oderunt porrecta negantem pocula, quamvis
nocturnos iures te formidare tepores.
deme supercilio nubem: plerumque modestus
occupat obscuri speciem, taciturnus acerbi.
inter cuncta leges et percontabere doctos,
qua ratione queas traducere leniter aevum ;
num te semper inops agitet vexetque cupido,
num pavor et rerum mediocriter utilium spes;
virtutem doctrina paret, naturane donet;
quid minuat curas, quid te tibi reddat amicum ;
quid pure tranquillet, honos an dulce lucellum,
an secretum iter et fallentis semita vitae.
me quotiens reficit gelidus Digentia rivus,
quem Mandela bibit, rugosus frigore pagus,
quid sentire putas? quid credis, amice, precari?
sit mihi quod nunc est, etiam minus, et mihi vivam quod superest aevi, si quid superesse volunt di; sit bona librorum et provisae frugis in annum copia, neu fluitem dubiae spe pendulus horae. sed satis est orare Iovem qui ponit et aufert, det vitam, det opes: aequum mi animum ipse parabo.
PRISCO si credis, Maecenas docte, Cratino,
nulla placere diu nec vivere carmina possunt
quae scribuntur aquae potoribus. ut male sanos
adscripsit Liber Satyris Faunisque poetas,
vina fere dulces oluerunt mane Camenae.
laudibus arguitur vini vinosus Homerus ;
Ennius ipse pater numquam nisi potus ad arma
prosiluit dicenda. 'forum putealque Libonis
107 et mihi VRλldovR: ut mihi AaLyEg III qui vLeoRyEg: quae AaRxld↓n ponit Γλίφψ :
mandabo siccis, adimam cantare severis':
hoc simul edixi, non cessavere poetae
nocturno certare mero, putere diurno.
quid si quis vultu torvo ferus et pede nudo
exiguaeque togae simulet textore Catonem,
virtutemne repraesentet moresque Catonis?
rupit Iarbitam Timagenis aemula lingua,
dum studet urbanus tenditque disertus haberi.
decipit exemplar vitiis imitabile; quodsi
pallerem casu, biberent exsangue cuminum.
o imitatores, servum pecus, ut mihi saepe
bilem, saepe iocum vestri movere tumultus !
libera per vacuum posui vestigia princeps;
non aliena meo pressi pede. qui sibi fidet
dux reget examen. Parios ego primus iambos.
ostendi Latio, numeros animosque secutus
Archilochi, non res et agentia verba Lycamben.
ac ne me foliis ideo brevioribus ornes
quod timui mutare modos et carminis artem,
temperat Archilochi Musam pede mascula Sappho,
temperat Alcaeus, sed rebus et ordine dispar,
nec socerum quaerit quem versibus oblinat atris,
nec sponsae laqueum famoso carmine nectit.
hunc ego, non alio dictum prius ore, Latinus
vulgavi fidicen. iuvat immemorata ferentem
ingenuis oculisque legi manibusque teneri,
scire velis mea cur ingratus opuscula lector
laudet ametque domi, premat extra limen iniquus:
non ego ventosae plebis suffragia venor
impensis cenarum et tritae munere. vestis ;
non ego, nobilium scriptorum auditor et ultor,
grammaticas ambire tribus et pulpita dignor:
hinc illae lacrimae. 'spissis indigna theatris
XIX 15 lingua] cena E 22 fidit dappe
scripta pudet recitare et nugis addere pondus'
si dixi, 'rides' ait 'et Iovis auribus ista
servas fidis enim manare poetica mella
te solum, tibi pulcher.' ad haec ego naribus uti
formido et, luctantis acuto ne secer ungui,
displicet iste locus' clamo et diludia posco.
ludus enim genuit trepidum certamen et iram,
ira truces inimicitias et funebre bellum.
VERTVMNVM Ianumque, liber, spectare videris,
scilicet ut prostes Sosiorum pumice mundus.
odisti clavis et grata sigilla pudico;
paucis ostendi gemis et communia laudas,
non ita nutritus. fuge quo descendere gestis.
non erit emisso reditus tibi. 'quid miser egi?
quid volui?' dices, ubi quid te laeserit, et scis
in breve te cogi cum plenus languet amator.
quodsi non odio peccantis desipit augur,
carus eris Romae donec te deserat aetas;
contrectatus ubi manibus sordescere vulgi
coeperis, aut tineas pasces taciturnus inertis,
aut fugies Vticam aut vinctus mitteris Ilerdam.
ridebit monitor non exauditus, ut ille
qui male parentem in rupes protrusit asellum iratus quis enim invitum servare laboret ?
hoc quoque te manet, ut pueros elementa docentem
occupet extremis in vicis balba senectus.
cum tibi sol tepidus pluris admoverit auris,
me libertino natum patre et in tenui re
maiores pennas nido extendisse loqueris,
ut quantum generi demas virtutibus addas;
me primis Vrbis belli placuisse domique ;
corporis exigui, praecanum, solibus aptum,
irasci celerem, tamen ut placabilis essem.
forte meum si quis te percontabitur aevum,
me quater undenos sciat implevisse Decembris
collegam Lepidum quo duxit Lollius anno.
XX 28 duxit codd. plerique Porph.: dixit coni. Doering Keller
GENERAL INTRODUCTION TO THE
LITERARY EPISTLES
THERE remain three Epistles (ad Augustum, ad Florum, ad Pisones) which are often classed together as the three Epistles of the Second Book; an arrangement which derives a prima facie appropriateness from their general likeness in topics and scale. The title, however, as applied to the three has no ancient authority. The MSS. and Scholia agree in placing the first two together in their present order and calling them the Second Book. The third Epistle is referred to by Quintilian twice, once as Horace's 'Ars Poetica1,' once as the 'liber de arte poetica 2,' and the former title is given to it by Terentius Scaurus (in Hadrian's reign) as quoted by Charisius. Charisius himself cites a passage from it as from 'the Epistles.' In the MSS. and Scholia it is a waif and stray, placed generally after the Fourth Book of the Odes, less frequently after the Carmen Saeculare, once after the Epodes.
Its present position is due to the editors of the middle of the sixteenth century. Cruquius (1578) is the first who calls it the third Epistle of Book 2.
It will be convenient, however, without committing ourselves beforehand to any theory of their relation, to put together what has to be said on the difficult question of the date and circumstances of the three Epistles.
The first two give perhaps some indication of having been placed together by Horace as companion poems and in their present order, in the fact that while one is addressed to Augustus, the other, although it is addressed to Florus, carries in its first line a compliment to Tiberius. This reminds us of the careful distribution of honour between the Emperor and his step-sons in Book 4 of the Odes; and the argument is strengthened if, as seems probable, the Epistle 2 Inst. 8. 3. 60.
|