daveribus nostris obscurè sepelissemus, neque unquam religiosus iste comes Bacchi sui utrem invisisset.

Inter navigandum, quod unum silere nequeo, obversabatur oculis nostris, procul à sinistris, insula quædam alta et nivosa; aliquantò borealior: cujus nomen rationémque petenti respon

sum est:

"Illa Glacialis Insula nominatur: quò Bacchus, jam imberbis, ut iratæ novercæ supercilium fugeret, à patre relegatus est: quem cùm inhumaniùs tractâssent, tandémque vi et armis abegissent incolæ, iratus pater terram jussit perpetuis nive ac tenebris operiri.”

"Sed unde fumus ille, quem à longinquo videmus è montis nivosi cacumine erumpentem?"

"Mons," inquit, "Sacer Dionysii: in cujus igneis visceribus expiari ferunt illorum animas, qui nimis sobriè temperantérque vixerint, aut illi manus olim violentas intulerint. Hic scilicet pœnas dant infelices umbræ, assiduéque cruciantur; donec quis amicorum superstitum, Capellam Ardentem inviserit, et igneâ illâ, aquâ in tumulum effusâ, manes liberaverit."

Subrisi ego: jam mihi visus cantatissimi illius Purgatorii originem explorâsse: ut frustrà sit Odilo ille Abbas cum Monachis Cluniacensibus, qui in Ætnæo Monte istiusmodi animarum expiatorium, 600 abhinc annis statuerint.

Appulimus, tandem; urbémque invenimus satis quidem elegantem, sed utribus vasísque coriaceis stratam, tectam. Nec artifices ullos hîc vidisse memini, præter sutores utriarios: ut jam tandem quid de coriis Pamphagonicis fieret, satis intellexerim. Cujus rei rationem sic habe: Incolæ non mero utuntur, ut Yvrones reliqui; sed aquis quibusdam lambicatis, vino fortissimo commistis, quarum tanta vis est, ut fragili hoc vitro contineri nequeant; quapropter thecas sibi hujusmodi comparant, resinâ picéque firmatissimas.

Cives rufi sunt, plerique, lippi, iracundi, invidi, suspiciosi, tremente manu, gressu dubio; et, quod me terruit maximè, meras flammas et bibunt et spirant: quantum, enim, nos istic aquæ, aut tenuissimæ cervisiæ, tantum isti hujus calidissimi liquoris infundunt; ut quoties aliquem viderim istorum, non potuerim non ignei Draconis Franecrensis meminisse.

Ego, igitur, qui modò aquâ periclitabar, nunc mihi magis ab incendio metuebam. Comitem, ergo, meum Baccho suo supplicantem, præcordiis meis longè meliùs consulturus, deserui; et ab urbe Vulcani Cyclopúmque, potiùs quàm Liberi Patris, me proximo mane subduxi.

Jamque dum per extremas Loçaniæ oras reditum meditabar, visurus Houbeloniam, tertiam Yvroniæ regionem, ecce me su

Anno 1000.

bitò adorta est armata vis Viraginensium, cinxit, cepit, rapuítque miserrimum erronem, per immensum iter, ad caput regni Gynæcopolin.

Nolo tamen ægriùs ferat lector, quòd intacta mihi hoc casu remaneat Yvroniæ pars reliqua: nam, ut mihi narravit nuperus comes, et hæc omnium ignobilissima est, et parùm discrepat à cæteris; nisi quòd Houbeloniis minùs generosa ebrietas est, magísque belluina.

LIBER SECUNDUS.

VIRAGINIA, VEL GYNIA NOVA.

CAP. I.

Situs Viraginiæ; illiusque Regiones. Terra Fœminarum. GYNIA Nova", quam alii corruptâ voce Guineam appellant, ego verò Viraginiam, illic sita est, ubi geographi Europæi Psittacorum Terram depingunt. Ab aquilone, Loçaniam huic genti inimicissimam ; ab austro, Frugionam; ab oriente, Moroniam Mobilem et Felicem, attingit.

Terra profectò ferax; sed malè culta.

Regiones sub se multas amplásque continet; ingenio simul et moribus valde sibi dissonas. Præcipuæ sunt Linguadocia, Rixatia, Ploravia, Risia Major et Minor, Aphrodysia, Amazonia, Eugynia: à quibus non procul abest Insula Hermaphroditica. Harum ego quasdam peragravi planè invitissimus.

Superat reliquas longissimè Linguadocia: in quâ plurimæ sunt urbes celeberrima; Garrilla, Psudium, Labriana, quam interluit flumen ingens: Sialon vocant accolæ, quòd ita sæpe tumet, ut in tam vasto canali vix possit contineri: et sanè depressior pars regionis, quam Mentyrneam Vallem nominant, hinc inde periclitaretur quotidie, ni sagaciores incolæ osseo aggere ripas benè munirent.

Sed primas urbium et Linguadociæ et Viraginiæ totius vendicat tenétque Gynæcopolis: ubi ego diutiùs quàm vellem,

commoratus sum.

Quid, ergo, de me factum, inprimis referam; ac, dein, quæ de novâ gente dicenda sunt, ordine meo prosequar.

CAP. II.

Quid mihi factum à Gynæcopolitis.

QUAM primùm me duræ victrices, è Loganicis finibus raptum, in forum deduxissent, campanulam illico pulsârunt: quâ semel

a Guinea Nova describi solet extrema pars orientalis terræ Austr. incognitæ, proxima regno Maletur et Beach. hic nos et Guyniam finximus.