32 THAT DEATH IS NOT SO MUCH TO BE FEARED

AS DAILY DISEASES ARE

ΤΟΝ θάνατον τί φοβεῖσθε, τὸν ἡσυχίης γενετῆρα,
τὸν παύοντα νόσους καὶ πενίης ὀδύνας;
μοῦνον ἅπαξ θνητοῖς παραγίγνεται, οὐδέ ποτ ̓ αὐτὸν
εἶδέν τις θνητῶν δεύτερον ἐρχόμενον·

αἱ δὲ νόσοι πολλαὶ καὶ ποικίλαι, ἄλλοτ ̓ ἐπ ̓ ἄλλον
ἐρχόμεναι θνήτων καὶ μεταβαλλόμεναι.

AGATHIAS

33

34

THE GARLAND

ΠΕΜΠΩ σοι Ροδόκλεια τόδε στέφος ἄνθεσι καλοῖς
αὐτὸς ὑφ ̓ ἡμετέραις πλεξάμενος παλάμαις.
ἔστι κρίνον ῥοδέη τε κάλυξ νοτερή τ ̓ ἀνεμώνη
καὶ νάρκισσος ὑγρὸς καὶ κυαναυγές ἴον.
ταῦτα στεψαμένη λῆξον μεγάλαυχος ἐοῦσα·
ἀνθεῖς καὶ λήγεις καὶ σὺ καὶ ὁ στέφανος.

ON A STATUE OF VENUS

RVFINVS

ΤΑΝ ἀναδυομέναν ἀπὸ ματέρος ἄρτι θαλάσσας
Κύπριν ̓Απελλείου μόχθον ὄρα γραφίδος,
ὡς χερὶ συμμάρψασα διάβροχον ὕδατι χαίταν
ἐκθλίβει νοτερῶν ἀφρὸν ἀπὸ πλοκάμων.
αὐταὶ νῦν ἐρέουσιν Αθηναίη τε καὶ Ἥρη
· οὐκέτι σοι μορφᾶς εἰς ἔριν ἐρχόμεθα.

ANTIPATER SIDONIVS

35

ON A REED

ἬΜΗΝ ἀχρεῖον κάλαμος φυτόν· ἐκ γὰρ ἐμεῖο
οὐ συκ ̓ οὐ μῆλον φύεται οὐ σταφυλή.
ἀλλά μ' ἀνὴρ ἐμύησ ̓ ἑλικωνίδα λεπτὰ τορήσας
χείλεα καὶ στεινὸν ῥοῦν ὀχετευσάμενος.
ἐκ δὲ τοῦ εἶτε πίοιμι μέλαν ποτόν, ἔνθεος οἷα,

πᾶν ἔπος ἀφθέγκτῳ τῷδε λαλῶ στόματι.

MENECRATES

36

37

CUPID ASLEEP

ΑΛΣΟΣ δ ̓ ὡς ἱκόμεσθα βαθύσκιον, εὕρομεν ἔνδον
πορφυρέοις μήλοισιν ἐοικότα παῖδα Κυθήρης
οὐδ ̓ ἔχεν ἰοδόκον φαρέτρην οὐ καμπύλα τόξα·
ἀλλὰ τὰ μὲν δένδρεσσιν ὑπ ̓ εὐπετάλοισι κρέμαντο,
αὐτὸς δ ̓ ἐν καλύκεσσι ῥόδων πεπεδημένος ὕπνῳ
εἶδεν μειδιόων· ξουθαὶ δ ̓ ἐφύπερθε μέλισσαι
κηροχυτοῦσ ̓ ἐντὸς λαγαροῖς ἐπὶ χείλεσι βαῖνον.

CUPID TURNED PLOUGHMAN

PLATO

ΛΑΜΠΑΔΑ θεὶς καὶ τόξα βοηλάτιν εἵλετο ῥάβδον
οὖλος Ερως πήρην δ ̓ εἶχε κατωμαδίην·

καὶ ζεύξας ταλαεργὸν ὑπὸ ζυγὸν αὐχένα ταύρων
ἔσπειρεν Δηοῦς αὔλακα πυροφόρον.

εἶπε δ ̓ ἄνω βλέψας αὐτῷ Διὶ ‘πλῆσον ἀρούρας,
μή σε τὸν Εὐρώπης βοῦν ὑπ ̓ ἄροτρα βάλω.

MOSCHVS

38

EPITAPH ON SOPHOCLES

ΗΡΕΜ ̓ ὑπὲρ τύμβοιο Σοφοκλέος, ἠρέμα κισσὲ
ἑρπύζοις χλοεροὺς ἐκπροχέων πλοκάμους,
καὶ πέταλον πάντη θάλλοι ῥόδου ἥ τε φιλορρωξ
ἄμπελος ὑγρὰ πέριξ κλήματα χευομένη,
εἵνεκεν εὐεπίης πινυτόφρονος ἣν ὁ μελιχρὸς
ἤσκησεν Μουσῶν ἄμμιγα και Χαρίτων.

SIMMIAS

39 RESURGAM-WRITTEN THE NIGHT BEFORE HIS

DEATH

'VEN such is Time, that takes on trust

our youth, our joys, our all we have,

and pays us but with age and dust;
who in the dark and silent grave,
when we have wandered all our ways,
shuts up the story of our days.

But from this earth, this grave, this dust,
my God shall raise me up, I trust.

SIR W. RALEIGH

40

41

42

43

A SIMILE

ADE, flowers, fade; nature will have it so;

and as your leaves lie quiet on the ground,
the loss alone by those that loved them found,
so in the grave shall we as quiet lie,

missed by some few that loved our company.
But some so like to thorns and nettles live,
that none for them can when they perish grieve.
E. WALLER from the French

EPITAPH ON ANACREON

ΘΑΛΛΟΙ τετρακόρυμβος, ̓Ανακρεον, ἀμφὶ σὲ κισσός
ἁβρά τε λειμώνων πορφυρέων πέταλα·
πηγαὶ δ ̓ ἀργινόεντος ἀναθλίβοιντο γάλακτος,
εὐώδες δ ̓ ἀπὸ γῆς ἡδὺ χέοιτο μέθυ,

ὄφρα κέ τοι σποδιή τε καὶ ὀστέα τέρψιν ἄρηται,
εἰ δή τις φθιμένοις χρίμπτεται εὐφροσύνα,
ὦ τὸ φίλον στέρξας φίλε βάρβιτον, ὦ σὺν ἀοιδα
πάντα διαπλώσας καὶ σὺν ἔρωτι βίον.

ANTIPATER SIDONIVS

ON THE MEDEA OF TIMOMACHUS

ΤΑΝ ὀλον Μήδειαν ὅτ' ἔγραφε Τιμομάχου χεὶρ
ζάλῳ καὶ τέκνοις ἀντιμεθελκομέναν,

μύριον ἄρατο μόχθον, ἵν ̓ ἤθεα δισσα χαράξῃ

ὧν τὸ μὲν εἰς ὀργὰν νεῦε τὸ δ ̓ εἰς ἔλεον.

ων

ἄμφω δ ̓ ἐπλήρωσεν· ὅρα τύπον. ἐν γὰρ ἀπειλᾷ
δάκρυον ἐν δ ̓ ἐλέῳ θυμὸς ἀναστρέφεται·
ἀρκεῖ δ' ὁ μέλλησις, ἔφα σόφος· αἷμα δὲ τέκνων
ἔπρεπε Μηδείᾳ κοὐ χερὶ Τιμομάχου.

CUPID STUNG BY A BEE

ANTIPHILVS

ΤΟΝ κλέπταν ποκ' Ἔρωτα κακα κέντασε μέλισσα κηρίον ἐκ σίμβλων συλεύμενον, ἄκρα δὲ χειρῶν δάκτυλα πάνθ' ὑπένυξεν· ὁ δ ̓ ἄλγες και χέρ ̓ ἐφύση καὶ τὰν γᾶν ἐπάταξε καὶ ἅλατο, τᾷ δὲ ̓Αφροδίτᾳ δεῖξεν τὴν ὀδύναν καὶ μέμφετο ὅττι γε τυτθὸν θηρίον ἐντὶ μέλισσα καὶ ἁλίκα τραύματα ποιεῖ.

44

45

46

47

χὰ μάτηρ γελάσασα “τὺ δ ̓ οὐκ ἴσον ἐσσὶ μελίσσαις; χω τυτθὸς μὲν ἔης τὰ δὲ τραύματα ἁλίκα ποιεῖς.

ΤΟ Α ΜΕADOW CRICKET

THEOCRITVS

ΑΚΡΙΣ, ἐμῶν ἀπάτημα πόθων, παραμύθιον ὕπνου,
ἀκρίς, ἀρουραίη μοῦσα, λιγυπτέρυγε,
αὐτοφυὲς μίμημα λύρας, κρέκε μοί τι ποθεινὸν
ἐγκρούουσα φίλοις ποσσὶ λάλους πτέρυγας,
ὥς με πόνων ῥύσαιο παναγρύπνοιο μερίμνης,
ἀκρί, μιτωσαμένη φθόγγον ἐρωτόπλανον.
δῶρα δέ σοι γήτειον ἀείθαλες ὀρθρινὰ δώσω
καὶ δροσερὰς στόμασι σχιζομένας ψακάδας.

ADVICE TO LOVERS

MELEAGER

ΕΙ φιλέεις, μὴ πάμπαν ὑποκλασθέντα χαλάσσης
θυμὸν ὀλισθηρῆς ἔμπλεον ἱκεσίης·

ἀλλά τι καὶ φρονέοις στεγανώτερον, ὅσσον ἐρύσσαι
ὀφρύας, ὅσσον ἰδεῖν βλέμματι φειδομένῳ.
ἔργον γάρ τι γυναιξὶν ὑπερφιάλους ἀθερίζειν,
καὶ κατακαγχάζειν τῶν ἄγαν οἰκτροτάτων.
κεῖνος δ' ἐστὶν ἄριστος ερωτικός, ὃς τάδε μίξει
οἶκτον ἔχων ὀλίγῃ ξυνὸν ἀγηνορίῃ.

THE MEMORY OF PLEASURE

IKE the gale that sighs along

LIKE

beds of Oriental flowers

is the grateful breath of song,

that once was heard in happier hours.
Filled with balm the gale sighs on,
though the flowers have sunk in death;
so, when pleasure's dream is gone,
its memory lives in music's breath.

LOVE AND FRIENDSHIP

OVE is like the shadow seen

LOVE

lights

when the sun first lights the skies,
stretching then o'er all the green
but dwindling as each moment flies.

AGATHIAS

T. MOORE

48

49

50

51

Friendship is the shadow thrown
when the day its noon hath past,
increasing as life's sun goes down,
ev'n till it has looked its last.

H

EVENING

C. H. TOWNSHEND

WOW dear to me the hour when daylight dies, and sunbeams melt along the silent sea;

for then sweet dreams of other days arise,

and memory breathes her vesper sigh to thee! and, as I watch the line of light that plays

along the smooth wave toward the burning west, I long to tread that golden path of rays,

and think 'twould lead to some bright isle of rest.

R

T. MOORE

TO HIS LADY THEN MISTRESS CARY

ETIRED with purpose your fair worth to praise
'mongst Hampton shades and Phoebus' grove of
bays,

I pluck'd a branch: the jealous god did frown
and bade me lay th' usurpéd laurel down ;—
said 'I wronged him and which was more his love:'
I answered 'Daphne now no pain can prove.'
Phoebus replied 'Bold head, it is not she;
Cary my love is, Daphne but my tree.'

O

ASSUMED GAIETY

B. JONSON

DISMAL dole, when the secret soul
is mocked by the outward showing;
when we dress the eyes in a gay disguise,
while the tears are inward flowing;

when groans and grief would be a relief
but with carols we keep them under,

and a laugh we start when the throbbing heart
is ready to burst asunder.

HOPE

THE wretch condemned with life to part,
still, still on hope relies,

and every pang that rends the heart

bids expectation rise.

2