D. IUNII IUVENALIS SATIRARUM LIBER PRIMUS. SATIRA I SUMMARIUM. Primum hoc carmen non tam satira est, quam voluminis satirarum praefatio seu praeparatio, eaque ipsa satis exprimens genus tragicum comico mixtum, quod totum excoluit. Juvenalis. Scriptum est haud dubie, ut praefationes solent, si non post reliqua cuncta carmina, tamen post aliquot iam scripta et ad edendum parata: nota etiam temporis impressa in versibus 4750. ex Mario Prisco, Proconsule Africae, repetundarum reo et damnato anno post Chr. nat. 100., principatus Traiani 3: (v. Plin. Epp. II, 11. et 12. coll. loco VI, 29, 9.) quem quidem Marium nemo putare potest alium esse, quam, illum, de quo poeta hic loquitur; cuius rei temere incertus fuit Tillemontius, Historiae Impp. 11, 1. p. 276. ed. sec. Praefatur autem poeta partim de causa, qua ad scribendum sit excitatus, partim de eo, quod sequi voluerit, scribendi genere et instituto. Causa taedium erat, quod cuique tot hominum, scripta sua ad vacuas aures tunc sano recitantium, importunitas creabat et insania: materiam tempora dabant, mores corrupti, denique pervulgata omnis generis vitia et flagitia; Lucilius formae carminis exemplum: ceterum cautionem suadebant maiora tunc ex ira potentium pericula, quae quidem regebant fines satirae modumque scriptoris consilio praescribebant. Callide postremo sepultos ad viam Flaminiam ac Latinam commemorat, quibuscum rem sibi in satiris fore; conscientibus Romanis, id quod ex Suetonio et Martiale etiamnum sat scimus, sepultum iacere ad viam illam Domitianum dominum, ad hanc Paridem histrionem: ad quorum tempora hae satirae maxime spectant. Carmen, licet senex scripserit, adeo tamen nihil senile in se habet aut imbecillum, ut scriptum cum iuvenili prorsus robore, virili autem iudicio et arte perfectum et limatum esse videatur. Ceterum imitatio quaedam huius satirae edita est in Horis, libro menstruo Schilleri poetae, a. 1796. partic. 5., non indigna fortasse, quae comparetur. Semper ego auditor tantum? nunquamne reponam, Vexatus toties rauci Theseide Codri? Impune ergo mihi cantaverit ille togatas, 5 10 Exspectes eadem a summo minimoque poeta. Cur tamen hoc potius libeat decurrere campo, 35 |