594

Allatrantum odia, irritosque morsus.
Imprimis, tua cura, amorque Flaccus,
Flaccus deliciæ tuæ, superbis
Te cujus spoliis nitere, dudum
Grex crepat malesanus invidorum:
Ardet dicere principis triumphos,
Qualem tempora nec tulere prisca,
Qualem nec sua venditavit ætas.
Terretur tamen insolens locorum
Aspris nominibus, rudesque contra
Luctatur fluvios diu: sed omnes
Moras vincit amor tui, nec ullus
Te propter labor arduus videtur.
Perge ergo veterum, BOLEE, famam,
Et scripta, et decus, ut facis, tueri.
Junctis hoc precibus reposcit à te
Quidquid est hominum eruditiorum,
Quidquid est hominum politiorum,
Et sani ingenii, bonæque mentis.
Corvorum interea sinas cohortem
Te contra crocitare garrulorum.
Quid possunt aquilis nocere corvi?

Σοφὸς ὁ πολ

λὰ εἰδὼς φυᾷ.

Μαθόντες δὲ, λάβροι

Παγγλωσσία, Κόρακες ως,

Άκραντα γαρύετον,

Διὸς πρὸς ὄρνιχα θεῖον.

CAROLUS ROLLIN,

Regius eloquentiæ professor.

Pind., ode II, Olymp.

Natura vatem sola facit: labor
Si quos per artem promovet improbus,
Clamore nequicquam procaci

Rauca crepant crocitantque corvi
Contra ministrum fulminis alitem.

595

ODE

IN EXPUGNATIONEM
NATIONEM

NAMURCE.

Quis fonte sacro dulciter ebrium
Repente doctus me furor abripit?
Fallorne? Castas en sorores

Ante oculos mihi Pindus offert.
Huc vos, Camœnæ, dum lyra parturit
Sonora cantus, ferte citæ pedem:
Adeste, et arrectis modosque
Auribus ac numeros notate.
Concussa pronis arboribus mihi
Jam sylva plaudit. Vos, jubeo, graves
Silete, venti: LUDOVICUM

Aggredior celebrare versu.

Audax volatu Pindarus arduo
Secare tractus ætheris invios,
Cœtusque vulgares perosus,

Longè humiles fugiente pennâ
Terras relinquit. Tu, lyra, tu potes,
Si fida jussos reddideris sonos,
Audita sylvis montibusque,

Threïcios superare cantus.

Proh! quanta moles surgit in æthera!
Phoebusne murorum inclytus artifex,

ODE IN EXPUGNATIONEM NAMURCE.

Comesque Neptunus laboris,

Rupibus imposuêre celsis

Turres superbas? hinc Sabis, hinc Mosa

Fluctus amicos consociare amant;

Hostique inaccessas profundo
Gurgite, præcipitique fossâ

Tuentur arces. Ærea desuper

Centum è tremendis culminibus tonant
Tormenta, ferratasque torquent
Ignivomo procul ore mortes.

Hinc inde miles cedere nescius,
Ipsi nec impar viribus Herculi,
Muros coronans, fulgurantes
Aëria jaculator audax

Ab arce flammas, et crepitantia
Subjectum in hostem fulmina decutit.
Quin et dolosis terra celans
Undique visceribus paratos
Erumpere ignes, ut propiùs subis,
Infida rupto nempe sinu, vomit
Repente Vulcanum latentem, et

Sulphureum reserat sepulchrum.

NAMURCA, turres ante tuas ferox
Hæreret olim Græcia plus decem
Lustris, et incassum suorum

Funera mille ducum videret.
At quis catervas innumerabiles
Inter tumultus horrisonos trahens,
Quis ille bellator propinquat;
Aggeribusque tuis ruinam

597

Minatur audax fulmineâ manu?
Quos dat fragores! Jupiter ipse adest,
Aut qui triumphatis superba
Montibus imposuit trophæa.
Agnosco frontem, lumina, regios
Vultus honores: omnia LUDOVIX.
Jam cerno pallentem sub ipsis
Nassavium trepidare castris.
Frustrà Batavus jam docili jugum
Cervice portans, et Leo belgicus,
Olimque germanæ feroces

Nunc humiles Aquila, britannis
Servire Pardis accelerant. Pavor,
Quem sparsit ipso nomine LUDOVIX,
Terrore concussos recenti

Cogit in auxilium remotas Vocare gentes. Hos Tagus aurifer Mittit perustos solibus: hi domos Linquunt pruinosas, pigroque Finitimas Boreæ paludes.

Repente sed quæ vis fera turgidos

Irritat amnes? Arva decembribus

Mirantur exsangues Gemelli
Undique diluviis natare.
Ante ora sævis prædam aquilonibus
Perire messem strata gemit Ceres,
Urnisque nimbosis furentum

Mersa Hyadum sua regna plorat.

Laxate vestris frana furoribus,

Imbresque, ventique, et populi, et duces: