esse Tharsum, Cilicia metropolim. Quæritur quid cogeret Jonam à Domini aspectu fugere? An ignorabat, Deum ubique esse, frustraque sese laborare, ut illius potestati se subduceret? Si ascendero in cœlum, tu illic es; si descendero in infernum, ades. Si sumpsero pennas meas diluculò, et habitavero in extremis maris : etenim illuc manus tua deducet me. Psalm. 138, 8. Cur igitur Niniven proficisci renuebat? Varia est Patrum sententia. Alii enim censent prophetam, gloria: ac salutis suorum studiosissimum ægerrimè persuaderi potuisse, ut ad extraneos verba faceret, quorum decilitatem et conversionem probro et damnationi fore Judaeis agnoscebat, qui adeò in scelere occalluerant, ut assiduis prophetarum Dei nomine loquentium exhortationibus minimė proficerent. Aiunt alii Jonam, cùm sunimam Dei clementiam nôsset, Deumque misericordiae plenissimum lacrymis precibusque Ninivitarum facillimè flexum iri prævideret, ægrè hoc legationis officium subisse, quo futurum erat, ut ipse falsus propheta, et inanium visorum fictor haberetur, ubi ipsius minæ in irritum caderent. Hoc ipsum innuit Jonas infra, 4, 2 : Propter hoc præoccupavi ut fugerem in Tharsis; scio enim quia tu Deus clemens et misericors es, etc. Sunt denique qui veram hujus fugæ causam fuisse putent rei difficultatem, exitumque incertissimum ; quemadmodinu fermè

Moyses et Gedeon renuebant, ille Pharaonem adire, ut Israelitarum libertatem Pharaoni imperaret; hic arma capere, ut Israelem servitute Madianitarum solveret; quamobrem uterque prodigiis iteratisque jussionibus cogendi fuère. Postrema hæc ratio maximè simplex est, et certè solidissima.

DESCENDIT IN JOPPEN. Joppe, si profanis scriptoribus credas, antiquior terrarum inundatione, ut ferunt. Celebrem fecit apud veteres Andromeda fabula, quam Cepheus pater marinæ belluæ exposuit, Perseus liberavit. Mela, Josephi, et Plinii ætate, ostendebantur vestigia vinculorum, quibus illa ad rupem fluctibus percussam vincta fuerat. Ibi, ait Mela, servatæ à Perseo Andromeda clarum vestigium, belluæ marinæ ossa immania ostendunt. Plinius, lib. 9, cap. 5: Belluæ cui dicebatur exposita fuisse Andromeda, ossa Romæ, apportata ex oppido Judææ Joppe, ostendit inter reliqua miracula in ædilitate sua M. Scaurus, longitudine pedum 40, altitudine costarum indicos elephantos excedente, spinæ crassitudine sesquipedali. Judæorum portus erat Joppe, teste Strabone, lib. 16, et Scripturâ, ubi convecta legimus ad portum Joppes ligna Libani, in templi ædificium adhibenda, sub Salomone et Zorobabele, 2. Par. 2, 16; 1 Esdr. 3, 7. Nostrà etiam alate, ii qui recto itinere Hierosolymam proficiscuntur, ad portum Jppes appellunt. At Josephus de Bello, lib. 3, cap. 29, seu 25, in Latino, portum esse minimè tutum scribit, et procelloso mari naves magno ibi discrimine versari. At cùm nullus eo melior Hicrosolymæ vicinus esset, omnes eo utebantur.

DEDIT NAULUM EJUS. Hebræus: Dedit mercedem ejus navis; vel portorium, haulum.

VERS. 4.-FACTA EST TEMPESTAS MAGNA IN MARI. Judæi et Orientales, qui fabulas et prodigia sectantur, amplum satis in Jona historiâ male huic libidini locum inveniunt, et prodigia prodigiis cumulant. Aiunt quippe, navim, quâ Jonas ferebatur, statim stetisse, quin vel progrederetur, vel recederet, quantumvis remigiis conarentur. Putant alii, unam Jona navim procella agitatam fuisse, reliquo circum mari prorsùs quieto; quamobrem nautas intelligentes, prodigii aliquid in eâ re esse, sortes jecisse, ut mali auetorem invenirent. Addunt, sortibus ter jactis, Jonam semper prodiisse; at nihilominus nautas, cùm timerent, ne ipsi deciperentur, ac Dei furorem provocarent, merso prophetâ, illum funibus ad aquas usque demisisse, quin tamen mergeretur : at ubi procellam sedari agnoverunt, cùm is aquas tangeret, coque reducto, iterùm sævire; illum denique fluctibus tradidisse. Hæc omnia profectò nihil habent, quod Scripturarum veritati repugnet, at nullo satis certo fundamento nituntur.

VERS. 5. CLAMAVERUNT VIRI AD DEUM SUUM. Profanos Deos ii nauta colebant, uti satis docet 6.

V.

MISERUNT VASA IN MARE, ut navim levarent, quemadmodùm fieri in his rebus solet. Vide Act. 17, 18.58.

JONAS DORMIEBAT SOPORE GRAVI, quem lassitudo,

labor, seu dolor mororque pepererant; uti Apostolis in horto Gethsemani usu venit; invenit eos dormientes præ tristitià, inquit S. Lucas, 22, 45. Jona somnus non securitatis erat, sed mæroris, ait S. Hieronymus (1). VERS. 7. MITTAMUS SORTES, ut mali hajus causam intelligamus, cur tam subita, tamque insolita sæviat procella, quâ nos uni, reliquo circùm mari quieto, petimur. Si solitos, et quos aliquando experti fuerant, fluctus vidissent consurgere, nunquàm sorte auctorem naufragii quærerent, notat S. Hieronymus. Putant sese procellâ agitari, ob secretum socii alicujus crimen, quemadmodùm ii, qui cum Diagorà Melio navigabant, ingenti ortâ tempestate, causam ad ipsum retulêre, tanquàm 0 (2).

VERS. 13. ET REMIGABANT VIRI, Jonam in littore exposituri, cùm ipsum statim projicere in undas nollent. Verebantur quippe, ne mortis illius rei ipsi fierent, divinumque furorem in capita sua provoca rent, ubi in peregrinum, qui suam ipsis vitam crediderat, ita sæviissent.

VERS. 14. NE PEREAMUS IN ANIMA VIRI ISTIUSHominis hujus mortem nobis ne adscribito: tuis nimirùm imperiis, ipsiusque exhortationibus obtem peramus. Justæ defensionis causâ illum præcipitem

(1) VERS. 6. MAGISTER NAUTARUM. Magister navis, gubernator, nauclerus. Ad verb., magister nautæ, quod singulariter dici puto pro naularum, ut caput canis, pro canum. Sic miles pro militibus. SOPITE? O sopite? ô qui ità stertis? In quibusdam editionibus; Quid tibi sopito? Per hæc verba Jonam nihil de periculo sollicitum, utpote graviter dormientem, arguit nauclerus stulte securitatis. SURGE, benè ac propriè jacebat enim somno oppressus. CLAMA AD DEUM TUUM, invoca Deum tuum, ut alios vides facere. Es enim in eâdem navi, quod dicitur, hoc est, in eodem periculo. FORTÈ COGITABIT, vel, si fortè cogitationem suscipiat Deus ille de nobis, ne pereamus ac si diceret, si fortè nostri memor nos ex his malis eripiat. (Drusius.)

[ocr errors]

(2) VERS. 8. NUNC, quæso. QUOD EST OPUS TUUM, Quænam est ars tua, id est, quam artem exerces? Alii, quid est tibi negotii hic? (Vatablus.)

[ocr errors]

VERS. 9. ET ARIDAM. Terra dicitur arida vel sicca, xut ox, à prædominante illius qualitate : est enim,ut philosophi docent, elementum siccissimum. Sic Matth. 23, 15: Circumitis mare et aridam, u Ençáy. Similiter aqua absolute gelida vocatur. Horatius, 2 Serm., sat. 7:

Foribusque repulsum Perfundit gelidâ. Matth. 10, ult: Qui uni ex his parvulis poculum frigidæ dederit, oxfoũ. (Liveleus.)

VERS. 10. Cognoverunt enim viri quòd à facie Domini fugeret, quia indicaverat eis. Est Retrogressio (Grotius.)

[ocr errors]

VERS. 11. UT SILEAT, etc. Hebraismus, ut mar pacato ac tranquillo fruamur sive, ut tranquillun nobis fiat mare, quod silens dicitur. Nam mare iratum edit sonum vehementem. IBAT ET INTUMESCEBAT. Ibat et tumultuabatur, id est, subindè magis ac magis commovebatur agitabatur magis, sive major fiebat tempestas. (Vatablus.)

[ocr errors]

VERS. 12. ET DIXIT AD EOS: TOLLITE ME. Si homo unus, ut multos servet, rectè morti se offert, quod Demostheni dicebat Phocion, multò id facie! justiùs qui se aliis periculi scit esse causam.

(Grotius.)

1

damus, evidens discrimen, quod illius gratià subimus, vitaturi.

VERS. 15. — JONAM MISERUNT IN MARE. Quo maris loco projectus fuerit Jonas, ignoratur: sex passuum millibus ab Antipatride, meridiem versùs, aiunt Orientales; quamobrem non longè à Joppe, cùm hæc ab Antipatride abesset stadiis centum et quinquaginta, sex nempe leucis, boream versùs.

CAPUT II.

1. Et præparavit Dominus piscem grandem ut deglutiret Jonam et erat Jonas in ventre piscis tribus diebus et tribus noctibus.

2. Et oravit Jonas ad Dominum Deum suum de ventre piscis.

3. Et dixit: Clamavi de tribulatione meâ ad Dominum, et exaudivit me : de ventre inferi clamavi, et exaudisti vocem meam.

4. Et projecisti me in profundum, in corde maris, et flumen circuindedit me: omnes gurgites tui et fluctus tui super me transierunt.

5. Et ego dixi: Abjectus sum à conspectu oculorum tuorum verumtamen rursùs videbo templum sanctum tuum.

6. Circumdederunt me aquæ usque ad animam : abyssus vallavit me pelagus operuit caput meum.

7. Ad extrema montium descendi terræ vectes concluserunt me in æternum: et sublevabis de corruptione vitam meam, Domine Deus meus.

8. Cùm angustiaretur in me anima mea, Domini recordatus sum ut veniat ad te oratio mea ad templum sanctum tuum.

9. Qui custodiunt vanitates frustra, misericordiam suam derelinquunt.

10. Ego autem in voce laudis immolabo tibi : quæcumque vovi, reddam pro salute Domino.

11. Et dixit Dominus pisci et evomuit Jonam in aridam.

[blocks in formation]

1. Dieu fit en même temps qu'il se trouva là un grand poisson, qui engloutit Jonas: il demeura trois jours et trois nuits dans le ventre de ce poisson.

2. Et Jonas adressa sa prière au Seigneur son Dieu, du ventre du poisson.

3. Il lui dit : J'ai crié au Seigneur dans le fort de mon affliction, et il m'a exaucé. J'ai crié du fond du tombeau, et vous avez entendu ma voix.

4. Vous m'avez jeté au milieu de la mer, jusqu'au fond des eaux: j'en ai été inondé de toutes parts; toutes vos vagues et tous vos flots ont passé sur moi.

5. Et j'ai dit: Je suis rejeté de devant vos yeux : mais néanmoins je verrai encore votre temple saint.

6. Je me suis vu à l'extrémité parmi les eaux qui m'environnaient l'abime m'a enveloppé de toutes parts les flots de la mer ont couvert ma tête.

7. Je suis descendų jusque dans les racines des montagnes; je me vois pour jamais exclu de la terre par les barrières qui n'euferment; et néanmoins j'espère que vous préserverez ma vie de la corruption, & Seigneur mon Dieu!

8. Dans la douleur profonde dont mon âme est saisie, je me suis souvenu de vous, Seigneur; que ma prière monte jusqu'à vous, jusqu'à votre temple saint.

9. Ceux qui s'attachent inutilement à la vanité abandonnent la miséricorde qui les aurait délivrés.

10. Mais pour moi je vous offrirai des sacrifices avec des cantiques de louanges; je rendrai au Seigneur tous les voeux que j'ai faits pour mon salut.

14. Alors le Seigneur commanda au poisson, et il jeta Jonas sur le rivage.

COMMENTARIUM.

VERS. 1.— PRÆPARAVIT DOMINUS PISCEM GRANDEM, ut deglutiret JONAM. Quod piscis genus fuerit illud, à quo voratus est Jonas, peculiari dissertatione disputavimus. Ex iis quæ sequuntur discimus, Jonam aliquamdiù fluctibus innatâsse, antequàm à pisce voraretur. Solertissimo providentiæ suæ consilio id egit Deus, ut eodem in loco, ubi projectus est Jonas, adesset piscis, antequàm ille undis mergeretur.

TRIBUS DIEBUS, ET TRIBUS NOCTIBUS. Dies noctesque integras intelligi non jubent ipsa Scripturae verba ; satis enim erat, si tantumdem temporis ibi jaceret, quantum Christus in sepulcro, quem Jonas ceu imago figurabat, totum: scilicet diem unum, duorumque reliquorum partem.

VERS. 2.-ORAVIT DE VENTRE PISCIS. Oratio, quam hic legimus, his quidem sententiis in ventre piscis concepta est; at non his certè verbis. Illam Jonas, eo carcere liber, scripsit, atque in carminis formam redegit, omnem discriminis sui hitoriam nar

rans, et animi sui sensa recitans, cùm ipse ibi detineretur.

VERS. 3. CLAMAVI DE TRIBULATIONE MEA. HOC versiculo, tribusque sequentibus recitantur Jonæ sensa, cùm is mersus esset mari, nondùm à pisce voratus. Ita sentiunt S. Hieronymus, et interpretes benè multi, qui illius verba exscriberc consueverunt. Videtur aliis ea recitare, quae ipse animo volvebat, cùm intra piscis ventrem moraretur. Priorem senten tiam magis probo.

DE VENTRE INFERI CLAMAVI; ex imo piscis ventre, ubi ceu vivo sepulcro claudebar; vel potiùs è profundo maris, ubi mersus fueram. Imus sepulcri sinus quodlibet evidentissimi discriminis genus significare videtur. Postremæ huic explicationi favere videntur versiculi qui sequuntur; ibi enim ait, sese in imos maris vertices projectum fuisse, fluctibus et aquarum abysso circumdatum; ad montium fundamenta descendisse, ctc.

« PredošláPokračovať »