Obrázky na stránke
PDF
ePub

ART. XXIX. ARISTOTLE'S ETHICS.

By Henry Stephens. 1514.

Decem Libri Ethicorum Aristotelis ad Nicomachum ex traductione Joannis Argyropili Bizantii: communi familiarique Jacobi Fabri Stapulensis commentario elucidati, et singulorum capitum argumentis prenotati. Ex diligentissima in officina recognitione emissi. 1514.

Venales habentur Parisiis in officina Henrici Stephani chalcographi e regione schole Decretorum sita. 8. ff. 312.

COLOPHON. Absolutum in Alma Parisiorum achademia impensis sumptibus et diligentia Henrici Stephani e regione schole Decretorum commorante. Anno dni virtutum salvatorisque mundi 1514 pridie Kalendas Novembris.

This is one of the few Books printed by Henry Stephens in BLACK LETter.

ART. XXX. OCELLUS LUCANUS.

ΩΚΕΛΛΟΣ : ΛΕΥΚΑΝΟΣ

φιλοσοφος περὶ τῆς τὸ παντός φύσεως.

Ocellus Lucanus Philosophus de Universi Natura, interprete Ludovico Nogarola, Com. Veronensi. Ejusdem Nogarola Annotationes in Ocellum, et Epistola de viris illustribus Italis qui Græcè scripserunt. Editio Tertia, collatione exemplarium melior facta. In Bibliopolio Hieronymi Commelini. 1596. 8.o pp. 64, et 48.

[ocr errors]

H. COMMELINUS ISAACO CASAUBONO VIRO DOCTISSIMO S.

Mutuum, Casaubone amicissime, quod dedisti opinione, ut arbitror, tua celerius, et ea qua Ascræus jubet fide, non sine gratiarum actione reddo. Ocellum enim Græcum mihi concessisti; en Græcolatinus tibi notisque illustratus restituitur. Additæ præterea Lectiones variæ, quas inter legendum animadverti, quo gratior hic auctor, paucis visus, in lucem prodiret. etc.

« Vale Musarum decus eximium, et Suetonio jam perpolito, bonis avibus Athenæum nobis aggredere. >>

Ad Ocellum Lucanum Novarole Annotationes.

«Non incommoda, nec inepta videatur quæstio, si quæratur, quam ob rem Archytas Tarentinus et Timæus Locrus

Itali philosophi; Cur item Theocritus poeta ex Sicilia ortus, (quæ quidem Italiæ pars quondam fuit, nunc vero non lato interjecto mari sejuncta et separata,) Dorica lingua scripserint, aliarum Græcarum antiquissima; Ocellus autem in rebus naturæ explicandis Attico sermone usus sit. »

etc.

This Epistle ends with the following curious piece of pedantic bigotry.

«Hos tibi clarissimos viros, Adame, quorum monumentis in magno honore jam habita est et nunc habetur Italia, hac mea ad te epistola enumerare volui, ut si quando Germanis, Hispanis, Gallis, legere hæc nostra contigerit; ii, (tametsi nostris temporibus magnos in literis fecisse progressus sibi ipsis visi sunt,) sese tamen jactare et gloriari paulum desinant, et nos Italos præ se nolint contemnere. Tot enim, et tam multos eruditos viros omnibus sæculis tulit, ac nunc etiam fert continenter Italia, ut Europa universa ad omnem animi excellentiam Italiæ ope et auxilio egere videatur.

Quapropter non possum complures nostræ ætatis præstantissimos homines eosdemque Italos non incusare, qui cum Græcam et Latinam habeamus linguam, quæ quidem nostræ propriæque sunt, iis tamen poshabitis in Etrusco sermone totam ætatem inutiliter conterunt : nec illis venit in mentem, hunc ipsum fuisse tunc exortum, cum in Italiam infusa peregrinitas Latini sermonis dignitatem et decorem corrupit depravitque. In qua quidem verborum colluvie tres excelluere nostrates viri, DANTHES, PETRARCHA, et BOCCATIUS, meo tamen judicio, tam absoluti atque perfecti ut non aliquid eis vitio verti possit. Nam à Danthe postulari verba magis splendida, et ornata In Petrarcha res et sen

non,

tentias verbis subjectas requiri: Majorem in Boccatio desiderari prudentiam satis apparet. Sed non est nostros hic reprehendi locus.

Restat igitur, mi Adame, ut quando nostra Italia merito utriusque linguæ parens atque altrix dici potest, in eis et loquendo et scribendo continenter versemur; Etruscum vero sermonem fugiamus tanquam scopulum, atque ex doctorum hominum conventibus explodamus, nec eo uobis ullo modo uti liceat, nisi cum agere cum imperitorum vulgo necesse fuerit. Quod sanè si facere neglexerimus, vereor equidem ne nostra Italia, quæ nunc in augenda et honestanda Thusca lingua magis quàm par sit, occupata est, fœda et intoleranda barbarie omnes Europæ nationes tandem sit superatura. Vale. »

ART. XXXI. CASAUBONUS.

Pater et Filius.

Isaaci Casauboni Epistolæ, insertis ad easdem Responsionibus, quotquot hactenus reperiri potuerunt, secundum seriem temporis accuratè digestæ. Accedunt huic tertiæ editioni, præter trecentas ineditas Epistolas, Isaaci Casauboni Vita, ejusdem Dedicationes, Præfationes, Prolegomena, Poemata, fragmentum de Libertate Ecclesiastica. Item, Merici Casauboni, I. F. Epistolæ, Dedicationes, Præfationes, Prolegomena, et Tractatus quidam rariores. Curante Theodoro Jansson. Ab Almeloveen. Roterodami, typis Casparis Fritsch et Michaelis Böhm, MDCC.IX. fol. 1212 pages, with the preface and Index. Portraits of Isaac and Meric Casaubon.

See a Notice Critique on this work in Le Clerc; (Bibliothèque Choisie, Tom. xix. p. 207.)

NICERON, speaking of the Edition of Polybius by Isaac Casaubon, (Paris, 1609. fol.) says:

« On voit à la tête de ce Volume une Epitre dédicatoire, qui passe avec raison pour un chef-d'œuvre. Aussi avoitil du talent pour ces sortes de Pièces, de même que pour les Préfaces. Dans celle-là, il loue sans bassesse, et d'une manière qui paroit éloignée de la flaterie; dans celle-ci, il expose le dessein et le merite de ses Ouvrages sans ostentation, et avec un air de modestie. Il peut servir de modèle pour ces sortes de Pieces, qui doivent être d'autant moins négligées, qu'elles s'offrent les premières à la vûë du Lecteur, et qu'elles doivent prévenir son esprit en faveur du Livre. Casaubon est l'Auteur de la traductiou de Polybe, et d'Eneas Tacticus; Il avoit dessein d'ajouter à tout cela un Commentaire; mais la mort l'a empêché de l'exécuter, et on n'a de lui qu'une petite partie de cet Ouvrage, qui fut imprimé après sa mort, comme je le dirai plus bas. »

Niceron, XVIII. p. 141-2.

IN

EPITAPHIUM

WESTMONASTERIENSI TEMPLO.

ISAACUS CASAUBONUS,

(0 Doctiorum quicquid est, assurgite,
Huic tam colendo nomini,)

Quam Gallia Reip. Literariæ bono peperit.
Henricus IV. Francorum Rex invictissimus
Lutetiam literis suis evocatum Bibliotheca

Sua præfecit: charumque deinceps dum
Vixit habuit. Eoque terris erepto Jacobus
Mag. Brit. Monarcha, Regum doctissimus,
Doctis indulgentiss. in Anglicam accivit,

« PredošláPokračovať »