The tallest pines feel most the power Comes heaviest to the ground; And spread the ruin round. And hopes, in spite of pain; And nature laughs again. Expect a brighter sky. And lays his arrows by. And let thy strength be seen ; Take half thy canvass in. A REFLECTION ON THE FOREGOING ODE. And is this all? Can reason do no more He holds no parley with unmanly fears ; THE LILY AND THE ROSE. If more admired than she- If flowers can disagree? Appeared two lovely foes, The Lily and the Rose. And swelling with disdain, prove her right to reign. A fair imperial flower; The sceptre of her power. The goddess chanced to hear, The pride of the parterre; And yours the statelier mien; Let each be deemed a queen. Thus soothed and reconciled, each seeks, The fairest British fair ; They reign united there. IDEM LATINE REDDITUM. Heu inimicitias quoties parit æmula forma, Quam raro pulchræ pulchra placere potest? Sed fines ultrà solitos discordia tendit, Cum flores ipsos bilis et ira movent. Hortus ubi dulces præbet tacitosque recessûs, Se rapit in partes gens animosa duas; Hic sibi regales Amaryllis candida cultûs, Illic purpureo vindicat ore Rosa, Ira Rosam et meritis quæsita superbia tangunt, Multaque ferventi vix cohibenda sinû, Dum sibi fautorum ciet undique nomina vatûm, Jusque suum, multo carmine fulta, probat, Altior emicat illa, et celso vertice nutat, Ceu flores inter non habitura parem, Fastiditque alios, et nata videtur in usûs Imperii, sceptrum, Flora quod ipsa gerat. Nec Dea non sensit civilis murmura rixæ, Cui curæ est pictas pandere ruris opes. Deliciasque suas nunquam non prompta taeri, Dam licet et locus est, at tueatur, adest. Et tibi forma datur procerior omnibus, inquit, Et tibi, principibus qui solet esse, color, Et donec vincat quædam formosior ambas, Et tibi reginæ nomen, et esto tibi. His ubi sedatus furor est, petit utraque nympham, Qualem inter Veneres Anglia sola parit; Hanc penés imperium est, nihil optant amplius, hujus Regnant in nitidis, et sine lite, genis. THE POPLAR FIELD. The poplars are felled, farewell to the shade, And the whispering sound of the cool colonade; The winds play no longer and sing in the leaves, Nor Ouse on his bosom their image receives. Twelve years have elapsed since I last took a view Of my favourite field, and the bank where they grew; And now in the grass behold they are laid, And the tree is my seat, that once lent me a shade. The blackbird has fled to another retreat, where his melody charmed me before, * Mr. Cowper afterwards altered this stanza in the following manner: The change both my heart and my fancy employs, REDDITUM. POPULEÆ cecidit gratissima copia silvæ, Conticûere susurri, omnisque evanuit umbra. Nullæ jam levibus se miscent frondibus auræ, Et nulla in fluvio ramorum ludit imago. Hei mihi! bis senos dum luctû torqueor annos His cogor silvis suetoque carere recessû. Cum serò rediens, stratasque in gramine cernens Insedi arboribus, sub queis errare solebam. Ah ubi nunc merulæ cantus ? Felicior illum Silva tegit, duræ nondum permissa bipenni ; Scilicet exustos colles camposque patentes Odit, et indignans et non rediturus abivit. Sed qui succisas doleo succidar et ipse, Et priùs huic parilis quàm creverit altera silva Flebor, et, exequiis parvis donatus, habebo Defixum lapidem tumulique cubantis acervum. Tam subitò periisse videns tam digna manere, Agnosco humanas sortes et tristia fataSit licàt ipse brevis, volucrique simillimus umbræ, Est homini brevior citiùsque obitura voluptas. VOTUM. O MATUTINI rores, auræque salubres, O nemora, et lætæ rivis felicibus herbæ, Graminei colles, et amanæ in vallibus umbræ ! Fata modò dederint quas olim in rure paterno Delicias, procul arte, procul formidine novi, Quam vellem ignotus, quod mens mea semper avebat, Ante larem proprium placidam expectare senectam, Tum demùm, exactis non infeliciter annis, Sortiri tacitum lapidem aut sub cespite condi! |